กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 976

ท่ามกลางแสงสนธยา เรือเฟิงยวนค่อยๆ จอดเทียบท่าที่ท่าเรือปี้ เฉิงของส านักกุยหยกช ้าๆ ท่าเรือตระกูลเซียนที่มีชื่อเสียงเลื่องลือไป ทั้งทวีปแห่งนี้ภูเขาอบอุ่นสายน้าอ่อนนุ่มทะเลสาบใหญ่ใสเหมือน กระจก แสงจันทร ์สาดส่องลงบนพื้น แสงตะเกียงลอยขึ้นฟ้ า

ทางฝั่งของเรือข้ามฟาก กลุ่มคนที่เดินออกจากห้องในตัวเรือมา ชมทัศนียภาพแบ่งออกเป็ นสองกลุ่ม ด้านหนึ่งคือหมี่อวี้ที่นาพาโจวห มี่ลี่มาด้วยกัน และผู้คุมกฎฉางมิ่งที่พานาหลันอวี้เตี๋ยลูกศิษย์ผู้สืบ ทอดมาด้วย อีกกลุ่มหนึ่งคือเหวยเหวินหลงกับพวกเถาหรานและเส้า พอเซียน

น่ าหลันอวี้เตี๋ยยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “เซียนกระบี่ใหญ่หมี่ เห็น ทัศนียภาพงดงามในช่วงเวลาอันดีนี้ ไม่มีความคิดอยากจะร่ายบทกวี สักบทบ้างเลยหรือ?”

เด็กที่เกิดและเติบโตมาในกาแพงเมืองปราณกระบี่ เวลาพูดคุย กับหมื่อวี้มักจะท าตัวสบายๆ น่ าหลันอวี้เตี๋ยนั้นถือว่าเกรงใจแล้ว หยวนจ้าวฮว่าที่ทุกวันนี้อยู่ในคฤหาสน์หลบหนาวของนครบินทะยาน อดีตราชาของกลุ่มเด็กในอดีต นางมักจะพาคนวัยเดียวกันกลุ่มใหญ่ ไปเล่นว่าวที่หัวกาแพงเป็ นประจา พวกนางยิ่งสนิทสนมกับหมื่อวี้ที่ ชอบดื่มเหล้าเมามายชมแสงจันทร์อยู่ในเมฆหลากสี

หมื่อวี้ยิ้มย้อนถาม “ใต้เท้าอิ่นกวานแนะนาให้เจ้าไปหลอมกระบี่ ฝ่ าทะลุขอบเขตอยู่ในถ้าสวรรค์แห่งนั้นพร ้อมกับพวกป๋ ายเสวียนและ ซุนชุนหวัง ท าไมเจ้าถึงไม่ตอบตกลงล่ะ?”

รอกระทั่งเด็กกลุ่มนี้ทยอยกันเลื่อนเป็ นขอบเขตถ้าสถิต แต่ละคน สามารถทะยานลมเดินทางไกลได้แล้ว ใต้เท้าอิ่นกวานก็มีแผนการใน ระยะยาวรอพวกเขาไว้แล้ว ยกตัวอย่างเช่นภูเขาลั่วพั่วจะร่วมมือกับ สานักกระบี่ชิงผิง ช่วยท าการปกป้ องมรรคาน าพาตัวอ่อนเซียนกระบี่ กลุ่มนี้เดินทางไกลอย่างเป็ นทางการ อย่างเช่นว่าไปยังจุดที่ลาน้า ใหญ่ไหลลงสู่มหาสมุทรซึ่งตั้งอยู่ภาคกลางของแจกันสมบัติทวีป หรือไม่ก็ไปที่หอเติงหลงของนครมังกรเฒ่า เปิดโลกทัศน์ให้กว้าง หล่อเลี้ยงบารุงปณิธานกระบี่ ทาจิตแห่งกระบี่ให้ใสสะอาด จากนั้นรอ ให้พวกเขาเลื่อนเป็ นขอบเขตชมมหาสมุทรกันแล้วก็จะไปที่นคร จักรพรรดิขาวของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง ไปดูน้าตกและแม่น้า ใหญ่ซึ่งไหลลงมาจากฟ้ าที่ถ้าสวรรค์หวงเหอ ไปดูประตูมังกรบานนั้น ….

ด้วยความสัมพันธ ์ควันธูปที่ใต้เท้าอิ่นกวานมีต่อนครมังกรเฒ่า สกุลเจียงอวิ๋นหลินและนครจักรพรรดิขาว เรื่องพวกนี้ล้วนเป็ นเรื่อง เล็ก

น่าหลันอวี้เตี๋ยกระตุกมุมปาก ให้เหตุผลที่ถูกต้องชอบธรรมอย่าง ยิ่ง “อาจารย์ตัดใจจากข้าไม่ลง ข้าก็ตัดใจจากอาจารย์ไม่ลง เหมือนกัน”

ฉางมิ่งยิ้มอ่อน ลูบศีรษะของแม่นางน้อย “ตัดใจไม่ลงจริงๆ นั่น แหละ”

วิถีแห่งการหลอมกระบี่ ระยะทางยาวไกลเป็ นร ้อยเป็ นพันลี้ ฉาง มิ่งไม่คิดว่าน่าหลันอวี้เตี๋ยจะต้องอยู่ที่ภูเขาเซียนตูเสมอไป นางย่อมมี วิธีที่จะทาให้ผลสาเร็จบนวิถีกระบี่ของลูกศิษย์ใหญ่คนนี้ไม่ด้อยไป

กว่าคนรุ่นเดียวกัน แน่นอนว่าไฉอู๋คือข้อยกเว้น
หมื่อวี้กเรื่องหนึ่งขึ้นได้ จึงเอ่ยว่า “ทุกวันนี้น่าหลันไฉ่ฮ่วนเป็ นเจ้า ส านักคนใหม่ของสานักอวี่หลงแล้ว มีเวลาว่างก็ไปเยี่ยมญาติหน่อย ไหม? ข้าสามารถเดินทางข้ามมหาสมุทรไปท่องเที่ยวเป็ นเพื่อนเจ้าได้ นะ ได้ยินมาว่าที่นั่นมีเกาะหลูฮว่าของถ้าแห่งโชควาสนาแสงจันทร ์ก็ งามมากเหมือนกัน หากนับกันตามล าดับอาวุโส เจ้าไม่ต้องเรียกน่าห ลันไฉ่ฮ่วนว่าบรรพจารย์ย่าหรอกหรือ?”

ในบรรดาตัวอ่อนเซียนกระบี่เก้าคน คนโง่ก็ยังมองออกว่า แรกเริ่มสุดนั้นใต้เท้าอิ่นกวานเอ็นดูน่าหลันอวี้เตี๋ยและเหยาเสี่ยวเห ยียนที่คนหนึ่งเป็ นนักบัญชีตัวน้อย คนหนึ่งคือคนโลภตัวน้อยมาก ที่สุด เพียงแต่ว่าไม่ทาอะไรลาเอียงก็เท่านั้น

ท่าเรือปี้เฉิงคือท่าเรือขนาดใหญ่เป็ นอันดับหนึ่งทางทิศใต้ของ ใบถงทวีป บอกว่าเป็ นท่าเรือ แต่อันที่จริงมีขนาดไม่เป็ นรองนครแห่ง หนึ่งเลย เมื่อผ่านการดูแลจัดการอย่างตั้งใจของพวกช่างบนภูเขา

ทั้งหลายจึงมีการซ่อมแซมให้เหมือนใหม่อีกครั้งแล้ว ที่ท่าเรือปลูกพืช หญ้าตระกูลเซียนไว้มากมาย มีสีเขียวตลอดสี่ฤดูกาล บวกกับวัสดุ หินที่ใช ้สร ้างสิ่งปลูกสร ้างบนท่าเรือปี้เฉิงที่แทบจะใกล้เคียงกับสีมรกต ของแก้วใส ถึงได้มีชื่อเรียกว่า ปี้เฉิง (นครมรกต)

เรือข้ามฟากสามสิบกว่าลาสามารถมาจอดที่ท่าเรือปี้เฉิงได้ใน เวลาเดียวกัน เดิมทีนี่ก็คือการแสดงออกให้เห็นถึงรากฐานของส านัก อย่างหนึ่ง

เหวยเหวินหลงถอนหายใจอย่างปลงอนิจจัง “หากไม่มีเวลาร ้อยปี ท่าเรือชิงชานก็ยากที่จะมีขนาดได้เท่ากับท่าเรือปี้เฉิงแห่งนี้”

เล้าพอเซียนหลุบตาลงมองท่าเรือ แสงตะเกียงสว่างเรืองรองสอง ให้ตรอกซอกซอยทั้งหลายสว่างไสวราวเวลากลางวัน รถม้าแล่นสวน กันขวักไขว่ สืบสาวราวเรื่องกันแล้วก็หนีไม่พันคนและเงินนั่นเอง “สิ่ง ที่หาได้ยากที่สุดยังคงเป็ นกลิ่นอายของผู้คนที่รวบรวมมาได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความน่าเชื่อถือในเรื่องของเงินทอง สานักกุยหยก คือบุคคลอันดับหนึ่งแห่งใบถงทวีปอย่างสมเกียรติ สานักกระบี่ชิงผิง ของพวกเราเทียบกับพวกเขาแล้วยังด้อยกว่าไม่น้อย นี่ก็เป็ นเรื่อง ปกติ มีสานักเบื้องบนคอยให้การประคับประคอง บวกกับการจัดการ ดูแลของเจ้าสานักชุยก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสที่ผู้มาทีหลังจะตามมาทัน”

เส้าพอเซียนจะลงเรือที่ริมลาคลองหลินเหอระหว่างที่เรือเฟิงยวน เดินทางกลับเหนือออกจากบ้านมาครั้งนี้นอกจากจะได้เงินฝนธัญพืช ก้อนใหญ่จากมือของคลังสมบัติประจ าส านักอย่างอาจารย์จ้งแล้วชุย

ตงซานยังมอบสมบัติบนภูเขาที่สามารถนามาใช ้รวบรวมโชคชะตา ขุนเขาสายน้าให้เขาเป็ นการส่วนตัวอีกหลายสิบชิ้น เรื่องของการ ก่อตั้งแคว้นและการบวงสรวงก็จะเริ่มมีเค้าลางให้เห็นแล้ว ทุกเรื่อง ล้วนยากที่การเริ่มต้น มีเงินเทพเซียนก้อนนี้และสมบัติอาคมทั้งหลาย เป็ นรากฐาน ก็ไม่ถึงขั้นชักหน้าไม่ถึงหลังมากเกินไป เงินล้วนต้องใช ้ คืน ก็แค่ว่าไม่เก็บดอกเบี้ยเท่านั้น ส่วนการชดใช ้หนี้น้าใจ อันที่จริง ได้ติดค้างไว้สามครั้งแล้ว ปีนั้นหนีตายมาตลอดทาง สุดท้ายมาหลบ ภัยที่ภูเขาลั่วพั่วถือเป็ นครั้งหนึ่ง ช่วยให้ก่อตั้งแคว้นที่ริมลาคลอง หลินเหอต่างบ้านต่างเมือง ซึ่งก็ถือว่าเป็ นการฟื้นฟูชะตาแคว้นให้กับ สายตู๋กูของราชวงศ์จูอิ๋งเก่าของแจกันสมบัติทวีปถือเป็ นครั้งที่สอง ต่อจากนี้อูอี้บรรพจารย์เปิดขุนเขาของจวนจื่อหยางจะนาพากลุ่มคน สนิทมาอยู่กับพวกเขา นางยินดีเป็ นฝ่ ายมารับต าแหน่งเป็ นเจินเหริน พิทักษ์แคว้น ก็เป็ นหนี้น้าใจที่ไม่เล็กอีกครั้งหนึ่ง

เหวยเหวินหลงกล่าว “เส้นทางการเงินน้อยใหญ่หลายสิบจนถึง นับร ้อยเส้นที่เดิมทีเป็ นของสานักใบถง นอกจากเส้นที่สาคัญไม่กี่เส้น ซึ่งยังถูกสานักใบถงกุมไว้ในมือได้แล้ว เส้นอื่นๆ ที่เหลือล้วนเป็ นฝ่ าย วิ่งมาหาสานักกุยหยกด้วยตัวเองทั้งสิ้น”

เส้าพอเซียนยิ้มเอ่ย “ดังนั้นจึงถือว่าทางฝั่งของศาลบุ๋นมอง การณ์ไกลอย่างมาก ถึงได้ให้เจ้าขุนเขาโจวมาดูแลส านักศึกษาอู่ชี หลีกเลี่ยงไม่ให้สานักกุยหยกตั้งตัวเป็ นใหญ่เพียงฝ่ายเดียว”

เหวยเหวินหลงมีนิสัยหนักแน่นมั่นคง ยากนักที่จะพูดความในใจ กับคนอื่นซึ่งไม่ใช่อิ่นกวานหนุ่ม เขายิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ผู้ถวายงานเส้า ทุกวันนี้เจ้าเป็ นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตก่อกาเนิดรอให้ตู๋กูเหมิงหลงก่อตั้ง แคว้น หากเจ้าสามารถเลื่อนเป็ นห้าขอบเขตบนได้ การเปิดสานักตั้ง พรรคก็เป็ นกุญแจสาคัญเหมือนกัน ถึงเวลานั้นหนึ่งแคว้นหนึ่งสานัก ช่วยประคับประคองสนับสนุนกันและกัน อยากจะหยัดยืนอยู่ในใบถง ทวีปได้อย่างมั่นคงก็ไม่ใช่เรื่องยากแน่นอนมีอนาคตรออยู่ ข้าก็ขอ อวยพรให้ผู้ถวายงานเส้าทาทุกอย่างประสบความสาเร็จราบรื่นไว้ ล่วงหน้าเลยแล้วกัน”

เส้าพอเซียนกุมหมัดเอ่ยขอบคุณ “หากมีวันนั้นจริงๆ ข้าจะเลี้ยง เหล้าอาจารย์เหวยเอง!”

สตรีที่ทุกวันนี้เปลี่ยนชื่อเป็ นตู๋กูเหมิงหลง ว่าที่ฮ่องเต้ของแคว้น ใหม่ในอนาคต อาจเป็ นเพราะนางรู ้จักกับเจ้าขุนเขาเฉินมานานมาก แล้ว เวลาอยู่กับเฉินผิงอันจึงไม่ได้มีท่าทางกระตือรือร ้นเท่าใดนัก แต่ เส้าพอเซียนที่หากสืบย้อนไปถึงสถานะที่แท้จริงก็คือรัชทายาทแห่ง แคว้นล่มสลาย เขาเองก็อยู่บนภูเขาลั่วพั่วมานานเหมือนกัน ต่อให้ จานวนครั้งที่นางได้พบหน้ากับนักบัญชีที่มาจากเรือนชุนฟานภูเขา ห้อยหัวจะนับครั้งได้ แต่กลับเกิดใจใกล้ชิดสนิทสนม คงเป็ นเพราะสิ่ง ที่ประสบพบเจอในชีวิตล้วนต้องอาศัยแววตาของใครของมัน นางได้ ยินประโยคนี้ก็กุมหมัด เอ่ยขอบคุณจากใจจริง “หลายปีมานี้ได้รับ

การดูแลเป็ นอย่างดีจากอาจารย์เหวย ยินดีต้อนรับอาจารย์เหวยมา เป็ นแขกบ่อยๆ”