กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 977

ในช่วงเวลาที่แตกต่างกันของชีวิต ทัศนียภาพแบบเดียวกัน ปรากฏสู่คลองจักษุ แต่กลับทิ้งรสชาติที่แตกต่างกันไว้ในใจ

เด็กชายชุดแดงเงียบไปพักหนึ่งก็ถามอย่างใคร่รู ้ว่า “เจ้าไม่ใช่ เทพเซียนบนภูเขาสักหน่อย เจองูที่เกือบจะกลายเป็ นภูตตัวหนึ่ง ระหว่างทางก็ไม่กลัวสักนิดเลยหรือ? แล้วนับประสาอะไรกับรูปโฉม ของข้าที่หากอยู่ในตาราเรื่องเล่าประหลาดของล่างภูเขา ไม่ว่า อย่างไรก็น่าจะเรียกได้ว่าตัวประหลาดแล้ว ท าไมเจ้าถึงไม่แปลกใจ เลยสักนิด หรือว่ามีชาติก าเนิดมาจากผู้ฝึกตนท าเนียบของจวนเซียน ประตูสูง แต่แสร ้งทาเป็ นจอมยุทธพเนจรที่ออกท่องเที่ยวภูเขาสายน้า พลางค้นภูเขาไปทั่วสารทิศด้วย?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เดินทางอยู่ข้างนอกตลอด ไม่กล้าพูดว่า ความรู้กว้างขวาง แต่อย่างน้อยที่สุดเดินทางตอนกลางคืนมากเข้าก็ ใจกล้าไม่น้อยแล้ว เห็นเรื่องประหลาดมาจนชินแล้ว”

เด็กชายชุดแดงยกสองแขนกอดอก มองท่าทางนั่งยองเคี้ยว หญ้าด้วยความคุ้นเคยของบุรุษก็ถามว่า “มีชีวิตยากล าบากหรือ?”

เฉินผิงอันส่ายหน้ายิ้มกล่าว “ยังดี ครอบครัวเล็ก ผู้อาวุโสและ ญาติในตระกูลท าความดีละสมบุญมาไว้ ก็เหมือนในบ้านมีธัญพืช เหลือกินทุกปี ลูกหลานรุ่นหลังจึงไม่ต้องอดอยากหิวโหย”

เด็กชายชุดแดงพยักหน้า สูดน้ามูก ไม่ควรพูดถึงเรื่องนี้เลย พอ พูดถึงก็เจ็บปวดหัวใจ “ข้านี่แหละที่มีชีวิตยากลาบาก โทษคนอื่น ไม่ได้หรอก ต้องโทษที่ข้าเจอคนไม่ดี เมื่อหลายปีก่อนมักจะต้องอิ่ม ครึ่งมื้อหิวสามมื้อเป็ นประจา โชคดีที่ตัวข้าเองก็พยายามพัฒนา ตัวเองสะสมทรัพย์สมบัติมาได้บ้างเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นข้าก็เกือบจะ สงสัยแล้วว่าในบ้านเจอผียากจนที่ไม่ยอมย้ายรังตัวไหนหรือไม่”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ตามคากล่าวในตารา หากมีผียากจนตัวหนึ่ง เข้ามาอยู่ในบ้านจริงๆ ก็ช่วยต้านหายนะไว้ให้ได้ อีกทั้งหากใน อนาคตมีวันใดที่สามารถเชิญผียากจนออกจากบ้านได้ ดั่งคาว่าเชิญ เทพมาง่ายเชิญเทพกลับยาก ถ้าอย่างนั้นก็จะได้พบเจอกันด้วยดีและ จากลากันด้วยดี ไม่แน่ว่าอาจมีโชคดีอย่างอื่นรออยู่”

เด็กชายชุดสีชาดร ้องเอ๊ะหนึ่งที ดูท่าเจ้าหมอนี่น่าจะอ่านหนังสือ เป็ นการเป็ นงานมาหลายเล่มเหมือนกันนะ จึงถามด้วยสีหน้า ประหลาดใจ “สอบเคอจวี่ได้ไม่ดีพอ ก็เลยได้แต่ถอยมาเลือกล าดับ รอง อ่านต าราเบ็ดเตล็ดมาเยอะหรือ?”

เฉินผิงอันพยักหน้าเอ่ย “อ่านหนังสือมากๆ ถือเป็ นเรื่องดี คา โบราณกล่าวไว้ว่าชาติก่อนอ่านหนังสือไว้ให้ชาตินี้ ชาตินี้อ่าน หนังสือไว้เผื่อชาติหน้า ก็น่าจะเป็ นหลักการเหตุผลเช่นนี้แหละ”

เด็กชายชุดแดงพลันเอ่ยว่า “มองออกว่าคุณชายเองก็เป็ นคนที่ อารมณ์อ่อนไหวคนหนึ่งเหมือนกัน”

เฉินผิงอันเงยหน้ายิ้มถาม “นี่ก็ดูออกด้วยหรือ?”

เจ้าตัวน้อยยกมือขึ้นชี้ไปที่ดวงตาของตัวเอง “แววตาในการมอง คนของข้าแม่นย ามาโดยตลอด”

เฉินผิงอันยิ้ม “ใช่แล้ว ลืมแนะนาตัวเองไป ข้าชื่อเฉินผิงอัน”

เด็กชายชุดแดงยื่นฝ่ ามือข้างหนึ่งขึ้นมาโบกแรงๆ หัวเราะร่าเอ่ย ว่า “ข้าเคยเปิดอ่านหนังสือเกล็ดปลาของฝ่ ายส ามะโนครัวมาก่อน ทุกวันนี้ที่ตัวเมืองของจังหวัด คนที่มีชื่อนี้อย่างน้อยที่สุดก็มีจานวน เท่านี้!”

เฉินผิงอันยิ้มอย่างเข้าใจ พยักหน้ารับ “เป็ นเรื่องดี”

ในอดีตเมื่อไม่นานมานี้ ชื่อนี้ในอาเภอไหวหวง มีก็เหมือนไม่มี

ภายหลังเจ้าตัวน้อยก็ซึ่งป่ ายฮวาไปต่อ เฉินผิงอันเดินก้าวเร็วๆ ราวกับบินอยู่ด้านช้างคุยเล่นกับเด็กชายที่สวมชุดสีขาดไปตลอดทาง กระทั่งเดินกันไปถึงหน้าประตูภูเขาของบ้านตัวเอง

เด็กชายชุดแดงกระโดดลงจากหลังงู ให้สัญญากับแม่ทัพที่รักผู้รู ้ ใจซึ่งเป็ นลูกน้องของเทพแห่งผืนดินภูเขาฉีตุนว่า “กฎเดิม จะบันทึก คุณความชอบของเจ้าลงในสมุดบัญชีหนึ่งครั้ง”

งูป๋ ายฮวาตัวนั้นเอาศีรษะแนบพื้น บอกลากับบุคคลอันดับสองใน ศาลเทพอภิบาลเมืองที่มีสถานะสูงศักดิ์ผู้นี้ จากนั้นก็หมุนตัวเลื้อย กลับไปบนเส้นทางภูเขาที่คดเคี้ยว พริบตาเดียวร่างก็หายวับไป

เด็กชายชุดแดงถูมือ หัวเราะหึหึพลางเอ่ยว่า “วันหน้ารอให้มัน หลอมเรือนกายได้สาเร็จ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็ นสาวงามที่ต้องการ อย่างไรก็มีอย่างนั้นก็ได้นะ”

เฉินผิงอันเอ่ยสัพยอก “เจ้าต้องคุยกับนักพรตเซียนเว่ยได้อย่าง ถูกคอแน่”

เด็กชายชุดแดงหน้าเปลี่ยนสีทันใด เอ่ยเสียงหนัก “เจ้ารู ้ได้ อย่างไรว่าคนเฝ้ าประตูของภูเขาลั่วพั่วคือนักพรตเซียนเว่ย?! หากจ า ไม่ผิด ข้าไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเจ้านะ!”

มารดามันเถอะ ขออย่าให้ตนพาตัวก่อเรื่องมาที่ภูเขาลั่วพั่วเลย ถ้าเป็ นอย่างนั้นก็เท่ากับว่ามีดินเหลืองเปื้อนเต็มกางเกงแล้ว จะต้อง ถูกจดลงบัญชี หัวหน้าเผยต่างหากถึงจะเป็ นบรรพบุรุษเปิ ดส านัก ก่อตั้งพรรคน่ะ

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ไม่ต้องตื่นเต้น ล้วนเป็ นคนกันเอง”

ตรงหน้าประตู เซียนเว่ยรีบม้วนหนังสือเล่มหนึ่งสอดกลับเข้าไป ในชายแขนเสื้ออย่าง ว่องไว ก้าวยาวๆ ตรงมาหาดุจดาวตก ก้มหัว คารวะตามขนบลัทธิเต๋าอย่างเข้าท่าเข้าที “คารวะเจ้าขุนเขาเฉิน”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ลาบากแล้ว”

เด็กชายชุดแดงยืนอึ้งอยู่ที่เดิม หัวคิ้วขมวดมุ่น

เซียนเว่ยหลุดหัวเราะพรืด “เป็ นอะไรไป รู ้จักกับเจ้าขุนเขาเฉิน แล้วก็ไม่เห็นเสี่ยวเต้าอยู่ในสายตาแล้วหรือ?”

เด็กชายชุดแดงถามอย่างขลาดๆ “นักพรตเซียนเว่ย สรุปแล้ว เป็ นเจ้าขุนเขาเฉินคนใดกันแน่?”

เซียนเว่ยหันไปมองเฉินผิงอัน เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ข้าก็บอกชื่อ ไปแล้ว แต่เขาไม่ยอมเชื่อ แต่ตลอดทางมานี้พวกเราคุยกันถูกคอ มาก”

เซียนเว่ยเองก็คร ้านจะสนใจนายท่านใหญ่ที่แค่แตะเหล้าก็เมาผู้นี้ กดเสียงต่าเอ่ยว่า “เจ้าขุนเขาเฉิน มีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องบอกท่าน บอก กับท่านให้ชัดเจนก่อนนะว่าข้าไม่ใช่คนชอบขี้ฟ้ องหรอกนะ”

เฉินผิงอันพยักหน้า “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ ได้เลย”

เซียนเว่ยหันหน้าไปมองเส้นทางภูเขา แล้วถึงได้เอ่ยว่า “ก่อน หน้านี้ไม่นานมีแขกคนหนึ่งมาเยือน มีรูปโฉมเป็ นแม่นางน้อย ชื่อ ว่าเซี่ยโก่ว เจ้าขุนเขารู ้เรื่องนี้กระมัง?”

เฉินผิงอันพยักหน้า “รู ้ แม่นางเซี่ยมาหาเสี่ยวโม่ ก่อนหน้านี้ไม่ นานข้าได้เจอกับนางที่ตรอกฉีหลงแล้ว นิสัยของนางค่อนข้าง… แปลกใหม่”

เซียนเว่ยถอนหายใจ “อาจารย์เสี่ยวโม่รู ้หลักทานองคลองธรรมดี ถึงเพียงนั้น ไฉนถึงมีสหายที่ไม่ได้เรื่องแบบนี้ได้นะ

คนทั้งสองเดินไปที่เก้าอี้ไม้ไผ่หน้าประตูภูเขาด้วยกัน เด็กชาย ชุดแดงกลับพุ่งตัวออกไป ประหนึ่งพยัคฆ์ร ้ายกระโจนลงจากภูเขา เปี่ยมล้นไปด้วยพลังอานาจ วิ่งตะบึงไปได้ระยะทางหนึ่งก็ทะยานตัว กระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวหนึ่ง หมุนตัวกลิ้งตลบอยู่หลายรอบ แล้วจึงนอนคว่าใช ้ชายแขนเสื้อเช็ดถูอย่างแรง ไม่ลืมเป่ าลมใส่ก่อน แล้วค่อยเช็ด สุดท้ายจึงกลิ้งตัวลงมาจากเก้าอี้ไม้ไผ่ เรียกได้ว่า คล่องแคล่วดุจเมฆคล้อยน้าไหล แค่มองก็รู ้ว่ากราบเฉินหลิงจวินเป็ น อาจารย์เรียนรู ้วิชามาจากเขา หลังจากเจ้าตัวน้อยยืนนิ่งบนพื้นแล้วก็ ก้มหัวประสานมือคารวะ “เชิญใต้เท้าเจ้าขุนเขานั่ง!”

เฉินผิงอันเอ่ยขอบคุณเจ้าตัวน้อยแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวนั้น “หมายความว่าอย่างไร? แม่นางเขี่ยทาอะไรหรือ?”

อันที่จริงเซียนเว่ยรู้สึกเสียใจภายหลังนิดๆ แล้วที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา เขารู้สึกได้ว่าไม่ค่อยเหมาะสม ไยต้องท าให้เกิดปัญหาแทรกซ้อน ด้วยเล่า หากว่าเชี่ยโก๋วผู้นั้นเป็ นญาติในบ้านหรือเป็ นผู้เยาว์ในส านัก ของอาจารย์เสี่ยวโม่ ทีนี้จะทาอย่างไรดี?

เพียงแต่ว่าเด็กสาวสวมหมวกขนเตียวก็ท าอะไรไร้คุณธรรมจริงๆ รังแกขึ้นไปถึงบนหัวของหน่วนซู่ เซียนเว่ยมิอาจทนได้

เฉินผิงอันตบเก้าอี้ ยิ้มเอ่ยเชื้อเชิญเจ้าตัวน้อยที่ยืนอยู่บนพื้น “นั่งด้วยกันไหม?”

เด็กชายชุดแดงมึนงงไปชั่วขณะ “ข้าตัวเล็กแต่ก้นใหญ่ กินพื้นที่ มากเกินไป คงไม่นั่งแล้วล่ะ”

เฉินผิงอันก็ไม่ได้ฝื นใจอีกฝ่ าย หันหน้ามาพูดกับเซียนเว่ยว่า “เล่ามาเถอะ ถือเสียว่าเป็ นพ่อครัวเฒ่าที่เล่าให้ข้าฟังล่วงหน้า ไม่ เกี่ยวอะไรกับนักพรตเซียนเว่ย”

เซียนเว่ยจึงพยักหน้า ไม่ลืมเอ่ยเตือนว่า “ตกลงกันไว้แล้วนะ ห้ามให้อาจารย์เสี่ยวโม่เข้าใจผิดเด็ดขาด เดี๋ยวเขาจะรู ้สึกว่าข้าคือ สตรีปากมากที่ชอบพูดจาเลื่อนเปื้อนยุแยงผู้อื่น”

ทุกวันนี้ในห้องของพี่น้องต้าเฟิง เซียนเว่ยยังตั้งรองเท้าลายเมฆที่ อาจารย์เสี่ยวโม่ถักเองกับมือบูชาไว้คู่หนึ่ง แค่มองก็รู ้ว่าต้องมีค่ามาก เซียนเว่ยจะตัดใจสวมได้อย่างไร มีแค่บางครั้งที่เอามาสวมเดินอยู่ใน ห้อง ตอนที่สวมมันเรียนท่าเหยียบพายุย่างดาราของนักพรตเต๋าตัว จริงยังรู ้สึกเหมือนทะยานเมฆขี่หมอกอยู่บ้างจริงๆ แล้วก็เพราะเซียน เว่ยหน้าบาง ไม่อย่างนั้นคงจะต้องขอจากอาจารย์เสี่ยวโม่เพิ่มอีกคู่ให้ จงได้

เฉินผิงอันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ยืดแขนบิดขี้เกียจ ฟังเซียนเว่ย เล่าการกระท าของเซี่ยโก่ว แค่ฟังก็รู ้ว่าเป็ นเรื่องที่ป๋ ายจิ่งจะท าได้ ไม่มี ทางใส่ร ้ายนางแน่นอน