กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 982

จากนั้นฟู่ หูก็โยนคันเบ็ดลงน้าอีกครั้ง สังเกตเห็นว่าเจ้าหมอนี่ไม่ คิดจะกลับไปนั่งตกปลาต่อก็อดไม่ไหวยิ้มเอ่ยว่า “พี่ชาย วางใจเถอะ อีกเดี๋ยวเมื่อข้าเก็บคันเบ็ดแล้วจะต้องให้เจ้าได้เลือกปลาที่ตัว ค่อนข้างใหญ่ไปสองตัว เจ้าเอาแต่จ้องข้าแบบนี้ทาไม กลัวว่าข้าจะ หิ้วข้องวิ่งหนีไปหรือ? ข้าไม่ทาแบบนั้นหรอก”

บุรุษที่นั่งยองอยู่ด้านข้างกลับยิ้มเอ่ย “ตกปลามีอยู่สามขอบเขต คนชอบตกปลา ตกปลาไม่ได้ ทุกครั้งที่ตกปลามักจะกลับไปพร ้อม ผลเก็บเกี่ยวเต็มสองมือเสมอ ตกปลาก็แค่ตกปลา ไม่แสวงหาผลลัพธ ์ หรือขยับสูงขึ้นไปอีกนิดก็ยังมีอีกขอบเขต ได้แต่พบเจอมิอาจ ปรารถนามาครอบครอง ซึ่งก็ต้องดูที่พรสวรรค์ของคนตกปลาแล้ว”

ฟู่ หูยิ้มเอ่ย “อ้อ? ยังมีขอบเขตที่สูงยิ่งกว่าอีกหรือ? คืออะไร พี่ ใหญ่ช่วยบอกหน่อยเถอะ”

คนผู้นั้นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เมื่อเทียบกับตกปลาแล้วชอบมอง คนอื่นตกปลามากกว่า”

ฟู่ หูยกนิ้วโป้ งให้ หัวเราะร่าพลางเอ่ย “วกวนอ้อมค้อม ที่แท้ก็ชม ตัวเอง พี่ชายใช ้ได้เลยนี่นา”

ลูกหลานของเมืองหลวง บ้างก็เป็ นคนประเภทที่ชอบใช ้อานาจ รังแกคนอื่น แต่ก็มีคนประเภทที่นิสัยเข้ากับคนอื่นได้ง่ายอย่างฟู่ หู

หากใช ้ค าพูดของฟู่หูก็คือ แค่อาศัยใบบุญของบรรพบุรุษมีชีวิตอยู่ไป วันๆ เท่านั้น แต่ละวันเอาแต่หาความบันเทิงจากชาวบ้านทั่วไป ลด เกียรติตัวเอง

คนผู้นั้นถาม “ฟังจากสาเนียงของน้องชายไม่เหมือนคนใน ท้องถิ่นของพวกเรา”

ฟู่ หูพยักหน้า “มาจากเมืองหลวง ทาการค้าเล็กน้อย หาเลี้ยงชีพ ไปวันๆ พี่ชายล่ะ เป็ นคนที่ไหน?”

“คนของอาเภอไหวหวง มาเยี่ยมญาติที่นี่”

“อ าเภอไหวหวง? ห่างจากอ าเภอผิงหนันของพวกเราไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะ”

“ไม่ถือว่าไกลอะไรหรอก เมื่อก่อนเคยเป็ นช่างในเตาเผา มักจะ ต้องขึ้นเขาไปผ่าพื้นเผาถ่านเป็ นประจา เดินแค่ไม่กี่ก้าวแค่นี้ ไม่หอบ ด้วยซ้า”

ฟู่หูยิ้มเอ่ย “พี่ชายคุยเก่งกว่าตกปลาอีกนะ”

คนผู้นั้นก็มีนิสัยที่ไม่เลว ถูกหยอกแล้วกลับยังนั่งหัวเราะอย่างโง่ งม

ฟู่หูรู ้สึกว่าพี่ชายคนนี้ คบได้

ฟู่หูถาม “ข้าแช่ฟู่ ฟู่จากค าว่าซื่อฟู่ที่แปลว่าช่าง ช่างของเตาเผา มังกร พี่ชายล่ะ?”

คนผู้นั้นยิ้มตอบ “ข้าแช่เฉิน เฉินที่เขียนด้วยอักษรเอ่อกับอักษร ตงรวมกัน”

ด้วยชาติตระกูลของฟู่ หูยังไม่ได้ดีจนถึงขั้นที่เขาจะมีองค์รักษ์ ประจ าตัว ผู้ถวายงานของตระกูล แน่นอนว่าต้องมี เพียงแต่ว่าไหน เลยจะมาถึงคราวของเขาฟู่ หู ต่อให้เป็ นฟู่ อวี้ผู้เป็ นพี่ชาย นอกจาก ออกจากบ้านแล้ว เวลาปกติอยู่ในเมืองหลวงก็ไม่ได้มีผู้ฝึกลมปราณ ติดตามไปทุกวัน อีกอย่างอยู่ในฉู่โจวแห่งนี้ จะดีจะชั่วเขาฟู่ หูก็เป็ น ขุนนางขั้นเจ็ด ยังจะต้องกลัวอะไร

ในเมื่อเป็ นเช่นนี้ จะคุยโวไปทาไมนักหนา คนที่มีคุณสมบัติที่จะ เดินกร่างจริงๆ ก็ต้องเป็ นอย่างพวกเฉาเกิงซิน หลิวสวินเหม่ยโน่น ต่างหาก พวกเขาเดินอยู่ในตรอกอี้ฉือ ถนนฉือเอ๋อร ์ พวกคนเฒ่าคน แก่ยังไม่ค่อยกล้าจะวางมาดผู้อาวุโสต่อหน้าพวกเขาด้วยซ้า ส่วนฟู่หู ขอแค่เป็ นงานที่สามารถฆ่าเวลาได้อย่างเช่นการตกปลา ทานกหวีด ฟู่ หูล้วนชอบทั้งสิ้น เป็ นพวกไม่เอาการเอางานตามแบบฉบับ นี่ เรียกว่าสูงไม่สาเร็จต่าก็ไม่ได้เรื่อง ในหัวใจไร ้ปณิธานอันยิ่งใหญ่

เฉินผิงอันกล่าว “ฉู่โจวของพวกเราคือสถานที่ที่ดีที่เลื่อนขั้นขุน นางกันได้ง่าย คนเฒ่าคนแก่บอกว่าที่นี่มีโชคชะตาแห่งขุนนางมาก พอ สามารถมีขุนนางใหญ่ได้ง่ายๆ อีกทั้งชื่อเสียงยังไม่เลวอีกด้วย”

ฟู่ หูเบ้ปาก “ต่างก็พูดกันว่าหลงโจวเก่าหรือฉู่โจวใหม่ในทุกวันนี้ ขุนนางในทุกระดับชั้นล้วนฉลาดเฉลียวมีความสามารถ แต่ถ้าถาม ข้านะ จริงก็จริงนั่นแหละ เหอะ”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “แต่ว่า?”

ฟู่ หูโบกมือ “ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว พี่ชายท่านเป็ นชาวบ้าน ส่วนข้า เองก็เป็ นแค่พ่อค้าที่เนื้อตัวเหม็นกลิ่นเหรียญทองแดง มาวุ่นวายใจ กับเรื่องพวกนี้ก็ไม่ใช่ว่ากินอิ่มว่างงานไม่มีอะไรท าหรอกหรือ”

เฉินผิงอันกล่าว “ข้าเดาว่าความหมายคร่าวๆ ของน้องชายคือ รู ้สึกว่าขุนนางทุกระดับของฉู่โจวไม่ค่อยรู ้จักเป็ นขุนนางกันสัก เท่าไร? ส่วนลึกในกระดูกไม่เห็นการเป็ นขุนนางเป็ นเรื่องสาคัญ? งาน ก็ทาอยู่ แล้วก็ทาได้ดีกว่าขุนนางในพื้นที่แห่งอื่นจริง เพียงแต่ว่ากลิ่น อายขุนนางแรงเกินไป ชอบวางอ านาจบารมีของขุนนาง ท าให้คน มักจะรู ้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องอยู่เสมอ อืม ร ้อยเรียงกันเป็ นชั้น เป็ นปม เหมือนอย่างการมัดปมเส้นเอ็นตกปลาที่น้องชายสอนข้า”

ฟู่ หูหันมามองบุรุษที่มาเยี่ยมญาติผู้นี้ เส้นผมเริ่มเป็ นสีขาว แต่ ใบหน้ากลับยังหนุ่มอยู่มาก ดังนั้นจึงมองอายุที่แท้จริงไม่ออก ฟู่ หูคลี่ ยิ้ม เอ่ยตอบรับอย่างขอไปทีว่า “คงเป็ นเพราะว่าหากไม่เป็ นเช่นนี้ก็มิ อาจราบรื่นในวงการขุนนางได้กระมัง?”

เฉินผิงอันพยักหน้า “น้องฟู่ คิดแบบนี้ได้ ไม่ไปเป็ นท่าน นายอ าเภอก็ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

ฟู่ หูลังเลเล็กน้อย ก่อนเอ่ยว่า “พี่ใหญ่เฉิน พวกเราสองคนถูก ชะตากัน ข้าก็จะบอกความลับกับท่านก็แล้วกัน เมื่อครู่ข้าหลอกท่าน อันที่จริงข้าทางานอยู่ในที่ว่าการอาเภอ เป็ นคนของเมืองหลวงจริง

ไม่ได้โกหกท่าน ทางานอยู่ในสถานที่ที่เรียกว่าสานักรายงานข่าวที่ ทาการไปรษณีย์ นั่งเก้าอี้เย็น พี่ชายไม่แม้แต่จะเคยได้ยินมาก่อน กระมัง? ฮ่า เป็ นที่ว่าการน้าใส สถานที่ใหญ่เท่ากันอย่างจริงแท้ หาก ใครผายลมสักคน คนทั้งที่ว่าการก็ได้ยินกันหมดหมวกขุนนางที่ใหญ่ ที่สุดก็แค่ขั้นเจ็ดเท่านั้น คือขุนนางเมล็ดงาเหมือนที่กล่าวถึงในงิ้วเลย ล่ะ”

ไม่เปิดเผยความในใจกับคนที่ไม่ได้สนิทสนมกัน ไม่ว่าที่ไหนก็ ถือเป็ นข้อห้ามทั้งนั้น

เฉินผิงอันยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “น้องฟู่ ก็พูดจาตลกเหมือนกันนะ พูด ได้ดีเหมือนตกปลาเลย”

ฟู่ หูเอ่ยอย่างเกียจคร ้าน “เป็ นขุนนางที่ดี ไม่กล้าคาดหวัง เป็ น ขุนนางที่ชื่อสัตย์ ถามมโนธรรมในใจตัวเองแล้วก็กล้าพูดได้เต็ม ปาก”

แต่คาพูดต่อมาที่ชาวบ้านในพื้นที่แซ่เฉินคนนี้พูดออกมา กลับ ท าให้ฟู่หูที่ได้ยินรู ้สึกชาไปทั้งหนังหัว

เห็นเพียงว่าคนผู้นั้นสีหน้าสงบนิ่ง มองผิวน้าพลางพูดร่ายยาว “คุณความชอบและความผิดแยกกันคิด เว่ยหลี่ผู้ว่าคนก่อน อันที่จริง ก็มีส่วนที่บกพร่องต่อหน้าที่เหมือนกัน ไม่ได้อยู่ที่การทางาน แต่อยู่ที่ การสั่งสอน เรื่องราวมากมายอย่างการจัดการกับเอกสารคดีฟ้ องร ้อง การจัดส่งหนังสือเอกสารทะเบียน การจับกุมโจร ถนนหนทาง