กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 982

การที่ซิ่วไฉเฒ่าก่อกวนเช่นนี้ จะว่าไปแล้วก็เพราะในใจยังโมโห ท าตัวไร ้เหตุผลเพราะอยากจะปกป้ องคนของตัวเอง ก่อนหน้านี้ภูเขา จิ่วอี้ไม่ยอมให้เฉินผิงอันขึ้นมาบนภูเขา เท้าหน้าของลูกศิษย์เพิ่งจะ สะดุด เท้าหลังของอาจารย์ก็แล่นมาหาเรื่องทันที

ซิ่วไฉเฒ่าถามอย่างประหลาดใจ “ความจริงอะไร?”

“อย่ามาแสร ้งทาเป็ นถามทั้งที่รู ้ดี”

ซิ่วไฉเฒ่าเอ่ยอย่างเดือดดาล “หากเจ้ายืนกรานจะพูดเช่นนี้ ข้า ก็ไม่ยินดีจะฟังแล้วนะขอให้ข้าได้โต้แย้งกับเจ้าดีๆ สักรอบเถอะ”

“เป็ นความต้องการของปรมาจารย์มหาปราชญ์ เจ้าอย่ามาแกล้ง โง่กับข้า”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เรียกปรมาจารย์มหาปราชญ์มาสิ ข้าจะถาม ท่านผู้อาวุโสต่อหน้ามายันกันเลยว่าจริงหรือเท็จ!”

ใบหน้าของชางอู๋เต็มไปด้วยความล าบากใจ มีใครเขาเล่นลูกไม้ หน้าด้านๆ อย่างเจ้าบ้างเล่า?

ผลคือมีคนกดมือลงมาบนบ่าของซิ่วไฉเฒ่า “จะยันกันอย่างไร ไหนลองว่ามาสิ”

ซิ่วไฉเฒ่าหันหน้าไปมอง อ้อ เป็ นปรมาจารย์มหาปราชญ์เอง หรือ

ไหล่เอียงไปข้างหนึ่ง บิดปลายเท้าหนึ่งที ซิ่วไฉเฒ่าก็หมุนตัว กลับมายืนอยู่ข้างกายปรมาจารย์มหาปราชญ์แล้ว ใต้รักแร ้ยังเหน็บ ชางผูไว้สองกระถาง พูดจาเหลวไหลด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ชางอู๋เสิน จวินจะมอบชางผู้ให้ข้าสามกระถาง ข้าบอกว่าไม่ต้อง ชางอู๋เสินจวิน จึงไม่พอใจทันที ถึงได้ขัดขวางไม่ยอมให้ข้าจากไป…”

หนิงหย่วนประสานมือคารวะปรมาจารย์มหาปราชญ์

ปรมาจารย์มหาปราชญ์ผงกศีรษะรับด้วยรอยยิ้ม ขยับเท้าเดิน นาไปก่อน ซิ่วไฉเฒ่ารีบวิ่งตุปัดตุเป้ ตามไปทันที

หนิงหย่วนลังเลเล็กน้อย ซิ่วไฉเฒ่าหันหน้ามาส่งสายตาให้เขา อย่ามัวยืนอึ้งอยู่สิ ตามมา

ปรมาจารย์มหาปราชญ์กล่าว “มีแผนการอะไรหรือไม่?”

ซิ่วไฉเฒ่าพูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน “อย่าเลยดีกว่า”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์หัวเราะร่า “นับว่าเจ้ายังมีความเข้าใจ ตัวเองอยู่บ้าง”

ไม่ได้เสนอให้เฉินผิงอันเข้าร่วมการโต้วาทีของสามลัทธิ

ซิ่วไฉเฒ่ากล่าว “ถึงอย่างไรก็อายุยังน้อย ทุกวันนี้เขาเองก็ยุ่ง มากด้วย ศาลบู๋นของพวกเราอย่าเอาแต่สร ้างความวุ่นวายให้เขา เลย”

พูดไปพลางยื่นชางผูสองกระถางส่งให้ชางอู๋เสินจวิน บอกว่าให้ ช่วยถือไว้ก่อน

ซิ่วไฉเฒ่าม้วนชายแขนเสื้อสองข้างขึ้น วางท่าเหมือนจะต่อยตี กับผู้อื่น “หากไม่ได้ จริงๆถ้าจะต้องเอาชนะให้ได้ก็ให้ข้าไปเองเถอะ”

ใบหน้าชางอู๋เต็มไปด้วยความคลางแคลง เรื่องของการโต้วาที สามลัทธินั้นมีกฏอยู่ ผู้ที่บรรลุมรรคาได้มรรคผลแล้ว อริยะปราชญ์ที่ มีเทวรูปบูชาของลัทธิขงจื๊อ เทียนเซียนของลัทธิเต๋า อรหันต์ผู้ ประจ าการของลัทธิพุทธ ล้วนมิอาจเข้าร่วมการโต้วาทีได้

ผลคือได้ยินซิ่วไฉเฒ่าเอ่ยว่า “ถึงอย่างไรก็ไม่ได้เพิ่งถูกถอน ตาแหน่งเทพเป็ นครั้งแรกรอให้เถียงชนะได้แล้วค่อยย้ายกลับไปอีก ครั้ง”

หนิงหย่วนสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งที

ปรมาจารย์มหาปราชญ์คร ้านจะคุยกับอีกฝ่าย

ซิ่วไฉเฒ่าถอนหายใจ “ข้าเคยพูดคุยกับหลวงจีนน้อยที่ใต้หล้า ห้าสีอยู่สองครั้ง เขามีพระธรรมสูงส่งลึกล้าอย่างแท้จริง ข้ารู ้สึกว่า บัณฑิตรุ่นเยาว์ของใต้หล้าไพศาลพวกเราไม่มีใครที่จะเถียงชนะเขา ได้”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์กล่าว “หากหลี่ซีเซิ่งเข้าร่วมการโต้วาที ด้วยล่ะ”

ซิ่วไฉเฒ่าลูบคลึงปลายคาง เอ่ยประโยคที่เป็ นธรรมว่า “เมื่อ เทียบกับโอกาสชนะที่แน่นอนหากข้าเข้าร่วมการโต้วาทีแล้วยังเป็ น รองอยู่เล็กน้อย”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์ยิ้มบางๆ “เจ้าไปที่เสาโจวกับข้ารอบ หนึ่ง”

ซิ่วไฉเฒ่าพลันดึงแขนของปรมาจารย์มหาปราชญ์เอาไว้ “ไม่รีบ ร ้อน ไม่รีบร ้อน ไปช ้าหน่อยก็ได้”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์ตบหลังมือของซิ่วไฉเฒ่าบอกเป็ นนัยให้ ปล่อยมือออก

ไม่ได้ผล ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด ปรมาจารย์มหาปราชญ์ยกมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงไป

ซิ่วไฉเฒ่ายังคงไม่ปล่อยมือ กลับกันยังเพิ่มแรงบีบหนักกว่าเดิม ด้วย

เครื่องดนตรีโบราณมีชนิดหนึ่งชื่อว่า “เสา” ขงจื๊อกล่าวว่าคือสุด ยอดแห่งความสวยงาม คือสุดยอดแห่งความสมบูรณ์แบบ

ปรมาจารย์มหาปราชญ์เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าคนแซ่สวิน อย่าบีบให้ข้าต้องด่าคนนะ”

ซิ่วไฉเฒ่าปล่อยมือออก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ พึมพ า ว่า “บัณฑิตในใต้หล้าบัณฑิตอย่างพวกเรา แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคย ต้องการเทวรูปดินปั้นที่อยู่สูงเหนือใคร แต่ต้องการคนที่มองด้วย สายตาเย็นชาแต่จิตใจเร่าร ้อน คอยมองความผิดทุกอย่างและการ แก้ไขความผิดทุกอย่างของบัณฑิตอย่างพวกเรา!”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “เด็กรุ่นหลังน่ า หวาดกลัว จะรู ้ได้อย่างไรว่าคนรุ่นหลังต้องสู้คนรุ่นก่อนไม่ได้”

ซิ่วไฉเฒ่าลูบปลายคาง พยักหน้าเอ่ยเสียงเบา “ชมเกินไปแล้ว ข้าล าบากใจมากนะ จะปล่อยให้ดังไปเข้าหูหลี่เซิ่งและหย่าเซิ่งไม่ได้ เด็ดขาด”

จากนั้นชางอู๋เสินจวินก็ได้ยินปรมาจารย์มหาปราชญ์เอ่ยคัมภีร ์ สามอักษรมา…หนึ่งประโยค

……