กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 982

การที่ซิ่วไฉเฒ่าก่อกวนเช่นนี้ จะว่าไปแล้วก็เพราะในใจยังโมโห ท าตัวไร ้เหตุผลเพราะอยากจะปกป้ องคนของตัวเอง ก่อนหน้านี้ภูเขา จิ่วอี้ไม่ยอมให้เฉินผิงอันขึ้นมาบนภูเขา เท้าหน้าของลูกศิษย์เพิ่งจะ สะดุด เท้าหลังของอาจารย์ก็แล่นมาหาเรื่องทันที

ซิ่วไฉเฒ่าถามอย่างประหลาดใจ “ความจริงอะไร?”

“อย่ามาแสร ้งทาเป็ นถามทั้งที่รู ้ดี”

ซิ่วไฉเฒ่าเอ่ยอย่างเดือดดาล “หากเจ้ายืนกรานจะพูดเช่นนี้ ข้า ก็ไม่ยินดีจะฟังแล้วนะขอให้ข้าได้โต้แย้งกับเจ้าดีๆ สักรอบเถอะ”

“เป็ นความต้องการของปรมาจารย์มหาปราชญ์ เจ้าอย่ามาแกล้ง โง่กับข้า”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เรียกปรมาจารย์มหาปราชญ์มาสิ ข้าจะถาม ท่านผู้อาวุโสต่อหน้ามายันกันเลยว่าจริงหรือเท็จ!”

ใบหน้าของชางอู๋เต็มไปด้วยความล าบากใจ มีใครเขาเล่นลูกไม้ หน้าด้านๆ อย่างเจ้าบ้างเล่า?

ผลคือมีคนกดมือลงมาบนบ่าของซิ่วไฉเฒ่า “จะยันกันอย่างไร ไหนลองว่ามาสิ”

ซิ่วไฉเฒ่าหันหน้าไปมอง อ้อ เป็ นปรมาจารย์มหาปราชญ์เอง หรือ

ไหล่เอียงไปข้างหนึ่ง บิดปลายเท้าหนึ่งที ซิ่วไฉเฒ่าก็หมุนตัว กลับมายืนอยู่ข้างกายปรมาจารย์มหาปราชญ์แล้ว ใต้รักแร ้ยังเหน็บ ชางผูไว้สองกระถาง พูดจาเหลวไหลด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ชางอู๋เสิน จวินจะมอบชางผู้ให้ข้าสามกระถาง ข้าบอกว่าไม่ต้อง ชางอู๋เสินจวิน จึงไม่พอใจทันที ถึงได้ขัดขวางไม่ยอมให้ข้าจากไป…”

หนิงหย่วนประสานมือคารวะปรมาจารย์มหาปราชญ์

ปรมาจารย์มหาปราชญ์ผงกศีรษะรับด้วยรอยยิ้ม ขยับเท้าเดิน นาไปก่อน ซิ่วไฉเฒ่ารีบวิ่งตุปัดตุเป้ ตามไปทันที

หนิงหย่วนลังเลเล็กน้อย ซิ่วไฉเฒ่าหันหน้ามาส่งสายตาให้เขา อย่ามัวยืนอึ้งอยู่สิ ตามมา

ปรมาจารย์มหาปราชญ์กล่าว “มีแผนการอะไรหรือไม่?”

ซิ่วไฉเฒ่าพูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน “อย่าเลยดีกว่า”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์หัวเราะร่า “นับว่าเจ้ายังมีความเข้าใจ ตัวเองอยู่บ้าง”

ไม่ได้เสนอให้เฉินผิงอันเข้าร่วมการโต้วาทีของสามลัทธิ

ซิ่วไฉเฒ่ากล่าว “ถึงอย่างไรก็อายุยังน้อย ทุกวันนี้เขาเองก็ยุ่ง มากด้วย ศาลบู๋นของพวกเราอย่าเอาแต่สร ้างความวุ่นวายให้เขา เลย”

พูดไปพลางยื่นชางผูสองกระถางส่งให้ชางอู๋เสินจวิน บอกว่าให้ ช่วยถือไว้ก่อน

ซิ่วไฉเฒ่าม้วนชายแขนเสื้อสองข้างขึ้น วางท่าเหมือนจะต่อยตี กับผู้อื่น “หากไม่ได้ จริงๆถ้าจะต้องเอาชนะให้ได้ก็ให้ข้าไปเองเถอะ”

ใบหน้าชางอู๋เต็มไปด้วยความคลางแคลง เรื่องของการโต้วาที สามลัทธินั้นมีกฏอยู่ ผู้ที่บรรลุมรรคาได้มรรคผลแล้ว อริยะปราชญ์ที่ มีเทวรูปบูชาของลัทธิขงจื๊อ เทียนเซียนของลัทธิเต๋า อรหันต์ผู้ ประจ าการของลัทธิพุทธ ล้วนมิอาจเข้าร่วมการโต้วาทีได้

ผลคือได้ยินซิ่วไฉเฒ่าเอ่ยว่า “ถึงอย่างไรก็ไม่ได้เพิ่งถูกถอน ตาแหน่งเทพเป็ นครั้งแรกรอให้เถียงชนะได้แล้วค่อยย้ายกลับไปอีก ครั้ง”

หนิงหย่วนสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งที

ปรมาจารย์มหาปราชญ์คร ้านจะคุยกับอีกฝ่าย

ซิ่วไฉเฒ่าถอนหายใจ “ข้าเคยพูดคุยกับหลวงจีนน้อยที่ใต้หล้า ห้าสีอยู่สองครั้ง เขามีพระธรรมสูงส่งลึกล้าอย่างแท้จริง ข้ารู ้สึกว่า บัณฑิตรุ่นเยาว์ของใต้หล้าไพศาลพวกเราไม่มีใครที่จะเถียงชนะเขา ได้”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์กล่าว “หากหลี่ซีเซิ่งเข้าร่วมการโต้วาที ด้วยล่ะ”

ซิ่วไฉเฒ่าลูบคลึงปลายคาง เอ่ยประโยคที่เป็ นธรรมว่า “เมื่อ เทียบกับโอกาสชนะที่แน่นอนหากข้าเข้าร่วมการโต้วาทีแล้วยังเป็ น รองอยู่เล็กน้อย”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์ยิ้มบางๆ “เจ้าไปที่เสาโจวกับข้ารอบ หนึ่ง”

ซิ่วไฉเฒ่าพลันดึงแขนของปรมาจารย์มหาปราชญ์เอาไว้ “ไม่รีบ ร ้อน ไม่รีบร ้อน ไปช ้าหน่อยก็ได้”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์ตบหลังมือของซิ่วไฉเฒ่าบอกเป็ นนัยให้ ปล่อยมือออก

ไม่ได้ผล ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด ปรมาจารย์มหาปราชญ์ยกมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงไป

ซิ่วไฉเฒ่ายังคงไม่ปล่อยมือ กลับกันยังเพิ่มแรงบีบหนักกว่าเดิม ด้วย

เครื่องดนตรีโบราณมีชนิดหนึ่งชื่อว่า “เสา” ขงจื๊อกล่าวว่าคือสุด ยอดแห่งความสวยงาม คือสุดยอดแห่งความสมบูรณ์แบบ

ปรมาจารย์มหาปราชญ์เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าคนแซ่สวิน อย่าบีบให้ข้าต้องด่าคนนะ”

ซิ่วไฉเฒ่าปล่อยมือออก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ พึมพ า ว่า “บัณฑิตในใต้หล้าบัณฑิตอย่างพวกเรา แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคย ต้องการเทวรูปดินปั้นที่อยู่สูงเหนือใคร แต่ต้องการคนที่มองด้วย สายตาเย็นชาแต่จิตใจเร่าร ้อน คอยมองความผิดทุกอย่างและการ แก้ไขความผิดทุกอย่างของบัณฑิตอย่างพวกเรา!”

ปรมาจารย์มหาปราชญ์ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “เด็กรุ่นหลังน่ า หวาดกลัว จะรู ้ได้อย่างไรว่าคนรุ่นหลังต้องสู้คนรุ่นก่อนไม่ได้”

ซิ่วไฉเฒ่าลูบปลายคาง พยักหน้าเอ่ยเสียงเบา “ชมเกินไปแล้ว ข้าล าบากใจมากนะ จะปล่อยให้ดังไปเข้าหูหลี่เซิ่งและหย่าเซิ่งไม่ได้ เด็ดขาด”

จากนั้นชางอู๋เสินจวินก็ได้ยินปรมาจารย์มหาปราชญ์เอ่ยคัมภีร ์ สามอักษรมา…หนึ่งประโยค

……

ว่าตอนนี้ยังมองไม่ออกถึงข้อดีข้อเสียในการท างานของขุนนางหลัก แห่งอาเภอผู้นี้

เฉินผิงอันออกมาจากที่ว่าการ ฟู่ อวี้เจ้าเมืองเขตเป่าซีคนก่อนคือ ลูกหลานชนชั้นสูงของเมืองหลวง แรกเริ่มสุดนั้นเขาติดตามอู๋ยวนมา ที่เมืองเล็กด้วยกัน ถือว่าเป็ นขุนนางต้าหลีกลุ่มแรกสุดที่เข้ามาอยู่ใน อาณาเขตของถ้าสวรรค์หลีจู เมื่อปีก่อนเข้าเมืองหลวงไปรายงาน การปฏิบัติหน้าที่ แล้วก็ได้เลื่อนขั้นเป็ นซ่าวจานซื่อ (ขุนนางผู้ช่วยใน หน่วยจานซื่อ) ของหน่วยจานซื่อ (หน่วยงานที่ดูแลเกี่ยวกับกิจธุระใน ครอบครัวของรัชทายาท) อยู่ในกองงานจั่วชุน (หนึ่งในกองงาน หน่วยจานซื่อดูแลเรื่องการจดบันทึก และแก้ไขเรียบเรียง) เป็ นขุน นางผู้สูงศักดิ์อันดับหนึ่ง

น่าเสียดายที่ฟู่ อวี้ไม่ได้เป็ นจิ้นซื่อในการสอบ อีกทั้งยังไม่ได้เป็ น ลูกหลานแม่ทัพที่เคยลงสนามรบมาก่อนเหมือนอย่างหลิวสวินเหม่ย เมื่อขาดประสบการณ์สองด้านนี้ สาหรับเส้นทางการเลื่อนขั้นใน อนาคตของฟู่ อวี้แล้วจึงกลายมาเป็ นอุปสรรคที่ไม่เล็กไม่ใหญ่อย่าง หนึ่ง

ในอาเภอผิงหนันมีลาคลองเส้นหนึ่งไหลคดเคี้ยวผ่าน บนลา คลองมีคนพายเรือถ่อเรือจับปลา ยามที่หน่อไม้ในภูเขาเริ่มแตกหน่อ น้าในฤดูใบไม้ผลิก็สูงเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งช่วงไม้พาย

วันนี้ฟู่ หูเพิ่งจะจัดการงานหลวงเสร็จไปหนึ่งงานจึงไม่รีบร ้อน กลับไปยังที่ว่าการในตัวอ าเภอ จึงบอกให้ขุนนางผู้ช่วยสองสามคน

กลับกันไปก่อน ตัวเองมานั่งตกปลาที่ริมลาคลองเพียงล าพัง อุปกรณ์ ตกปลาเขาเตรียมมาพร ้อมตั้งแต่ก่อนออกจากบ้านแล้ว

ฟู่ อวี้ผู้เป็ นพี่ชายอายุมากกว่าฟู่ หูหนึ่งรอบพอดี พี่ชายคนโตก็ เหมือนบิดา บวกกับที่เส้นทางขุนนางของฟู่ อวี้ราบรื่น ขึ้นสู่ตาแหน่ง สูงได้โดยไม่เปลืองแรง ดังนั้นฟู่ หูจึงกลัวพี่ชายที่เวลาปกติไม่ชอบยิ้ม แย้มพูดคุยผู้นี้มาก

เพราะถึงอย่างไรก็เป็ นบุคคลอันดับหนึ่งในสานักรายงานข่าว แล้วก็เป็ นขุนนางขั้นเจ็ดชั้นเอก ทั้งยังอยู่ในที่ว่าการเล็กๆ ที่ไม่มี อานาจที่แท้จริง เมื่อเทียบกับกองานหนันชวินที่ทุกหนทุกแห่งมีแต่ หลางจงแล้ว หนึ่งคือฟ้ าหนึ่งคือดินโดยแท้

ฟู่ หูมือหนึ่งถือคันเบ็ด อีกมือหนึ่งกาของถือเล่นที่เป็ นหยกมัน แพะไว้ในมือ ลูบไล้มันกับฝ่ามือเบาๆ

ครั้งนี้ออกจากเมืองหลวงมารับตาแหน่งขุนนาง ออกจากตรอก เม่าได้ที่เดิมทีคิดว่าจะต้องอยู่นานอีกหลายปี ถือเป็ นการมารับ ตาแหน่งที่เท่าเทียมกัน ทว่าเดิมที่ฉู๋โจวก็เป็ นจังหวัดระดับสูงของต้า หลี และอ าเภอผิงหนันก็ถือเป็ นอ าเภอระดับสูงของราชส านักต้าหลี การที่กลายมาเป็ นขุนนางซึ่งเหมือนบิดามารดา (ส่วนใหญ่จะ หมายถึงนายอ าเภอ) ของอ าเภอแห่งนี้ แน่นอนว่าได้รับความส าคัญ อย่างมากแล้ว ฟู่ หูและนายอาเภอของอาเภอไหวหวงที่ต่อให้ไปอยู่ใน จวนของผู้ว่าราชการจังหวัด เมื่อพูดคุยกับเจ้าเมืองทั้งหลาย เสียงก็ สามารถดังกว่าพวกเขาได้ ก่อนหน้านี้รอให้เอกสารราชการส่งไปถึง

ส านักรายงานข่าว ฟู่ หูที่ใช ้ชีวิตอย่างเอ้อระเหยลอยชายอยู่ที่นั่นยัง มึนงงไม่เข้าใจ แรกเริ่มเข้าใจผิดคิดว่าเป็ นบิดาหรือไม่ก็ฟู่ อวี้ผู้เป็ น พี่ชายช่วยออกแรงผลักดันให้อย่างลับๆ เขาถึงได้รับตาแหน่งที่ว่างอ ยู่นี้มาครอง

ผลคือกินอาหารมื้อข้ามปีจบไป ตอนที่อดทนเฝ้ าคืนกับฟู่อวี้ ฟู่หู ปลุกความกล้าเป็ นฝ่ ายถามถึงเรื่องนี้ พี่ชายกลับส่ายหน้าบอกว่า ไม่ใช่ฝีมือของเขาและทางตระกูล พูดอย่างตรงไปตรงมาว่าตัวเองเป็ น แค่ซ่าวจานซื่อของหน่วยจานซื่อ ยังไม่มีความสามารถพอที่จะอาศัย ค าพูดแค่ไม่กี่คาก็สามารถตัดสินตัวเลือกของขุนนางหลักในอาเภอ ระดับสูงของต้าหลีได้ สุดท้ายพู่หูก็มารับหน้าที่อยู่ในอาเภอผิงหนันฉู่ โจวนี้อย่างมึนๆ งงๆ ได้รู ้ว่าในเขตพื้นที่ที่ดูแลมีภูเขามากมายและป่ า ไผ่มากมาย

หางตาของฟู่ หูเหลือบไปเห็นบุรุษสวมชุดเขียวปักปิ่นหยกคน หนึ่งถือเบ็ดตกปลา ตรงเอวห้อยข้องจับปลาใบหนึ่ง กาลังเดินมาช ้าๆ อีกฝ่ ายเลือกจุดตกปลาใกล้ๆ กับเขา มองดูแล้วน่าสงสัยว่าจะมาขอ ยืมเหยื่อจากเขา แค่มองก็รู ้ว่าเป็ นผู้เชี่ยวชาญ ฟู่ หูเองก็ไม่ถือสาเรื่อง พวกนี้ คนตกปลาในใต้หล้าล้วนถือเป็ นคนครอบครัวเดียวกัน ขอแค่ เจ้าหมอนี่ไม่อยากได้ปลาที่ตัวเองจับได้จนหันไปหยิบหินมาขว้างลง น้าก็พอแล้ว แต่พอมองอีกทีอีกฝ่ ายคงจะเข้าใจเรื่องการตกปลาแค่ ครึ่งๆ กลางๆ เพราะเหวี่ยงเบ็ดกระจายเหยื่ออยู่ตั้งนานก็ยังไม่มีปลา สักตัวมาติดเบ็ด หลักๆ แล้วเป็ นเพราะหลายครั้งใจร ้อนรีบยกคันเบ็ด

มากเกินไป ปลาไม่หนีไปสิถึงจะแปลก คนผู้นั้นจึงวางคันเบ็ดลง ขยับ เท้ามานั่งยองข้างฟู่ หู ยืดคอยาวมองมาในข้องของเขา แล้วเงยหน้า มองสบตากับฟู่ หู ทั้งสองฝ่ ายล้วนเข้าใจกันดี สื่อสารทางใจกันได้ใน ชั่วพริบตา ต่างคนต่างพยักหน้า ไม่ต้องเปลืองน้าลายสักครึ่งประโยค ก็ถือว่าเห็นพ้องต้องกันแล้วว่าหลังจากนี้ฟู่ หูจะเอาปลาสองสามตัวมา มอบให้กับเพื่อนร่วมอาชีพฝีมือไม่ได้เรื่องที่พบเจอกันอย่างผิวเผินผู้ นี้

เมื่อเป็ นเช่นนี้ พออีกฝ่ายกลับบ้านก็จะได้ถูกด่าน้อยลง เพราะถึง อย่างไรขอแค่ไม่กลับไปมือเปล่า ยังพอจะโทษว่ามีปลาไม่เยอะได้ ไม่ เกี่ยวกับฝีมือการตกปลาเลยสักนิด

คนผู้นั้นเริ่มหาเรื่องมาชวนคุย “พี่น้องคนนี้ มัดเส้นเอ็นได้อย่างมี ข้อพิถีพิถันมากเลยนะ เมื่อก่อนไม่เคยเห็นมาก่อน ตั้งใจมาตกปลา ชิงตัวใหญ่หนักสามสิบห้าสิบจินตั้งแต่แรกเลยหรือ?”

ฟู่หูยิ้มเอ่ย “อยากเรียนไหมล่ะ?”

คนผู้นั้นพยักหน้า “ขอแค่พี่น้องเต็มใจสอน ข้าก็อยากเรียน”

ฟู่ หูจึงเก็บคันเบ็ด บอกเคล็ดลับในการผูกปมเชือกให้คนผู้นี้ฟัง อย่างละเอียด คนผู้นั้นพยักหน้ารับรัวๆ เป็ นไก่จิกเมล็ดข้าวเปลือก ร้องอืมๆๆ ดูท่าทางน่าจะเรียนรู้เป็ นแล้ว