กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 982

หวังจูพูดด้วยสีหน้าเฉยชา “ข้าก็คือแขกที่ผ่านทางมาของ ราชวงศ์สกุลอวี๋ โชคดีได้มาพบเจอกับรัชทายาทที่อารามจีชุ่ย พูดคุย กันอย่างถูกคอ ดื่มชาหนึ่งถ้วย จากนั้นเสนอความคิดเห็นส่วนตัว อวี๋ หลินโหยวไม่รับไว้ก็ได้แล้ว ข้าไม่มีทางท าอย่างไรกับราชวงศ์สกุลอวี๋ เสียหน่อย นับแต่วันนี้ไปแค่เดินกันไปคนละทางก็พอ”

หวงม่านไม่อยากจะโต้เถียงอะไรกับหวังจูในเรื่องนี้ หากว่าง่าย แบบนี้ก็ดีน่ะสิ

เพียงแต่ใต้เท้าสุ่ยจวินที่กุมอานาจมากผู้นี้ มักจะทาอะไรเช่นนี้ เสมอ คิดอะไรได้ก็ท าอย่างนั้น ขุนนางผู้ประคับประคองมังกรอย่าง พวกเขา แค่ท าตัวให้ชินไปก็ดีเอง

สอนให้นาง “วางตัวเป็ นคน?

อย่าลืมล่ะว่า หวังจูคือผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตบินทะยานของแท้ คนหนึ่ง และยิ่งเป็ นมังกรที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวบนโลกใบนี้!

พูดถึงแค่เจ้าของหลุมน้าลู่ที่มีฉายาว่า “ชิงจง” ต้นตั้นฮูหยินที่ ดูแลโชคชะตาน้าบนบก ของใต้หล้าแห่งหนึ่ง

ปีศาจใหญ่ขอบเขตบินทะยานที่อยู่ดีๆ ก็มีสถานะสูงศักดิ์ขึ้นมาผู้ นี้ หลังจากได้รับการแต่งตั้งจากทางศาลบุ๋น ฉายา “ชิงจง” ได้เลื่อน

ขั้นเป็ นฉายาเทพในทาเนียบหยกทอง ยามอยู่กับหลี่เย่โหวสุ่ยจวิน แห่งมหาสมุทรทักษิณที่ได้ครอบครองฉายาเทพอย่าง “เจี่ยวเยว่” เช่นเดียวกัน และหลิวโหรวชี สุ่ยจวินแห่งมหาสมุทรประจิมที่มีฉายา ว่า ปี้สุ่ย” อันที่จริงตั้นตั้นฮูหยินค่อนข้างจะวางมาด แม้ว่าฐานะเทพใน ศาลบุ๋นของทุกคนจะเท่าเทียมกัน แต่ตั้นตั้นฮูหยินนั้นเท่ากับว่าได้ ก่อตั้งภูเขาเป็ นของตัวเองจึงคล้ายจะอยู่สูงกว่าเพื่อนร่วมงานหนึ่งชั้น มีเพียงเจอกับหวังจูเท่านั้นที่นางทาราวกับว่าเป็ นสาวใช ้คนหนึ่งซึ่งจู่ๆ ได้กลายเป็ นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ แล้วดันได้มาเจอกับคุณหนูผู้สูงศักดิ์ ตัวจริง เวลาอยู่กับหวังจู สีหน้าของนางเป็ นมิตรอ่อนโยน พูดจาเสียง แผ่วเบา ไม่ใช่ความเคารพนอบน้อมอะไร แต่เป็ นการประจบสอพลอ ด้วยซ้า

ในทางส่วนตัวองค์รักษ์จวนวารีอย่างพวกหวงม่านเคยเดากัน ว่าตั้นตั้นฮูหยินที่อายุขัยการฝึกตนยาวนานมากผู้นั้น ก่อนที่จะเกิด ศึกพิฆาตมังกรได้เคยมีจุดอ่อนถูกกุมอยู่ในมือของบรรพบุรุษหวังจู หรือไม่ เพราะถึงอย่างไรเมื่อสามพันปี ก่อน เจียวหลงที่พยศยาก ก าราบ ซึงเนื่องจากถือเป็ นขุนนางผู้มีคุณูปการในศึกเดินขึ้นฟ้ ายุค บรรพกาล ต่างก็ได้เป็ นผู้ดูแลการไหลรินของโชคชะตาน้าในใต้หล้า ไพศาล ผู้ฝึกลมปราณในโลกยุคหลังที่ขอแค่ฝึกวิชาน้า ไม่ว่าจะมี ชาติกาเนิดแบบใด เป็ นภูตน้าภูตภูเขา หรือเป็ นผู้ฝึกลมปราณเผ่า มนุษย์ เมื่อเจอกับเจ้าแห่งโชคชะตาน้าซึ่งเป็ นผู้เคลื่อนเมฆโปรยฝน เหล่านี้ ส่วนใหญ่ก็มักจะเคารพนอบน้อมและยอมให้อยู่หลายส่วน

เพียงแต่ว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าถามหวังจู

มังกรมีเกล็ดย้อน

นี่เป็ นเรื่องจริงแท้แน่นอน

หวังจูมองคนกระเบื้องที่ไม่ต่างอะไรไปจากคนจริงๆ ผู้นั้น “หลวี่ปี้ หลงตัวจริง ทุกวันนี้ไปหลบอยู่ที่ไหน?”

“หลวี่ปี้หลง” ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “เรียนสุ่ยจวิน ผู้ฝึกตนทาเนียบของ สานักว่านเหยาที่มีนามจริงว่าหลงกงผู้นั้น ทุกวันนี้กาลังดื่มชาอยู่ที่ ส านักศึกษาเทียนมู่”

หวงม่านตาเป็ นประกาย ชมเรื่องครึกครื้นก็ไม่รังเกียจหากจะเป็ น เรื่องใหญ่ จึงลุกขึ้นถามอย่างใคร่รู้ว่า “คือสานักว่านเหยาที่ได้ ครอบครองพื้นที่มงคลสามภูเขาน่ะหรือ? ข้าจ าได้ว่าดูเหมือนเจ้าของ จะชื่อว่าหันเจี้ยงซู่ ว่ากันว่าเป็ นเซียนเหรินที่ต่อสู้ได้เก่งมากคนหนึ่ง เชี่ยวชาญสายยันต์มากเป็ นพิเศษ ท่าไม้ตายก็มีเยอะมาก”

หวังจูไม่สนใจผู้ฝึกตนที่เป็ นขอบเขตเซียนเหรินคนหนึ่ง ต่อให้ วิธีการจะมีมากมายแค่ไหนก็ยังเป็ นแค่เซียนเหรินเป็ นแค่งูเจ้าถิ่นตัว หนึ่งในใบถงทวีปเท่านั้น

ต่อให้จะเป็ นผู้ฝึกตนบนยอดเขาของไพศาลอย่างขอบเขตบิน ทะยานแล้ว ทุกวันนี้หวังจูก็เห็นอยู่ในสายตาแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ทั้งเป็ น ความหยิ่งทระนงในตัวเอง แล้วก็เป็ นทั้งความมั่นใจในตัวเอง

แล้วนับประสาอะไรกับที่ต่อให้เป็ นขอบเขตสิบสี่แล้วจะอย่างไร?

นางเองก็เป็ นได้เหมือนกัน อีกทั้งเวลาที่ใช ้ก็จะไม่มีทางนานมาก นัก นี่ก็คือเหตุผลเพียงหนึ่งเดียวที่ว่าทาไมหวังจูถึงยินดีมารับหน้าที่ เป็ นสุ่ยจวินแห่งมหาสมุทรบูรพา ในอนาคตรอให้นางปิ ดด่าน มี สถานะแล้วก็จะมั่นคงได้ยิ่งกว่านี้

ศัตรูคู่อาฆาตของนาง มีเพียงหนึ่งเดียว ผู้ฝึกกระบี่เฉินชิงหลิว
ท่ามกลางศึกพิฆาตมังกรครั้งนั้น เฉินชิงหลิวเคยไปหยุดพักอยู่ที่ หลุมน้าลู่ และยังเคยมีการหลอมกระบี่อันลี้ลับที่เป็ นดั่งปลาวาฬซึ่งสูบ กลืนเอาโชคชะตาน้าของมหาสมุทรบูรพาไป

แน่นอนว่าปี นั้นเพราะสถานการณ์บีบบังคับ ตั้นตั้นฮูหยินถึง จ าต้องเปิดตราผนึกของหลุมน้าสู่ออก “เป็ นฝ่ ายเชื้อเชิญ” ให้เซียน กระบี่ผู้นี้เข้าไปด้านใน

เพียงแต่ว่าทุกวันนี้หวังจูได้สถานะมังกรที่แท้จริงกลับคืนมาแล้ว ไม่สนหรอกว่าเจ้าจะมีความลาบากใจที่จาต้องทาอะไรหรือไม่

นอกจากนี้ตั้นตั้นฮูหยินเองก็ไม่เหมือนกับพวกหลี่เย่โหว หลิว โหรวชี นางมีชาติก าเนิดมาจากเผ่าปีศาจ อีกทั้งยังฝึกวิชาน้า เป็ น เหตุให้นางเกิดมาก็ถูกมังกรที่แท้จริงสยบก าราบอยู่แล้ว

แต่ไม่เป็ นไร นอกจากหวังจูรวมไปถึงผู้บรรลุมรรคาไม่กี่คนที่เจอ ในการประชุมศาลบุ๋นครั้งก่อนและได้ “คุยเล่น” กันอย่างพวกฮว่อ หลงเจินเหริน ฝูลู่อวี๋เสวียน จ้าวเทียนไล่แห่งภูเขามังกรพยัคฆ์ที่ทา ให้ตั้นตั้นฮูหยินหวาดผวาแล้ว ทุกวันนี้นางอยู่ในทวีปแดนเทพ แผ่นดินกลาง ทุกครั้งที่ออกจากจวนไปตรวจตราพื้นที่การปกครอง ด้านนอกก็ยังมากไปด้วยบารมีอยู่ดี

เพียงแต่ว่านอกจากนี้แล้วก็ยังมีหายนะไม่คาดฝันที่ทาให้ตั้นตั้นฮู หยินเป็ นดั่งคนใบ้กินหวงเหลียนอีกเรื่องหนึ่ง ทาให้นางยิ่งไม่กล้า พูดจาแข็งข้อใส่หวังจูแม้แต่ครึ่งคา

ในอดีตเถาน้าเต้าที่มรรคาจารย์เต๋าปลูกกับมือตัวเอง ได้ออกผล เป็ น “น้าเต้าเลี้ยงกระบี่” เจ็ดลูก

นักพรตเขาฮว่อลูกศิษย์ที่ไม่ได้รับการบันทึกชื่อของตงไห่แห่ง อารามกวานเต๋า เจ้าแห่งถ้านี้เชียวได้ครอบครอง โต่วเหลียง ลูกหนึ่ง น้าเต้าใหญ่ที่เป็ นสีเหลืองทองลูกนั้นถูกนักพรตน้อยสะพายเอียงๆ ไว้ ด้านหลัง

นักพรตเฒ่าจมูกโคหน้าเหม็นผู้นี้ ก่อนจะไปยังใต้หล้ามืดสลัวได้ ทาเรื่องใหญ่ที่ส่งผลกระทบต่อโชคชะตาน้าอย่างลึกล้ายาวไกล และนี่ ก็เป็ นเรื่องที่ทาให้หวังจูแค้นเคืองที่สุดเพราะเจ้าอารามผู้เฒ่าท่านนี้ได้ ทิ้งโองการไว้ฉบับหนึ่ง บอกว่าให้นักพรตน้อยสะพายน้าเต้า “โต่ วเหลียง” ลูกนั้น บ้างเชิญบ้างจับ เก็บเจียวหลงทะเลตะวันออกแทบ ทั้งหมดใส่ไปไว้ในน้าเต้าลูกนั้น และนี่ก็เป็ นเหตุผลที่ว่าทาไมเมื่อ

หลายปีก่อนบนหินพักมังกรที่อยู่ในนามของหลุมน้าลู่ถึงได้ไม่มีเจียว หลงมาพักเลยสักตัวเดียว

นอกจากนี้นักพรตเฒ่าก็ยังใช ้วิธีการที่เหนือเมฆ ทาให้ผิวน้า ของมหาสมุทรใหญ่ลาดเอียง ตะวันตกและเหนือสูงตะวันออกและใต้ ต่า เพื่อกรอกเทน้าเข้าไปใน “โต๋วเหลียง

ตามการประมาณการณ์ของหวังจู นักพรตเฒ่าหน้าเหม็นผู้นี้ อย่างน้อยที่สุดก็นาโชคชะตาน้าไปจากใต้หล้าไพศาลเกือบหนึ่งส่วน

แต่ทางฝั่งศาลบุ๋นกลับไม่เคยขัดขวางเรื่องนี้

เดิมทีโชคชะตาน้าของใต้หล้ามืดสลัวก็บางเบาอยู่แล้ว อยู่ไกล เกินกว่าจะเทียบกับใต้หล้าไพศาลได้ติด หากว่านักพรตเฒ่าหน้า เหม็นผู้นั้นเทน้าทะเลจากในน้าเต้าไปไว้ที่นั่น ใต้หล้ามืดสลัวก็ สามารถอาศัยสิ่งนี้มาเพิ่มโชคชะตาน้าได้ถึงสามส่วน

ตั้นตั้นฮูหยินรู ้สึกว่านักพรตเฒ่าตงไห่แห่งอารามกวานเต๋าท า เช่นนี้ แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับข้าด้วยเล่า?

แต่ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่บนเรือข้ามฟากซึ่งผ่านกุยซวีมุ่งหน้าไป ยังใต้หล้าเปลี่ยวร ้างหวังจูกลับถามนางว่าท าไมถึงไม่ขัดขวาง

ตั้นตั้นฮูหยินที่ถูกถามเจียนคลั่งเต็มที รู ้สึกเพียงน้าขมที่มีอยู่เต็ม ท้อง จะระบายทุกข์สักค านางก็ยังไม่กล้า กูไหน่ในของข้าหนอ เจ้าจะ ให้ข้าที่เป็ นผู้ฝึกตนขอบเขตบินทะยานไปขัดขวางขอบเขตสิบสี่ที่กิน อิ่มว่างงานแล้วชอบงัดข้อกับมรรคาจารย์เต๋าเป็ นประจาได้อย่างไร?

หวังจูลุกขึ้นยืน เดินออกไปนอกห้อง เงยหน้ามองฟ้ า

อีกเดี๋ยวก็จะมีการโต้วาทีของสามลัทธิครั้งใหม่เกิดขึ้นแล้ว

ทางฝั่งของใต้หล้าไพศาลแห่งนี้ เสินจวินของห้ามหาบรรพต แผ่นดินกลางและสุ่ยจวินแห่งสี่มหาสมุทรต่างก็มีคุณสมบัติเข้าร่วมรับ ฟัง