กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 983

เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน เดินเข้ำไปในร ้ำน สือโหรวตัวแทนเถ้ำแก่รีบ ยื่นสมุดบัญชีส่งให้ทันที เฉินผิงอันยืนอยู่ข้ำงโต๊ะคิดเงิน มือก็พลิก เปิ ดสมุดบัญชีไปด้วย เหลือบตำมองเด็กน้อยที่ก้มหน้ำอ่ำนนิยำย เรื่องเล่ำประหลำด ถำมว่ำ “จวิ้นเฉิน ได้ยินเถ้ำแก่หลี่ของที่เมืองหงจู๋ เล่ำว่ำ เจ้ำชอบไปซื้อหนังสือแล้วเชื่อเงินไว้ที่นั่นหรือ?”

หำกจะให้ลูกศิษย์ใหญ่เปิ ดขุนเขำของลูกศิษย์ใหญ่เปิดขุนเขำ ของตนเปิดปำกเรียกตนว่ำอำจำรย์ปู่ก่อน ยำกมำก

โจวจวิ้นเฉินรู ้สึกใจฝ่ ออย่ำงที่หำได้ยำก จึงทำตัวเป็ นเจ้ำใบ้น้อย คิดว่ำจะใช ้กำรเงียบงันเป็ นคนหูหนวกเป็ นคนใบ้กลบเกลื่อนให้ผ่ำน ด่ำนนี้ไปได้

หำกว่ำเฉินผิงอันพูดถึงล ำดับอำวุโสในส ำนักกับเขำ โจวจวิ้น เฉินไม่เคยกลัว มีเพียงเรื่องที่เกี่ยวกับเงินเท่ำนั้นที่เด็กชำยไม่มีควำม กล้ำมำกพอ เงินสำมอีแปะก็สร ้ำงควำมลำบำกใจให้วีรบุรุษได้นี่นะ

เฉินผิงอันกล่ำว “ก่อนหน้ำนี้ข้ำผ่ำนร ้ำนหนังสือ ได้ช่วยชำระเงิน สิบกว่ำต ำลึงให้เจ้ำแล้ว แล้วยังจ่ำยล่วงหน้ำให้เจ้ำไปก่อนอีกส่วนหนึ่ง ด้วย วันหน้ำซื้อหนังสืออย่ำติดเงินอีก”

m/

เจ้ำลูกกระต่ำยน้อยซื้อหนังสือทีก็ช่ำงมือเติบใจป้ ำยิ่งนัก ก็ไม่รู ้ว่ำ ใครเป็ นคนสอน เผยเฉียนที่เป็ นอำจำรย์ของเด็กน้อยไม่มีทำงสอน อย่ำงนี้แน่

โจวจวิ้นเฉินได้ยินก็ค่อยๆ คลี่ยิ้ม มีรอยยิ้มจริงใจให้อำจำรย์ปู่ เห็นอย่ำงที่หำได้ยำก

คำดไม่ถึงว่ำอำจำรย์ปู่ ผู้นี้จะเอ่ยอีกประโยคหนึ่งเสริมมำอย่ำง ว่องไวว่ำ “ควำมหมำยของข้ำก็คือเจ้ำอย่ำไปเชื่อเงินกับร ้ำนหนังสือ อีก แพร่ออกไปแล้วจะฟังดูไม่ดี แต่ติดเงินข้ำไม่เป็ นไร วันหน้ำค่อยๆ ใช ้คืนไปก็ได้ ให้หักเอำจำกเงินเดือนทุกเดือนก็แล้วกัน”

สือโหรวกลั้นขำ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้ำใบ้น้อยที่เล่ำให้นำงฟังทุก เรื่องมีควำมมั่นใจอย่ำงมำก เดิมทีคิดจะยืมเงินจำกเผยเฉียนผู้เป็ น อำจำรย์ ฟังจำกที่โจวจวิ้นเฉินดีดลูกคิดน้อยๆ เอำไว้ก็คือ เจ้ำเป็ น อำจำรย์ เอำเงินให้ลูกศิษย์ยืม วันหน้ำยังจะกล้ำเปิดปำกทวงเงินอีก หรือ?

ผลคือวันนี้กลับถูกอำจำรย์ปู่ สอดเท้ำเข้ำมำแทรก บัญชีเลอะ เลือนนี้จึงกลำยมำเป็ นไม่เลอะเลือนทันที เวลำนี้โจวจวิ้นเฉินเสียใจ จนไส้เขียวแล้ว หำกรู ้อย่ำงนี้แต่แรกก็คงไม่ซื้อ หนังสือมำมำกขนำด นั้นแล้ว

เฉินผิงอันถำมอีกว่ำ “ป้ ำยที่ท่ำเรือหนิวเจี่ยว เป็ นควำมคิดของ ใคร?”

m/

โจวจวิ้นเฉินเหมำเรื่องนี้มำรับผิดชอบเอง “เป็ นควำมคิดที่ข้ำคิด เองคนเดียว! ไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่น!”

ถึงอย่ำงไรเด็กน้อยก็มีประสบกำรณ์ในยุทธภพไม่มำกพอ ยิ่งพูด จึงยิ่งแสดงพิรุธ

สือโหรวรู ้สึกเป็ นกังวลขึ้นมำทันที ขนบธรรมเนียมของภูเขำลั่ว พั่ว กฎระเบียบไม่เคร่งครัดก็จริง

แต่หำกเฉินผิงอันที่เป็ นเจ้ำขุนเขำคิดจะจริงจังกับเรื่องใดขึ้นมำ นั่นก็จะต้องเอำจริงเอำจังอย่ำงมำกแล้ว

เจ้ำใบ้น้อยยังคงไม่รู ้สึกกลัวเลยสักนิด น่ำรำคำญยิ่งนัก ตนไม่ ถูกกับอำจำรย์ปู่ ผู้นี้จริงเสียด้วย ทำไมอำจำรย์ถึงหำอำจำรย์แบบนี้ มำนะ

สือโหรวยื่นมือออกมำกระตุกชำยแขนเสื้อของเด็กชำยเบำๆ ใต้ โต๊ะคิดเงิน บอกเป็ นนัยกับเขำว่ำให้รีบอ่อนข้อให้เจ้ำขุนเขำ อย่ำดื้อ

คิดไม่ถึงว่ำเฉินผิงอันจะพยักหน้ำ “ยังท ำได้ไม่เรียบร ้อยเท่ำไร วันหน้ำสำมำรถเพิ่มชื่อของหยวนหลิงเตี้ยนแห่งยอดเขำจื่อเฟิงอุตรกุ รุทวีป เว่ยจิ้นเซียนกระบี่แห่งศำลลมหิมะเข้ำไปด้วยได้ พวกเขำต่ำงก็ เป็ นเค่อชิงของภูเขำลั่วพั่วพวกเรำ อีกทั้งยังเป็ นประเภทที่ได้รับกำร บันทึกชื่ออย่ำงเป็ นทำงกำรด้วย ต่อให้วันหน้ำผ่ำนทำงมำที่ท่ำเรือห นิวเจียว เห็นป้ ำยแล้วก็ไม่มีทำงชักไช ้เอำโทษ และยังมีทำงฝั่งของ ส ำนักกุยหยกใบถงทวีป ลูกศิษย์ผู้สืบทอดสองคนของส ำนักกุยหยก

m/

อย่ำงเหวยกูซูและเหวยเซียนโหยว เชื่อว่ำวันหน้ำจะต้องเป็ นเซียน กระบี่พสุธำที่มีชื่อเสียงมำกแน่นอน เจ้ำเองก็สำมำรถเพิ่มชื่อพวกเขำ เข้ำไปได้ จ ำไว้ว่ำเขียนขอบเขตให้ชัดเจน ทุกวันนี้ต่ำงก็เป็ นโอสถ ทองกันแล้ว จำกนั้นก็เพิ่มวงเล็บไว้ด้ำนหลังชื่อและขอบเขตของแต่ละ คนด้วย”

เด็กน้อยถำมอย่ำงสงสัย “วันหน้ำถึงจะได้เป็ นเซียนกระบี่? เขียน ชื่อไว้ตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรล่ะ ยึดตำแหน่งไปเปล่ำๆ นั่งยองใน ห้องส้วมไม่ยอมถ่ำย จะดึงสถำนะของแขกคนอื่นๆ ให้ต่ำลงไปเปล่ำๆ นะ”

“เจ้ำจะไปเข้ำใจอะไร วันหน้ำค่อยเขียนเพิ่มนั่นแหละที่จะไม่มี ประโยชน์ รอให้พวกเขำเลื่อนเป็ นก่อกำเนิด หรือแม้กระทั่งขอบเขต หยกดิบเมื่อไหร่ก็จะมีเรื่องเล่ำแล้ว บอกว่ำกินขนมของร ้ำนยำสุ้ย สำมำรถฝ่ำทะลุขอบเขตได้”

โจวจวิ้นเฉินเบิกตำกว้ำง เล่นแบบนี้ได้ด้วยหรือ?

เดิมทีนึกว่ำเพื่อหำเงิน เซี่ยโก่วก็หน้ำไม่อำยมำกพอแล้ว คิดไม่ ถึงว่ำคนตรงหน้ำผู้นี้จะหนักกว่ำเสียอีก

เฉินผิงอันพูดเตือนว่ำ “เป็ นแค่ข้อเสนอแนะเท่ำนั้น ไม่เกี่ยวอะไร กับข้ำนะ”

เจ้ำใบ้น้อยยิ้มปำกกว้ำงสดใสให้เฉินผิงอันอย่ำงที่ไม่เคยทำมำ ก่อน

m/

อำจำรย์ปู่ ที่วันๆ ไม่เคยอยู่ติดบ้ำนผู้นี้ พอจะมีกึนอยู่บ้ำงจริงเสีย ด้วย

มิน่ำเล่ำถึงสำมำรถซื้อภูเขำมำได้มำกมำยขนำดนั้น

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ไม่พูดถึงผลสำเร็จในกำรฝึ กตน พูดถึงแค่ เรื่องของกำรทำกำรค้ำเจ้ำหนูเจ้ำยังห่ำงชั้นกับข้ำและอำจำรย์ของเจ้ำ อีกไกลนัก”

เจ้ำใบ้น้อยมองข้ำมประโยคนี้ไปโดยอัตโนมัติ ครุ่นคิดทบทวน อย่ำงจริงจังพักหนึ่ง จึงถำมว่ำ “พูดจำเหลวไหลเช่นนี้ไม่ละเมิดข้อ ห้ำมบนภูเขำหรือ?”

เฉินผิงอันเอนกำยพิงโต๊ะคิดเงิน มือก็พลิกเปิดสมุดบัญชีที่ไม่ หนำเล่มนั้นไปด้วย“ละเมิดข้อห้ำมอะไรกัน นี่เรียกว่ำเป็ นเรื่องเล่ำขำน ที่งดงำม เจ้ำมำเดิมพันกับข้ำ ในอนำคตเซียนกระบี่แซ่เหวยทั้งสอง คนจะต้องมำซื้อขนมที่ร ้ำนแน่ อีกทั้งยังจะซื้ออย่ำงไม่เกรงใจแม้แต่ น้อย”

“ไม่เดิมพัน แม้แต่แดงเดียวก็ไม่เดิมพัน”

“เดิมพันเล็กๆ น้อยๆ ให้พอสนุก เอำเป็ นเงินสักสองสำมเฉียนก็ แล้วกัน แพ้หรือชนะก็ พอรู ้จ ำนวนได้คร่ำวๆ”

“เจ้ำฟักแคระผมขำวที่อยู่หน้ำประตูผู้นั้น บอกว่ำปีนั้นท่ำนอยู่ที่ ก ำแพงเมืองปรำณกระบี่ ชื่อเสียงโด่งดังมำก อะไรที่บอกว่ำทั้งเก่ำใหม่ สี่ฤดูกำลล้วนมีส่วน ประลองวิชำกับคนอื่นหมัดเดียวล้มคว่ำ และยังมี

m/

กำรเป็ นเจ้ำมือที่ไร ้ศัตรูเทียมทำน นิสัยกำรเล่นพนันแย่มำกขอแค่ เป็ นคนที่มำนั่งลงบนโต๊ะเดิมพัน มำหนึ่งคนฆ่ำหนึ่งคน มำสองคนฆ่ำ ทั้งคู่ มำสำมค ฆ่ำจนเกลี้ยง…”

เฉินผิงอันยิ้มรับ

เด็กชำยผมขำวที่อำบแดดอยู่นอกประตูร ้อนใจทันที กระโดด ผลุงมำที่หน้ำประตู เต้นผำงสบถด่ำ “เจ้ำใบ้น้อย เจ้ำท ำปำกให้สะอำด หน่อยนะ ข้ำพูดเมื่อไหร่ว่ำนิสัยกำรเล่นพนันของบรรพบุรุษอิ่นกวำน แย่มำก?”

เจ้ำใบ้น้อยร ้องอ้อหนึ่งที “เจ้ำบอกว่ำนิสัยกำรเล่นพนันของเฉิน ผิงอันดีเยี่ยม ข้ำก็แค่ฟังให้เป็ นไปในทำงตรงกันข้ำมเข้ำไว้ไงล่ะ”

เด็กชำยผมขำวนึกไม่ออกว่ำจะตอบโต้เหตุผลบิดเบี้ยวของเจ้ำ ใบ้น้อยอย่ำงไรดี จึงพูดด้วยสีหน้ำไม่พอใจว่ำ “บรรพบุรุษอิ่นกวำน ข้ำถูกใส่ร ้ำย ข้ำได้รับควำมอยุติธรรม!”

เฉินผิงอันไม่ได้สนใจเจ้ำตัวตลกผู้นั้น เพียงแค่ยื่นมือมำลูบศีรษะ ของโจวจวิ้นเฉิน “เจ้ำเกเรไปเถอะ อยู่กับข้ำเชิญอวดเก่งได้ตำม สบำย แน่จริงก็พูดจำแบบนี้ต่อหน้ำอำจำรย์เจ้ำสิ”

เจ้ำใบ้น้อยหัวเรำะร่ำ “สมองข้ำไม่ได้ขำดเส้นประสำทบำงเส้น เหมือนใครบำงคนเสียหน่อย”

เด็กชำยผมขำวยกสองมือเท้ำเอว “เจ้ำใบ้น้อย หำกเจ้ำยังพูดจำ ร ้ำยกำจเหน็บแนมคนอื่นแบบนี้อีก ระวังข้ำจะด่ำเจ้ำเอำนะ บอกตำม

m/

ตรง เวลำปกติที่ทะเลำะกับเจ้ำ เป็ นเพรำะข้ำจงใจยอมให้เจ้ำ ยังแสดง ฝีมือได้ไม่ถึงหนึ่งส่วนด้วยซ้ำ!”