กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 988

ปีนั้นในกำรประชุมที่เรือนชุนฟำน หลิ่วเซินสตรีเจ้ำของเรือคือ โอสถทองอำยุน้อยคนหนึ่งที่พรสวรรค์ธรรมดำอย่ำงมาก ในบรรดำ เจ้ำของเรือและผู้ดูแลมากมาย ก็เป็ นนำงที่ขอบเขตต่ำที่สุด ดังนั้น เก้ำอี้จึงตั้งอยู่ใกล้กับเส้ำอวิ๋นเหยียนที่นั่งอยู่หน้ำประตู แต่หลิ่วเซินมี ศิษย์น้องหญิงอยู่คนหนึ่ง อำยุน้อยมาก แต่กลับเป็ นผู้มีพรสวรรค์ด้ำน กำรฝึ กตนอย่ำงสมชื่อคนหนึ่ง เซียนดินโอสถทองอำยุยี่สิบกว่ำปี ดังนั้นตอนนั้นอิ่นกวานคนใหม่ถึงได้ข่มขู่นำงว่ำจะยินดีจ่ำยเงินฝน ธัญพืชสองร ้อยเหรียญ หรือไม่ก็ใช ้วัตถุสิ่งของในหอยำมา แลกเปลี่ยนกับกำรที่ศิษย์น้องของนำงรับหน้ำที่ดูแลเรือ “หนีชำง” ดี แน่นอนว่ำกำรประชุมที่บรรยำกำศตึงเครียดครั้งนั้น สุดท้ำยแล้วก็ ไม่ได้มีใครถึงแก่ชีวิต ตอนนั้นหลิ่วเซินกับหลิวอวี่ยังได้รับงานท ำ หน้ำที่เป็ นนักบัญชีในห้องโถงใหญ่ด้วย

เรือมังกรฟำนโม่จอดเทียบท่ำช ้ำๆ เด็กชำยชุดเขียวคนหนึ่งเดิน อำดๆ ลงมาจำกตัวเรือชำยแขนเสื้อสองข้ำงสะบัดพึ่บพั่บ ด้ำนหลังยัง มีเด็กสำวที่ถือไม้เท้ำไผ่เขียวคนหนึ่งเดินมา

ก็คือเฉินหลิงจวินกับกวอจู๋จิ่วที่เข้ำร่วมงานพิธีเปิดยอดเขาของ พรรคหวงเหลียงและไปเยือนเมืองหลวงแคว้นเมิ่งเหลียงมารอบหนึ่ง

คนทั้งสองกลุ่มมาเจอกันแล้ว เฉินผิงอันก็ยิ้มเอ่ย “ในที่สุดก็ กลับมาเสียทีนะ”

กวอจู๋จิ่วยิ้มกว้ำง ถำมว่ำ “ศิษย์พี่หญิงใหญ่ไม่ได้ติดตำมอำจำรย์ พ่อกลับมาบ้ำนด้วยหรือ?”

เฉินผิงอันอธิบำย “นำงต้องอยู่เป็ นผู้ช่วยศิษย์พี่เล็กพวกเจ้ำ ที่ ใบถงทวีปจะต้องขุดลำน้ำใหญ่ใหม่เอี่ยมเส้นหนึ่ง มีงานให้ทำแล้ว เผยเฉียนคงไม่ได้กลับมาที่ภูเขาลั่วพั่วง่ำยๆหำกว่ำเจ้ำคิดถึงนำงก็ สำมารถไปหำนำงที่ใบถงทวีปได้ทุกเมื่อ

เฉินหลิงจวินอัดอั้นอยู่นำน สุดท้ำยก็ยังทนไม่ไหว ถำมว่ำ “นำย ท่ำน เรียกหงเซี่ยกับอวิ๋นจื่อให้ไปวิ่งเต้นช่วยทำงานเบ็ดเตล็ดแล้ว ห่ำนขาวใหญ่กลับไม่ได้เชิญให้ข้ำไปที่สำนักกระบี่ชิงผิง เข้ำร่วม กิจกรรมอันใหญ่โตมโหฬำร วางแผนถึงอนำคตด้วยกันหรอกหรือ?!”

พระรำชโองกำรกับคำสั่งลับ อย่ำงแรกเอำไว้ให้คนนอกดู อย่ำง หลังก็ยิ่งมีความส ำคัญมาก เฉินหลิงจวินคิดบทงิ้วสำมเชิญสำม ปฏิเสธเอำไว้เรียบร้อยแล้ว ในวงกำรขุนนำงก็มักจะมีข้อพิถีพิถัน เช่นนี้ไม่ใช่หรือ

ข้ำตอบตกลงหรือไม่เป็ นเรื่องของข้ำ แต่หำกจะบอกว่ำชุยตง ซำนไม่เชิญตน นี่ก็ออกจะเกินไปหน่อยแล้ว

เฉินผิงอันกล่ำว “ไม่ได้พูดถึงเจ้ำ”

กล้ำขุดมุมก ำแพงมาถึงเฉินหลิงจวิน? ชุยตงซำนไม่มีความกล้ำ นี้จริงๆ

แต่เฉินหลิงจวินหรือจะรู ้เรื่องวงในที่เกี่ยวพันกับ “ความรัก ความแค้น” ระหว่ำงอำจำรย์และลูกศิษย์ครั้งนี้

เฉินหลิงจวินถำมหยั่งเชิง “ห่ำนขาวใหญ่คงจะรู ้ว่ำข้ำต้องรับ หน้ำที่เป็ นผู้ถวายงานเชื้อพระวงศ์ รู ้สึกว่ำเชิญข้ำคงไม่เป็ นผล? กลัว ว่ำข้ำจะมีกิจธุระรัดตัว ปลีกตัวไปไม่ได้ใช่ไหม? ต้องเป็ นแบบนี้ แน่นอน!”

เฉินผิงอันกล่ำว “ข้ำไม่ได้คุยกับชุยตงซำนเรื่องนี้ เล่ำแค่ว่ำเจ้ำ กับจู๋จิ่วไปเข้ำร่วมงานพิธีที่พรรคหวงเหลียง”

เฉินหลิงจวินอึ้งค้ำงไร ้คำพูดไปนำน นำยท่ำนใหญ่อย่ำงข้ำแย่ กว่ำหงเซี่ยและอวิ๋นจื่อที่เป็ นสมุนของเขาตรงไหน? หวนนึกถึงปีนั้น อวิ๋นจื่อยังเป็ นลูกน้องที่ตำมกันตัวเองต้อยๆ อยู่เลยนะ

เด็กชำยผมเขียวตีอกชกตัวทันใด “ห่ำนขาวใหญ่ตัวดี ได้เป็ น เจ้ำส ำนักแล้วก็สำยตำมองสูงไม่เห็นหัวใคร ไม่เห็นแก่เพื่อนเก่ำแก่ที่ ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันเลย ท ำให้ข้ำโมโหจะตำยอยู่แล้ว โมโหจะ ตำยอยู่แล้ว!”

เฉินผิงอันเอ่ยอย่ำงไม่สบอำรมณ์ “ถ้ำอยำกไปจริงๆ ก็ได้ ข้ำจะ บอกกับชุยตงซำนให้อีกเดี๋ยวเจ้ำก็นั่งเรือเฟิงยวนไปพร ้อมกับหงเซี่ย และอวิ๋นจื่อเลยแล้วกัน”

เฉินหลิงจวินโทสะทะยำนฟ้ ำ “ไปกะผีอะไรเล่ำ ห่ำนขาวใหญ่ไม่มี ความจริงใจแม้แต่น้อย ครำวหน้ำกลับมาที่ภูเขาลั่วพั่ว ข้ำต้องพูดกับ เขาให้ดีสักหน่อย ไม่มีใครที่เป็ นพี่น้องอย่ำงเขาหรอกนะ”

เห็นใครก็ไม่ขี้ขลำด แต่หำกท่ำไม่ดีก็ขี้ขลำดได้เร็วกว่ำใคร มักจะสำมารถแสดงความอ่อนข้อได้อย่ำงว่องไวรำวกับฟ้ ำผ่ำไม่ทัน ป้ องหูเสมอ แสร ้งทำเป็ นเดินละเมอ หำกมั่วผ่ำนด่ำนไปไม่ส ำเร็จก็จะ รีบก้มหน้ำยอมรับผิด ก้มหน้ำยอมรับผิดแล้วยังไม่เป็ นผล แค่โขกหัว ไม่กี่ทีจะนับเป็ นอะไรได้ ลูกผู้ชำยยืดได้หดได้ ใบหน้ำที่หล่นอยู่บน พื้นไม่ถือว่ำเป็ นใบหน้ำ

กวอจู๋จิ่วยิ้มเอ่ย “อำจำรย์พ่อ ระหว่ำงทำงที่พวกเรำเดินทำงไป เมืองหลวงแคว้นหวงเหลียงได้เจอกับยอดฝี มือลัทธิเต๋ำคนหนึ่งที่ เดินทำงไปทั่วสำรทิศ มีรูปโฉมเป็ นวัยกลำงคนสะพำยกระบี่ถือแส้ ห้อยกำเหล้ำ มีมาดแห่งเซียนอย่ำงมาก บอกว่ำตัวเองมีฉำยำว่ำฉุนห ยำงชื่อว่ำหลวี่เหยียน”

เฉินหลิงจวินเชิดหน้ำแคะจมูก คนที่แม้แต่นำยท่ำนใหญ่อย่ำงข้ำ ก็ยังไม่เคยได้ยินฉำยำชื่อแซ่มาก่อน จะร ้ำยกำจได้สักแค่ไหนกัน เชียว

หำกจะบอกว่ำป๋ ำยเสวียนที่อยู่ในศำลำริมทำง เรียบเรียงตำรำ วีรบุรุษที่จะต้องทวงความยุติธรรมในยุทธภพมาจำกเผยเฉียนขึ้นมา เล่มหนึ่งอย่ำงยำกลำบำก

ถ้ำอย่ำงนั้นหลำยปีมานี้เฉินหลิงจวินเองก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉย เขา คอยสืบข่ำวไปทั่ว อำศัยรำยงานขุนเขาสำยน้ำ บุปผำในคันฉ่อง จันทรำในสำยน้ำและข่ำวลือเล็กๆ น้อยๆ ทั้งหลำยรวบรวมรำยงานมา อย่ำงยำกล ำบำก กวาดเอำผู้ฝึ กตนขอบเขตบินทะยำน ขอบเขต เซียนเหรินทั่วทั้งใต้หล้ำไพศำลมาไว้ด้วยกันหมดไม่มีละเว้น สุดท้ำย รวมเล่มเป็ นต ำรำบำงๆ เล่มหนึ่งที่เฉินหลิงจวินตั้งชื่อให้ว่ำ “รวมเล่ม คนผ่ำนทำง

นำมาใช ้เตือนตัวเองว่ำ วันหน้ำเจอกับเทพเชียนผู้เฒ่ำเหล่ำนี้ ก็ คิดเสียว่ำเรำเป็ นแค่คนผ่ำนทำง เป็ นแค่แขกที่ผ่ำนมาซึ่งเดินสวนไหล่ กับพวกเขาไป ไม่ไปตีสนิท

เฉินผิงอันยิ้มพลำงพยักหน้ำ “คือผู้อำวุโสท่ำนหนึ่งที่ข้ำเพิ่งรู ้จัก ตอนอยู่ใบถงทวีปก่อนหน้ำนี้ เป็ นคนของแจกันสมบัติทวีปของพวก เรำ พื้นที่ประกอบพิธีกรรมที่เจินเหรินท่ำนนี้สร ้ำงโอสถทองอยู่ใน อำณำเขตของแคว้นเมิ่งเหลียง ถึงได้หวนคืนกลับมายังสถำนที่เดิม ก่อนหน้ำนี้ไม่นำนผู้อำวุโสหลวี่ยังมาเป็ นแขกที่ภูเขาลั่วพั่วของพวก เรำ หำกว่ำพวกเจ้ำกลับมาถึงเร็วกว่ำนี้ ไม่แน่ว่ำอำจจะรั้งตัวผู้อำวุโส ให้อยู่กินข้ำว ดื่มเหล้ำด้วยกันสักมื้อได้?”

เฉินหลิงจวินรีบหยุดกำรกระทำทันที สะบัดมือ เช็ดกับเสื้อ หันไป ส่งสำยตำให้กวอจู๋จี่วอย่ำงสุดชีวิต บอกเป็ นนัยกับนำงว่ำอย่ำพูด ต่อไป ไม่มีความหมาย ก็แค่กำรพบเจอกันอย่ำงผิวเผินครั้งหนึ่ง เท่ำนั้น ดื่มเหล้ำด้วยกันเล็กน้อย พูดคุยกันแค่ไม่กี่ประโยค ไม่มีความ

จำเป็ นที่จะต้องโอ้อวดให้นำยท่ำนรู ้ถึงกำรดื่มเหล้ำครั้งนี้ เรื่อง บำงอย่ำงไม่มีค่ำพอให้พูดถึงปล่อยให้มันลอยไปตำมสำยลมเถอะ

กวอจู๋จิ่วยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “ได้ดื่มเหล้ำกันแล้ว เฉินหลิงจวินพูดคุย กับฉุนหยำงเจินเหรินอย่ำงถูกคอ อยู่บนเรือข้ำมฟำกจึงดึงอีกฝ่ ำยมา ดื่มเหล้ำด้วยกัน ความไม่สมบูรณ์เพียงหนึ่งเดียวในความงดงามก็คือ อีกฝ่ ำยเล่นทำยหมัดไม่เป็ น จนถึงตอนนี้เฉินหลิงจวินยังบ่นอยู่เลยว่ำ ก็ไม่รู ้ว่ำพี่ใหญ่หลวี่เล่นไม่เป็ นหรือไม่ยินดีจะเล่นกันแน่ ตอนนั้นดื่ม เหล้ำไปเล็กน้อย เฉินหลิงจวินรู ้สึกว่ำบรรยำกำศไม่เลว เลยถำมอีก ฝ่ ำยว่ำใช่ผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตสิบสี่หรือไม่ ฉุนหยำงเจินเหรินหลุด หัวเรำะพรืด เพียงแค่ส่ำยหน้ำ เฉินหลิงจวินจึงถำมอีกทันทีว่ำใช่ ขอบเขตบินทะยำนหรือไม่ สีหน้ำของนักพรตคนนั้นค่อนข้ำงอ่อนใจ ไม่รอให้เขาพูด เฉินหลิงจวินก็ถำมอีกว่ำใช่เซียนเหรินหรือไม่ นักพรตส่ำยหน้ำอีกครั้ง เฉินหลิงจวินจึงไม่ถำมต่ออีก ดื่มกันไปจนถึง ท้ำยที่สุดก็จะขอเรียกตัวเองเป็ นพี่เป็ นน้องกับเขา แต่ว่ำฉุนหยำงเจิน เหรินไม่ตอบตกลง”

เฉินผิงอันหันหน้ำไปมองเฉินหลิงจวิน คลี่ยิ้มด้วยรอยยิ้ม คลุมเครือ

ไม่รอให้เขาพูด” ช่ำงเป็ นคำกล่ำวที่ดีเสียจริง อ้อมผ่ำนเรื่องที่ เป็ นกุญแจส ำคัญไปได้นี่ก็ถือว่ำเป็ นพรสวรรค์อย่ำงหนึ่งหรือไม่?

เฉินหลิงจวินยกฝ่ ำมือข้ำงหนึ่งขึ้นสูง ตีหน้ำเคร่ง เอ่ยเสียงทุ้ม หนักว่ำ “นำยท่ำน ไม่ต้องพูดแล้ว ข้ำเข้ำใจ! จ ำได้แล้ว รับรองว่ำจะ จ ำไว้เป็ นบทเรียนไม่ท ำอีก!”

คงจะเตะโดนแผ่นเหล็กอีกแล้วสินะ เรื่องแบบนี้คุ้นเคยดียิ่งนัก ชินไปแล้วก็ดีเอง

“จ ำไว้เป็ นบทเรียนไม่ท ำอีก?”

เฉินผิงอันยิ้มตำหยี ลูบหัวสุนัขของเด็กชำยชุดเขียว “นำยท่ำน ใหญ่หลิงจวิน เสียดำยหรือไม่เล่ำ? ไม่อย่ำงนั้นลำดับอำวุโสบนภูเขา ก็จะเพิ่มขึ้นแล้ว เพรำะถึงอย่ำงไรขนำดข้ำก็ยังต้องเรียกฉุนหยำงเจิน เหรินว่ำผู้อำวุโสเลยนะ”

เด็กชำยชุดเขียวท ำคอย่น ได้แต่หัวเรำะแห้งๆ รีบใช ้สองมือคว้ำ มือของนำยท่ำนเอำไว้ช่วยสะบัดข้อมือยืดเส้นยืดสำยให้นำยท่ำน

กวอจู๋จิ่วฟ้ องพลำงใช ้เสียงในใจอธิบำยต้นสำยปลำยเหตุของ กำรดื่มเหล้ำครั้งนี้ให้อำจำรย์พ่อฟังไปด้วย ที่แท้เป็ นเฉินหลิงจวินที่ รู ้สึกว่ำนักพรตคนนั้นมองนำงด้วย “สำยตำที่ไม่ถูกต้อง” ลับๆ ล่อๆ คล้ำยกับมีเจตนำอย่ำงอื่น รอกระทั่งไปนั่งกันที่โต๊ะเหล้ำแล้ว โดย ภำพรวมเฉินหลิงจวินก็ยังถือว่ำมีมารยำทอย่ำงมาก พูดถึงอำจำรย์ พ่อดีๆ อยู่หลำยค ำ

นอกจำกนี้นักพรตฉุนหยำงท่ำนนั้น ตอนที่นำงกับเฉินหลิงจวิน จะจำกมาก็เคยใช ้เสียงในใจเตือนนำงด้วยว่ำ กระบี่บินแห่งชะตำชีวิต เล่มใหม่ของกวอจู๋จิ่ว อย่ำเอำออกมาให้ใครเห็นง่ำยๆ

เฉินผิงอันใช ้เสียงในใจเอ่ยอย่ำงตกตะลึงระคนยินดีว่ำ “มีกระบี่ บินแห่งชะตำชีวิตเล่มที่สองแล้วหรือ?”