กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 991

ตอนนั้นภูเขาลั่วพั่วทั้งไม่ได้พูดว่าได้แล้วก็ไม่ได้พูดว่าไม่ได้ เพียงแค่เพราะเว่ยเหลียงยังไม่รู ้ว่า รอให้ใต้หล้ามีผู้ฝึกลมปราณมาก ขึ้นเรื่อยๆ ก็จะไม่มีใครกล้าพูดว่าจะเป็ นใหญ่เพียงหนึ่งเดียวอีก แน่นอนว่าจะเกิดสถานการณ์ที่ต่างฝ่ ายต่างงัดข้อกัน ในใต้หล้าแห่ง หนึ่ งยกตัวอย่างเช่น “การจับตามอง ที่ผู้ฝึ กลมปราณกอง โหราศาสตร ์ของแต่ละแคว้นมีต่อปรมาจารย์ผู้ฝึกวรยุทธ การประลอง มรรคกถาระหว่างผู้ฝึกลมปราณด้วยกันเอง การช่วงชิงกันบนสะพาน ไม้คับแคบของผู้ที่สายสืบทอดใกล้เคียงกัน ทุกครั้งที่โบนกลกมี สมบัติบนภูเขาปรากฏขึ้นมา การช่วงชิงตัวอ่อนในการฝึกตนทุกคน ส่วนใหญ่มักจะมาพร ้อมการดับสูญท่ามกลางการประลองก าลังและ สติปัญญาของผู้ฝึ กลมปราณอาวุโสเสมอ นอกจากนี้กลยุทธ หลากหลายรูปแบบที่แม่ทัพทหารบนสนามรบมีผู้ฝึ กลมปราณ ประเภทต่างๆ ก็จะทยอยกันปรากฏขึ้นมา

เชื่อว่าทุกวันนี้เว่ยเหลียงน่าจะตระหนักได้ถึงข้อนี้แล้ว เมื่อพรรค หูซานของแคว้นซงไล่ เจริญรุ่งเรืองขึ้นในทุกๆ วัน ยิ่งนานก็ยิ่งมีผู้ฝึก ลมปราณปรากฏมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องของการฝึกตนบนภูเขาเห็นได้ ชัดว่ามีข้อได้เปรียบและแรงฮึดภายหลังมากกว่าแคว้นหนันเยวี่ยน หลายสิบปีในอนาคต ใครจะฮุบกลืนใครก็ยังบอกได้ยาก ดังนั้นนี่จึง เป็ นเหตุให้แคว้นหนันเยวี่ยนต้องทุ่มเทพละกาลังมากกว่าในการ

สนับสนุนซานจวินห้ามหาบรรพตและเทพวารีทั้ง หลาย เพื่อมาใช ้ ต้านทานผู้ฝึกตนของพรรคหูซาน

เพ่ยเซียงกล่าว “เจ้าขุนเขา ระหว่างที่เดินทางมา ข้าปรึกษากับจู เหลี่ยนและผู้คุมกฏฉางมิ่งแล้ว เกาจวินกับจงเชี่ยนผู้นี้ ต้องไปพบให้ ได้ พยายามแสดงความเป็ นมิตรของเจ้าบ้านอย่างเต็มที่”

เฉินผิงอันพยักหน้า แล้วถามอีกว่า “ผู้ฝึกยุทธขอบเขตร่างทอง คนนี้ฝ่าทะลุขอบเขตได้อย่างไร?”

เพ่ยเซียงคลี่ยิ้มหวาน “คือผู้ฝึกยุทธหนุ่มคนหนึ่งของแคว้นเป่ ย จิ้นที่เดิมทีไร ้ชื่อเสียงคุณสมบัติและฐานกระดูกล้วนดีมาก โชคกลับดี ยิ่งกว่า ก่อเรื่องใหญ่ในเมืองหลวงแคว้นเป่ ยจิ้นไปรอบหนึ่ง หนีออก จากมาเมืองหลวงก็ตกอยู่ท่ามกลางวงล้อม ถูกผู้ฝึกยุทธขอบเขตหก สองคนนาขบวนคนมาไล่ฆ่า ถึงกับแว้งกลับไปฆ่าพวกเขาคนหนึ่งได้ นี่ต้องยกคุณความชอบให้กับการฝ่ าทะลุขอบเขตกะทันหัน ระหว่างที่ หนีเอาชีวิตรอดก็ได้รับโชคชะตาบู๊ที่ฝ่ายศัตรูคาดไม่ถึงมาก่อน”

พูดมาถึงตรงนี้ สายตาของเพ่ยเซียงที่เย้ายวนเปี่ ยมเสน่ห์ก็ เหลือบมองไปยังผู้เฒ่าที่หัวเราะร่วนอยู่ด้านข้าง

บนมือของเจ้าอารมผู้เฒ่าที่มรรคกถาสูงส่งเทียมฟ้ า คนสิบคน ในใต้หล้าของพื้นที่มงคลดอกบัว การต่อสู้ทุกหกสิบปี ที่หากได้ตี กลองก็จะได้รับโชควาสนาเซียน มีเพียง “จูเหลี่ยนคุณชายผู้สูงศักดิ์ จูหลางเจ๋อเซียน” เท่านั้นที่เกือบจะสร ้างวีรกรรมที่คนในอดีตไม่เคย

ท าได้มาก่อนส าเร็จ ใช ้ก าลังของคนคนเดียวฆ่าคนเก้าคนในเมือง หลวงแคว้นหนันเยวี่ยน ที่น่าประหลาดก็คือทั้งๆ ที่จูเหลี่ยนสามารถตี กลอง “กลายเป็ นเซียน” ได้เพียงล าพัง แต่กลับท าเหมือนคนที่ใช ้ ชีวิตจนเอียนแล้ว ถึงได้จงใจมอบหัวตัวเองให้ติงอิงไปเปล่าๆ ติงอิง ตอนวัยหนุ่มที่ได้รับกวานดอกบัวสีเงินชิ้นนั้นมาก็ได้เริ่มเดินไปบน เส้นทางของวรยุทธนับแต่นั้น

จูเหลี่ยนยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ไม่รู ้ว่าเมื่อไหร่พื้นที่มงคลรากบัวถึงจะมี ผู้ฝึกกระบี่อย่างสมชื่อคนแรกปรากฏตัว”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เรื่องแบบนี้ร ้องขอกันไม่ได้ ได้แต่รอคอยไป แต่โดยดีเท่านั้น”

หลังจากพื้นที่มงคลเลื่อนเป็ นระดับสูงแล้ว คอขวดของ ‘วิถีฟ้ า” ก็จะยิ่งมั่นคงมากขึ้นเรื่อยๆ ฟ้ าผ่าก็ไม่สะเทือน มิอาจใช ้กาลังคนและ ทรัพย์สินไปท าลายได้

มีโอกาสที่จะมีผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนปรากฏ จากในสู่นอก ฝ่ า ท าลายคอขวด บินทะยานสู่ใต้หล้าไพศาล

พื้นที่มงคลระดับล่างถูกจากัดปราณวิญญาณฟ้ าดิน ผู้ฝึ ก ลมปราณในพื้นที่เลื่อนเป็ นขอบเขตถ้าสถิตก็คือธรณีประตูที่ยากจะ ก้าวข้ามผ่านไปได้ พื้นที่มงคลระดับกลาง ผู้ฝึกตนมีหวังจะเป็ นโอสถ ทอง กลายเป็ นเจินเหรินบนพื้นพสุธาที่ประจาการอยู่บนพื้นดิน มีหวัง จะปล่อยจิตหยินออกเดินทางไกล แต่จิตหยางกายนอกกายกลับสร ้าง

ได้ยากยิ่ง ในพื้นที่มงคลระดับสูง ผู้ฝึกลมปราณมีหวังจะสร ้างโอสถ ทอง ใช ้พลังต้นก าเนิดของฟ้ าดินมาบ่มเพาะทารกก่อกาเนิด ถึงขั้นที่ สามารถพัฒนาไปได้อีกขั้น บ้างก็อาศัยวิชาลับตระกูลเซียนหรือ คาถาทางใจตาราเต๋า หรือไม่ก็สร ้างระบบสืบทอดขึ้นมาด้วยตัวเอง เดินขึ้นฟ้ าในก้าวเดียวกลายเป็ นขอบเขตหยกดิบ

เฉินผิงอันยิ้มพลางลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปพบเซียนดิน เกาจวินเสียหน่อย เวียเหลียงกับจงเชี่ยน พวกเจ้าไปคุยแล้วกัน รอให้ ต่างคนต่างคุยเสร็จแล้วก็มาเปิดการประชุมที่ยอดเขาจี้เซ่อกันอีก รอบ”

จูเหลี่ยนพยักหน้า

เพ่ยเซียงมุมปากกระตุก เจ้าขุนเขาไม่ท าให้คนประหลาดใจเลย จริงๆ

ที่ยอดเขามี่เซวี่ย ชุยตงซานเคยให้ข้อเสนอแนะอย่างหยั่งเชิงมา ข้อหนึ่ง

ให้นักพรตเซียนเว่ยของพวกเราไปเยือนพื้นที่มงคลรากบัวสัก รอบ ขอแค่สองเท้า สัมผัสพื้นแล้วก็ไม่ต้องให้เซียนเว่ยพูดอะไรทา อะไรแล้ว

บางทีอาจได้ผลยิ่งกว่าโยนตาราเต๋าร ้อยเล่มเข้าไปในพื้นที่มงคล ด้วยซ้า

เรื่องที่ลี้ลับมหัศจรรย์เช่นนี้ เกรงว่าหากเปลี่ยนเป็ นใครก็คงทา ไม่ได้ มีเพียงนักพรตเซียนเว่ยคนเดียวเท่านั้นจริงๆ ที่จะทาได้!

เพียงแต่หลังจากเฉินผิงอันสองจิตสองใจอยู่พักใหญ่ก็ยังไม่ตอบ ตกลงเรื่องนี้

แน่นอนว่าไม่ใช่ไม่หวังให้พื้นที่มงคลดอกบัวสามารถเพิ่ม “กลิ่น อายเต๋า” ได้มากขึ้น แต่กังวลว่าการกระทานี้จะเป็ นการลดทอนโชค วาสนาของตัวเซียนเว่ยเองโดยที่ไม่รู ้ตัว

หากจะบอกว่าโยนเซียนเว่ยเข้าไปในพื้นที่มงคลคือค าพูดล้อเล่น กึ่งจริงกึ่งเท็จ

ถ้าอย่างนั้นชุยตงซานก็ยังถึงขั้นเสนอความคิดที่ “จินตนาการ บรรเจิด” ยิ่งกว่ามาอีกข้อหนึ่ง

สรรพชีวิตที่มีสติปัญญาในพื้นที่มงคลดอกบัวล้วนมีโอกาสได้ ฝึกตนและฝึกวรยุทธ

ราชส านักของแต่ละแคว้น พรรคในยุทธภพต่างๆ จวนเซียนบน ภูเขา เปิดประตูเปิดเส้นทางให้กว้าง ไม่เพียงแต่ไม่หวงห้ามไม่ให้วิชา ลับในการเรียนวรยุทธและต าราลับลัทธิเต๋าแจกจ่ายสืบทอดต่อกันไป กลับกันยังทาการจัดพิมพ์หนังสือที่เกี่ยวข้องอย่างเป็ นวงกว้างด้วย

พืชหญ้าขึ้นเป็ นพุ่มเป็ นกอ พลังชีวิตเปี่ยมล้น

ตอนนั้นเฉินผิงอันถามแค่คาถามเดียวว่า “ในประวัติศาสตร ์หมื่น ปีของหลายๆ ใต้หล้าสานักน้อยใหญ่ที่ได้ครอบครองพื้นที่มงคลมี กรณีตัวอย่างเช่นนี้มาก่อนไหม?”

ชุยตงซานตอบ “เคยมี แต่ไม่มีใครท าส าเร็จ โรคร ้ายที่ทิ้งไว้ เบื้องหลังมีมาก ภัยแฝงก็มากมาย แทบจะกลายเป็ นเรื่องเละเทะครั้ง หนึ่ง เป็ นเหตุให้พื้นที่มงคลแต่ละแห่งต้องผ่านการบารุงพักฟื้นหลาย ร ้อยปีถึงจะค่อยๆ ฟื้นคืนพลังต้นกาเนิดกลับมาได้ ดังนั้นโดยทั่วไป แล้วจึงจะเลือกพื้นที่มงคลระดับล่างแห่งหนึ่ง สกุลหลิวธวัลทวีป ฝูลู่ อวี๋เสวียน เจ้าถ้าสู่แห่งถ้าสวรรค์เทียนอวี๋ของหลิวเสียทวีป ต่างก็เคย ทาการทดลองทานองนี้มาก่อน แต่พวกเขาไม่ตั้งใจมากพอ นี่เรียกว่า รากฐานไม่แน่นหนา พื้นดินคลอนแคลนภูเขาโยกไหว ดังนั้นความ ผิดพลาดที่ใหญ่ที่สุดก็คือพวกเขาคิดกันน้อยเกินไป ทามากเกินไป เสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์ สาเหตุของความล้มเหลวที่สาคัญ ที่สุดก็คือความคิดพื้นฐานที่สุดของพวกเขาไม่สมบูรณ์แบบ ไม่ แม่นยาและไม่มั่นคงมากพอ การกาหนดกฎเกณฑ์พื้นฐานพวกนั้น ไม่มีการเว้นระยะปรับต าแหน่งอย่างเหมาะสม อาศัยแค่นักค านวณ ครึ่งๆ กลางๆ กลุ่มหนึ่งมาปิดประตูสร้างรถ การอนุมานบนมหามรรคา และการจ าแลงเส้นสายต่างๆ จึงกลายเป็ นความวุ่นวาย

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะทาเรื่องนี้ ส าเร็จ?”