กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 994

เฉินผิงอันยิ้มพลางเก็บหนังสือที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาปัดฝุ่ นที่ เปื้อนออก

พอดีกับที่เฉินยวนจีเดินนิ่งลงจากภูเขามา และยังมีจูเหลี่ยนกับเว่ ยป้ อที่พาหน่วนซู่กับหมี่ลี่น้อยมาปรากฏตัวตรงซุ้มประตูภูเขา เฉิน หลิงจวินก็ยิ่งมีน้าตาร ้อนๆ เอ่อคลอดวงตาตะเบ็งเสียงเรียกพี่ต้าเฟิงดัง ลั่น

เฉินผิงอันรีบโยนหนังสือไปให้เจิ้งต้าเฟิงทันที เจิ้งต้าเฟิงใช ้สอง มือผลักออก ปัดหนังสือไปที่นักพรตเซียนเว่ย เซียนเว่ยเองก็ทา เหมือนรับเผือกร ้อนลวกมือ รีบโยนไปให้พ่อครัวเฒ่าเหมือนก าลัง เล่นตีกลองส่งดอกไม้

ทีแรกจูเหลี่ยนก็ยังมึนงง แต่พอเห็นชื่อหนังสือตรงหน้าปก ก็เป็ น หนังสือปกตินี่นาเพียงแต่ไม่ต้องให้พ่อครัวเฒ่าเปิดอ่านเนื้อหา ไม่ จ าเป็ นต้องผ่านตา แค่ดูจากระดับความเก่าใหม่ของหนังสือ โดยเฉพาะหน้าหนังสือที่ถูกพับมุมไว้เยอะ พ่อครัวเฒ่าก็รู ้แล้วว่า ผิดปกติ ยื่นมือไปผลักศีรษะของเฉินหลิงจวินที่ขยับมาใกล้ออกด้วย สีห น้า เ ป็ น ธ ร ร ม ช า ติ ส อ ด ห นั ง สือ ไ ว้ใ น อ้อ ม อ ก อ ย่ า ง ไ ม่ กระโตกกระตาก

คนทั้งกลุ่มนั่งล้อมโต๊ะกัน หน่วนซู่รับหน้าที่ยกน้าส่งชา หมี่ลี่ น้อยแจกจ่ายเมล็ดแตงจากนั้นยื่นปลาน้อยตากแห้งถุงหนึ่งให้เจิ้งต้า เฟิงเป็ นพิเศษ ถือเสียว่าเป็ นการเลี้ยงต้อนรับเจิ้งต้าเฟิง

แม้แต่เฉินยวนจีก็ยังยอมหยุดฝึกหมัดเป็ นกรณีพิเศษ นั่งเรียงอยู่ กับแม่นางน้อยสองคน ไม่ว่าจะอย่างไร เจิ้งต้าเฟิงก็เป็ นคนเฝ้ าประตู คนแรกของภูเขาลั่วพั่ว แม้จะบอกว่าสายตาล่อกแล่กไม่อยู่สุข แต่ กลับไม่เคยมือสั้นมือยาว บุรุษผู้นี้จากบ้านเกิดไปนานหลายปีเพิ่งได้ กลับมาอีกครั้ง ตามเหตุตามผลแล้วนางก็ควรจะหยุดฝึกหมัดมานั่งลง สักหน่อย

เฉินหลิงจวินนั่งบนม้านั่งยาวตัวเดียวกันกับเจิ้งต้าเฟิง จับมือข้าง หนึ่งของเจิ้งต้าเฟิ งขึ้นมา ตบหลังมืออีกฝ่ ายเบาๆ “ต้าเฟิ ง พี่น้อง คิดถึงเจ้ามากเลยนะ”

นี่ไม่ใช่คาพูดตามมารยาทจริงๆ ตอนที่เจิ้งต้าเฟิ งเป็ นคนเฝ้ า ประตู เฉินหลิงจวินฮึกเหิมสนุกสนานได้ทุกวัน มีชีวิตเหมือนเทพ เซียนอย่างแท้จริง ถึงอย่างไรนักพรตเซียนเว่ยก็พูดจาไม่ขบขันเท่าพี่ น้องต้าเฟิง

จูเหลี่ยนกับเว่ยป้ อเองก็ย่อมดีใจมากที่เจิ้งต้าเฟิงได้กลับบ้านเกิด เพียงแต่ว่าไม่มีใครโอภาปราศรัยกับเจิ้งต้าเฟิงสักเท่าไร เป็ นสหาย กันมานานหลายปี คนบนเส้นทางเดียวกันไม่มีความจ าเป็ นต้องท า เช่นนั้น

หากจะนับกันจริงๆ ภูเขาเล็กลูกแรกของภูเขาลั่วพั่วต้องเป็ นของ พวกเขาสามคนด้วยซ้า เพียงแต่ว่าภายหลังเพิ่มโจวอันดับหนึ่งที่ รสนิยมเข้ากันได้ดีมาอีกคนหนึ่ง

สายทาเนียบลับเรือนไม้ไผ่ของพวกเผยเฉียน อันที่จริงไม่มีส่วน ของเฉินหลิงจวินด้วยก็ไม่รู ้ว่าบรรพจารย์จิ่งชิงในใจของอวิ๋นจื่อ หลายปีมานี้ใช ้ชีวิตผ่านมาอย่างไรกันแน่

เจิ้งต้าเฟิ งเงยหน้ามองภูเขาลั่วพั่วแล้วชายฉกรรจ์ก็พยักหน้า เบาๆ รู ้สึกภาคภูมิใจอย่างยิ่ง ภูเขาเขียวบุปผาบานสะพรั่งดุจแก้มสาว งามประทินชาด คล้ายต้องการแสดงความงามจับตาให้ข้าที่กลับคืน มาได้เห็น

จากนั้นชายฉกรรจ์ก็หันไปยิ้มมองเฉินยวนจีที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ของโต๊ะ

แค่มองก็รู ้ว่าน้องเฉินยังไม่ได้แต่งงานออกเรือน คงไม่ใช่ว่ามีใจ รักเดียวลุ่มหลง รอคอยให้พี่ต้าเฟิงกลับมาบ้านหรอกนะ?

เฉินยวนจีผงกศีรษะให้อีกฝ่ายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เจิ้งต้าเฟิ งยิ้มอย่างรู ้ทัน แม่นางเฉินยังสารวมตนดังเก่า มักจะ ชอบท าเป็ นไม่ใส่ใจกับตนอยู่เสมอ

หลายปี มานี้วิ่งไปมาระหว่างร ้านเหล้าของนครบินทะยานกับ คฤหาสน์หลบหนาว ทุกวันที่ต้องคอยดื่มเหล้าระงับความคิดถึงบ้าน

ก็มักจะคิดถึงเรือนกายยามฝึกหมัดขึ้นเขาลงเขาของแม่นางเฉินอยู่ เสมอ

ประทับจิตตราตรึงใจคนถึงเพียงใด ก็สามารถท าให้ชายฉกรรจ์ คนหนึ่งที่เดิมทีคิดจะรักษาพรหมจรรย์ไปทั้งชีวิต เพียงแค่หันไปมองก็ เปลี่ยนใจไปห้าหกตลบได้เลยทีเดียว

เฉินผิงอันถามอย่างใคร่รู ้ “กลับมาได้อย่างไร?”

ผู้ฝึกยุทธเต็มตัว หากคิดจะเอาอย่างผู้ฝึกลมปราณขอบเขตบิน ทะยานที่เดินทางไกลไปเยือนใต้หล้าแห่งอื่น ถึงอย่างไรก็มีแค่มือเปล่า เท้าเปล่า มิอาจบังคับวัตถุแห่งชะตาชีวิตมาช่วยเปิดทางให้ได้ นี่จึง เป็ นเหตุให้ต้องเป็ นขั้นเทพมาเยือนของผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทาง เท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากคิดจะ “ลุยน้า” ในแม่น้าแห่งกาลเวลามา โดยไม่หลงทางสาหรับผู้ฝึ กยุทธเต็มตัวแล้วก็เป็ นเรื่องยากลาบาก มากจริงๆ

นอกจากนี้ก็ยังมีทางลัดอีกเส้นให้เดิน นั่นก็คือได้รับการอนุญาต เป็ นข้อยกเว้นจากทางศาลบุ๋น ยกตัวอย่างเช่นจ้าวเหยารองเจ้ากรม อาญาของต้าหลี แต่นี่ก็เพราะจ้าวเหยาอยู่ในสายของเหวินเซิ่ง นอกจากนี้ในบางความหมายแล้ว จ้าวเหยาก็ถือว่าเป็ นลูกศิษย์ที่ ไม่ได้รับการบันทึกชื่อคนหนึ่งของป๋ ายเหย่ด้วย พอดีกับที่ซิ่วไฉเฒ่า กับป๋ ายเหย่ต่างก็เคยไปปรากฏตัวที่ใต้หล้าสีตอนที่ “ใต้หล้ายังเป็ น

กลุ่มอากาศที่คลุกเคล้าขมุกขมัวก่อนการบุกเบิกฟ้ าดินทั้งสองฝ่ าย ต่างก็มีคุณูปการในการร่วมมือกัน “เปิดฟ้ าผ่าดิน

และเห็นได้ชัดว่าเจิ้งต้าเฟิงไม่ได้ใช ้เส้นทางสองเส้นนี้

“คนบนภูเขาย่อมมีแผนการอันยอดเยี่ยมของตัวเอง”

เจิ้งต้าเฟิงยิ้มพลางหยิบของลักษณะประหลาดที่มีประกายแสง ไหลรินชิ้นหนึ่งออกมาจากในชายแขนเสื้อ รูปร่างเหมือนเมล็ดลูกท้อ ยาวเท่านิ้วมือ แต่มองดูแล้วไม่เหมือนของเก่าแก่บนภูเขาที่มีอายุ ยาวนาน

เฉินผิงอันรับมาไว้ในมือ ชั่งน้าหนักอยู่สองสามทีก็ไม่รู ้สึกถึง ความหนัก จึงถามอย่างสงสัยว่า “คือกระสวยที่เอาไว้ใช ้ทอผ้าหรือ?”

เจิ้งต้าเฟิ งแสร ้งทาเป็ นอมพะนา จุ๊ปากยิ้มเอ่ย “แววตาอะไรของ เจ้าขุนเขากันน่ะ แค่มองออกว่าเจ้าสิ่งนี้เป็ นกระสวยทอผ้าเองหรือ? เจ้าลองกรอกปราณวิญญาณลงไปข้างในสักเล็กน้อยดูสิ”