กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 994

เจิ้งต้าเฟิงมองขวดไหพวกนั้นแล้วพลันจนคาพูด ในอดีตตนก็แค่ พูดล้อเล่นเท่านั้นผลกลับกลายเป็ นว่าแต่ละคนล้วนคิดเป็ นจริงเป็ นจัง

เพียงแต่ว่าเจิ้งต้าเฟิงก็รู ้สึกลาบากใจอยู่บ้าง ตนจะรักษาน้าพุใส สะอาดที่เปลี่ยนเป็ นขุ่นมัวได้อย่างง่ายดายพวกนี้ได้อย่างไร?

เฉินผิงอันทิ้งประโยคหนึ่งไว้ว่า เจ้าไปขอให้เว่ยซานจวินช่วย เถอะ

เดินขึ้นบันไดไปช ้าๆ สวนทางกับเฉินยวนจีที่ฝึกหมัดเดินนิ่งลง มาจากบันได เรือนกายของนางเล็กราวกับเมล็ดงา คนหนึ่งเดินขึ้นสู่ ที่สูง คนหนึ่งเดินลงจากภูเขา ทั้งสองฝ่ ายเดินสวนไหล่ผ่านกันไป เฉินผิงอันเดินตรงจนไปถึงยอดเขา นั่งลงบนขั้นบันได เหม่อลอยไป เล็กน้อย เพราะการปรากฏตัวของกระสวยชิ้นนั้น เฉินผิงอันจึงเริ่ม สงสัยแล้วว่าถ้าคว่อชางซึ่งในอดีตได้ควบรวมถ้าสวรรค์ฉานทุ่ยไว้ ภายใน ได้ถูกหยางเหล่าโถวแอบเก็บไว้อย่างลับๆ มานานแล้ว หรือไม่? หลังจากนั้นก็จงใจเปิดเผยแค่ร่องรอยของถ้าสวรรค์ฉานทุ่ย ภายหลังก็มีเฉินชิงหลิวที่เดินทางไกลข้ามทวีปมาฝึกตนอยู่ด้านใน

มังกรแท้จริงในใต้หล้าตัวแรกสุดที่รับผิดชอบควบคุมการ ไหลเวียนของโชคชะตาน้าเคยเป็ นพันธมิตรกับผู้ฝึกตนในโลกมนุษย์ อย่างลับๆ สุดท้ายก็ทรยศออกจากสรวงสวรรค์

และเฉินชิงหลิวคนพิฆาตมังกรก็เคยหลอมกระบี่อยู่ในถ้าคว่ อชางนานหลายปี อีกทั้งยังได้พิสูจน์มรรคาอยู่ในนี้

นี่ถือเป็ นการคิดบัญชีอย่างชัดเจนที่หยางเหล่าโถวมีต่อคน ทรยศหรือไม่?

หากเป็ นเช่นนี้จริง แผนการก็ช่างลึกล้าและยาวไกลจนน่ากลัว อย่างแท้จริง

ตามคากล่าวของหลวี่เหยียน ในฐานะแท่นสังหารมังกรหนึ่งใน สองแท่นลงทัณฑ์ของสรวงสวรรค์ยุคบรรพกาล ระหว่างศึกเดินขึ้น ฟ้ าได้ถูกผู้ฝึกกระบี่คนหนึ่งทาลายจนแหลกเละกระจัดกระจายร่วงลง ไปในโลกมนุษย์ “หน้าผา” สองแห่งที่ใหญ่ที่สุด หนึ่งคือภูเขาหลงจี๋ที่ มีชื่อในยุคโบราณมากมายทั้ง “เทียนอิ่น เทียนปี้ เฟิงเชอ เหลียวเติง” นับแต่นั้นมาอาณาเขตสู่โบราณก็มีเซียนกระบี่และเจียวหลงอยู่ มากมาย หน้าผาหินแท่นสังหารมังกรอีกแห่งหนึ่งอยู่ที่กาแพงเมือง ปราณกระบี่ สืบทอดกันมารุ่นแล้วรุ่นเล่าจนกระทั่งมาอยู่ในมือของห นิงเหยา

หลายปีที่ผ่านมานี้เฉินผิงอันเก็บรักษาแท่นสังหารมังกรชิ้นหนึ่ง ไว้เป็ นอย่างดีมาโดยตลอด ไม่ว่าเขาจะหลงใหลในทรัพย์สินเงินทอง มากแค่ไหน กินดีหมีหัวใจเสือไปมากเท่าไรก็ไม่กล้าที่จะไปแตะต้อง มันแม้แต่น้อย เก็บมันไว้ในวัตถุฟางขุ่น พกติดตัวไปตลอด เฉินผิง อันไม่กล้าและยิ่งตัดใจเอามาใช ้ลับคมกระบี่ไม่ลง

เพราะครั้งแรกที่เฉินผิงอันเดินทางไปถึงกาแพงเมืองปราณกระบี่ และจากไปอีกครั้งในโรงเตี๊ยมกว้านเชวี่ยของภูเขาห้อยหัวแห่งนั้น หนิงเหยาได้บอกให้จางลู่น ามาส่งมอบต่อให้เฉินผิงอันเพื่อเป็ น ของขวัญจากลา

แท่นสังหารมังกรที่ใช ้ผ้าฝ้ ายห่อไว้ชิ้นนั้นมีขนาดเท่าฝ่ ามือ หน้า ตรงและหน้าหลังแกะสลักเป็ นสองค าว่า เทียนเจิน หนิงเหยา

เป็ นของแทนใจของพวกเขา!

เจินอิ่น เทียนปี้ เทียนปี้ เจินอิ่น

หากเอาตัวอักษรของแต่ละคานี้มาประกอบรวมกันก็จะเป็ นคาว่า “เทียนเจิน

จี้กวานคนสุดท้ายของกาแพงเมืองปราณกระบี่หายตัวไปอย่างไร ้ ร่องรอย สะบัดร่างเปลี่ยนสถานะกลายไปเป็ นเซี่ยซินเอินแห่งถ้า สวรรค์หลีจู หลินเจียงเซียนแห่งใต้หล้ามืดสลัว

หลังจากนั้นก็เป็ นเหนิงเหยาที่เดินทางออกจากบ้านเกิด นางท่อง ไปทั่วหลายทวีปในใต้หล้าไพศาลเพียงลาพัง สุดท้ายก็มาถึงถ้า สวรรค์หลีจู

จนถึงทุกวันนี้เฉินผิงอันก็ยังไม่กล้าพูดว่าตัวเองเข้าใจรากฐาน ของเมืองเล็กอย่างชัดเจนแล้ว

มนุษย์เราหวนราลึกความทรงจามักจะคิดถึงเรื่องในอดีต ทั้ง ความเสียใจและความเสียดายประหนึ่งบ่อโบราณสระลึก เมื่อปล่อย ตัวให้จมลึกอยู่ด้านใน ก็ยากจะถอนตัวขึ้นมาได้อีก

ความคิดถึงของคนรักกันแผ่ลามไปตลอดทาง ประหนึ่งสายฟ้ า แลบ บ้านเกิดที่ห่างไกลคนไกลห่างที่คิดถึง ราวกับว่าเขาและนางจะ ได้กลับมาพบกันอีกครั้งในเสี้ยววินาที

เฉินผิงอันถอนหายใจเบาๆ นวดคลึงข้างแก้ม เก็บความคิดจิตใจ มา กาลังจะลุกขึ้นยืนก็พลันสังเกตเห็นเรื่องประหลาด เฉินยวนจียืน อยู่ตรงตีนเขา ไม่ได้ฝึกหมัดเดินขึ้นเขามาต่อ

แต่วก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เฉินผิงอันเดินลงไปจากภูเขา เลี้ยวเข้า ไปบนทางก้อนหินเขียว เหลือบตามองเรือนพักของพ่อครัวเฒ่าก่อน จะย้อนกลับไปที่เรือนไม้ไผ่ ตัดสินใจไว้แล้วว่าการถามหมัดท่ามกลาง หิมะใหญ่ของเมืองหลวงแคว้นหนันเยวี่ยนในปีนี้ พ่อครัวเฒ่าเจ้ารอ ข้าก่อนเถอะ

เฉินยวนจีได้แต่รอให้เงาร่างของคนชุดเขียวหายไปแล้วถึงได้ เดินนิ่งหกก้าวขึ้นไปบนภูเขาอีกครั้ง

ถึงอย่างไรนางก็เป็ นผู้ฝึกยุทธคอขวดขอบเขตห้า สายตาจึงไม่ ธรรมดา ก่อนหน้านี้นางสังเกตเห็นว่าเจ้าขุนเขาอยู่บนยอดเขาคล้าย เฝ้ าตอรอกระต่าย จ้องเขม็งมาทางตีนเขาแห่งนี้ ทาเอาเฉินยวนจีที่ ถูกมองรู ้สึกขนลุก

เดิมทีเฉินยวนจียังไม่แน่ ใจเท่าไร เพราะถึงอย่างไรความ ประทับใจที่มีต่อเจ้าขุนเขาคนนี้ก็เปลี่ยนจากตอนแรกที่ย่าแย่สุดขีด เริ่มมาเป็ นค่อยๆ ดีขึ้น แต่นางที่อยู่ตรงหน้าประตูภูเขากลับสังเกตเห็น ว่าสายตาของเฉินผิงอันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

ในอดีตเวลานางฝึกหมัดไปกลับ สายตาของเจิ้งต้าเฟิ งคนเฝ้ า ประตูจะสอดส่ายล่อกแล่ก แต่ก็ยังท าท่าลับๆ ล่อๆ ทว่าเฉินผิงอันกลับ ดีนัก จ้องเขม็งอย่างเปิดเผยเช่นนี้ คนเป็ นเจ้าขุนเขาก็สามารถท าตัว กาเริบเสิบสานไร ้ยาเกรงขนาดนี้ได้เลยหรือ?!