กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 996

แค่เรียกว่าเจ้าสานักหลิวตามมารยาท จากนั้นเอ่ยประโยคทานองว่า

เป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถให้พอเป็นพิธีเท่านั้น เพราะถึงอย่างไร

หลิวเสี้ยนหยางก็ถือเป็นคนครอบครัวเดียวกันครึ่งตัว เคยไปเรียนต่อ

อยู่ที่สกุลเฉินผู้รอบรู้นับสิบปี เพียงแต่ว่าผู้เฒ่าที่มีชื่อเสียงด้านการ

วาดมังกรเลื่องลือไปทั้งใต้หล้าผู้นี้มักจะออกท่องพเนจรอยู่ข้างนอก

เป็นประจา จึงไม่เคยได้พบกับหลิวเสี้ยนหยางมาก่อน

ผลคือพออีกฝ่ายยื่นไม้มาให้ หลิวเสี้ยนหยางก็ได้ไปทันที เอ่ย

ประโยคหนึ่งว่าท่านลุงเฉินรู้ได้อย่างไรว่าข้าคือเซียนกระบี่ขอบเขต

หยกดิบ ทาเอาผู้เฒ่าที่ความรู้กว้างขวางมากประสบการณ์อึ้งพูดไม่

ออกไปทันที

ริมหน้าผาของยอดเขาโหยวอี๋ หลิวเสี้ยนหยางถามเสียงเบา “แม่

นางอวี๋ รู้หรือไม่ว่าทาไมเฉินผิงอันถึงไม่ไปใต้หล้าเปลี่ยวร้าง?”

เซอเยว่เอ่ยด้วยน ้าเสียงเคลือบแคลง “เขาไปเยือนใจกลางเปลี่ยว

ร้างมารอบหนึ่งแล้วไม่ใช่หรือ? สร้างคุณความชอบใหญ่ขนาดนั้นยัง

จะมีคนรู้สึกว่ายศอื่นกวานของเขาไม่สมต าแหน่งอีกหรือไร?”

ไม่ต้องสนว่าทาได้อย่างไร ถึงอย่างไรเขาก็สามารถสังหารปีศาจ

ใหญ่เปลี่ยวร้างที่เป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยานคนหนึ่งได้ หากยัง

รวมขอบเขตบินทะยานที่ค่อนข้างฝีมืออ่อนด้อยของนครเซียนจาน

เข้าไปอีกคนก็เท่ากับสองคนแล้ว

หลิวเสี้ยนหยางส่ายหน้ายิ้มเอ่ย “อย่างน้อยทางฝั่งของศาลบุ๋นก็

ยังไม่มีคนรู้สึกเช่นนี้อีกทั้งสิ่งที่เจ้าพูดกับสิ่งที่ข้าถามก็ไม่เหมือนกัน

ด้วย”

เชอเยว่ถาม “ถ้าอย่างนั้นคาตอบคืออะไรล่ะ?”

หลิวเสี้ยนหยางยิ้มเอ่ย “ข้าก็อยากรู้คาตอบเหมือนกัน วันหน้าจะ

ลองถามดู”

ดวงตาเซอเยว่เป็นประกายทันใด นี่จะได้กลับร้านกระบี่ที่ริมล า

คลองหลงชวีแล้วหรือ?

หลิวเสี้ยนหยางลุกขึ้นยืน เซอเยว่เอ่ยอย่างลิงโลด “จะกลับเลย

หรือ?”

หลิวเสี้ยนหยางยิ้มกล่าว “ไม่รีบร้อน ข้าจะไปพบเด็กหนุ่มที่ยืน

กรานหนักแน่นว่าจะกราบศิษย์พี่สวีเป็นอาจารย์เสียก่อน ดูสิว่าเขา

เหมาะจะขึ้นเขามาฝึกตนหรือไม่ หากพบหน้าแล้วถูกชะตา ข้าก็จะ

แย่งลูกศิษย์จากศิษย์พี่สวีแล้ว!”

เซอเยว่โบกมือ “ถ้าอย่างนั้นข้าคงไม่ไปแล้ว”

หลิวเสี้ยนหยางถอยหลังไปสองสามก้าว โบกแขน กระโดดขึ้นลง

สองสามทีแล้ววิ่งเร็วๆ กระโจนไปข้างหน้า กระโดดออกไปจากหน้า

ผา เรือนกายวาดเป็นเส้นโค้ง หลิวเสี้ยนหยางตะโกนเสียงดังพลางพุ่ง

ลงสู่พื้นแผ่นดิน เสียงสะท้อนดังก้อง รอกระทั่งหลิวเสี้ยนหยางกาลังจะ

ร่วงลงสู่พื้น ห่างจากหุบเขามาแค่จั้งกว่าเท่านั้น ก็พลันมีแสงกระบี่

พร่างพราวเส้นหนึ่งโผล่มา ว่องไวราวสายฟ้าแลบ แสงกระบี่เหมือน

เจียวหลงที่ทอดตัวยาวคดเคี้ยวอยู่บนพื้น ยังได้ยินเสียงหัวเราะชั่วร้าย

จากหลิวเสี้ยนหยางดังเป็นระลอก เพราะหากอิงตามค ากล่าวของหลิว

เสี้ยนหยาง พวกตัวร้ายในตาราก็มักจะหัวเราะกันอย่างนี้ นอกจากนี้

หากดูจากจินตนาการที่บรรเจิดบางอย่างของหลิวเสี้ยนหยางแล้ว วัน

หน้าเมื่อกิจการของสานักกระบี่หลงเฉวียนใหญ่ขึ้น รับลูกศิษย์มาก็

จะต้องระวังพวกคนที่ไม่สะดุดตาแต่แท้จริงแล้วเป็นองค์ชายรอง เป็น

ลูกนอกสมรสของตระกูลชั้นสูงที่แบกความแค้นเอาไว้อย่างลึกล ้า

มองดูเหมือนคุณสมบัติในการฝึกตนธรรมดา ได้รับความอัปยศจาก

สานักอย่างเต็มกลืน แต่กลับข่มกลั้นเอาไว้ไม่ระเบิดออกมา นี่จะเป็น

การถ่วงส านักและผู้อาวุโสในสานักมากเกินไปต่อให้จะเจอแค่คนสอง

คนก็ยังรับไม่ไหว ง่ายที่จะกลายมาเป็นคนที่ถูกเช่นไหว้ หลายปีให้

หลัง ถูกคนดื่มสุราคารวะที่หน้าหลุมศพ น ้าตาเอ่อกลบตาเอ่ย

ประโยคหนึ่งว่าในที่สุดศิษย์ก็สามารถแก้แค้นให้ท่านได้แล้ว หวังว่า

อาจารย์ที่อยู่ในปรโลกจะรับรู้…

เซอเยว่ถอนหายใจ นิสัยยังเหมือนเด็กอยู่มากจริงๆ

ในป่าที่รกร้างแห่งนั้น หลิวเสี้ยนหยางมองเพิงพักแร้นแค้นที่อยู่

ใต้แสงจันทร์แล้วเคาะประตู

เด็กหนุ่มในห้องหลับไม่สนิทนัก พอได้ยินเสียงนี้ก็เอ่ยถามทันที

“ใคร?”

หลิวเสี้ยนหยางพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ยอดฝีมือนอกโลก

พเนจรมาถึงที่นี่ เห็นว่าเจ้าหนูมีฐานกระดูกมหัศจรรย์ เหมาะจะฝึกตน

บนภูเขา คิดว่าจะมอบโชควาสนาอย่างหนึ่งให้เจ้า”

เด็กหนุ่มที่ใบหน้าเหลืองแห้งตอบมาเปิดประตู มือหนึ่งไพล่อยู่

ด้านหลับง อาศัยแสงจันทร์ทาให้มองเห็นว่าด้านนอกคือชายหนุ่มคิ้ว

เข้มตาโตคนหนึ่ง “ไม่จ าเป็น ข้ากลายเป็นลูกศิษย์ที่ไม่ได้รับการ

บันทึกชื่อของเซียนกระบี่สวีแห่งยอดเขาจูไห่แล้ว”

หลิวเสี้ยนหยางคลี่ยิ้ม อ้าปากได้ก็พูดเป็นเรื่องเป็นราว นี่

ค่อนข้างจะถูกชะตาแล้ว

เนื่องจากออกเดินทางไกลไปขอศึกษาต่ออยู่นานหลายปี

ภายหลังส านักกระบี่หลงเฉวียนถูกสร้างขึ้น หลิวเสี้ยนหยางจึง

เดินทางกลับมาจากทักษินาตยทวีป แต่ก็อยู่แค่ในร้านริมล าคลอง

หลงซวีที่เท่ากับที่ถูกทอดทิ้งไม่ได้ใช้งานแล้ว แล้วก็ไปเยือนอาเภอ

ไหวหวงน้อยครั้ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในตัวจังหวัดเลย ส่วนเด็กหนุ่มคนนี้

หากดูจากอายุก็น่าจะเกิดและเติบโตมาจากในนครของตัวจังหวัด

ดังนั้นเด็กหนุ่มไม่รู้จักเจ้าสานักของสานักกระบี่หลงเฉวียนตรงหน้าผู้

นี้ก็เป็นเรื่องปกติ ส่วนเรื่องที่ว่าเหตุใดเด็กหนุ่มถึงได้รู้จักสวีเสี่ยวเฉียว

คงเป็นเพราะนางร่วมมือกับต่งครึ่งเมืองเปิดโรงเตี้ยมตระกูลเซียนอยู่ที่

ตัวจังหวัดกระมัง? ศิษย์พี่หญิงสวีไม่เชี่ยวชาญเรื่องการทาการค้า แต่

กลับเชี่ยวชาญเรื่องการหาเงินและไปมาหาสู่กับผู้อื่น เงินเก็บส่วนตัว

ก็มีอยู่ไม่น้อย สินเดิมไม่ธรรมดา!

หลิวเสี้ยนหยางก้าวยาวๆ เข้ามาในห้อง หยิบตะกียงดวงหนึ่ง

ออกมาจากชายแขนเสื้อสองนิ้วขยับเบาๆ แสงไฟก็สว่างขึ้นเป็นสี

เหลืองอ่อนจาง ส่องสว่างห้องที่มุงจากเพิ่งหญ้า

เด็กหนุ่มหันหน้าเข้าหาแขกที่ไม่ได้รับเชิญผู้นี้อยู่ตลอด

หลิวเสี้ยนหยางกวาดตามองไปรอบด้าน ทั้งบ้านมีแต่ผนังสี่ด้าน

จริงๆ รูรั่วรูโหว่เต็มแปดทิศ มองแล้วรู้สึกคุ้นตาอยู่บ้าง หันหน้า

กลับมายิ้มเอ่ยแนะนาตัวเอง “ข้าชื่อหลิวเสี้ยนหยาง ไม่เคยเจอกันมา

ก่อน แต่ก็น่าจะเคยได้ยินชื่อมาบ้างกระมัง คือเจ้าสานักคนปัจจุบัน

ของสานักกระบี่หลงเฉวียน ดังนั้นสวีเสี่ยวเฉียวแห่งยอดเขาจูไห่จึง

เป็นศิษย์พี่หญิงของข้าเอง”

เด็กหนุ่มที่ร่างกายขึงเกร็งด้วยความตึงเครียดถอนใจ ที่

ระแวดระวังออกได้ในที่สุดสีหน้ากระอักกระอ่วน เพราะมือข้างที่อ้อม

ไปอยู่ด้านหลังยังถือมีดผ่าฝืนเล่มหนึ่งเอาไว้ ออกจากบ้านเดิน

ทางไกลครั้งนี้ สิ่งที่มีชีวิตพึ่งพากันและกันก็คือห่อสัมภาระที่บรรจุข้าว

ของห่อหนา แล้วก็เป็นมีดผ่าฟืนที่เอาไว้ใช้ป้องกันตัวและเปิดทางเล่ม

นี้ ส่วนเศษเงินก้อนและเงินเหรียญทองแดงที่ได้มาจากการขายของ