กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 997

ห่างจากประตูตะวันออกของเมืองเล็กไปไม่ไกลมีจุดพักม้าแห่ง หนึ่ง ถูกสร ้างขึ้นไล่ๆกับที่ว่าการอาเภอไหวหวง ชื่อทางการคือจุดพัก ม้าหรูกู้ แต่ปีนั้นเมืองเล็กเคยชินที่จะเรียกว่าจุดพักม้าไก่ขัน ก็เหมือน ซุ้มก้ามปูแห่งนั้น การตั้งฉายาให้กับคนและเรื่องราวก็คือเรื่องที่ ชาวบ้านของเมืองเล็กไม่เพียงแต่ชื่นชอบยังเชี่ยวชาญด้วย วันนี้ เจิ้งต้าเฟิงเดินเล่นเตร็ดเตร่จนมาถึงจุดพักม้าไก่ขัน หัวหน้าจุดพักม้า เป็ นคนจากเมืองเล็ก ในอดีตเคยเป็ นขุนนางชั้นผู้น้อยอยู่ที่จวน ผู้ตรวจการงานเตาเผา ก็แค่ย้ายรังมาอยู่ที่ใหม่เท่านั้น ถึงอย่างไรก็ เป็ นขุนนางปลายแถวไม่ติดอันดับขั้นกับเขา จากขุนนางผู้น้อยในจุด พักม้าเดินไปทีละก้าว ในที่สุดก็กลายมาเป็ นหัวหน้าใหญ่ ตอนอายุ น้อยเคยเป็ นสหายรักบนโต๊ะสุราและโต๊ะพนันกับเจิ้งต้าเฟิง มักจะเป็ น เจิ้งต้าเฟิงที่เดิมพันมากเขาเดิมพันน้อย จึงมักจะชนะได้เงินมาเสมอ จากนั้นคนทั้งสองก็จะพากันไปดื่มเหล้าที่ร ้านของหวงเอ้อเหนียง ถึง อย่างไรก็เป็ นเจิ้งต้าเฟิงที่เชื่อเงินไว้ก่อน เจ้าหมอนี่จึงอาศัยสิ่งนี้มา สะสมเงินแต่งภรรยาได้ไม่น้อย ว่ากันว่าช่วงนี้ก็เริ่มหางานในร ้านส่ง ของด่วนให้กับหลานบางคนที่ไม่เป็ นโล้เป็ นพายของเขาแล้ว วันนี้ได้ เจอกับเจิ้งต้าเฟิง ที่หายตัวไปนานหลายปีจึงโอภาปราศรัยกันอยู่พัก ใหญ่ เพียงแต่ว่าหัวหน้าจุดพักม้าเป็ นขุนนางต าแหน่งเล็กแต่กลับมี เรื่องให้ทามากมาย ตอนที่คนทั้งสองราลึกความหลังกันก็มักจะมี

ลูกน้องในจุดพักม้าเอาถุงเอกสารมาให้เขาลงนาม ตรวจสอบ เจิ้งต้า เฟิ งไม่อยากรบกวนพี่น้องที่มีธุระยุ่งผู้นี้ นัดหมายกันว่าหากว่าง เมื่อไหร่จะไปดื่มเหล้าด้วยกัน ก่อนจะจากไปเจิ้งต้าเฟิ งโพล่งถาม คาถามข้อหนึ่งว่า เจ้าคงไม่ใช่ศิษย์พี่กระมัง? หัวหน้าจุดพักม้าอึ้งไป พักใหญ่ ถามว่าเขาพูดเรื่องอะไร เจิ้งต้าเฟิงรีบพูดว่าไม่มีอะไร ไม่มี อะไร เดินก้าวออกไปจากจุดพักม้า ต้องโทษเจ้าเฉินผิงอันนั่นแหละที่ ทาให้เขาสงสัยคนอื่นไปทั่ว ครั้งนี้เจิ้งต้าเฟิงลงจากภูเขา นอกจากจุด พักม้าแล้วยังไปเยือนสุสานเทพเซียนรอบหนึ่ง เพราะวันนี้คือวันที่ สามเดือนสอง เจิ้งต้าเฟิงจึงไปที่ศาลบุ๋น แต่กลับไม่ได้ไปกราบไหว้ พวกอริยะปราชญ์ที่กินหัวหมูเย็นๆ อยู่ในต าหนักหลัก แต่เลือกห้อง ข้างห้องหนึ่ง พนมสองมือ ท่องคาถาหันหาเทวรูปองค์หนึ่ง ชาย ฉกรรจ์มีสีหน้าเคร่งขรึมอย่างที่หาได้ยาก

เจิ้งต้าเฟิงคร ้านจะกลับไปบ้านดินเหลืองของตัวเองที่อยู่ใกล้กับ ประตูตะวันออกของเมืองเล็ก แม้แต่ยุงตัวเมียสักตัวยังไม่มี แค่คิดก็ เสียใจแล้ว เดินออกจากทางแยกของจุดพักม้าไปหาที่สงบแห่งหนึ่ง เจิ้งต้าเฟิงเหน็บยันต์กระบี่ หยิบยันต์ที่ใช ้อาพรางเรือนกายแผ่นหนึ่ง ออกมา ทะยานลมไปที่ท่าเรือหนิวเจี่ยว สะบัดยันต์บนปลายนิ้วซึ่งถูก เจิ้งต้าเฟิงตั้งชื่อให้ว่า “ยันต์ห้ามคนทะเลาะกันมุมกาแพง” หรือมีอีก ชื่อว่า “ยันต์วิญญูชนบนขื่อคาน” ชายฉกรรจ์ถอนหายใจอย่าง เสียใจขึ้นมาอีกครั้ง รู ้สึกเพียงว่ายันต์ล้าค่าชนิดนี้มาอยู่ในมือของตน

ก็ช่างเป็ นการเอาของดีมาใช ้ในเรื่องเล็กน้อยจริงๆ ไม่เป็ นการเป็ น งาน เสียของดีเปล่าๆ

การค้าในร ้านผ้าห่อบุญของท่าเรือหนิวเจี่ยวธรรมดาอย่างมาก เจิ้งต้าเฟิงเอาสองมือไพล่หลัง เดินก้าวเข้าไปในร ้านที่เงียบเหงาแห่ง หนึ่ง ผู้ฝึกตนหญิงของเกาะจูไชที่อยู่ด้านหลังโต๊ะคิดเงินได้ยินเสียง ฝีเท้า รอกระทั่งนางเงยหน้ามองไปเห็นอีกฝ่ ายก็กลอกตามองบน รีบ ก้มหน้าลงต่าพลิกเปิดหนังสืออ่านต่อทันที

เจิ้งต้าเฟิงเอนตัวพิงโต๊ะคิดเงิน ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “น้องสาวก่วนชิง ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ปี เจ้าโตขึ้นอีกแล้วนะ”

ชายฉกรรจ ์เน้นประโยคท่อนสุดท้ายมากเป็ นพิเศษ

สตรีที่มีชื่อว่าก่วนชิงเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเจ้าหมอนั่นขยับสายตา ไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว นางเอ่ยอย่างคนที่อับอายจนพานเป็ นโกรธว่า “เจ้าคนปากสุนัขไม่งอกงาช ้าง!”

เจิ้งต้าเฟิงร ้องเอ๊ะหนึ่งที ก่อนจะยิ้มหน้าทะเล้น “ทาไมถึงไม่บอก ว่าสุนัขแก้นิสัยกินอาจมไม่ได้เล่า น้องสาวก่วนชิงเป็ นสตรีที่สุภาพ เรียบร ้อยจริงเสียด้วย ด่าคนก็ยังด่าไม่เป็ นถ้อยค าเบาๆ แค่พอจะท า ให้เจ็บๆ คันๆ ได้เท่านั้นเอง”

ก่วนชิงถลึงตาใส่ “เจ้าคนแซ่เจิ้ง ข้าเตือนเจ้าไว้ก่อนเลยนะ มี อะไรก็พูดมา ไม่มีก็รีบไสหัวไป”

ปีนั้นตอนที่นางอยู่เฝ้ าร ้านที่นี่ก็ทนกับเจ้าคนที่บอกว่าตัวเองมาก ไปด้วยเสน่ ห์ผู้นี้มานานแล้ว ปากพ่นแต่ “คาหวาน” ที่ชวน สะอิดสะเอียนอย่างถึงที่สุด ต่อให้จะแค่คิดถึงก็ขนลุกขนชันแล้ว

อาจารย์เฉินเป็ นคนเที่ยงตรงขนาดนั้น ไฉนถึงได้หาคนที่พึ่งพา ไม่ได้เช่นนี้มาเป็ นคนเฝ้ าประตูของภูเขาสั่วทั่วได้นะ

เจิ้งต้าเฟิงเคาะลงตรงหัวใจเบาๆ กระแอมอยู่สองสามทีก็ถามว่า “พี่หลิวเสียกับน้องป๋ ายเชวี่ยล่ะ ไม่ได้อยู่กับเจ้าหรือ พอข้ากลับมา บ้านก็รีบสอบถามกับเจ้าขุนเขาทันทีว่าพวกเจ้าผอมลงหรือว่าอ้วน ขึ้น ฝึกตนราบรื่นหรือไม่ เจ้าขุนเขาบอกว่าทุกวันนี้พวกเจ้าต่างก็อยู่ ว่างงานกันบนภูเขาหลังอ๋าว”

ก่วนชิงหยิบลูกคิดขึ้นมาแล้วขว้างออกไป เจิ้งต้าเฟิงก้มหัวหมุน ตัวหลบแล้วจึงยึดขาข้างหนึ่งออกไป ใช ้ปลายเท้าเกี่ยวรางลูกคิดชิ้น นั้นขึ้นมา ยื่นมือไปคว้า วางลงบนโต๊ะเบาๆแบฝ่ ามืออก ในฝ่ ามือมี ไข่มุกที่อยู่ในลูกคิด ยิ้มเอ่ยว่า “ท่วงท่านี้ของพี่ใหญ่ต้าเฟิงแสดงได้ อย่างงดงามหรือไม่ มาดยังคงเดิมหรือไม่ หรือว่าองอาจกว่าในอดีต?”

ก่วนชิงสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งที “เจิ้งต้าเฟิง หากเจ้ายังทาตัว ไร ้เหตุผลเช่นนี้ ข้าจะไปฟ้ องเจ้าขุนเขาเฉินที่ภูเขาลั่วพั่วแล้วนะ! หากเจ้าขุนเขาเฉินแค่ไกล่เกลี่ยให้จบเรื่อง ข้าก็จะสะบัดมือไม่สนใจ กิจการของร ้านแห่งนี้แล้ว! ถ้าเจ้ายังอยากจะพูดจาชวนให้คน สะอิดสะเอียนต่ออีกก็ต้องไปที่ภูเขาหลังอ๋าว บุกประตูภูเขาเข้าไป แล้ว!”

เจิ้งต้าเฟิ งเช็ดหน้า ถึงกับไม่ได้เอ่ยอะไรอีกสักครึ่งคา เดิน กะเผลกจากไปอย่างเงียบเชียบ

ในขณะที่ก่วนชิงรู ้สึกผิดเล็กน้อย คิดว่าตนไม่ควรพูดแรงเกินไป นั้นเอง ชายฉกรรจ์ก็พลันผงะหงายหลัง ยื่นหน้ามาเอ่ย “น้องก่วนชิง เจ้าจะใจดาขนาดนี้จริงๆ หรือ? วันนี้พี่ต้าเฟิงโกนหนวด เปลี่ยนมา สวมเสื้อผ้าสะอาดก็เพื่อเจ้าโดยเฉพาะเลยนะ เจ้าจะไม่ถามหน่อยหรือ ว่าหลายปี มานี้พี่ต้าเฟิ งไปทาตัวสง่างามอยู่ที่ไหน อยู่ข้างนอกมี ภรรยามีลูกแล้วหรือไม่…”

ก่วนชิงนึกถึงเคล็ดลับเฉพาะที่ใช ้มาร ้อยครั้งก็ไม่เคยผิดพลาด เอาอย่างศิษย์น้องป๋ ายเชวี่ย สองนิ้วประกบกันโบกอย่างแรง เอ่ยเสียง หนักว่า “จงหายไป!”

เจิ้งต้าเฟิงรีบยื่นมือออกมาคว้า คล้ายเก็บของบางอย่างเข้าไปไว้ ในอ้อมอก แล้วถึงได้จากไปอย่างพึงพอใจ

ขอแค่เป็ นร ้านที่มีผู้ฝึ กตนหญิงเกาะจูไชรับหน้าที่เป็ นเถ้าแก่ ชั่วคราว เจิ้งต้าเฟิ งก็จะต้องแวะเวียนไปเยือนทุกร ้าน ทุกคนต่างก็ เหมือนน้องก่วนชิงที่ด่าเขาก็เพราะรักไปคารบหนึ่ง

ชายฉกรรจ์ที่สีหน้าสดชื่นปลอดโปร่งมาถึงร ้านแห่งหนึ่งที่แขวน กรอบป้ ายเป็ นคาว่า “เรือนหย่งเหนียน” จัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร ้อย วันนี้มาเยือนจะไม่ยอมพ่ายแพ้ล่าถอยกลับไปอีกเด็ดขาด

ท่าเรือภูเขาหนิวเจี่ยวมีร ้านจานวนน้อยเท่านั้นที่ให้คนนอกเช่า สองร ้านในนั้นเป็ นของต าหนักฉางชุน ค่าเช่าสามารถมองข้ามไม่นับ ได้

เถ้าแก่ร ้านคือผู้ฝึ กตนหญิงที่ลักษณะเป็ นสตรีวัยกลางคน รูป โฉมไม่ได้ย่าแย่ แต่ก็ไม่ถือว่างดงาม เมื่อครู่นี้นางกาลังเปิ ดอ่าน “ตารากล้วยไม้” ที่อ่านร ้อยรอบก็ไม่รู ้สึกเบื่อ

เจิ้งต้าเฟิงกับนางไม่ใช่คนแปลกหน้ากัน เห็นชายฉกรรจ์ที่ไม่ได้ เจอหน้ามานานหลายปี นางก็จงใจฟุบตัวลงไปบนโต๊ะคิดเงิน คลี่ยิ้ม หวานเอ่ยว่า “โอ้ นี่ไม่ใช่พี่น้องต้าเฟิงหรอกหรือ พานกมาเดินเล่นอีก หรือไร มาๆๆ รีบปล่อยนกกระจอกน้อยตัวนั้นออกมาจากกรงให้ พี่สาวได้หยอกเล่นหน่อยสิ มัวอึ้งทาไมเล่า รีบฉวยโอกาสตอนที่ใน ร ้านไม่มีคนนอก มีอะไรให้ต้องล าบากใจกัน เตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกมา นานหลายปีขนาดนั้นยังหน้าบางถึงเพียงนี้ ดูเจ้าสิไม่ได้เรื่องเลย…”