กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 997

นอกจากนี้เซียวหลวนเทพวารีแห่งแม่น้าป๋ ายคู่ที่เดิมทีระดับเทพ อยู่แค่ขั้นที่หกในทาเนียบภูเขาสายน้าของราชสานักต้าหลี ก่อนหน้า นี้ไม่นานหลังจากได้ควบรวมลาคลองเถี่ยเชวี่ยนที่เป็ นแม่น้าตอนบน เอาไว้ ระดับขั้นของเหนียงเนียงเทพวารีท่านนี้ก็ได้เลื่อนเป็ นขั้นห้า ชั้นโท ส่วนเกาเนี่ยงเทพวารีแห่งลาคลองเถี่ยเชวี่ยนเก่าก็ได้ย้ายศาล ไปอยู่ที่อวิ้นโจวหันไปรับหน้าที่เป็ นเทพวารีลาคลองซี่เหมย ถือเป็ น การโยกย้ายในตาแหน่งที่เท่าเทียมกันความสูงของต าแหน่งเทพไม่ เปลี่ยน ใต้หล้าไม่มีกาแพงที่ลมพัดผ่านไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน วงการขุนนางภูเขาสายน้าที่ข่าวสารว่องไว ทุกคนต่างก็รู ้สึกว่าเรื่องนี้ มีนัยให้ขบคิด ก็เหมือนอย่างขุนนางในเมืองหลวงที่มีมากมายดุจขน วัว ขุนนางเมืองหลวงที่ถูกโยกย้ายให้ไปรับหน้าที่ข้างนอก ฝ่ายที่เป็ น ขุนนางปกครอง ต่อให้ระดับขั้นไม่เปลี่ยน แต่แน่นอนว่าก็ยังถูกใช ้ งานในหน้าที่ที่สาคัญ ลาธารอู๋ซีที่เป็ นหนึ่งในกระแสร่องของลาคลอง ซี่เหมยมีวังมังกรสู่โบราณแห่งหนึ่งซุกซ่อนอยู่ ระดับไม่สูง เพราะถึง อย่างไรก็ถือว่าเป็ นวังมังกรของมังกรบนบกในยุคบรรพกาล แต่อูฐ ตายก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า ไม่ว่าจะอย่างไรก็เป็ นวังมังกรของแท้แน่นอน แห่งหนึ่ง แคว้นหวงถิงหรือจะมีความสามารถเช่นนี้ แน่นอนว่าต้องถูก ผู้ฝึกตนของราชส านักต้าหลีที่เป็ นแคว้นเหนือหัวหาพบ ถ้าอย่างนั้น รอกระทั่งวังมังกรถูกเปิดอย่างแท้จริง ลาคลองซี่เหมยที่เดิมทีชื่อเสียง

ไม่โด่งดัง โชคชะตาน้าก็จะเพิ่มขึ้นพรวดพราดตามไปด้วย และ ตาแหน่งเทพลาคลองของเกาเนี่ยงก็จะเป็ นเหมือนเรือที่ลอยขึ้นตาม น้าสูง

อู๋ยวนเข้าประตูมาแล้ว เกาผิงจึงเดินออกมาจากเทวรูป เด็กชาย ชุดสีชาดได้บอกให้คนเฝ้ าศาลรีบไปเตรียมกับแกล้มมาตั้งแต่แรก แล้ว

เดินพลางคุยกันไป นั่งลงในห้องโถง อู๋ยวนก็ยิ้มเอ่ย “ระดับขั้น บนท าเนียบขุนเขาสายน้าของแม่น้าหันสือยังห่างจากเทพวารีแม่น้า เถี่ยฝูอีกสองชั้น หากเขาคิดจะเข้าไปแทนที่ตาแหน่งที่ว่างก็ยากราว กับเดินขึ้นสวรรค์”

เกาผิงพยักหน้า ดังนั้นการแนะนาอย่างสุดกาลังของฮ่องเต้แคว้น หวงถิงจึงไม่ได้มีความหมายมากนัก ราชส านักต้าหลีไม่มีทางตอบ ตกลงอยู่แล้ว

อู๋ยวนยิ้มเอ่ย “เหนียงเนียงเทพวารีแม่น้าอวี้เย่ท่านนี้คิดอย่างไร กันแน่ ท าไมนางถึงบอกกับข้าอย่างเป็ นนัยว่าขอแค่ช่วยโยกย้ายนาง ไปที่อื่น จะให้โยกย้ายในระดับเท่าเทียมกันก็ได้ ไม่ว่าจะเป็ นแม่น้าที่ โชคชะตาแร ้นแค้นแห่งใดในอาณาเขตของต้าหลีก็ยังไม่มีปัญหาถึง ขั้นที่ว่านางยินดีให้ตาแหน่งเทพลดลงครึ่งระดับด้วย?”

เกาผิงโยนเมล็ดถั่วลิสงเมล็ดหนึ่งเข้าปาก เอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ เพราะจัดการเรื่องที่จะว่าใหญ่ก็ใหญ่จะว่าเล็กก็เล็กได้ไม่เหมาะสม จึง

กลายเป็ นเรื่องใหญ่ ผูกปมแค้นกับภูเขาลั่วพั่วไปแล้ว นางรู ้สึกว่าอยู่ ที่แม่น้าอวี่เจียงนอนหลับไม่เป็ นสุข แทนที่จะกังวลว่าต้องถูกคิดบัญชี เก่าทุกวันก็ไม่สู้ไปหลบให้ไกลๆ ดีกว่า”

อู๋ยวนเอ่ยสัพยอก “เกาเนี่ยงกลับเก็บได้เนื้อชิ้นงามไป วันหน้า การประเมินภูเขาสายน้าของกรมพิธีการ ลาคลองซี่เหมยของอวิ้น โจว ต่อให้จะไม่อยากได้ค าประเมินว่ายอดเยี่ยมก็ยังยากกระมัง?”

เกาผิงเอ่ย “คาดว่าคงจะได้รับคาสั่งมาจากทางภูเขาลั่วพั่ว ภายนอกเป็ นฝีมือของเว่ยป้ อ เพราะถึงอย่างไรราชส านักก็ยังต้องไว้ หน้าซานจวินแห่งมหาบรรพตอุดรบ้าง สกุลหยวนเสาค้ายันแคว้นและ ตระกูลชั้นสูงสองตระกูลของเมืองหลวงลองไปสืบข่าวดูเล็กน้อย รู ้ว่า เป็ นความหมายของเว่ยป้ อก็ได้แต่ฝืนใจยอมรับเท่านั้น เว่ยป้ อเจ้าคน ผู้นี้จิตใจคับแคบ มาเจอกับซานจวินที่ชอบจัดงานเลี้ยงท่องราตรี เช่นนี้ ใครบ้างจะไม่กลัวว่าคราวหน้าที่มีงานเลี้ยงท่องราตรีจะถูกเว่ ยป้ อจงใจเล่นงาน สิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาสายน้าที่ตระกูลของพวกเขา ประคับประคองขึ้นมา ทั้งเวลาปกติยังสนิทสนมกันดี จะไม่ต้องทุบ หม้อขายเหล็กเลยหรอกหรือ?”

อู๋ยวนยิ้มกล่าว “ภูเขาพีอวิ๋นคิดจะจัดงานเลี้ยงท่องราตรีอีกครั้งก็ คงยากมากกระมัง?”

ซานจวินของหนึ่งแคว้นที่เท่ากับเป็ นขอบเขตเซียนเหรินแล้ว คิด อยากจะยกระดับตาแหน่งเทพให้สูงขึ้น ต้องกินเงินเหรียญทองแดง แก่นทองไปอีกกี่มากน้อยถึงจะได้?

ต่อให้ราชส านักต้าหลีจะล าเอียงเข้าข้างภูเขาพีอวิ๋นขุนเขาเหนือ แค่ไหน อีกทั้งคลังสมบัติของแคว้นก็มีมากเหลือเฟือก็ยังไม่มีทางท า อย่างนี้ ไม่อย่างนั้นจิ้นชิงซานจวินขุนเขากลางจะต้องเป็ นคนแรกที่ เต้นผางด่าคน วิ่งตรงไปทะเลาะในห้องทรงพระอักษรแน่นอนส่วน ซานจวินคนอื่นๆ ของแจกันสมบัติทวีป โดยเฉพาะอย่างยิ่งฟ่ านจวิ้น เม่าแห่งขุนเขาใต้นางเองก็ไม่มีทางเลอะเลือนในเรื่องนี้เช่นกัน

……

สถานที่ปิดด่านของหลินโส่วอีแทบไม่มีใครเดาได้ ทั้งไม่ใช่เมือง หลวงต้าหลี แล้วก็ไม่ใช่พื้นที่ประกอบพิธีกรรมถ้าสวรรค์แห่งใดใน ขุนเขาเหนือหรือขุนเขากลางของแจกันสมบัติทวีป แต่เป็ นต าหนัก ฉางชุนที่มีกลิ่นอายของสตรีเข้มข้น แต่กลับมีฐานะโดดเด่นในต้าหลี

ตาหนักฉางชุน ชื่อนี้ตั้งได้สมกับความจริงอย่างยิ่ง คล้ายกับว่ามี เซียนจวินนัดหมายวสันต์อันยาวนานปักหลักอยู่ระหว่างภูเขาสายน้า อยู่ว่างย่อมดีกว่ามีภาระหน้าที่ อยู่ในป่ าย่อมดีกว่าอยู่ในท้องพระโรง ภูเขาสายน้าแห่งนี้สุขสบายและน่าสนใจที่สุด

ในพื้นที่ต้องห้ามแห่งหนึ่งที่แม้แต่ลูกศิษย์ของศาลบรรพจารย์ก็ ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เยื้องกรายเข้าไป

รอบด้านคือภูเขาโอบล้อมที่เหมือนอ้อมแขนโอบกอดรอบ ทะเลสาบแห่งหนึ่ง ภูเขาสายน้าเคียงคู่ ความงดงามเต็มดวงตา

ทัศนียภาพนิ่งสงบจนน่าประหลาดใจ กลางวันยาวนานเหมือน ตรุษจีนเล็ก

ศาลาริมน้าหลังคาตวัดงอนหลังหนึ่งตั้งอยู่ตรงเขื่อนป้ องกันตลิ่ง ด้านบนหลังคาปูด้วยกระเบื้องแก้วใสสีเขียวมรกต เสาตั้งอยู่ในน้า มี ฝูงนกสีขาวเหมือนดอกหิมะพากันบินโฉบเหนือผิวน้า

ต้นไม้สีเขียวบนฝั่งส่งเสียง เสียงนกดังก้องจากที่สูงลงสู่ที่ต่า พืช น้าในน้ามากมายเกินกว่าจะนับไหว สายลมเย็นฉ่าพัดโชย ยามที่เดิน ผ่านศาลาริมน้าได้ยินเสียงนกจิกม่านใบไผ่คนที่ง่วงเหงาในช่วงว สันตฤดู อาจตื่นอาจไม่ตื่น

ในศาลาวางเตียงนอนไว้หลังหนึ่ง ติดหน้าต่างมีโต๊ะน้าชาวางไว้ หนึ่งตัว ด้านบนวางกระถางธูปไว้ชิ้นเดียว เทียบลายเส้นพู่กันโบราณ ที่ไม่ต่างจากผลงานจริงหลายฉบับ พัดหางกวางที่เอาไว้ใช ้ปัดฝุ่ นไล่ แมลง ตาราภาพนกและดอกไม้หนึ่งปี ก ข้าวของเครื่องใช ้ในห้อง หนังสือมีครบครัน

มีสตรีคนหนึ่งนอนกลางวันอยู่ในศาลาริมน้า นางเพิ่งจะตื่นจึงลุก ขึ้นนั่ง นวดคลึงดวงตา แล้วจึงยึดแขนบิดขี้เกียจอ้าปากหาว นอน กลางวันมาเต็มอิ่มแล้วก็ก้มหน้ามองรองเท้าปักลาย เขย่งปลายเท้า เกี่ยวรองเท้าปักข้างหนึ่งมา คิดแล้วรู ้สึกงุ่นง่านอยู่บ้างจึงเตะรองเท้า อีกข้างทิ้งไป เดินเท้าเปล่าไปบนพื้น เดินออกมาจากศาลา ด้านที่ ศาลาติดกับทะเลสาบมีเก้าอี้คนงาม สาวงามที่ท่วงท่าเกียจคร ้านผู้นี้

จึงยื่นแขนวางพาดไปบนราวระเบียง เอาคางวางไว้บนแขน นางมอง ทะเลสาบที่นิ่งสนิทดุจกระจก ดวงตาเลื่อนลอย

ต่อให้เป็ นทัศนียภาพที่งดงามแค่ไหน เห็นอยู่ทุกวันก็เหมือนกิน เนื้อชิ้นใหญ่ทุกวันทุกมื้อ หนึ่งวันสามมื้อจะไม่กินก็ไม่ได้ ถึงอย่างไรก็ ต้องรู ้สึกเอียน

ตรงเอวของนางห้อยป้ ายแผ่นหนึ่ง มีอักษรตัวเดียวคือคาว่า “ไฮ้” ยามไฮ้ (สามทุ่มถึงห้าทุ่ม) นับแต่โบราณมาก็ถูกผู้ฝึกตนขนานนาม ว่า “คนนิ่ง”

ในระเบียงของศาลาปูเสื่อไผ่หยกตระกูลเซียนบนภูเขา หน้า หนาวอบอุ่นหน้าร ้อนเย็นสบาย

มีคนห้อยป้ ายอักษรคาว่า “อิ๋น” เวลานี้กาลังนั่งอยู่บนเบาะรองนั่ง ใช ้เหรียญทองแดงท านายชะตา ด้านข้างวางต าราท านายดวงจ าพวก “ทองหยกทะเลลึก” “อิ้นโส่วเก๋อหลักและรอง

เด็กหนุ่มเงียบขรึมเรือนกายผอมบางคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิ ตรงหัว เข่าวางไม้เท้าไม้ไผ่สีเขียวปลั่งราวกับจะคั้นน้าได้

และยังมีชายหนุ่มใบหน้าอมทุกข์ที่เอนหลังพิงเสาระเบียง หลับตา ท าสมาธิ