บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1658

พวกเขาเข้าไปคำนับก่อน จากนั้นก็ออกไปพูดคุยกับสองสามีภรรยาอ๋องชินเฟิงอัน

พระชายาพูดว่า “พวกเขารู้ว่าเพื่อนและคนใกล้ชิดตั้งแต่สมัยก่อนต่างก็ตายกันไปมากแล้ว รู้สึกรับไม่ได้ในชั่วขณะ อารมณ์ค่อนข้างหม่นหมอง”

“แล้วจะทำอย่างไรดี”หยู่เหวินเห้าถาม รู้สึกเป็นห่วงมาก ไม่สามารถให้พวกเขาอยู่อย่างหมดสภาพเช่นนี้ต่อไปได้

“ข้าเพิ่งจะคุยกับเสด็จปู่ของเจ้าว่าจะพาไปเยี่ยมใต้เท้าจางสักครั้งดีหรือไม่ บางที อาจทำให้พวกเขาดีใจขึ้นมาบ้าง”

“ใต้เท้าจาง? ท่านจางหรือ ”หยู่เหวินเห้ารู้จักเขา เป็นขุนนางเก่าในกรมการพระนคร ได้เกษียณไปนานหลายปีแล้ว แต่ได้ยินว่าช่วงก่อนหน้านี้ได้เกิดอุบัติเหตุหกล้ม ก็นอนติดเตียงมาตลอด ไม่รู้ว่าตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง

ฮูหยินเฒ่าก็เคยไปรักษาเขา ให้ยาเพื่อปรับสมดุลร่างกาย แต่ว่า ที่สุดแล้วอายุก็มาก การหกล้มนั้นเป็นสิ่งที่รุนแรงมากสำหรับคนสูงอายุ

“อย่าให้พวกเขาไปจะดีกว่า คิดหาวิธีนำตัวใต้เท้าจางเถอะ” อ๋องชินเฟิงอันพูด

หลังจากออกไปแล้ว เกรงว่าจะไร้ทางควบคุมอารมณ์ได้

“ก็ได้ ทำตามนี้ก็แล้วกัน ”พระชายาพูดจบ ก็หันไปสั่งการ

หยู่เหวินเห้าได้ทำความเข้าใจกับอ๋องชินเฟิงอันชั่วครู่ จึงได้รู้ว่าเมื่อก่อนนั้นใต้เท้าจางกับฮ่องเต้ฮุยจงนับว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาก่อน แม้จะไม่ถึงกับแน่นแฟ้นมาก แต่ในช่วงที่เกิดการแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาท ใต้เท้าจางได้ช่วยเหลือไว้มากมาย

ที่สำคัญที่สุดคือใต้เท้าจางเป็นคนที่พูดจามีเหตุผลมาก บางทีอาจจะสามารถปลอบใจผู้อาวุโสทั้งสองที่ข้ามมิติเวลามาได้

พูดแล้วก็ลงมือทำทันที โดยมีเหล่าทหารอาวุโสของหอจัยซิงเป็นผู้ลงมือทำเอง ขบวนใหญ่ได้เคลื่อนไปยังจวนของใต้เท้าจาง

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยามกว่า ผู้อาวุโสคนหนึ่งที่เส้นผมขาวโพลนไปหมดแล้วนั่งอยู่บนเก้าอี้ปรมาจารย์ ถูกหามไว้ด้วยผู้อาวุโสของหอจัยซิงกลับมา

ฮ่องเต้ฮุยจงเห็นเขา ก็ก้าวเท้าเดินโซเซไปหาเขา สายตาของทั้งสองคนประสานกัน ฮ่องเต้ฮุยจงถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าประตู

ท่านจางจ้องมองเขานิ่งๆเป็นเวลานาน เดิมทีคิดว่าคงไม่กล้ายอมรับ แต่ท่าทีที่ทรุดตัวนั่งลงไป ยังคงรู้สึกคุ้นเคยมาก

เขาน้ำตาไหลพรากออกมา มองไปทางอ๋องชินเฟิงอัน

อ๋องชินเฟิงอันพยักหน้าเบาๆ “อืม”

น้ำตาของท่านจางไหลนองหน้า ริมฝีปากสั่นเทาอยู่หลายครั้ง กว่าจะพูดออกมาได้ “พอจากกัน ก็เป็นเวลาหลายสิบปี ไม่คิดถึงว่าจะมีวันได้พบกันอีก”

เขาถูกหามเข้าไป แล้วก็เห็นองค์รัชทายาท ผู้อาวุโสทั้งสามร้องไห้กันขึ้นมา

บรรยากาศนี้ ช่างหนักอึ้งจริงๆ

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงก็ไม่อาจจะทนอยู่ต่อไปได้ หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม ก็จากไปแล้ว

แต่เมื่อถึงวันรุ่งขึ้น คนของจวนอ๋องซู่มารายงาน บอกว่าองค์รัชทายาทไม่ไหวแล้ว เชิญฮองเฮารีบไปดูอาการ

วันนี้เจ้าห้าต้องประชุมราชสำนัก ไม่อยู่ที่ตำหนักเสี้ยวเยว่ตั้งแต่เช้าแล้ว หยวนชิงหลิงรีบเดินทางไปที่จวนอ๋องซู่

ตอนที่หยวนชิงหลิงไปถึงหอจัยซิง องค์รัชทายาทได้หยุดหายใจไปแล้ว

เมื่อคืนเขานอนกับอ๋องผิงหนาน พ่อลูกคุยกันนานมาก เพิ่งจะนอนตอนยามจื่อ

แต่เมื่อถึงตอนเช้าวันนี้ ตอนที่อ๋องผิงหนานตื่นนอน เรียกเขาอยู่หลายครั้งก็ไม่มีเสียงตอบรับ จึงรีบเรียกคนเข้ามา

องค์รัชทายาทได้จากไปตอนนอนหลับ จากไปอย่างสงบมาก

ฮ่องเต้ฮุยจงอดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล ยังยิ้มออกมาอีกด้วย “ก่อนหน้านี้เขาพูดมาตลอด ถ้าหากสามารถตายที่เป่ยถัง ชีวิตนี้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว ทำให้เขาสมปรารถนาแล้วจริงๆ”

เมื่อพูดจบ น้ำตาก็ไหลออกมา

ทุกคนต่างก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความเศร้าและหดหู่จากการจากไป ชายาเฟิงอันพูดกับหยวนชิงหลิงว่า“ที่จริง สุขภาพของเขาก็ไม่ดีมานานมากแล้ว หัวใจมีปัญหา ความดันโลหิตก็สูงมาก เขาสามารถอยู่ได้จนถึงตอนนี้ นับว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว”

“เขาได้แต่คิดจะกลับมาที่นี่อยู่ตลอด ”อ๋องชินเฟิงอันมองหยวนชิงหลิงแวบหนึ่ง “โชคดีที่พวกเด็กๆพาเขากลับมาด้วย ไม่เช่นนั้น ถ้าตายที่โน่น ความปรารถนาของเขาก็คงไม่สมหวัง”