ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 101

รถม้าแล่นไปถึงหน้าประตูของจวนกู้โหว หลังจากที่กู้ชิวเหลิ่งลงมาจากรถม้าแล้ว ถึงตระหนักได้ว่าจวนกู้โหวที่กว้างใหญ่แห่งนี้ กลับไม่มีใครมาต้อนรับนางเลยสักคนเดียว แม้แต่กู้ชิวถางก็ไม่มาเช่นกัน

กู้ชิวเหลิ่งก็ไม่ได้สนใจ เพียงแต่นึกขึ้นมาได้กะทันหันว่าตัวเองเป็นกู้ชิวเหลิ่งมาหนึ่งเดือนแล้ว แต่ว่าไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับประตูใหญ่ของจวนกู้โหวเลยแม้แต่น้อย เพราะแต่ไหนแต่ไรมานางล้วนแอบออกไปจากทางลานหลังตลอด ประตูแห่งนี้ไม่สอดคล้องกับฐานะลูกสาวอนุของกู้ชิวเหลิ่งอย่างมาก

อวี้ฉือจ้านเดินอยู่ข้างกายของกู้ชิวเหลิ่ง กล่าวว่า: "ข้าส่งเจ้าเข้าไป"

"เซ่อเจิ้งหวางรู้สึกว่าข้าน่าสงสารหรืออย่างไร?"

"เจ้าไม่ต้องความสงสารของผู้ใดทั้งนั้น แต่ว่าครั้งนี้ข้าลากเจ้าเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แล้วเจ้าก็หายไปหนึ่งคืน อย่างไรก็จำเป็นต้องมีคนมายืนยันความบริสุทธิ์ของเจ้า"

ถึงแม้ธรรมเนียมประเพณีพื้นบ้านของต้าเยียนจะไม่เข้มงวดเท่าแคว้นฉี แต่ว่าความบริสุทธิ์ไร้ราคีของหญิงสาวก็ยังคงสำคัญที่สุด กู้ชิวเหลิ่งหายตัวไปหนึ่งคืน ข่าวแพร่ออกไปจะทำให้เกิดความเสื่อมเสียประเพณีอันดีงาม ยิ่งไปกว่านั้นฐานะของกู้ชิวเหลิ่งมีความพิเศษ ทั้งเป็นลูกสาวของอนุภรรยา และยังเป็นหนิงจวิ้นจู่ที่เพิ่งจะได้รับการแต่งตั้งขึ้นมาใหม่ ให้ชาวบ้านในเมืองหลวงรู้เข้า จะต้องกระพือข่าวผิดๆให้กว้างออกไปอย่างแน่นอน โดยเฉพาะจวนกู้โหวยังมีฮูหยินใหญ่ที่ไม่ทำให้คนหมดความกังวลได้อยู่อีกคน ตอนนี้ตระกูลฉินก็น่าจะเห็นกู้ชิวเหลิ่งเป็นหนามยอกอกไปแล้วเช่นกัน

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวอย่างราบเรียบ: "แม้แต่เรื่องเหล่านี้เซ่อเจิ้งหวางก็ยังคิดพิจารณาแทนข้าแล้ว?"

"ไปเถิด ข้าส่งเจ้าเข้าไป"

กู้ชิวเหลิ่งไม่ได้ปฏิเสธอีก อวี้ฉือจ้านพูดถูก ถ้าหากนางหายตัวไปหนึ่งคืน แล้วก็กลับเข้าไปอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ถึงแม้ว่าเมื่อคืนกู้ชิวถางจะอธิบายกับกู้หนานเฉิงกับฮูหยินใหญ่แทนนางไปแล้ว นั่นก็ไม่สามารถขจัดความสงสัยของกู้หนานเฉิงได้ มีเพียงอวี้ฉือจ้านส่งนางกลับไปด้วยตัวเอง ใช้ฐานะของเซ่อเจิ้งหวางสยบเอาไว้ กู้หนานเฉิงถึงจะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ฮูหยินใหญ่ก็ไม่สามารถใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างทำเป็นเรื่องใหญ่ใตขึ้นมาได้

ยามรักษาการณ์ที่อยู่หน้าประตูของจวนกู้โหวขวางทางไปของกู้ชิวเหลิ่งกับอวี้ฉือจ้านเอาไว้ กล่าวถามอย่างเคารพนบนอบ: "ไม่ทราบว่าทั้งสองท่านเป็นใคร ข้าน้อยจะได้เข้าไปรายงาน"

จีเฟิงที่อยู่ด้านหลังของอวี้ฉือจ้านแสดงป้ายอาญาสิทธิ์ของจวนเซ่อเจิ้งหวางออกมา คนที่อยู่หน้าประตูรีบร้อนเปิดประตูใหญ่ออกอย่างรวดเร็ว หลีกทางให้กับกู้ชิวเหลิ่งกับอวี้ฉือจ้าน

หนึ่งคนในนั้นคิดจะเข้าไปรายงาน จีเฟิงกลับขวางทางไปของคนคนนั้นเอาไว้ อวี้ฉือจ้านกล่าวออกมาอย่างราบเรียบธรรมดา: "ข้าคุ้มกันคุณหนูรองกลับจวน ไม่จำเป็นต้องรายงาน"

กู้ชิวเหลิ่งเงยหน้ามองไปที่อวี้ฉือจ้าน เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างของอวี้ฉือจ้านไร้อารมณ์ความรู้สึก สายตาแหลมคมราวกับนกอินทรี เค้าโครงที่แน่วแน่นั่นทำให้กู้ชิวเหลิ่งตกตะลึง

กู้ชิวเหลิ่งเบนสายตาออกไป กล่าวว่า: "เดิมทีท่านไม่มีความจำเป็นต้องพูด"

อวี้ฉือจ้านกล่าวเสียงเบา: "ทำเช่นนี้จะลดเรื่องยุ่งยากให้เจ้าไปไม่น้อย"

อวี้จือฉ้านจงใจจริงๆ ในฐานะที่เป็นเซ่อเจิ้งหวาง เดิมทีเขาไม่จำเป็นต้องอธิบายการกระทำของตัวเองกับใครทั้งนั้น ก็เหมือนกับที่เขาไม่ต้องอธิบายกับยามที่เฝ้าประตูว่าเขามาเพื่อส่งกู้ชิวเหลิ่ง แต่ว่าเขากลับพูดเช่นนี้

เซ่อเจิ้งหวางผู้สง่างามคุ้มครองลูกสาวอนุของตระกลูกู้กลับจวน เซ่อเจิ้งหวางผู้ซึ่งไม่เคยใกล้ชิดอิสตรีมาตลอดกลับเข้าหาลูกสาวอนุของตระกูลกู้ แถมยังส่งกลับมาด้วยตัวเอง ถึงเวลานั้นเขาก็ให้ฝู้จื่อโม่เตรียมแบบฉบับสำหรับแพร่กระจายออกไปฉบับหนึ่ง เช่นนั้นในเมืองหลวงก็จะมีคำอธิบายสำหรับข่าวลือที่ว่ากู้ชิวเหลิ่งไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าพูดว่าเซ่อเจิ้งหวางกับลูกสาวอนุภรรยามีเรื่องบัดสีบัดเถลิง

กู้ชิวเหลิ่งกับอวี้ฉือจ้านเดินเคียงข้างกันไป จู่ๆในใจก็มีความรู้สึกมีที่พึ่งพิงขึ้นมาเล็กน้อย เพียงแต่ว่าความรู้สึกแบบนั้นนางไม่สามารถเข้าใจมันได้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็รู้สึกว่ามันอบอุ่น

กู้หนานเฉิง ฮูหยินใหญ่แล้วก็กู้ชิวถาง หรือแม้กระทั่งอี๋เหนียงรองกับกู้ชิวเยว่ล้วนกำลังเดินไปมาอยู่ในห้องโถง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล กู้ชิวเหลิ่งมองไปแค่แวบเดียว ก็รู้แล้วว่า ความกังวลบนใบหน้าของพวกเขา ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับนาง