ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 99

อวี้ฉือจ้านพูดอย่างเย็นชาว่า:"จีเฟิง ดึงเมิ่งจิ่วออกไป!"

จีเฟิงจำต้องกัดฟันทนเข้ามา พึ่งจัดการกับกู้ชิวถางและเซียวอวิ๋นเซิงในหน้าประตูเสร็จ และตอนนี้ก็จะต้องล่วงเกินเมิ่งจิ่วอีก คราวนี้มีช่วงหนึ่งที่ยารักษาอาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้รับการชดเชยแล้ว

เมิ่งจิ่วถูกจีเฟิงดันออกมาอย่างเอะอะโวยวาย

ฝู้จื่อโม่พูดว่า:"จ้าน ชอบอีนังหนูคนหนึ่ง อย่างน้อยเจ้าก็ต้องชอบ......เจ้าว่าผู้หญิงที่กล้าเอาแมงป่องพิษมาต่อยตัวเอง นี้เจ้ากำลังหาความตื่นเต้นให้กับตัวเองอยู่ชัดๆ "

อวี้ฉือจ้านเหลือบมองฝู้จื่อโม่ ฝู้จื่อโม่ตัวสั่นไปหมด และรีบวิ่งออกจากกระโจมอย่างเร็ว กลัวว่าถ้าเขาไม่ระวังหน่อย จะถูกอวี้ฉือจ้านกลืนทั้งเป็น

อวี้ฉือจ้านมองดูไหล่ซ้ายของกู้ชิวเหลิ่งที่โฉอยู่นั้น เดิมทีสีเขียวม่วงนั้นได้เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว อาจเป็นเพราะแมงป่องพิษได้ผลแล้ว ใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งกลับเริ่มแดงขึ้น

"ตกลงดีหรือยัง? นางยังมีเรื่องอะไรหรือไม่? เจ้าเป็นใบ้รึ? "

เสียงของเซียวอวิ๋นเซิงดังมาจากหน้าประตู กู้ชิวเหลิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนหมดสติ อาจเป็นเพราะเสียงนั้นดังเกินไป

อวี้ฉือจ้านหุ่มผ้าห่มให้กู้ชิวเหลิ่งเสร็จ เดินออกจากกระโจม ก็เห็นเซียวอวิ๋นเซิงกำลังหันมองมาทางกระโจมด้วยความกังวลใจ ส่วนกู้ชิวถางแม้จะไม่ได้ถามอะไรมาก แต่ก็รอจนรีบร้อนแล้ว

"เซ่อเจิ้งหวาง โปรดให้กระหม่อมเข้าไปดูอาการของน้องสาวหน่อย นางได้รับบาดเจ็บสาหัสอะไรหรือเปล่า?"

เซียวอวิ๋นเซิงก็เอ่ยปากว่า:"ใช่ๆ เข้าไปเป็นเวลานานขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวอะไร เมิ่งจิ่วก็ออกมาแล้ว ฝู้ซื่อจื่อก็ออกมาแล้วเช่นกัน อย่างน้อยท่านก็แจ้งให้พวกข้าทราบหน่อยว่าอาการบาดเจ็บของ คุณหนูรองนั้นร้ายแรงหรือไม่?" "

อวี้ฉือจ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งว่า:"แม่ทัพกู้ไว้ใจ แผลของคุณหนูรองอยู่ที่ไหล่ซ้าย ถูกนักฆ่าตี ตอนนี้นางนอนหลับไปแล้ว ต้องพักฟื้นอย่างสงบ ดังนั้นพวกเจ้าทั้งสองค่อยมารับคุณหนูรองกลับไปในพรุ่งนี้เช้าจะดีกว่า"

อวี้ฉือจ้านก็ไม่ได้พูดหนักร้ายแรงไป แต่กู้ชิวถางก็ได้ยินความหมายที่ร้ายแรงนั้นออกแล้ว เซียวอวิ๋นเซิงเป็นคนมีนิสัยดื้อรั้น พูดว่า:"วันนี้ข้าจะพานางกลับไป!"

เซียวโหวเย๋น้อยโปรดพูดก่อนไตร่ตรอง อาการบาดเจ็บของคุณหนูรองไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ ค่ำแล้ว เซียวโหวเย๋น้อยยังไม่กลับจวนรึ? หรือจะให้ข้าให้เซียวกั๋วกงมาพาเจ้ากลับไป? "

แม้ว่าเซียวอวิ๋นเซิงจะกล้ายังไง แต่ก็ยังไม่กล้ากำเริบเสิบสานต่อหน้าอวี้ฉือจ้าน ยิ่งไปกว่านั้นเพียงแค่ประโยคหนึ่งของอวี้ฉือจ้าน พ่อของเซียวอวิ๋นเซิงเซียวจื้อหย่วนก็สามารถนำเขาลากกลับไป แถมยังต้องคุกเข่าในห้องโถงบรรพบุรุษหนึ่งคืนด้วย

กู้ชิวถางเห็นว่าเซียวอวิ๋นเซิงไม่กล้าพูดแล้ว จึงค่อยพูดว่า: "เซ่อเจิ้งหวางช่วยชีวิตน้องสาวของกระหม่อมไว้ กระหม่อมจะไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้สถานที่แห่งนี้อยู่ห่างไกลไปจริงๆ กระหม่อมก็อยากพาน้องสาวกลับไปพักผ่อนที่จวนเหมือนกัน"

อวี้ฉือจ้านกล่าวว่า:"แม่ทัพกู้ไว้ใจได้ คุณหนูรองอยู่ในกระโจมของข้าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน พรุ่งนี้ข้าจะส่งน้องสาวของเจ้ากลับไปในจวนเลย"

กู้ชิวถางเห็นว่าอวี้ฉือจ้านยึดมั่น จึงทำได้เพียงพูดว่า:"เช่นนั้นก็ต้องลำบากเซ่อเจิ้งหวางแล้ว"

"ไม่เป็นไร"

สีหน้าของกู้ชิวถางเหนื่อยล้า คราวนี้คนที่เกิดเรื่องไม่เพียงแต่กู้ชิวเหลิ่งเท่านั้น กู้ชิวเซียงก็หายตัวไปเช่นกัน ค้นหาไปครึ่งวันแล้ว ก็ยังไม่มีร่องรอยของกู้ชิวเซียง

เมื่อเซียวอวิ๋นเซิงถูกกู้ชิวถางลาออกไป ยังไม่ลืมที่จะหันมองกระโจมอีกสองสามครั้ง ในความเป็นจริงตอนงานเลี้ยงวังนั้นเขาก็รู้สึกว่าอวี้ฉือจ้านเอาแต่มองกู้ชิวเหลิ่งมาโดยตลอด เขายังไม่เคยเห็นอวี้ฉือจ้านใส่ใจกับผู้หญิงคนอื่นมากขนาดนี้มาก่อนเลย

ศัตรูรัก นี่จะต้องเป็นศัตรูรักที่จัดการยากที่สุดในอนาคตแน่นอน

หลี่เฉิงเย่เดินไปข้างอวี้ฉือจ้านและพูดด้วยความเคารพว่า:"กระหม่อมหลี่เฉิงเย่ มารอเซ่อเจิ้งหวางในตรงนี้ตามคำสั่งของฮ่องเต้"

อวี้ฉือจ้านพยักหน้าเล็กน้อย พูดว่า:"ฮ่องเต้ถึงวังอย่างปลอดภัยแล้วใช่หรือไม่?"

"ขอรับ ฮ่องเต้อยู่ถึงตะวันตก เพราะคนของแคว้นฉีและซีจิ้งล้วนอยู่กันหมด ดังนั้นจึงกลับไปที่พระราชวังอย่างไม่มีทางเลือก แต่ฮ่องเต้สั่งให้กระหม่อมรอเซ่อเจิ้งหวางไว้ที่นี่ ทันทีที่มีข่าวก็รีบไปทูลให้ฮ่องเต้"

"คนอื่นปลอดภัยหรือไหม?"