ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 17

กู้ชิวเซียงกำลังนั่งอยู่หน้าเครื่องฉิน บรรเลงเพลงไพเราะที่ชื่อเขาสูงน้ำไหล เดิมทีเสียงของกู้ชิวเซียงก็น่าฟังอยู่แล้ว บวกกับทักษะในการเล่นฉินที่ยอดเยี่ยมอีก ดังนั้นเพลงที่บรรเลงออกมาจึงไพเราะเป็นอย่างยิ่ง

ฮูหยินใหญ่เพียงแค่มองดูกู้ชิวเซียงบรรเลงเพลงเช่นนี้ ก็รู้สึกว่าหากนางฟ้าศักดิ์สิทธิ์ลงมาที่แดนมนุษย์ ผู้ชายคนใดที่เห็นฉากดังกล่าว ต่างก็ต้องรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างยิ่งแน่

ฮูหยินใหญ่ปรบมืออย่างพอใจและพูดว่า:"ลูกสาวของข้ามีเพียงหนึ่งในใต้หล้านี้ ขอแค่มีเพลงนี้ ไม่กลัวว่าจะเสนอหน้าในงานเลี้ยงแห่งแคว้นไม่ได้"

กู้ชิวเซียงกลับไม่ได้ดีใจเหมือนฮูหยินใหญ่ ขมวดคิ้วและพูดว่า: "ลูกรู้สึกว่าเพลงนี้ธรรมดาเกินไป ทักษะความสามารถของนักบรรเลงดนตรีในพราะราชวังนั้นยอดเยี่ยม ไม่แน่อาจมีคนที่บรรเลงเพลงและร้องได้ดีกว่าข้า แต่ว่าหากแข่งการแต่งบทกวีและวาดภาพ ข้าเทียบกับเซียวหว่านชิงของจวนเซียวโหวไม่ได้ หากจะพูดถึงทักษะการรำ ข้าได้ยินมาว่าซูเมี่ยวเมี่ยวของจวนแม่ทัพซูนั้นจะรำกระบี่ ดังนั้นสิ่งที่เหลืออยู่ก็มีเพียงทักษะฉิน ชั่วขณะนี้ลูกไม่สามารถตัดสินใจได้"

ฮูหยินใหญ่พูดอย่างปลื้มใจว่า: "ข้าว่าเจ้านะไม่พอใจเพลงนี้ จริงที่เพลงนี้มันสง่างามเกินไป มิฉะนั้นเปลี่ยนเป็นเพลงที่อ่อนโยนน่าฟัง?"

ตอนนี้กู้ชิวเหลิ่งได้เดินมาถึงที่หน้าลานแล้ว นำโดยแม่นมโจว ซึ่งได้ฟังเสียงฉินของกู้ชิวเซียงมาระยะหนึ่งแล้ว

ฮูหยินใหญ่คาดไม่ถึงเลยว่ากู้ชิวเหลิ่งจะมาในเวลานี้ เมื่อก่อนกู้ชิวเหลิ่งไม่กล้าก้าวเข้ามาในลานของนางเลย มาในเวลานี้ กลับทำให้ฮูหยินใหญ่สับสนเล็กน้อย

กู้ชิวเหลิ่งก้มหัวลง ราวกับว่าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองฮูหยินใหญ่ พูดอย่างเกรงกลัวว่า:" ลูกมาน้อมทักทายท่านแม่และพี่ใหญ่"

เมื่อก่อนกู้ชิวเซียงเห็นกู้ชิวเหลิ่ง รู้สึกเพียงว่ารูปร่างหน้าตาและนิสัยของกู้ชิวเหลิ่งนั้นทำให้คนอื่นไม่ชอบ แต่หลังผ่านเรื่องอวี่เหวินเจี๋ยในครั้งก่อนแล้ว พอนางเห็นกู้ชิวเหลิ่ง ก็รู้สึกอึดอัดยิ่งนัก ไม่สามารถแสร้งทำเป็นสนิทสนมกับกู้ชิวเหลิ่งได้อีกเลย

ฮูหยินใหญ่ใจเย็นกว่ากู้ชิวเซียง ดังนั้นจึงยิ้มอย่างมีเมตตา ประคองกู้ชิวเหลิ่งลุกขึ้นและพูดอย่างสนิทสนมว่า: "เหตุใดวันนี้ถึงได้มีเวลามาละ?เป็นเพราะขาดของอะไรไปหรือเปล่า? หรือว่าคนรับใช้ดูแลไม่ดี? "

กู้ชิวเหลิ่งส่ายหัวและพูดว่า:"คราวนี้ลูกมาเพื่อขอบคุณบุญคุณของท่านแม่"

ฮูหยินใหญ่ไม่ทราบเรื่องที่แม่นมโจวเตรียมจะแบ่งคนรับใช้ให้กู้ชิวเหลิ่ง แต่กู้ชิวเหลิ่งก็เป็นคนริเริ่มมาขอบคุณบุญคุณ นางก็ไม่สามารถแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรสักอย่างได้ ดังนั้นจึงยิ้มและพูดว่า: "เป็นลูกที่เชื่อฟังของแม่ ไม่มีอะไรน่าขอบคุณนัก"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า:"เมื่อวานนี้แม่นมโจวบอกว่าจะเลือกสาวรับใช้ที่ฉลาดได้เรื่องมาให้ลูกสองสามคน ลูกรู้สึกว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความหวังดีของท่านแม่ทั้งนั้น แต่ลูกคิดว่าลานก็ไม่ใหญ่ ใช้สาวรับใช้ไม่เยอะถึงเช่นนั้น สาวรับใช้ที่หวีผมให้ลูกในเมื่อวานนี้ ลูกรู้สึกว่าหล่อนดีมากนัก ดังนั้นจึงอยากได้ตัวหล่อนมารับใช้ แต่เมื่อวานนี้ลูกลืมบอกแม่นมโจว วันนี้จึงมาขอบคุณบุญคุณของท่านแม่ก่อน หากจะมอบสาวรับใช้ให้ ก็มอบสาวรับใช้คนนั้นให้ลูกเถอะ"

ดวงตาของฮูหยินใหญ่มีร่องรอยของความสงสัยแวบผ่านไป กวาดดูแม่นมโจวอย่างเย็นชา ถ้าเป็นก่อนหน้านี้นางก็จะนึกว่าแม่นมโจวเพียงแค่ทำงานไม่ได้เรื่องเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อรู้กู้ชิวเหลิ่งมาขอสาวรับใช้คนหนึ่งอย่างกะทันหันเช่นนี้ ในใจก็สงสัยอยู่เสมอว่า หากเป็นสาวรับใช้ที่แม้แต่หวีผมยังหวีไม่ดี กู้ชิวเหลิ่งจะมาขอตัวหล่อนโดยไร้เหตุผลได้อย่างไร?

แต่ภายนอก ฮูหยินใหญ่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางของความไม่พอใจ แถมพูดอย่างปลาบปลื้มว่า: "เจ้าช่างรู้เดียงสายิ่งนัก แต่เจ้าก็เป็นคุณหนูที่เป็นทางการของจวนกู้โหวนี้ มีสาวรับใช้เพียงคนเดียวได้อย่างไร ชุนจู๋ที่อยู่กับข้าไม่เลวนัก ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปก็จะคอยติดตามเจ้า และสามารถช่วยเจ้าดูแลเรื่องประจำวันได้บ้าง"

ใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งเต็มไปด้วยความดีใจและความซับซึ้ง พูดว่า:"ขอบพระคุณท่านแม่เจ้าค่ะ!"

เมื่อเห็นว่ากู้ชิวเหลิ่งยิ้มอย่างมีความสุข ในใจของกู้ชิวเซียงก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้น ตอนนี้คนที่นางไม่อยากเห็นที่สุดก็คือกู้ชิวเหลิ่ง

แต่ในขณะนี้ กู้ชิวเหลิ่งก็หันมองไปที่กู้ชิวเซียง จับมือของกู้ชิวเซียงอย่างสนิทสนมและพูดว่า: "ชุดของพี่ใหญ่สวยมากเลย ได้ยินว่าอีกไม่กี่วันจะมีงานเลี้ยงแห่งแคว้น พี่ใหญ่จะไปเข้าร่วมรึ?"

กู้ชิวเซียงฝืนยิ้ม และพูดอย่างอ่อนโยนว่า:"ใช่เจ้าค่ะ ภรรยาและลูกสาวทุกคนของขุนนางระดับสามล้วนสามารถไปเข้าร่วมได้ แต่อายุของเจ้าไม่ถึง มิฉะนั้นเจ้าก็สามารถไปด้วยกันได้"