ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 49

กู้ชิวเหลิ่งหยิบกล่องขึ้นมาแล้ว กล่าวถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: "พูดจบยัง? พูดจบข้าไปแล้วนะ"

เซียวอวิ๋นเซิงหันกลับมา กล่าวว่า: "เฮ้! จะไปเร็วขนาดนี้เลยหรือ?"

"หรือว่าข้ายังต้องอยู่ทานอาหารเที่ยงกับท่านอีก? ท่านเซียวโหวเย๋น้อย ข้าไม่ได้มีเวลามากพอจะมาเสียกับเรื่องไร้ประโยชน์หรอกนะ"

เซียวอวิ๋นเซิงรีบกล่าวว่า: "เช่นนั้นเจ้ายังต้องการสัญญาของโรงน้ำชาอยู่หรือไม่?"

กู้ชิวเหลิ่งเดินไปถึงตรงทางลงบันไดแล้ว กล่าวว่า: "ต้องการแน่นอนอยู่แล้ว อีกสักสองสามวันรบกวนท่านเซียวโหวเย๋น้อยส่งคนมาส่งมาถึงมือข้าด้วย"

"หากจะเอา เจ้าก็มาเอากับข้าเอง!"

"ได้"

ตอนที่กู้ชิวเหลิ่งกอดกล่องไม้ลงมา จูเอ๋อร์ก็เลือกเครื่องสำอางและเครื่องประดับที่งดงามสองสามชิ้นเรียบร้อยแล้ว ผู้จัดการที่อยู่ชั้นล่างยังแนะนำสิ่งที่ดีที่สุดให้กับจูเอ๋อร์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สามารถมอบให้นางเปล่าๆ

มือหนึ่งของจูเอ๋อร์ถือไข่มุกเอาไว้ อีกมือหนึ่งถือชาดเอาไว้ เข้ามาใกล้ทางด้านหน้าของกู้ชิวเหลิ่ง ปากที่ยิ้มอยู่ไม่สามารถหุบได้แล้ว: "คุณหนู! ท่านรีบดูเร็ว พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ผู้จัดการให้บ่าวทั้งนั้น!"

เซียวอวิ๋นเซิงมองดูกู้ชิวเหลิ่งจากบนบันได ในสายตาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม กู้ชิวเหลิ่งกล่าวอย่างราบเรียบ: "เราไปกันเถอะ"

จูเอ๋อร์เก็บของใส่เข้าไปในอ้อมแขนด้วยรอยยิ้มระรื่น ติดตามอยู่ด้านหลังของกู้ชิวเหลิ่ง

เซียวอวิ๋นเซิงขยิบตาให้กับผู้จัดการ กล่าวสั่งการว่า: "ไปเตรียมโฉนดโรงน้ำชาที่ขาดทุนหนักมากที่สุดมาให้ข้า"

"ข้าน้อยจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้"

กลับมาถึงในลาน อิงเอ๋อร์ก็รออยู่ตรงหน้าประตูลานนานแล้ว

ในดวงตาของกู้ชิวเหลิ่งไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย กล่าวถาม: "ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว อี๋เหนียงสี่มาเพื่อทานอาหารเที่ยงกับข้าที่สวนยีชุ่ยงั้นหรือ?"

อิงเอ๋อร์คุกเข่าอยู่บนพื้น กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำตาที่นองหน้า: "คุณหนูรองได้โปรดช่วยบ่าวด้วย! ขอร้องท่านล่ะ!"

จูเอ๋อร์รีบประคองอิงเอ๋อร์ลุกขึ้นมา กล่าวถาม: "รีบลุกขึ้นมาเร็ว!"

ในสายตาของกู้ชิวเหลิ่งมีความเย็นชาซ่อนอยู่: "เข้ามาเถิด"

อิงเอ๋อร์ปาดน้ำตาไปสองครั้ง ตอนที่เข้าประตูไป เหลือบมองไปยังบุคคลที่อยู่ในเงามืดครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้าลงอย่างหลบออกไปอีกครั้ง

กู้ชิวเหลิ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ จิบชาไปคำหนึ่ง กล่าวว่า: "หาข้ามีเรื่องอะไร?"

อิงเอ๋อร์คุกเข่าลงไปบนพื้นทันที ร้องไห้พร้อมกล่าวว่า: "คุณหนูรองได้โปรดช่วยบ่าวด้วย!"

"ตอนนี้เจ้าเป็นอี๋เหนียงสี่ ได้รับความโปรดปรานอย่างมากจากท่านพ่อ ข้าสามารถช่วยอะไรเจ้าได้?"

บนใบหน้าของอิงเอ๋อร์เต็มไปด้วยความเจ็บปวด: "บ่าวรู้ตัวว่าบาปหนา......วันนั้นไม่ควรจะช่วยฮูหยินใหญ่ให้ร้ายคุณหนูรอง! แต่ว่าบ่าวไม่มีทางเลือก ฮูหยินใหญ่ใช้ครอบครัวของบ่าวมาข่มขู่บ่าว บ่าวได้แต่ทำตามคำสั่งของฮูหยินใหญ่เท่านั้น แต่ว่าฮูหยินใหญ่ขี้อิจฉา นางกรอกน้ำดอกคำฝอยให้บ่าวทุกวัน ถ้าใช้นานไปแล้วบ่าวต้องไม่สามารถตั้งครรภ์อย่างแน่นอน......หญิงคนหนึ่งไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ บ่าวจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไรเจ้าคะ! คุณหนูรองได้โปรดช่วยบ่าวในครั้งนี้ด้วยเถอะ! บ่าวซาบซึ้งใจไม่สิ้นสุด!"

กู้ชิวเหลิ่งเลิกคิ้ว: "เช่นนั้นทำไมเจ้านึกถึงข้าได้? คำพูดพวกนี้เจ้าไม่ควรจะไปบอกกับท่านพ่อหรอกหรือ?"

อิงเอ๋อร์ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา กล่าวว่า: "นายท่านกับฮูหยินใหญ่เป็นสามีภรรยากันมาสิบกว่าปี ต้องไม่เชื่อบ่าวแน่นอน คุณหนูรองใจดีเมตตา ได้โปรดช่วยบ่าวด้วย บ่าวจะซาบซึ้งในพระคุณอย่างยิ่ง ชาติหน้าเป็นวัวเป็นม้ามาตอบแทนท่านอย่างแน่นอน!"

จูเอ๋อร์มองดูอยู่ด้านข้าง ในใจก็มีความรู้สึกถูกกระตุ้นเล็กน้อย กล่าวว่า: "ไม่สู้คุณหนูก็ช่วยนางหน่อยเถอะเจ้าค่ะ ท่านดูนางสิน่าสงสารแค่ไหน......"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวอย่างราบเรียบ: "เช่นนั้นเจ้าอยากจะให้ข้าช่วยอย่างไร?"

"บ่าวอยาก......"

อิงเอ๋อร์รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองพูดเริ่มต้นเร็วเกินไปหน่อย ดังนั้นจึงลดเสียงลงมาเล็กน้อย กล่าวว่า: "บ่าวพบว่าคุณหนูใหญ่กับคุณชายใหญ่ของตระกูลฉินแอบนัดพบส่วนตัวกันที่ลานหลังยามจื่ออยู่บ่อยๆ แต่ว่าบ่าวไม่กล้าบอกกับนายท่าน ดังนั้นจึงได้แต่มาหารือกับคุณหนูรอง ไม่ทราบว่าคุณหนูรองวางแผนจะทำอย่างไรเจ้าคะ?"