ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 79

ท้ายที่สุด กู้หนานเฉิงปลอบโยนกู้ชิวเหลิ่งสองสามคำ แล้วก็แยกย้ายกันไป

ระหว่างทางที่กลับ จูเอ๋อร์ขมวดคิ้วแล้วถามว่า "เหตุใดคุณหนูถึงได้ใจเช่นนี้เจ้าคะ? หากว่าเมื่อครู่คุณหนูไม่พูดแทนคุณหนูใหญ่ พรุ่งนี้คุณหนูใหญ่ก็คงจะไม่สามารถไปงานเลี้ยงแห่งแคว้นได้แล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งเพียงแค่กล่าวอย่างราบเรียบว่า "เจ้าคิดว่ากู้หนานเฉิงไม่ต้องการให้กู้ชิวเซียงไปงานเลี้ยงหรือ? เจ้าจิ้งจอกเฒ่าผู้นั้นคิดสิ่งใดอยู่ข้าเข้าใจชัดเจนแจ่มแจ้ง ยิ่งกว่านั้น......พรุ่งนี้ข้ายังต้องใช้กู้ชิวเซียงด้วย"

เมื่อผลักประตูออก สายตาที่แหลมคมของจูเอ๋อร์เห็นหีบผ้าหีบหนึ่งปรากฏอยู่บนโต๊ะโดยไร้สาเหตุ "คุณหนู! ท่านดูสิเจ้าคะ! นี่น่าจะส่งมาจากท่านอ๋องรองเจ้าค่ะ!"

จูเอ๋อร์เขยิบถึงตรงหน้าโต๊ะ ขณะที่กำลังจะยื่นมือไปเปิดหีบผ้า ดวงตากลับถูกดึงดูดด้วยข้อความบนหีบผ้า "คุณหนู นี่ดูเหมือนว่าจะเขียนถึงท่านเจ้าค่ะ"

กู้ชิวเหลิ่งรับข้อความมา ด้านบนมีตัวอักษรที่ลงน้ำหนักสองสามคำว่า พบเจอในงานเลี้ยงแห่งแคว้นพรุ่งนี้ จ้าน

ด้านในหีบผ้ามีกระโปรงยาวด้านนอกและด้านในสองชั้นตัวหนึ่ง ทว่ามิใช่สีเขียวครามที่กู้ชิวเหลิ่งสวมใส่เป็นประจำ แต่เป็นกระโปรงยาวสีแดงสด แขนเสื้อและกระโปรงแต้มด้วย ดอกไห่ถังหลายดอก และมีดอกสีแดงเข้มหลายจุด

กู้ชิวเหลิ่งวางมือบนชุดกระโปรงเบาๆ ความรู้สึกที่สัมผัสผ้าแพรนุ่มสบายมือ นางไม่ได้สวมใส่สีฉูดฉาดเช่นนี้มาเป็นเวลานานแล้ว

จูเอ๋อร์กลับเบ้ปากอย่างไม่พอใจแล้วกล่าวว่า "เหตุใดท่านอ๋องรองถึงมอบกระโปรงสีนี้กับคุณหนูล่ะเจ้าคะ? เห็นชัดว่าท่านอ๋องรองรู้ว่าคุณหนูชอบสีเขียวครามที่สุด!"

มุมปากของกู้ชิวเหลิ่งยกขึ้นฉายรอยยิ้มจางๆ ที่แท้เมื่อเทียบกับสีเขียวครามที่ร่างนี้ชื่นชอบ นางยิ่งชื่นชอบอันโดดเด่น ซึ่งราวกับเปลวเพลิงของดอกบัวสีแดงที่สามารถเผาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกได้

ในขณะที่จูเอ๋อร์ไม่พอใจ จู่ๆตรงหน้าประตูได้ปรากฏเงาดำเงาหนึ่งขึ้น กู้ชิวเหลิ่งดูราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจ "เจ้าออกไปดูเถอะ มาในเวลานี้น่าจะเป็นญาชิง"

"ห๊ะ?"

จูเอ๋อร์เหลือบมองชุดกระโปรงยาวสีแดงเข้มบนโต๊ะ จากนั้นก็เปิดประตูห้องออกด้วยความสงสัย ที่แท้ญาชิงยืนด้วยความเคารพเช่นนี้อยู่ที่หน้าประตู ในมือยังถือหีบผ้าหีบหนึ่งอยู่ด้วย

"นี่คือของที่ท่านอ๋องให้ข้าน้อยส่งมาขอรับ"

กู้ชิวเหลิ่งหันหลังให้ญาชิง ปิดฝาบนหีบผ้าที่อยู่บนโต๊ะ แล้วสั่งจูเอ๋อร์ว่า "รับเอาไว้เถอะ"

"อ้อๆ......ได้เจ้าค่ะ"

กู้ชิวเหลิ่งหันหลังกลับมา มองญาชิงแว๊บหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้นว่า "ท่านอ๋องของพวกเจ้ายังมีสิ่งใดที่ต้องการจะบอกข้าหรือเปล่า?"

"ท่านอ๋องบอกว่า นี่เป็นครั้งแรกที่คุณหนูเข้าร่วมงานเลี้ยงแห่งแคว้น เรื่องทุกอย่างต้องระวังเอาไว้ก่อน ทางที่ดีอย่าให้โดดเด่นเกิน ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นหนามยอกอกของคุณหนูจากตระกูลต่างๆเป็นแน่"

ดวงตาที่สงบนิ่งของกู้ชิวเหลิ่งไม่ได้ทำให้เกิดความปั่นป่วนเลยแม้แต่น้อย ญาชิงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หลายวันนี้แม้ว่าเวลาที่เขามาจะไม่มาก กับคุณหนูรองตระกูลกู้ผู้นี้ยิ่งพูดกันได้ไม่กี่ประโยค แต่ว่าเมื่อเทียบกับแต่ก่อน ลักษณะนิสัยของกู้ชิวเหลิ่งเปลี่ยนแปลงไปมาก แม้ว่าจะเป็นเงียบขรึมเหมือนเดิม ทว่ารอบกายมีออร่าที่แตกต่างจากปกติ แต่ว่าเขาไม่กล้าที่จะรายงานต่ออวี่เหวินเจี๋ยเช่นนี้ เช่นไรกู้ชิวเหลิ่งคือความพิเศษในใจของอวี่เหวินเจี๋ย

"ข้ารู้แล้ว แต่ว่าจะทำเช่นไรทั้งหมดเป็นเรื่องของข้า เจ้ากลับไปบอกท่านอ๋องของเจ้าว่า ต่อจากนี้ไปข้ากับเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกัน และไม่ต้องเป็นห่วงข้าเกินไป ต่อหน้าผู้คน เป็นคนแปลกหน้ากันจะดีกว่า"

กู้ชิวเหลิ่งได้คิดมาสองสามวันแล้ว สำหรับอวี่เหวินเจี๋ย นางไม่รู้จริงๆว่าควรจะมีท่าทีตอบสนองอย่างไร นางไม่ใช่กู้ชิวเหลิ่งตัวจริง แต่เป็นมู่หรงชิว ดังนั้นนางจึงไม่สามารถมีความสัมพันธ์อันใดกับอวี่เหวินเจี๋ยได้ หากว่าร่างกายนี้มีพันธะส่วนตัวกับอวี่เหวินเจี๋ยไปชั่วชีวิต นั่นสำหรับนางแล้วถือเป็นภาระ

ญาชิงเอ่ยปากแต่กลับไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใด ท้ายที่สุดกล่าวได้เพียงว่า "ข้าน้อยจะทูลให้กับท่านอ๋องขอรับ ข้าน้อยขอตัว"