ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 81

กู้ชิวเหลิ่งทำราวกับไม่เคยได้ยิน เพียงแค่เหลือบมองไปเล็กน้อยก็ละสายตาออกไป ขณะที่กู้ชิวถางกลับขมวดคิ้วขึ้นมา เขาได้ยินมาตลอดว่าเซียวอวิ๋นเซิงไม่ได้เรื่องได้ราว ทันทีที่เข้าประตูของตำหนักก็เห็นเซียวอวิ๋นเซิงมองน้องสาวของตัวเองไปมา ในใจย่อมรู้สึกไม่พอใจอยู่แล้ว

จู่ๆกู้ชิวถางก็เดินไปข้างหน้าของกู้ชิวเหลิ่ง บดบังการมองเห็นกู้ชิวเหลิ่งของเซียวอวิ๋นเซิงเอาไว้พอดี

สีหน้าของเซียวอวิ๋นเซิงเคร่งขรึมทันที แสดงความไม่พอใจออกมาบนใบหน้า

นับตั้งแต่หลังจากบนหลังคาของสวนเฉินเซียงครั้งก่อน เขาก็ไม่ได้เห็นกู้ชิวเหลิ่งมานานพักใหญ่แล้ว ไม่ง่ายกว่าที่จะอดทนจนถึงงานเลี้ยงแห่งแคว้นได้ เขาเร่งรัดให้ท่านปู่มาตั้งแต่เช้า คิดไม่ถึงว่ายังมองได้ไม่เท่าไหร่ ก็ถูกกู้ชิวถางบังเอาไว้แล้ว

เซียวอวิ๋นเซิงส่ายพัดที่อยู่ในมือไม่หยุด โยกตัวไปทางซ้ายและขวาอยากจะเห็นกู้ชิวเหลิ่งที่เดินอยู่ด้านหลังของกู้ชิวถาง น่าเสียดายที่รูปร่างของกู้ชิวเหลิ่งเล็กเกินไป ความสูงของกู้ชิ้วถางก็สูงเกินไปอีก บดบังคนทั้งคนของกู้ชิวเหลิ่งเอาไว้อย่างมิดชิด

นายท่านเซียวเห็นสายตาของหลานชายทายาทสายตรงของตัวเองมองไปทางด้านหลังของกู้ชิวถาง ในใจก็เข้าใจเจ็ดแปดส่วนแล้ว มิน่าวันนี้ฟังยังไม่ทันสาง เจ้าเด็กเปรตคนนี้ก็ดึงเขาขึ้นรถม้าแล้ว รอไปรอมาอยู่ที่นี่ คนที่รอกลับเป็นนังหนูน้อยของจวนกู้โหว

กู้ชิวถางตั้งใจนั่งอยู่ในที่ที่เซียวอวิ๋นเซิงมองเห็นได้ไม่ชัดเจนโดยเฉพาะ กู้ชิวเหลิ่งก็นั่งลงมาเช่นกัน ไม่สนใจสายตาของเซียวอวิ๋นเซิงที่อยู่ไกลออกไปเลยแม้แต่น้อย

"เจ้ารู้จักเซียวโหวเย๋น้อยหรือ?"

กู้ชิวเหลิ่งมองดูครู่หนึ่ง พบว่าเซียวอวิ๋นเซิงกำลังมองดูนาง สายตานั่นดูเหมือนกำลังบอกว่ามานั่งข้างๆข้านี่มา

กู้ชิวเหลิ่งเบนสายตาออกไป กล่าวว่า: "ก่อนหน้านี้เซียวโหวเย๋น้อยเคยช่วยข้ามาก่อน เพียงแต่ว่าความสัมพันธ์ไม่ได้ลึกซึ้ง"

กู้ชิวถางพยักหน้า กล่าวว่า: "อย่าผูกมิตรกับพวกคุณชายในเมืองหลวงพวกนี้มากนัก พวกเขาเที่ยวเร่ร่อนในเมืองหลวงตามใจมานาน อาจจะไม่จริงใจกับเจ้า"

กู้ชิวเหลิ่งพยักหน้าเล็กน้อย ถึงแม้ในใจจะรู้ว่ากู้ชิวถางคิดมากไปแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย ถึงแม้กู้ชิวถางจะไม่ค่อยเหมือนกับพี่ชายคนก่อนๆของตัวเอง แต่ใจที่รักและให้ความสำคัญกับน้องสาวล้วนเหมือนกันทั้งหมด กู้ชิวเหลิ่งไม่เคยคิดที่จะจัดการกับกู้ชิวถางเลย

เซียวอวิ๋นเซิงเห็นกู้ชิวเหลิ่งกับกู้ชิวถางคุยกันอย่างสนุกสนาน ในใจรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงว่าคนที่นั่งอยู่ข้างกู้ชิวเหลิ่งคือพี่ชายแท้ๆ เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร ถ้าหากคนที่นั่งอยู่ข้างกายของกู้ชิวเหลิ่งเป็นผู้ชายคนอื่น เช่นนั้นเขาคงต้องใช้กลอุบายเล็กน้อย ดึงตัวกู้ชิวเหลิ่งเข้ามาแล้ว

นายท่านเซียวบิดข้อศอกของหลานชายตัวเองทีหนึ่ง เคราสีขาวตั้งตรงถลึงตามองครู่หนึ่ง: "เจ้าหมอนี่! นี่คือสถานที่อะไร? มองแม่นางเขาไปมาเช่นนี้!"

เซียวอวิ๋นเซิงกล่าวกับท่านปู่ของตนเอง: "นี่คืองานเลี้ยงแห่งแคว้น เดิมทีก็จัดขึ้นเพื่อให้บรรดาผู้ชายที่ยังไม่ได้แต่งงานอย่างข้าหาคู่ครองอยู่แล้ว ตอนนั้นท่านก็หลงรักท่านย่าของข้าเช่นนี้มิใช่หรือ?"

นายท่านเซียวแทบจะพ่นน้ำชาออกมา หนึ่งฝ่ามือตบไปที่ท้ายทอยของเซียวอวิ๋นเซิง กล่าวว่า: "บอกกับเจ้าไปกี่ครั้งแล้ว! ท่านย่าเจ้ากับข้าเราต่างก็รักซึ่งกันและกันเป็นคู่รักที่รู้จักกันมาตั้งแต่วัยเด็ก! พบปะเพื่อหาคู่ในงานเลี้ยงอะไรพวกนั้น ไร้สาระเชื่อถือเอาความอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!"

เซียวอวิ๋นเซิงกุมศีรษะที่ปวดเอาไว้ กล่าวว่า: "ครั้งก่อนตอนที่ท่านดื่มเหล้าจนเมา ท่านคายทุกอย่างออกมาจนหมดเลยนะ ท่านกับท่านย่าข้าเพิ่งจะรู้จักกันในงานเลี้ยงแห่งแคว้นชัดๆ......"

เซียวอวิ๋นเซิงยังไม่ทันพูดจบ นายท่านเซียวก็ปิดปากของเซียวอวิ๋นเซิงเอาไว้แล้ว กล่าวว่า: "ตอนที่ปู่เจ้าอย่างข้ายังอายุน้อยเป็นหนุ่มรูปงามหล่อเหลาราวกับเทพบุตร หากมิใช่เพราะมีใจรักท่านย่าของเจ้าเพียงคนเดียว มีผู้หญิงมากมายเท่าไหร่แย่งกันอยากจะแต่งงานกับข้า ข้าก็ยังไม่สนใจเลย!"

เซียวอวิ๋นเซิงกลอกตามองนายท่านเซียวครู่หนึ่ง เห็นอยู่ชัดๆว่าไม่มีใครเอา ต่อมาในงานเลี้ยงแห่งแคว้นถูกชอบเข้า แต่ดันจะพูดให้กลายเป็นว่าตกหลุมรักไม่อาจถอนตัวได้

นายท่านเซียวเห็นว่าเซียวอวิ๋นเซิงไม่มีเจตนาจะพูดออกมา ถึงได้กล่าวว่า: "เอาล่ะ บอกมาสิว่านังหนูคนนั้นเป็นคุณหนูคนไหนของตระกูลกู้ ปู่จะไปขอมาแต่งงานกับเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!"