ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท นิยาย บท 3

เยี่ยนเว่ยฉือตื่นตระหนกในทันที!

นางไม่รู้เลยว่าองค์รัชทายาทตกอับที่ป่วยและไร้ประโยชน์ผู้นี้จะมีพิษกู่อยู่ในร่างกาย

“อย่า...อย่าทำเช่นนี้เลย มีเรื่องอะไรก็พูดกันดี ๆ เถอะ ถึงอย่างไรข้าก็ช่วยท่านไว้นะ!”

ซ่างกวนซีถอดเสื้อผ้าของเขาที่มีอยู่บนตัวชิ้นเดียว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งแต่ไม่แน่นเกินไป

แม้ตอนนี้ตามเนื้อตัวจะเต็มไปด้วยบาดแผลนับไม่ถ้วน แต่กลับเจือความเย้ายวนอันวิปริตที่อธิบายไม่ถูกเอาไว้

ใบหน้าของเยี่ยนเว่ยฉือเปลี่ยนเป็นสีแดง และเริ่มเขินอายโดยไม่รู้ตัว

ซ่างกวนซีโน้มลงบีบคางของเยี่ยนเว่ยฉือเพื่อบังคับให้นางมองเขา แล้วพูดต่อ “ใช่ เจ้าช่วยข้าไว้ ดังนั้นข้าก็จะช่วยเจ้าเช่นกัน ข้าทำให้เจ้ามีลูกได้อย่างแน่นอน”

ทันทีที่เขาพูดจบ ซ่างกวนซีก็ยื่นมือไปหาเยี่ยนเว่ยฉือ

หากผ้าชิ้นนี้ถูกฉีกออก องค์รัชทายาทผู้ไร้ค่าก็จะตกอยู่ในห้วงเสน่หา... แม้กำลังจะตายเป็นผีแต่ก็คงยังอยากเสพกามารมณ์

“ชั่วช้าสามานย์รึ? เหอะ ในเมื่อทุกคนต่างด่าทอข้าเช่นนี้ ไหน ๆ จะตายอยู่แล้วก็ขอทำเรื่องนั้นให้เป็นจริงเสียเลย! ทำให้นางตั้งครรภ์ ก็ถือว่าเป็นการช่วยชีวิตนางไปด้วย” เมื่อคิดได้เช่นนั้น ซ่างกวนซีก็ไม่ลังเลที่จะดึงเสื้อผ้าชิ้นน้อย ๆ นั่น

ในช่วงเวลาวิกฤติ เยี่ยนเว่ยฉือได้ตะโกนขึ้น “ข้าจะช่วยท่านหนีออกไป!”

อะไรนะ?

มือของซ่างกวนซีหยุดอยู่บนหน้าอกของเยี่ยนเว่ยฉือ เขามองนางด้วยความเหลือเชื่อ พลางถามว่า “เจ้าว่าอะไรนะ?”

ดวงตาของเยี่ยนเว่ยฉือแดงก่ำ เสียงของนางสั่นเทา แต่กระนั้นก็พูดอย่างร้อนรนว่า “ข้าจะช่วยพาท่านออกไป ข้ารู้ว่าท่านถูกใส่ความ เชื่อข้าสิ ข้าช่วยพาท่านออกไปได้แน่!”

“เชื่อเจ้า? เหตุใด?” ซ่างกวนซีถาม

หัวใจของเยี่ยนเว่ยฉือเต้นระรัว

นางกัดฟันพลางพูดว่า “เอามือออกไปก่อน แล้วข้าจะอธิบายให้ฟัง”

ซ่างกวนซีแสยะยิ้ม “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ให้ข้าได้สัมผัสหัวใจของเจ้าก่อน ข้าจะรู้ได้ว่าเจ้าโกหกรึไม่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน