ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 1

“ทิชา วันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ ทิชาอยู่จนถึงห้าทุ่มได้ไหม วันนี้พี่ให้เงินพิเศษเพิ่มอีกก็ได้” หญิงสูงอายุเจ้าของร้านอาหารเดินเข้ามาจากด้านหลังอย่างใจร้อน กล่าวอ้อนวอนลูกจ้างสาวผ่านเสียงจอแจในร้าน

“แต่..แต่วันนี้ ทิชาต้องอ่านหนังสือสอบ ต้องขอโทษพี่รินด้วยนะคะ” ส่วนหนึ่งหญิงสาวเริ่มรู้สึกผิดในใจลึกๆ เพราะเธอลืมบอกกล่าวเจ้าของร้าน ไว้ล่วงหน้าเกี่ยวกับเรื่องการเลิกงานก่อนเวลา เพื่อเตรียมอ่านหนังสือสอบในวันรุ่งขึ้น เป็นสาเหตุให้เจ้าของร้านเตรียมแก้ไขสถานการณ์ไม่ทัน

“ถ้าทิชาไม่อยู่ ร้านพี่ต้องแย่แน่เลย พนักใหม่ยังไม่เข้ามา ถ้าลูกค้ามาเยอะเห็นทีจะโดนตำหนิจากลูกค้าเป็นแน่”

นันทิชากวาดสายตามองรอบๆ ร้าน ลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามา พี่รินเป็นผู้มีพระคุณคอยช่วยเหลือและเกลื้อหนุนเธอมาตลอด หากไม่สุดทนคงไม่วิงวอนขอร้องเช่นนี้ ในที่สุดจึงตัดสินใจอยู่ช่วยพี่รินทำงานและทิ้งเรื่องการอ่านหนังสอบไว้ภายหลัง สาวน้อยร่างบางในชุดพนักงานเสิร์ฟ หันไปต้อนรับลูกค้าที่เข้ามา เธอทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งจวบจนถึงปัจจุบันเธออยู่ปีสี่พนักงานในร้านต่างเข้าออกเป็นว่าเล่น ด้วยทนความลำบากไม่ไหว หรือบางรายแค่ต้องการประสบการณ์เท่านั้น แต่ทว่านันทิชาจำเป็นต้องอดทนและตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด เพื่อเธอจะมีรายรับสำหรับค่าใช้จ่ายในมหาวิทยาลัย เมื่อเหลือแค่ปีสุดท้ายเธอก็จะเรียนจบและสามารถหางานที่มั่นคงทำได้

“ทิชา ทิชา” เสียงเรียกใสๆ ของพริม ดังขึ้นบริเวณม้าหินอ่อนหน้าคณะ หญิงสาวผมสั้น ผิวขาวเนียนละเอียดรูปร่างอวบอิ่มนั่งกวักมือไวๆ พลางตะโกนเรียกชื่อเธอเป็นระยะ ก่อนที่ร่างบางกวาดมองหาต้นเสียง แล้วยิ้มให้เพื่อนสาวพร้อมกับย่างเท้าเดินเข้าไปหา

“ทิชา เสาอาทิตย์หน้าไปทะเลกันไหม ไปปลดปล่อยหลังสอบเสร็จ” ดวงตาแวววาวของสาวร่างอวบพูดจาโน้มน้าวเพื่อนสาว ก่อนจ้องมองเอาคำตอบด้วยความหวังว่าคราวนี้เธอจะตอบตกลง

“นี่มันสอบย่อยนะ ไม่ต้องปลดปล่อยหรอก เปลืองเงินเสียเปล่าๆ” คนประหยัดตอบเสียงเรียบเฉย เป็นนัยว่าเธอแทบไม่สนใจคำเชิญชวนนั้น ทำให้พริมมุ่ยหน้าเล็กน้อยด้วยความผิดหวัง พร้อมกับมองหน้าเพื่อนรักด้วยสายตาละห้อยก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอโดนนันทิชาปฏิเสธเป็นรอบที่ร้อยแต่คนตัวอวบยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ

“แต่นั่นแหละ คนเราก็ต้องปลดปล่อยบ้าง เอาอย่างนี้ไหม ไปปลดปล่อยที่บ้านป้าของฉัน รับรองสนุกแน่ไม่เสียเงินสักบาท” สาวร่างอวบพูดจาฉาดฉานชัดถ้อยชัดคำพลางทำท่าทางมั่นใจว่างานปลดปล่อยครั้งนี้ จะไม่ทำให้คนประหยัดอย่างนันทิชาต้องสิ้นเปลืองเงินแม้แต่บาทเดียว ก่อนแววตาส่อความหวังตั้งใจรอฟังคำตอบอีกครั้ง

“ไปกันเถอะ ขึ้นสอบกันได้แล้ว เรื่องปลดปล่อย สอบเสร็จ ค่อยว่ากันนะ” ร่างบางไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ หน้าตายู่ยี่แสดงถึงความผิดหวังของพริมมาพร้อมกับคำตอบของนันทิชา ในความคิดหญิงสาวที่เดินนำดุ่มๆ ออกไปนั้นเธอกังวลอยู่กับเรื่องการทำคะแนนสอบ ที่แทบไม่มีเวลาทบทวนได้แต่หวังว่าเมื่อคะแนนสอบออกมาผลจะไม่เลวร้ายเท่าไรนัก หญิงร่างอวบทิ้งระยะปล่อยให้นันทิชาเดินนำห่างออกไป ก่อนจะหันมาพยุงร่างของตัวเองยืนขึ้น พลางทำเสียงฟืดฟาดจับใจความไม่ได้เดินตามไปอย่างเสียอารมณ์

รถสีขาวคันหรูวิ่งผ่านประตูรั้วบ้านขนาดใหญ่เข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนจะชะลอและจอดลงในที่สุด ชายหนุ่มใส่สูทท่าทางดูน่าเกรงขาม ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวเนียนละเอียดสม่ำเสมอ ดวงตาและผมดำสนิทตามแบบฉบับชายเอเชียโดยแท้ ค่อยๆ ก้าวลงจากรถ ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าหนังทำงานใบเล็กติดมือมาและเตรียมย่างกายเข้าบ้าน

“ปี๊ด ปี๊ด” เสียงแตรรถอีกคันปรากฏ ทำให้ชายหนุ่มที่มีรูปสมบัติเพียบพร้อม หันกลับไปมองอย่างประหลาดใจ พลางขมวดคิ้วเข้มชนกันเล็กน้อย เพ่งมองดูรถคันที่แปลกตา

“อ่อ ม่าน ผมจำรถคุณยังไม่หมดเลยนะ นี่เปลี่ยนรถอีกแล้วหรือ” ชายหนุ่มค่อยๆ เผยรอยยิ้มออกมา เมื่อเห็นหญิงสาวคุ้นเคยถอดแว่นดำยี่ห้อดังสาวเท้าก้าวมาหา หญิงร่างระหงนั้นมีโครงหน้าที่สะสวยดูทันสมัย อีกทั้งการแต่งกายนั้นบ่งบอกว่าเธอมีรสนิยมดีอย่างมาก

“วันนี้ม่านขอมาทานข้าวด้วยได้ไหม” แววตาของเธอส่องเป็นประกายชวนเย้ายวน แทนคุณส่งยิ้มที่มุมปากแสดงถึงความยินดีอย่างยิ่งก่อนจะหันไปสั่งแม่บ้านนามว่า “ป้านา” ให้ช่วยจัดเตรียมอาหารเพิ่มสำหรับม่านฟ้าเพื่อนสาวคนสนิทในเวลานี้

“ทำไมวันนี้มาแล้วไม่โทรบอกก่อนล่ะ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่าเดินเข้าไปรินน้ำเย็นใส่แก้วใส แล้วยกมาวางให้หญิงสาวที่นั่งเชิดหลังตรงรออยู่ที่โต๊ะอาหารประจำบ้าน ดวงตาแวววาวพอใจมองตามเขาทุกอิริยาบถ

“ม่านเบื่อค่ะ คุณพ่อท่านเอ่ยถึงงานแต่งงานอีกแล้วม่านไม่เข้าใจนะแทน คนไม่เคยรู้จักกันไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันได้จริงๆ หรือ” ชายหนุ่มก้มหน้าอมยิ้ม ก่อนจะเงยมองสาวสวยที่นั่งอยู่เบื้องหน้า

“นี่คุณยังไม่ชินอีกหรือม่าน คุณดนัยหาคู่ให้คุณใช่ว่าจะครั้งเดียวแต่ไม่เห็นเขาจะสามารถจัดการให้คุณแต่งงานได้ ตามแบบที่เขาต้องการเลย ผมว่า...คุณแสบกว่าพ่อคุณอีกนะ”

“แทนคะ!!” ม่านฟ้าดุใส่ เมื่อคู่สนทนาแอบพูดจิกเธอ