ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 29

บรรยากาศในร้านอาหารสาขาใหม่ล่าสุดของแทนคุณ ในขณะที่ร้านยังไม่เปิดทำการ ทีภพผู้จัดการร้าน กำลังนั่งดูเอกสารอยู่ในห้องส่วนตัวอย่างตั้งใจ และเริ่มรู้สึกตัวว่าถูกจับตาจากสายตาของใครบางคน ก่อนตัดสินใจเงยหน้าขึ้นหันมอง และต้องพบกับหญิงร่างอวบยืนยิ้มอย่างเขินอาย อยู่หน้าห้องซึ่งเป็นประตูกระจกใส ทีพบแปลกใจเล็กน้อยจึงวางเอกสารในมือลง และลุกเดินออกมาหาเธอ

“คุณทีคะ นี่ค่ะ” พริมยื่นขนมไทยหลายชนิดส่งให้ทีภพ เสมือนว่านี่คือบรรณาการของเธอ หญิงร่างอวบสบตาเขาได้เพียงครู่เดียว จึงหลุบตาต่ำลงไม่กล้าจ้องเข้าไปนัยน์ตาของคนหนุ่ม กลัวเสียงหัวใจตัวเอง ที่กำลังปั๊มเลือดอย่างรุนแรงนั้น จะทำให้เขาได้ยิน ชายหนุ่มพิจารณาถุงขนมไทยที่หญิงร่างอวบยื่นให้ครู่หนึ่ง จึงเอื้อมมือออกมารับบรรณาการนั้นไว้ ด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น เขาเพียงทำตามมารยาทพึงมี

“ดูน่าอร่อยดีนะ ขอบคุณสำหรับขนมนี่” คนอวบ เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ พร้อมกับกลองประมาณร้อยตัวตีอยู่ในหัวใจ

“ลองดูสักตั้งแล้วกันนะพริม อยากได้ก็ต้องลอง เธอจะหาผู้ชายแบบนี้ในชีวิตเธอไม่ได้อีกแล้ว เธออย่าโง่ปล่อยให้หลุดมือไปเชียว” หญิงสาวจินตนาการไปถึงไหนต่อไหน ในโลกมิติพิศวงของเธอ

“แต่...พริมไม่ต้องเอาขนมมาฝากผมแบบนี้ก็ได้ ผมเกรงใจ” ทีภพทำให้คนอวบหลุดออกจากภวังค์ที่หญิงสาวกำลังสร้าง ซึ่งอีกนิดเดียวเธอก็เกือบจะได้ใส่ชุดแต่งงานสีขาวหางยาวหลายเมตร

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พริมเต็มใจ” สายตากรุ้มกริ่มของหญิงสาวโปรยเสน่ห์อย่างเจ้าเล่ห์ จนทำให้ทีภพถึงกลับต้องฝืนยิ้มตอบกลับมา ก่อนจะกลั้นหัวเราะเป็นรอบที่ร้อย ในชีวิตคนโสดอย่างทีภพยอมรับในใจว่าเกิดมาพึ่งเคยเห็น คนนิสัยประหลาดอย่างพริม เขาถูกหญิงสาวจู่โจมตั้งแต่เข้ามารับตำแหน่งในร้านแห่งนี้ ไม่มีวันไหนที่รอดพ้นจากสายตาเจ้าเล่ห์นั้นของหล่อน

“ไปทำงานได้แล้ว ยืนยิ้มอย่างเดียววันนี้ไม่ได้เงินนะ” หญิงร่างอวบพยักหน้ารับ ก่อนจะเบี่ยงตัวเดินกลับออกไป ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยืนมองเธอครู่หนึ่ง และหันเข้ามาในห้องทำงาน พลางวางถุงขนมของสาวจอมเพี้ยนนั้นไว้บนโต๊ะ มือหนาบรรจงแกะขนมที่ห่อด้วยใบตอง เขาหยิบมันออกมา กล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะดม กลิ่นหอมของขนมไทยทำให้ทีภพตัดสินใจ นำมันเข้าปากและเคี้ยวช้าๆ แต่แล้วสีหน้าก็เปลี่ยน เมื่อรสสัมผัสแตกซ่านเต็มปาก ชายหนุ่มแสดงความพึงพอใจอย่างมาก ก่อนจะหยิบอีกห่อขึ้นมาดู เป็นขนมไทยที่หาทานยากมากในปัจจุบัน บรรณาการของหญิงจอมเพี้ยน ทำให้ชายหนุ่มสุดหล่อเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว และนี่แหละคือเป้าหมายสำคัญสำหรับเธอ

“หน้าบานมาเลยนะพริม” นันทิชาหันมาหาพริม เมื่อเห็นหญิงร่างอวบเดินเข้ามาหาอย่างอารมณ์ดี

“นี่หน้าฉันออกขนาดนั้นเลยเหรอ” พริมใช้สองมือจับใบหน้าตัวเอง

“ขนมนั่นเธอได้บอกคุณทีภพไหม ว่าเธอแอบขโมยที่บ้านมา โดยไม่ได้ขออนุญาตใคร”

“ชู่วๆๆ” พริมเดินเข้ามาทำเสียงห้ามใส่นันทิชา พลางหันมองซ้ายขวาด้วยกลัวใครต่อใครได้ยิน จะทำให้เป้าหมายรู้ตัว

“เธอนี่มันแสนรู้จริงๆ เลยนะทิชา ถ้าเธอไม่พูด ฉันไม่พูด คุณทีก็ไม่มีวันรู้หรอก กินขนมที่ขโมยมาอร่อยจะตายไป ฉันรู้ดี” คนอวบไม่มีท่าทีสำนึกผิดใดๆ กลับมีความรู้สึกภูมิใจ พลางกอดอกยืนยิ้มให้กับวีรกรรมของตัวเองอย่างหน้าชื่นตาบาน

“ทิชา ทิชา” เสียงของเพื่อนพนักงานอีกคนดังขึ้นทำให้สองสาวหยุดสนทนา แล้วหันมองไปยังบุคคลที่เดินเข้ามา

“คุณแทนเรียกพบน่ะ” เมื่อสิ้นเสียงเพื่อนร่วมงานที่นำสารมาบอก พริมและนันทิชาต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย นันทิชาก้าวเท้าเดินตามเพื่อนร่วมงานออกไป โดยปล่อยให้พริมยืนงงอยู่ตรงนั้น

“ไปกับผมหน่อย” ชายหนุ่มเจ้าของร้านพูดเป็นคำสั่ง เขายังคงทำหน้านิ่งเมื่อเห็นร่างหญิงสาวเดินออกมาพบ

“ปะ ไปไหนคะ” หญิงร่างบางผมยาวในชุดพนักงานยังคงสับสน พลันชายหนุ่มขยับกายลุกจากโต๊ะหันหน้าเดินออกจากร้านโดยไม่ปรายตามองเธอ

“ตามผมมาแล้วกัน” มีเพียงคำตอบห้วนๆ บังคับให้นันทิชาเดินตามออกไป ทีภพยืนมองดูการกระทำของชายหญิงคู่นี้อย่างเงียบๆ เก็บความสงสัยไว้โดยไม่แสดงออก ก่อนที่ทั้งสองจะเดินลับออกจากร้านไป