ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 57

“อดทน เพื่อพ่อ เพื่อพ่อ ไม่ว่าจะเจออะไรเธอต้องผ่านไปให้ได้” นันทิชาย้ำกับตัวเองซ้ำๆ เพื่อสร้างพลังให้ตัวเอง ก่อนจะหันไปหยิบมือถือที่วางทิ้งไว้เมื่อคืนบนเตียงนอน

“นี่ไลน์ผมนะ” ข้อความไลน์เด้งขึ้น หญิงสาวกดเข้าไปพบว่าเป็นไลน์ของทีภพ เจ้านายของพริมผู้แสนใจดีนั่นเอง

“ค่ะ” คำตอบพร้อมสติ๊กเกอร์รอยยิ้มกดส่งกลับไป ก่อนที่เธอจะวางมือถือลงไว้บนเตียง แล้วเตรียมตัวลงไปทำหน้าที่เพราะเลยเวลาทำงานมาแล้วเกือบชั่วโมง ป่านนี้ป้านากับน้อยคงทำหน้าที่แทนเธอเสร็จแล้ว เพราะรู้สึกเหมือนได้กลิ่นอาหารลอยเข้ามาเตะจมูก

“คุณแน่ใจนะพริม ว่าวิธีนี้จะได้ผล” หลังจากไลน์หานันทิชา ทีภพหันหน้ากลับไปหาพนักงานสาวที่นั่งเท้าคาง จ้องมองเจ้านายหนุ่มอย่างหลงใหล

“ก็ถ้าคุณทีอยากทราบเรื่องราว คุณทีก็ต้องทำตามที่พริมบอก ถึงจะรู้ความจริง ถ้าพริมทำเองได้พริมไม่ง้อคุณทีหรอกค่ะ และเท่าที่พริมเคยแอบถามทิชาถึงเหตุผลของคุณแทนที่ให้ทิชาไปอยู่ด้วยที่บ้านเป็นเพราะคุณแทนไม่ต้องการให้ทิชาเดินทางกลับบ้านดึกๆ ทุกวัน อันนี้ก็มีเหตุผลพอฟังได้นะคะ แต่เท่าที่คุณทีเล่าให้พริมฟังเกี่ยวกับสัญญาที่คุณแทนทำขึ้น อีกทั้งเรื่องราวที่คุณทีไปเจอ ยังไงก็แปลกอยู่ดี เสียดายนะคะที่เรามาคุยกันทีหลังไม่อย่างนั้นพริมคงไม่ส่งเสริมให้ทิชาเซ็นสัญญาหรอกค่ะ” หญิงร่างอวบพูดอย่างเสียดาย

“ผมคิดถูกหรือเปล่า ที่เอาเรื่องนี้มาปรึกษาคุณ”

“ถูกที่สุดแล้วค่ะ ความลับที่คุณทีอยากรู้ พริมจะช่วยคุณทีสืบเองค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างมั่นใจ หากแต่ชายหนุ่มดูเหมือนจะไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก

“ถ้าอย่างนั้นผมถามอะไรหน่อยสิ ทิชาไม่เคยรู้จักแทนคุณมาก่อนใช่ไหม” ชายหนุ่มวางมือถือแล้วกุมมือขึ้นจ้องเอาคำตอบจากพนักงานสาว ก่อนที่หญิงร่างอวบจะส่ายหน้าช้าๆ

“อย่าว่าแต่ทิชาเลยค่ะ พริมเองเจอคุณแทนครั้งแรกพร้อมกับทิชานี่แหละค่ะ ทั้งที่ป้านาทำงานที่บ้านนั้นมาตั้งแต่พริมยังไม่เกิด” ทีภพพยักหน้าช้าๆ อย่างเข้าใจ

“ถ้าคิดอีกด้าน เงินเดือนพวกนั้นแทนควรเสนอให้คุณมากกว่านะ เพราะคุณเป็นหลานแท้ๆ ของป้านา แต่นี่กลับเป็นนันทิชา ซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับครอบครัวแทนเลย ผมคิดไม่ตกจริงๆ” ร่างอวบแสดงรอยยิ้มออกมา เวลาเขาใช้ความคิดยิ่งดูยิ่งมีเสน่ห์ชวนหลงใหล ไม่อยากละสายตา เธอจ้องมองด้วยความหยาดเยิ้ม จนร่างสูงรู้ทัน เสียงดีดนิ้วของเขา ทำให้หญิงสาวตัวอวบสะดุ้งตกใจ

“คุณมองผมแบบนี้...คุณกำลังขอบคุณผมใช่ไหม”

“เรื่องนี้มันแปลกจริงๆ” ทีภพขมวดคิ้วอย่างคาใจ พลางบ่นเสียงเบาให้กับตัวเอง ขณะสองเท้ากำลังก้าวเดิน

“เอาอย่างนี้ดีไหมคะ ถ้าคุณทีต้องการทราบอะไรมากกว่านี้ ลองไปคุยกับพ่อของทิชาดีไหมคะ เผื่อจะมีข้อมูลมากกว่านี้” ชายร่างสูงสะดุ้งโหยง พลันหันตัวกลับมาตามเสียงเสนอความคิดเห็นนั้น

“นี่คุณตามผมมาด้วยหรือ” ชายหนุ่มถามด้วยอาการหน้าเหวอ

“ค่ะ” คนร่างอวบยืนยิ้มกว้าง ก่อนทีชายหนุ่มจะถอนหายใจออกอย่างแรง พลันหันหน้าอมยิ้มไปทางอื่น

เวลาเพียงแค่ไม่กี่เดือนที่ทั้งสองทำงานร่วมกัน ทำให้พริมกับทีภพเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ด้วยเพราะความเป็นคนง่ายๆ ของทีภพ และคนช่างเจรจาอย่างพริมทำให้ทั้งสองเริ่มสนิทกันมากขึ้นเพิ่มทุกวัน จนทำให้ทีภพอยากสืบเรื่องราวที่ค้างคาใจ ทั้งสองจึงร่วมมือกันอย่างเงียบๆ