ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 72

“แต่ม่านคิดว่า เธออาจจะกำลังเสียขวัญอย่างมากที่ต้องมาเจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้ เราไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงว่าทำไมเธอถึงไม่โทรมาขอความช่วยเหลือ แทนอย่าพึ่งตัดสิน ว่าทิชาไม่ต้องการยุ่งหรือต้องการความช่วยเหลือจากใคร” หญิงสาวหันมาจับไหล่ของชายหนุ่มอย่างเบามือ เธอไม่เห็นด้วยกับอาการเย็นชาที่แสดงถึงความรับผิดชอบที่มีต่อพนักงานของเขา แทนคุณรีบขับรถไปส่งม่านฟ้าแล้วรีบขับรถกลับเข้าไปที่คอนโดของตัวเอง ร่างสูงเดินมาทิ้งตัวนั่งอยู่ในห้องเงียบๆ อย่างใช้ความคิด หากแต่ความคิดบางอย่างกระตุ้นให้เขาเปลี่ยนใจเดินทางกลับเข้าบ้าน

“ผมขอให้คุณตายซะ จะได้ไม่ต้องอยู่ร่วมโลกเดียวกันอีก” ดวงตาแข็งในนั้นนึกถึงชายชรา ตัวต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างคนสะใจ หากแต่เสี้ยวนาทีนั้นภาพของนันทิชาก็ถลาเข้ามาในห้วงความคิด เขาแทบหัวใจหยุดเต้นเมื่อนึกถึงสถานการณ์เลวร้ายที่หญิงสาวต้องเผชิญ แววตากลอกกลิ้งไปมาด้วยความสับสน ก่อนหัวใจจะสั่งการให้มือหนาหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรหาลูกจ้างสาวทันที แม้จะประกาศหนักแน่นว่าไม่สนใจเธอ ทว่าตอนนี้ความคิดของเขากลับตาลปัตรตีกันปั่นป่วนไปหมด

“นายแค่มีจริยธรรมเท่านั้น นายไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านี้” ชายหนุ่มย้ำบอกตัวเองในขณะรอสาย เป็นครั้งแรกที่เธอไม่รับสายเจ้านายนิสัยเสียอย่างเขา แทนคุณตัดสินใจโทรหาอีกครั้งและผลก็เป็นเช่นเดิม เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นความลับระหว่างเขากับนายดินเท่านั้น จะไม่มีวันให้ใครได้รับรู้อีก เพียงแค่นายดินตายทุกอย่างก็จบ เขาจะได้ไม่ต้องใช้อากาศหายใจร่วมโลกกับชายชราต่อไปอีก และจะรอข่าวดีนี้จากนันทิชา

แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามาในบ้านหรูหลังใหญ่ เพียงครู่เดียวปรากฏร่างของเจ้าบ้านเดินมา เขาเดินไปล้มตัวลงนั่งที่โซฟาตัวโปรด กวาดสายตามองหานันทิชาเผื่อเธอจะกลับเข้าบ้านมาหาเขา หากแต่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีวันเจอเธอที่นี่ มันเป็นเพียงความคิดเข้าข้างตัวเองเท่านั้น มือหนายกขึ้นกุมศีรษะ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหยิบมือถือออกมากดโทรหานันทิชาลูกจ้างสาวแสนไร้ค่าอีกครั้ง ไม่มีการตอบรับจากปลายสายเช่นเดิม แทนคุณหงุดหงิดจนต้องวางมือถือกระแทกลงด้านข้างอย่างแรง

“ก็แค่เด็กกะโปโล ทำไมฉันต้องสนใจ ทำไมต้องมีจริยธรรมด้วย”

“นายดินอยู่โรงพยาบาลก็ดีเสียอีก ตายแบบถูกกฎหมาย ฉันไม่ต้องลงมือทำอะไร” แทนคุณพยายามสลัดภาพของสองพ่อลูกออกจากสมอง และดึงภาพของหญิงสาวที่เพียบพร้อมเข้ามาแทนที่ ก่อนที่เสียงมือถือของแทนคุณจะดังขึ้นทลายภาพของม่านฟ้ากระเจิงออกไป ชายหนุ่มตะลีตะลานรีบกดรับ

“ทำไมพึ่งโทรกลับมา พึ่งนึกถึงผมได้หรือไง” เขาทำเสียงเข้มวางมาดใส่เต็มที่

“นายพูดอะไรนะ นี่ฉันเอง” แทนคุณขมวดคิ้ว ก่อนจะเบี่ยงมือถือมาดูเบอร์โทรเข้า

“ที นายมีอะไร”

“ม่านโทรบอกฉันหมดทุกอย่างแล้ว นายจะไม่ไปดูทิชาหน่อยหรือไง ตอนนี้ทิชาอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียวนะ”

“ไม่ไป ฉันไม่ใช่หมอ”

“แทน...ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะเป็นคนใจดำได้ขนาดนี้”

“นายจะคิดยังไงก็เรื่องของนาย แต่ฉันไม่ไป หยุดรบเร้าฉันได้แล้ว ฉันรำคาญ” แทนคุณพูดจบจึงกดตัดสายทิ้ง ไม่ต่อความใดๆ กับเพื่อนรัก