ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 107

“ไม่ต้องกินแล้ว คุณควรนอนได้แล้ว คุณรู้ไหมว่าผมเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน”

“ไม่ค่ะ” หญิงสาวตอบแล้วเบี่ยงตัวเดินเซไปมาเพื่อไปเปิดประตู แทนคุณหลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์โมโห แล้วเดินไปอุ้มนันทิชามาไว้ที่เตียง

“คุณควรนอนพัก” เขาวางเธอลงบนเตียง ก่อนที่หญิงสาวจะขัดคำสั่ง กระดกตัวขึ้นมานั่งงัวเงียไม่สนใจอะไร

“ฟังผมนะทิชา” ชายหนุ่มเข้ามานั่งตรงข้ามแล้วยกนิ้วชี้เป็นคำสั่ง

“คุณต้องนอนพักเพราะตอนนี้คุณเมามาก และถ้าคุณดื้อ ผมจะจับคุณโยนออกไปนอนข้างนอก” แทนคุณใช้เสียงเข้มขู่หญิงสาว เพราะเขาเองก็เหนื่อยมากแล้วที่จะคอยตามใจเด็กเอาแต่ใจ หญิงสาวที่หน้าแดงก่ำมองหน้าแทนคุณแล้วยิ้มออกมา พลางชี้ไปยังหน้าของเขา

“คุณแทนทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว” เธอพูดพลางหัวเราะ แทนคุณพินิจไปที่ดวงหน้าพลันต้องพลอยยิ้มตาม ด้วยเพราะใบหน้าอันแดงก่ำ อีกทั้งดวงตาหวานเยิ้มที่มองเขา ผมรุงรังไร้การจัดทรง ชวนให้น่าขัน ก่อนที่แทนคุณจะนึกเจ้าเล่ห์หลอกถามความจริงจากคนเมา เขาขยับกายเข้ามาใกล้นันทิชามากขึ้น ดวงตาเข้มมองตรงเข้าไปนัยน์ตาคู่หวานนั้น

“คุณไม่ชอบหน้าแบบนี้หรือ” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา

“แล้วคุณชอบหน้าล่ะ”

“ทิชาชอบหน้าแบบนี้” เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาฉีกยิ้มเขา แล้วนั่งหัวเราะ แทนคุณค่อยๆ จับมือเธอลงช้าๆ ย้อนนึกกลับไปวันที่เคยทำร้ายจิตใจของเธออย่างแสนสาหัส ภาพที่เขาใช้ความรุนแรง ภาพที่เคยใช้วาจาทำร้ายเธอเพื่อตอบสนองความแค้นของตัวเอง มันย้อนกลับมากระทบใจให้ได้รู้สึกผิด

“ผมขอโทษ” แทนคุณบอกออกมาจากหัวใจ ในขณะที่หญิงสาวยังคงไร้สติ

“นับแต่นี้ต่อไป ผมจะไม่ทำเลวๆ แบบนั้นกับคุณอีก” เขายกมือขึ้นมาจับใบหน้าของหญิงสาว ดวงตากลมหวานยังคงส่งยิ้มให้เขา ความรู้สึกพลุ่งพล่านพลันแล่นเข้ามาเล่นงานชายหนุ่มด้วยเพราะใบหน้าหวานนั้นแสนจะดึงดูด เขาตัดสินใจใช้ปากบดลงไปยังปากเรียวเล็กนั้นทันทีตามคำเรียกร้องของหัวใจ รสหวานซ่านอยู่ในความรู้สึก เขาดูดดื่มอย่างพอใจ ก่อนที่ร่างบางจะดิ้นหนีเช่นเดิม

“เป็นอะไร” แทนคุณถอนจูบแล้วถามอย่างอ่อนโยน

“ทิชาหายใจไม่ออกค่ะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็หันหน้าหนีเขา ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังหลับตาลงอย่างไม่รู้สึกอะไร แทนคุณมองดูกิริยานั้นก่อนจะปล่อยยิ้มออกมา เขาโน้มตัวลงไปหาหญิงสาวพลางดึงร่างเล็กหันกลับมาทางเขา มีหรือที่ชายหนุ่มจะปล่อยให้หญิงสาวทำเมินเช่นนั้น

“คุณแทนทำอะไรคะ”

“จะทำให้คุณหายใจไม่ออกไง” แทนคุณโน้มตัวลงจูบหญิงสาวอีกครั้งอย่างกระหาย เขาบดฝีปากแล้วลิ้มรสหวานตามใจปรารถนา ก่อนจะหอมทั้งใบหน้าและต้นคอของเธอตามอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน มือหนาเริ่มเลื้อยมาปลดกระดุมเสื้อของหญิงสาวทีละเม็ดช้าๆ หากแต่เสี้ยววินาทีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีได้เข้ามาเหนี่ยวรั้งเอาไว้ ว่าไม่ควรล่วงเกินใครที่ไม่ได้สติ แม้คนนั้นจะเป็นคนที่เขารักมากก็ตาม ชายหนุ่มหยุดการกระทำดังกล่าว เขาค่อยๆ ติดกระดุมเสื้อเธอกลับไว้เหมือนเดิมอย่างเสียดายโอกาส พลางถอนหายใจแล้วดึงเธอเข้ามาสวมกอดแทน นันทิชาจับหน้าชายหนุ่มเข้าหาตัวเอง แล้วยิ้มหวานให้

“ทิชาหิว”

“หิวหรือ” ชายหนุ่มกำมือเธอ แล้วส่งสายตาเจ้าเล่ห์ อันที่จริงเขาเกือบจะห้ามใจได้อยู่แล้ว หากไม่ได้ยินเสียงกระตุ้นอันอ่อนหวานเช่นนี้ หญิงสาวพลางพยักหน้าช้าๆ แทนคุณขยับหน้าเข้าไปใกล้ แล้วลงจูบอันเร่าร้อนอีก ก่อนที่นันทิชาจะผลักคนตัวใหญ่ออก

“ทิชาหิวข้าว และก็หายใจ...ไม่ออก คุณแทนออกไปไกลๆ” เธอพูดงัวเงีย พลางสะอึกเป็นระลอก แทนคุณไม่ยอมแพ้ยังใช้กำลังโอบรัดเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

“ผมทำแบบนี้ได้แค่ตอนนี้เท่านั้น หากพ้นวันพรุ่งนี้ไป ทุกอย่างก็เหมือนเดิม” แทนคุณรู้ดีว่าเวลาแห่งความสุขนี้จะผ่านพ้นไปในไม่ช้า เขาจะมีเวลาโอบกอดร่างบางที่นอนซมอยู่ข้างกายได้เพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ชายหนุ่มหอมลงบนหน้าผากของหญิงสาวช้าๆ ก่อนจะชะเง้อดูหน้าเธอ แล้วปล่อยยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเด็กเจ้าปัญหาหมดสติไปเรียบร้อยแล้ว