ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 120

“หนูทิชา” เสียงคนชราเรียกหญิงสาวมาแต่ไกลๆ ทำให้ทั้งสองหันมองไปยังต้นเสียง ชายชรากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในมือถือบางสิ่งบางอย่างมาด้วย

“ลุงทิศ มีอะไรหรือคะ” นันทิชาหันมาถามชายชราด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มอ่อนให้แล้วยื่นจดหมายส่งให้กับหญิงสาว

“พ่อหนูเขียนเอาไว้ให้ ก่อนที่เขาจะเสีย ลุงก็ลืมให้เสียทุกที คราวนี้ตัดสินใจเอามาให้เผื่อว่าจะไม่มีโอกาสให้อีก เดี๋ยวลุงจะกลายเป็นผีเฝ้าจดหมายไปเสีย”

“ลุงทิศ พูดอะไรแบบนั้นคะ” นันทิชาขมวดคิ้วพลางพูดห้าม เมื่อลุงทิศพูดจาเป็นลางร้าย ชายชราได้แต่หัวเราะเพราะเขากังวลใจเกี่ยวกับจดหมายฉบับนี้มาตลอด

“งั้นลุงไปก่อน” ชายชรารีบบอกลาหญิงสาวทั้งสองแล้วเดินจ้ำอ้าวกลับบ้านไปด้วยความรีบร้อน นันทิชาหยิบจดหมายขึ้นมา เป็นลายมือของพ่อเธอที่เขียนบนหน้าซอง

“ถึงทิชา” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอด เธอกลั้นใจไม่ให้น้ำตาไหลก่อนจะค่อยๆ แกะซองจดหมายแล้วหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน

“ทิชาลูกรัก ขณะที่พ่อเขียนจดหมายอยู่นี่ พ่อมีลางสังหรณ์ว่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน พ่อมีบางสิ่งบางอย่างจะบอกกับลูก พ่อดีใจที่ลูกเกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่ เพราะลูกเป็นเด็กดีของพ่อกับแม่มาตลอด อย่าได้เสียใจไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม พ่อขอให้ลูกใช้ความดีที่มีอยู่ในตัวเข้าต่อสู้ พ่อจะดีใจอย่างมากหากเห็นลูกลุกขึ้นสู้แล้วเดินต่อด้วยหัวใจที่เข้มแข็งเหมือนที่ผ่านมา ลูกจำได้ไหมที่เคยถามพ่อว่ารู้สึกอย่างไรที่พลาดทำสองสามีภรรยาเสียชีวิต ในตอนนั้นพ่อมองเข้าไปในแววตาของลูก พ่อรู้ว่าหนูเสียใจมากแค่ไหนกับความผิดพลาดที่พ่อทำไป แต่พ่ออยากให้ทิชารู้ไว้นะลูกว่าไม่ควรเสียใจและกลับไปหวนนึกถึงเรื่องราวนั้นอีก เพราะพ่อไม่ได้เป็นคนทำ พ่อถูกใส่ร้ายหากแต่ในที่สุดพ่อก็รับสมอ้างว่าเป็นคนผิดจริง เพื่อต้องการรักษาชีวิตอันสงบสุขของลูกกับแม่เอาไว้ มีบางอย่างเกิดขึ้นมากมายในระหว่างที่หนูเป็นเด็กตัวเล็ก ในขณะนี้เด็กดีของพ่อคงกำลังขมวดคิ้วสงสัยใช่ไหม” นันทิชาอ่านมาถึงตรงนี้จึงยิ้มออกมาทั้งน้ำตา แล้วก้มหน้าอ่านจดหมายต่ออย่างตั้งใจ

“อย่าได้สงสัยว่าใครกันที่สามารถทำให้พ่อยอมได้ขนาดนั้น ขอให้หนูรู้เพียงอย่างเดียวว่าคนคนนั้นพ่อเองก็ทำผิดกับเขาไว้มากอย่างไม่น่าอภัย เอาล่ะลูกของพ่อควรรู้ไว้เพียงเท่านี้ ขอเพียงลูกเข้าใจว่ามือของพ่อไม่เคยเปื้อนเลือดใครเท่านี้ก็พอ ตราบาปที่ติดใจลูกพ่อปลดให้แล้วนะ จงใช้ชีวิตที่เหลือของลูกให้มีความสุขที่สุด อดีตที่เจ็บปวดไม่ควรนำเก็บมาคิด ปล่อยวางทุกอย่าง เพื่อพ่อนะลูก รักที่สุดแก้วตาของพ่อ ลงชื่อ นายดิน โชติมา”

หญิงสาวน้ำตานองหน้าพับเก็บจดหมายฉบับช้าๆ ก่อนจะหันหน้าไปหาม่านฟ้า พร้อมๆ กับพริมและทีภพเดินเข้ามาพอดี

“นั่นอะไรหรือทิชา” พริมเอ่ยถามพลางหยิบจดหมายจากมือของนันทิชาออกไปอ่าน ก่อนจะส่งต่อไปจนทุกคนอ่านครบ

“ทิชาไม่เป็นไรนะ” พริมเข้ามาจับมือเพื่อนรักแล้วพูดปลอบ ก่อนที่นันทิชาจะส่งยิ้มให้กับทุกคน

“ทิชาไม่เป็นไร ทิชาจะหยุดคิดทุกสิ่งทุกอย่างตามที่พ่อต้องการ ไม่ว่ามันเคยเกิดอะไรขึ้นทิชาจะลืม ตอนนี้ทิชาได้รู้แล้วว่าพ่อทิชาบริสุทธิ์แค่นั้นก็พอแล้ว” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดพลางปล่อยยิ้มออกมา

แทนคุณขับรถหรูสีดำมุ่งตรงมายังวัดที่ใช้บำเพ็ญกุศลของนายดิน มือหนาใช้แรงผลักปิดประตูอย่างแรง ก่อนจะยกพวงมาลัยเล็กๆ ที่ถือมาด้วยขึ้นมามอง สองเท้ามุ่งตรงไปยังเจดีย์บรรจุอัฐิของอดีตศัตรูที่เขาเคยอาฆาต แทนคุณหยุดมองดูรูปของคนชราก่อนจะถอดแว่นดำ พลางถอนหายใจหนึ่งครั้ง