ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 24

“ขอโทษนะพริม ที่รบกวนเธอแต่เช้า”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องเล็กน้อย แล้วเธอแจ้งทางหอพักแล้วใช่ไหม” หญิงร่างอวบเอ่ยถาม พร้อมมือทั้งสองยังคงพับเสื้อผ้าของเพื่อนใส่กระเบาใบใหญ่อย่างคล่องแคล่ว

“จัดการหมดแล้วล่ะ” นันทิชาเก็บเสื้อผ้าด้วยรอยยิ้ม และแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง เธอมีความสุขมากที่สุดในเวลานี้ พริมมองเพื่อนด้วยความยินดี ที่ได้เห็นสองพ่อลูกมีโอกาสได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง เพราะเข้าใจดีว่านันทิชาโหยหาครอบครัวของเธอมาตลอด การที่ได้เห็นเพื่อนรักมีความสุขมันเป็นสิ่งที่เธอยินดีเป็นอย่างยิ่ง ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นักสองสาวจึงพากันลงมาจากหอพักพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ ผู้เป็นบิดานั่งรออยู่ด้านล่างยิ้มรับอย่างดีใจ

“เสร็จแล้วหรือลูก” ชายชราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“เสร็จแล้วค่ะพ่อ เดี๋ยวทิชาจะพาพ่อไปซื้อเสื้อผ้า เสร็จแล้วเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันนะคะ” ชายชราที่ใส่เสื้อผ้ามอซอ ยิ้มพยักหน้าจ้องมองลูกสาวด้วยความปลื้มใจ ก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินออกไปหาร้านเสื้อผ้าต่อในทันที นันทิชาและพริมพาชายชราไปยังห้างหรูย่านหนึ่ง ที่ไม่ไกลเท่าไหร่นักเกือบยี่สิบปีทุกอย่างแปลกหูแปลกตาไปมาก ชายชราหันมองดูเมืองที่เขาเคยอาศัยซึ่งเดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้ เขาจ้องมองตึกใหม่ๆ สวยๆ ด้วยความเงอะงะ เทคโนโลยีต่างๆ ทันสมัยราวกับหลุดมาอยู่ในโลกอนาคต เพียงแค่เวลาไม่กี่ปีเท่านั้นทำไมกรุงเทพถึงเปลี่ยนแปลงไปได้มากมายขนาดนี้ อยู่ๆ ก็นึกเสียดายเวลาขึ้นมาว่าเขาจะมีชีวิตเฝ้าดูลูกสาวได้อีกนานเท่าไหร่

“พาพ่อมาทำไมที่นี่ อาหารคงแพงน่าดู” เขาพูดเมื่อหญิงสาวพาเขาเข้ามาร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังจากซื้อเสื้อผ้าใหม่กันเสร็จแล้ว