LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 19

พิษสวาท | ตอนที่ 18 | ฉันไม่เคย

"อย่าเพิ่งรีบโตเลยนะ เซอร์เวย์... จะได้ไม่ต้องมาปวดหัวแล้วก็ทุกข์ใจแบบตะวันไง" เธอลูบหัวเด็กตัวน้อยและตบก้นของเขาเล็กน้อยเพื่อกล่อมให้หลับง่ายขึ้น

ตะวันผูกพันกับเซอร์เวย์มากจริง ๆ เพราะเธอได้เลี้ยงดูเจ้าตัวน้อยมาตั้งแต่วัยแรกเกิดเลยก็ว่าได้ เพราะหลังจากที่คลอดออกมาไม่นาน ผู้หญิงที่เป็นแม่ของเขากลับกระเตงลูกไป กระเตงลูกมา สร้างเรื่องสร้างราวไม่เว้นแต่ละวันจนสุดท้ายแล้วคุณไทม์จึงตัดสินใจเอามาดูแลเอง แม้ว่าวิธีการมันจะโหดไปหน่อย แต่ถ้าปล่อยไว้กับแม่ที่ไม่พร้อมเช่นนั้น เด็กอาจจะไม่ได้เติบใหญ่แน่ ๆ

เซอร์เวย์เป็นเด็กที่เข้มแข็งมาก ขนาดยังไม่รู้ความ แม่ของเขาเคยสารภาพกับคุณผู้หญิงว่ารันเวย์เป็นคนพาเธอไปทำแท้ง แต่ด้วยอายุครรภ์ยังน้อยมากหมอจึงเลือกวิธียุติการตั้งครรภ์ด้วยการให้ทานยาชนิดหนึ่ง เพราะคิดว่ายังไงก็หลุดแน่ ทว่าเด็กคนนี้ต่อต้านทุกอย่างจริง ๆ พิต้าอาเจียนหนักมากหลังจากได้รับยา ซึ่งมันหมายความว่ายาแทบจะไม่ได้ส่งผลอะไรเลย แต่อาการของเซอร์เวย์ก็ต้องเฝ้าดูต่อไปเรื่อย ๆ ว่าจะได้รับผลข้างเคียงจากการที่แม่กับพ่อได้เคยร่วมมือทำลายเขาไหม

ถึงแม้ว่าเซอร์เวย์จะมีศักดิ์เป็นหลานชายคนโตของตระกูลอันแสนจะร่ำรวยนี้ ทั้งยังเหมือนเด็กที่เกิดมาบนกองเงินกองทองก็จริง แต่แทบไม่มีใครใส่ใจและให้ความอบอุ่นกับเขาเท่าที่ควรเลยสักนิด ในตอนแรกคุณผู้หญิงแทบไม่รับหลานคนนี้ จนเธอพาไปตรวจ DNA ด้วยตัวเอง

ตอนนั้นต้องขอบคุณที่คุณรันเวย์หายไป เพราะมันทำให้ท่านคิดถึงลูกชายมาก ๆ จึงเอ็นดูเซอร์เวย์เป็นพิเศษ แต่ก็ยังไม่ได้เท่ากับย่าคนอื่น ๆ ทว่าเราก็ไม่สามารถจะกล่าวโทษใครได้ เนื่องจากเด็กคนนี้เกิดมาโดยที่ไม่มีผู้ใดต้องการเลยจริง ๆ มีแต่พวกเธอเนี่ยแหละ ที่เลี้ยงดูเซอร์เวย์มาตั้งแต่แรก จะเรียกว่าเขาเป็นคุณหนูที่เติบโตท่ามกลางคนใช้ในบ้านก็ว่าได้ และถึงเขาจะไม่ได้กำพร้าแต่ก็เหมือนใช่อยู่ดี

"เราเนี่ยโชคร้ายเหมือนกันเลยเนอะ" ตะวันวางเจ้าตัวเล็กลงกับเปลนอน ก่อนจะดึงขวดนมออกจากมือน้อย ๆ ของเขา เมื่อเห็นว่าเซอร์เวย์หลับสนิทไปแล้ว

"ฝันดีนะครับ หนุ่มน้อยของตะวัน" เธอก้มลงไปหอมแก้มนุ่ม ๆ ที่แสนจะน่ารักน่าชัง

วันต่อมา

หลังจากที่ตะวันทำงานบ้านเสร็จครบถ้วนแล้ว เธอก็มานั่งอ่านหนังสือพร้อมเลี้ยงเซอร์เวย์ แต่ที่น่าแปลกใจคือผู้เป็นพี่สาวออกไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้ามืด ทว่านี่สามทุ่มกว่าได้แล้ว ยังไม่กลับมาบ้านเลย

"หรือว่าคิวที่โรงพยาบาลจะเต็มอีกแล้วนะ" เธอบ่นออกมาเบา ๆ พร้อมกับปิดหนังสือเรียนเล่มหนาลง

"แต่สามทุ่มกว่าแล้ว หมอเฉพาะทางน่าจะกลับหมดแล้วนะ" เธอหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาพี่สาวของเธอในทันที

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด... เธอต้องถือสายรออยู่สักพักใหญ่เลย พี่ตาลถึงจะกดรับ

(บทสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่าง ตะวัน / ตาล)

"พี่ตาล เป็นไงบ้างอะ? แล้วจะกลับกี่โมงเหรอ?" เมื่อปลายสายกดรับตะวันก็รีบเอ่ยถามไปทันที

(อ้อ... วันนี้แกไม่ต้องรอพี่นะ พี่น่าจะนอนที่โรงพยาบาลนะ)

"ฮะ? ทำไมอะ? อาการหนักมากเลยใช่ไหม?"

(เปล่า ๆ คือคุณหมอขอตรวจร่างกายให้ละเอียดกว่าเดิมน่ะ พรุ่งนี้พี่ก็มีตรวจเลือด ค่าไตและอื่น ๆ นะ แต่โดยรวมแล้วเห็นบอกว่าอาการดีขึ้นเยอะเลย) ตาลกระซิบบอกผ่านโทรศัพท์มาเบา ๆ

"งั้นเดี๋ยวตะวันไปหานะ... พาคุณหนูไปด้วย" ตะวันรีบลุกขึ้นเตรียมจะแต่งตัวออกไปหาพี่สาวของเธอที่โรงพยาบาลทันที

(ไม่ได้ตะวัน... คือพี่นอนห้องผู้ป่วยรวมน่ะ และทางโรงพยาบาลก็ไม่ให้ญาติมาเฝ้าหรือเยี่ยมอะไรทั้งนั้นด้วย)

"พี่ตาลก็น่าจะโทรมาบ้างนะ เป็นห่วงมากเลยรู้ไหม?" เด็กสาวขึ้นเสียงกลับไปเล็กน้อย เพราะเธอต้องเป็นฝ่ายโทรถามแทบจะทั้งวัน

(ไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะ พรุ่งนี้ก็คงรับยาละกลับแล้ว... เราน่ะดูแลคุณหนูกับบ้านดี ๆ ล่ะ)

"ถ้าอาการดีจริง ๆ หมอจะให้นอนโรงพยาบาลทำไมกัน" ตะวันกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

"พี่ตาลเลิกโกหกตะวันเถอะ" ก่อนตัดสินใจพูดออกไปแบบตรง ๆ เพราะเธอรู้ว่าพี่สาวกำลังปกปิดอาการตัวเองอยู่แน่ ๆ เลย

(…) ปลายสายเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง

"ตอนนี้อาการมันแย่มากกว่าเดิมใช่ไหม?" ตะวันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและน้ำตาคลอ ๆ

(...ไม่ต้องร้องไห้หรอกน่า ...พี่อยู่กับหมอแล้วนะ ไม่เป็นอะไรหรอก) ตาลตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา

"พูดอยู่ได้ว่าไม่เป็นไร" เด็กสาวเอ่ยตัดพ้อไป

(หมอบอกว่าพี่ควรฟอกไต แล้วก็อยู่ดูอาการสักสองสามวันน่ะ... แกอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ได้ไหม)

(หมอยังบอกอีกว่าพี่อายุน้อย ไม่มีอะไรที่น่าห่วงเลย) ปลายสายย้ำพร้อมกับหัวเราะออกมาเบา ๆ

"…" ตะวันจุกจนพูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่ฟังเสียงของพี่สาวทั้งน้ำตา