LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 55

พิษสวาท | ตอนที่ 54 | สถานะที่แตกต่าง

หลังจากไพลอทออกไปได้ไม่นาน รันเวย์ก็เก็บเอกสารทุกอย่างบนโต๊ะปิดคอมก่อนจะเดินเข้ามาหาตะวันที่ยังคงนั่งแก้เรียงความและท่องศัพท์ใหม่ ๆ เพื่อเตรียมไปสอบวันพรุ่งนี้ไปด้วย

"กลับไปอ่านต่อที่บ้าน ฉันเลิกงานแล้ว" เขาถอดสูทพาดที่บ่าก่อนจะก้มหยิบกระดาษเรียงความของเธอขึ้นมาอ่าน หลังจากเสร็จงาน

"ค่ะ" ตะวันพยักหน้ารับ ก่อนจะเก็บหนังสือเรียนและปากกาดินสอต่าง ๆ ของเธอเข้ากระเป๋า

ร่างสูงเหลือบมองที่เธอเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ใครจะคิดว่าผู้บริหารระดับสูงอย่างเขา จะต้องมาช่วยเด็กมัธยมปลายติวเข้ามหาลัย

รันเวย์คว้ากระเป๋าหนังสือของตะวันมาถือให้ เขาทำตัวราวกับเป็นผู้ปกครองของเธอจริง ๆ เลย

พอเดินออกมาข้างนอก เลขาหน้าห้องของเขาได้กลับไปแล้ว เพียงแต่ว่าพอเดินผ่านออฟฟิศด้านใน กลับยังมีพนักงานที่นั่งทำ OT กันอยู่มากมาย และนั่นทำให้รันเวย์ชะงักฝีเท้าเล็กน้อย ก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึมในทันที

"เอ่อ...เธอถือกระเป๋าลงไปรอที่รถนะ...ฉันลืมของ!" รันเวย์ยื่นกระเป๋าหนังสือเรียนของตะวันส่งคืนให้เธอไปทันที

"อ๋อได้ค่ะ" ตะวันพยักหน้า พร้อมกับรับกระเป๋าของเธอคืนและเดินกลับไปรอที่รถแบบงง ๆ

"น้อง ๆ พี่ฝากเอาขยะไปทิ้งด้วยสิ" พนักงานคนหนึ่งถือถุงขยะมายื่นให้เธอ เพราะเห็นว่าตะวันสวมใส่ชุดแม่บ้านพอดี

"ของโต๊ะฉันด้วย" พนักงานสาวอีกคนก็ยื่นขยะมาให้เธอด้วยอีกคน

"ได้ค่ะ ๆ" ตะวันก็รับถุงขยะมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร เพราะเธอก็เป็นแม่บ้านจริง ๆ นั่นแหละ

และในจังหวะที่เธอกำลังจะลงลิฟต์ไปยังชั้นล่างของอาคาร เธอจึงได้หันกลับไปเห็นว่ารันเวย์เขายังคงหยุดยืนมองเธอจากที่เดิม ไม่ได้กลับไปเอาของแต่อย่างใดเลย

เมื่อเขาเห็นว่าเธอเข้าไปในลิฟต์แล้ว เขาถึงจะเดินต่อ ซึ่งทั้งหมดนี้ทำให้ตะวันเข้าใจแล้วว่า ที่เขาบอกให้เธอเดินออกมาก่อน ก็เพราะว่าเขาอายที่จะเดินกลับพร้อมเด็กรับใช้อย่างเธอก็เท่านั้นเอง...

"บอกกันตรง ๆ ก็ได้นี่นา" ตะวันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ จะว่าเธอเจียมตัวก็ใช่...จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงโกหก

และในจังหวะที่ลิฟต์ค่อย ๆ ปิดลง รันเวย์ถึุงจะเริ่มเดินออกมาอย่างช้า ๆ ซึ่งพอพนักงานที่นั่งทำงานกันอยู่เห็นเขา ทุกคนก็รีบลุกขึ้นก้มหัวทักทายเจ้านายทันที

"เธอไม่ควรลืมว่าเธอต่ำต้อยมากแค่ไหน..ตะวัน!" เด็กสาวพูดกับตัวเองอีกครั้ง สายตาของเธอมองถุงขยะในมือของตัวเอง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ

บนรถ

หลังจากที่ขึ้นรถกันมา ตะวันก็รีบเอากระดาษคำศัพท์ต่าง ๆ มานั่งท่องทันที ถึงแม้ว่าเธอจะจำมันได้ทุกคำแล้ว แต่ด้วยความที่เธอไม่อยากจะมีบทสนทนากับเขา รวมไปถึงไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเอาสายตาไปมองทางไหนดี

"ท่องมาทั้งวันยังจำไม่ได้อีกเหรอ?" ร่างสูงเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาท่องศัพท์เดิม ๆ

"ศัพท์ที่คุณรันให้เกือบ 100 ตัว...หนูจำไม่ได้ทั้งหมดหรอกค่ะ" เด็กสาวเอ่ยตอบไปอย่างแผ่วเบา

"ไหนลองเอาเรียงความของเธอมาให้ฉันตรวจสิ รถติดอยู่พอดี" เขาหันหน้าไปหาตะวันที่เอาแต่นั่งก้มหน้า

"ค่ะ" ตะวันหยิบกระดาษเป็นปึก ๆ ที่เธอตั้งใจเขียนส่งให้กับเขาไป ก่อนจะนั่งก้มหน้าท่องคำศัพท์ในมือต่อไป

"เขียนผิดแค่ 3 คำ แกรมม่าผิดแค่ 2 จุด" รันเวย์เอาปากกามาวงจุดที่ผิดต่าง ๆ ไปด้วยขณะที่รถจอดติดไฟแดงอยู่

"ก็ไม่แย่แล้วนะ" ฝ่ามือหนาหันมาลูบหัวของเธอเบา ๆ

"ถ้าโจทย์บอกให้เธอเขียน 500 คำขึ้นไป เธอเขียน 500 คำที่อ่านแล้วเข้าใจง่าย ตรงประเด็น…เธอก็น่าจะชนะทุกคนแล้ว" รันเวย์อธิบายให้ตะวันฟังอย่างละเอียด

"อ่านโจทย์ให้ขาด ตอบให้ตรงแค่นั้นพอ" เป็นครั้งแรกเลยที่เขาอธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น และดูสุขุมมาก ๆ

"ค่ะ" ตะวันพยักหน้ารับ ก่อนจะเหลือบไปมองทางร่างสูงเล็กน้อย

ซึ่งรันเวย์ก็ขับรถไป พูดอธิบายไปอย่างไม่มีเบื่อหน่ายเลย ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนชอบอธิบาย และไม่มีทางจะพูดอะไรซ้ำ ๆ แบบในตอนนี้แน่ ๆ

"การเรียงคำ มันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เธอเขียนได้เยอะและยาวแค่ไหน มันสำคัญที่ใจความที่เธอตั้งใจเขียนอธิบายลงไป...เพราะต่อให้เธอเขียนไป 1,000 กว่าคำเหมือนตอนแรก ๆ แต่เธอเขียนประโยคซ้ำ ๆ เดิม ๆ ตอบวกไปวนมา.. ถ้าฉันเป็นกรรมการฉันคงไม่เลือก" ร่างสูงยังคงพูดไปเรื่อย ๆ จนขับมาถึงบ้านเลย

"ที่เงียบนี่คือเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม?" รันเวย์หันกลับมาถามคนตัวเล็กทันทีที่เขาจอดรถสนิท

"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอรีบตอบกลับไปทันที

หลังจากที่ทั้งสองคนลงจากรถและเดินเข้าบ้านไป ตาลก็กำลังเข็นรถเซอร์เวย์ออกมาเล่นที่สวนข้างบ้านอยู่พอดี ตะวันที่เดินตามหลังของรันเวย์พอเหลือบไปเห็นเจ้าตัวเล็ก เธอก็รีบวิ่งเข้าไปเล่นด้วยทันที

"เจ้าเด็กอ้วน" ตะวันเอ่ยทักทายเซอร์เวย์ที่นอนโชว์พุงอยู่ในรถเข็นของเขา พอเด็กน้อยเห็นตะวันก็ยิ้มร่าออกมาทันที พร้อมกับยกแขนร้องจะให้อุ้ม

"มา ๆ ฮึบ! ตัวหนักอย่างกับถังแก๊สแล้วนะ" ตะวันอุ้มเซอร์เวย์ขึ้นมาหยอกล้อเล่นด้วยท่าทีคุ้นเคย

รันเวย์ยืนมองตะวันเล่นกับลูกชายของเขาอยู่สักพัก พอตาลหันมาเห็นเขาก็รีบเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที

"ว่าแต่เราเถอะ...ไปทำงานกับคุณรันเวย์เป็นยังไงบ้างตะวัน?" ตาลเอ่ยถามน้องสาวพร้อมกับมองชุดแม่บ้านที่เต็มยศของเธออย่างแอบตกใจอยู่เหมือนกัน

"ก็สนุกดีจ๊ะพี่ตาล" ตะวันตอบไปอย่างหลบสายตาทันที

"สนุก? " ตาลทวนคำตอบของน้องสาวอีกครั้ง

"หมายถึงก็ได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ เยอะดีจ๊ะ" คนตัวเล็กแสร้งอุ้มเซอร์เวย์โยกไปโยกมาเพื่อที่จะเลี่ยง ๆ ตอบคำถามของพี่ตาลไป

"ก็ดีแล้วละ...เราจะได้มีความรู้รอบตัวเยอะ ๆ และไม่โง่เหมือนพี่ที่วัน ๆ อยู่แต่บ้าน" ตาลลูบหัวตะวันเบา ๆ แววตาของเธอดูเศร้ามาก เพราะคิดว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสอยู่มองเห็นตะวันเติบโตไปกว่านี้แล้วแน่เลย ตะวันไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าพี่สาวเธอกำลังน้ำตาคลอเบ้า เพราะเธอมัวแต่หันไปเล่นกับเจ้าหนูน้อยเซอร์เวย์อยู่

"งั้นพี่ฝากเราดูแลคุณหนูไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่รีบไปเตรียมอาหารมื้อเย็นให้คุณรันเวย์ก่อน" ตาลรีบเดินหันหลังกลับเข้าบ้านทันที เพราะไม่อยากให้น้องสาวเห็นหยดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ

ภายในบ้าน

"วันนี้ไม่ต้องทำอาหารนะ ฉันสั่งจากร้านอาหารมา แล้วก็สั่งเผื่อพวกเธอด้วย" รันเวย์นั่งจิบไวน์และรีบเคลียร์งานของเขาต่อทันที

"ขอบคุณมากเลยนะคะคุณรัน" ตาลรีบยกมือไหว้ขอบคุณคนตรงหน้าทันที

"เอ่อ คุณรันคะ...คือวันพรุ่งนี้ยัยตะวันมันต้องไปสอบเข้ามหาลัยนะคะ ตาลอยากจะขออนุญาตให้ตะวันมันลางานสักวันหนึ่งนะคะ" ตาลขอลางานให้ตะวัน เพราะเธอจำได้ว่าครั้งก่อนที่เธอหายไปโดยไม่ได้ลางานก่อน รันเวย์ดูไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไร

"อืม ฉันรู้แล้วละ" รันเวย์เงยหน้าจากแฟ้มงานของเขาเล็กน้อย

"คืนนี้น้องสาวเธอขอร้องให้ฉันช่วยติวหนังสือให้" ร่างสูงพูดและมองหน้าของตาลด้วยแววตาที่จริงจังกว่าทุกครั้ง

"ฉันสงสาร ก็เลยว่าจะช่วย" รันเวย์รินไวน์เติมใส่แก้วและนั่งจิบไปเรื่อย ๆ อย่างอารมณ์ดี

"นี่ยัยตะวันกล้ารบกวนคุณรันเวย์ขนาดนี้เลยเหรอคะ...เดี๋ยวตาลต้องต่อว่าน้องตัวเองสักหน่อยแล้ว" ตาลถามกลับไปทันที ในตอนที่ตะวันไปขอรบกวนคุณนับหนึ่งก็ว่ายังไม่ค่อยแปลกเท่าไร

แต่ไปขอรบกวนให้คุณรันเวย์ช่วยติวให้นี่สิ...ทำไมถึงใจกล้าขนาดนั้นนะ..

"ไม่ต้องหรอก...มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรสำหรับฉัน" รันเวย์ยักไหล่ตอบกลับอย่างหน้าตาเฉย

"แล้วคืนนี้เธอช่วยดูแลไอ้เด็กนั่นหน่อยนะ ฉันนอนไม่หลับถ้าได้ยินเสียงมันร้องตอนดึก ๆ นะ!" รันเวย์พูดพร้อมกับหันไปมองทางตะวันที่กำลังอุ้มเซอร์เวย์เดินเข้ามาพอดี

"ได้เลยค่ะคุณรัน...เดี๋ยวคืนนี้ตาลจะนอนเฝ้าคุณหนูเองค่ะ...โดยปกติแล้วถ้าแกตื่นมาไม่เจอใครแกก็มักจะร้องเรียกนะคะ" ตาลอธิบายไปอย่างใจเย็น

"อืมดี" รันเวย์พยักหน้ารับและเอ่ยตอบตาลไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มนวลกว่าทุกครั้ง จนตาลเองยังแอบประหลาดใจไม่น้อยเลย

"ส่วนเธอ หลังสองทุ่มให้มาหาฉันที่ห้องทำงาน" รันเวย์หันไปพูดกับตะวันด้วยใบหน้าเคร่งขรึมก่อนจะเดินขึ้นห้องของเขาไปทันที

"ค่ะ" ตะวันก็ขานตอบกลับไปตามปกติ