LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 54

พิษสวาท | ตอนที่ 53 | ความ (ไม่) ลับ

เด็กสาวหยิบแก้วกาแฟของรันเวย์ขึ้นมาค่อย ๆ ดื่มไปทีละนิด ๆ จนหมดแก้ว เพื่อกลบความรู้สึกคาว ๆ ที่ปลายลิ้นของเธอ

ขณะที่เขาก็จ้องมองลำคอของเด็กสาวขณะกลืนกาแฟลงคอทีละอึก ๆ และนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป พลางลอบยิ้มออกมาเล็กน้อย

หลังจากตะวันวางแก้วลง เธอก็เริ่มต้นลองเขียนเรียงความภาษาอังกฤษตามหัวข้อที่เขาให้ทันที

เขายกปลายปากกาสีดำขีดฆ่าลงบนแผ่นกระดาษที่เธอกำลังเขียนอยู่ทันที

"เธอควรจะคิดก่อนแล้วค่อยเขียนลงไป การที่กระดาษมีรอยลบมากเกินไป หนึ่งแสดงถึงความไม่พร้อม สองแสดงถึงความไม่เป็นมืออาชีพ หรือสามเธออาจจะตอบคำถามนี้ไม่ได้ก็เลยขีด ๆ เขียน ๆ ลบ ๆ อยู่เรื่อย" เขายื่นกระดาษแผ่นใหม่ส่งให้เธอไป

"จะเขียนภาษาอื่น อย่างแรกไม่ต้องนึกถึงคำไทย...ในหัวให้นึกเป็นภาษาที่เธอต้องการจะสื่อสารออกไป" เขาชี้ไปที่ขมับของตะวันเบา ๆ

"เร็วสิ เขียนให้เสร็จฉันจะได้ตรวจ" เขาพูดกับเธอเพียงเท่านั้น ก่อนจะหันไปนั่งอ่านอีเมลบนจอคอมพิวเตอร์ด้านหน้าของตัวเองทันที

อีเมลแทบจะทุกฉบับของรันเวย์ล้วนแต่เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด ซึ่งเขาเองก็พิมพ์ตอบโต้กลับไปได้ โดยที่แทบจะไม่กดลบเลยแม้แต่ตัวเดียว

ตะวันแอบเหลือบมองเขาเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าคนที่สำมะเลเทเมาไปวัน ๆ วันนี้จะดูจริงจังกับงานได้มากขนาดนี้

"อย่าขยับเยอะได้ไหม หรือว่าเธออยากจะเขียนไปทำอย่างอื่นไปด้วย" เขากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอ แม้ว่าสายตาจะมองจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่มืออีกข้างก็ลูบหน้าท้องของตะวันขึ้นลงเบา ๆ

"มะ..ไม่ค่ะ" เด็กสาวส่ายหน้าทันที ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเขียนเรียงความต่อไป

หลังจากต่างคนต่างทำงานของตัวเองไปเรื่อย ๆ รันเวย์ก็ก้มมองนาฬิกาเล็กน้อย ซึ่งไม่นานเลขาหน้าห้องก็โทรมาตามเขาไปประชุมช่วงบ่าย

"นั่งเขียนไป ถ้าเขียนเสร็จก็เขียนหัวข้ออื่นต่อ" เขาเขียนหัวข้อเรียงความมาให้เพิ่มอีก 4-5 หัวข้อ

"แล้วเดี๋ยวฉันจะมาตรวจ " เขาพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ โดยตะวันก็ต้องลุกตามทันที

เธอนั่งบนตักของเขา จนปวดขาไปหมดแล้ว จะขยับก็ขยับไม่ได้ จะไปนั่งที่อื่นก็ไม่ได้อีก

"คำไหนสะกดผิด โดนทำโทษ" เขาจับใบหน้าของเธอหันกลับมาจ้องหน้าตัวเองอีกครั้ง

"แกรมม่าผิด โดนทำโทษ"

"เขียนผิดประเด็น...โดนทำโทษ"

"หนูไม่ได้เก่งเหมือนคุณนะคะ...มันก็ต้องมีผิดอยู่แล้ว" ตะวันหน้ามุ่ยตอบกลับไปทันที

"งั้นทำโทษเลยไหม?" เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ จนปลายจมูกของทั้งคู่สัมผัสกันเล็กน้อย

"อะ...เอ่อ..รีบไปประชุมเถอะค่ะ" ตะวันดันรันเวย์ออกไปห่างจากตัวเองเล็กน้อย

"โอเค" ร่างสูงแสยะยิ้ม ก่อนจะจับคนตัวเล็กนั่งลงบนเก้าอี้ผู้บริหารตามเดิม

ก่อนที่เขาจะหยิบสูทมาสวมใส่ และเดินออกไปจากห้องทันที เพื่อเข้าประชุม

ผ่านไปเกือบ 5 นาที

ก๊อก ๆ ๆ จู่ ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ตะวันชะงักไปเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่กล้าขานตอบไป เพราะมันคือห้องทำงานของรันเวย์ แล้วคนที่มาเคาะเป็นใครก็ไม่รู้ เพราะถ้าเป็นคุณรันคงเปิดเข้ามาแล้วแน่ ๆ

"หลบใต้โต๊ะแล้วกัน" สาวน้อยกำลังจะเลื่อนเก้าอี้มุดเข้าไปใต้โต๊ะ ใครคนนั้นก็ดันเปิดประตูพุ่งพรวดเข้ามาพอดี

"เฮีย..ขอยืมสูทหน่อยสิ" ผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยท่าทีเร่งรีบ เขาดูรีบขนาดที่เสื้อเชิ้ตยังติดกระดุมได้ไม่ครบเลย

"อะ.อึก..อืม...สวัสดีค่ะคุณไพลอท" ตะวันที่กำลังจะมุด ก็ต้องหยุดค้างทันทีเพราะไพลอทเปิดประตูเข้ามาเห็นเธอแล้ว

"อ้าว...เธอ" ไพลอทหรี่ตามองตรงมาที่ตะวันด้วยความตกใจไม่แพ้กัน

"ทำไม..ถึงมาอยู่นี่ล่ะ?" เขาเอ่ยถามเพราะไพลอทจำได้ดีว่าตะวันคือแม่บ้านของรันเวย์ แต่ทว่านี่มันที่ทำงาน แถมเธอยังใจกล้ามากที่จะนั่งโต๊ะทำงานของผู้บริหารอีกด้วย

"เออคือหนูมาทำความสะอาดห้องนี้นะคะ" เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้และตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก