LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 55

พิษสวาท | ตอนที่ 54 | สถานะที่แตกต่าง

หลังจากไพลอทออกไปได้ไม่นาน รันเวย์ก็เก็บเอกสารทุกอย่างบนโต๊ะปิดคอมก่อนจะเดินเข้ามาหาตะวันที่ยังคงนั่งแก้เรียงความและท่องศัพท์ใหม่ ๆ เพื่อเตรียมไปสอบวันพรุ่งนี้ไปด้วย

"กลับไปอ่านต่อที่บ้าน ฉันเลิกงานแล้ว" เขาถอดสูทพาดที่บ่าก่อนจะก้มหยิบกระดาษเรียงความของเธอขึ้นมาอ่าน หลังจากเสร็จงาน

"ค่ะ" ตะวันพยักหน้ารับ ก่อนจะเก็บหนังสือเรียนและปากกาดินสอต่าง ๆ ของเธอเข้ากระเป๋า

ร่างสูงเหลือบมองที่เธอเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ใครจะคิดว่าผู้บริหารระดับสูงอย่างเขา จะต้องมาช่วยเด็กมัธยมปลายติวเข้ามหาลัย

รันเวย์คว้ากระเป๋าหนังสือของตะวันมาถือให้ เขาทำตัวราวกับเป็นผู้ปกครองของเธอจริง ๆ เลย

พอเดินออกมาข้างนอก เลขาหน้าห้องของเขาได้กลับไปแล้ว เพียงแต่ว่าพอเดินผ่านออฟฟิศด้านใน กลับยังมีพนักงานที่นั่งทำ OT กันอยู่มากมาย และนั่นทำให้รันเวย์ชะงักฝีเท้าเล็กน้อย ก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึมในทันที

"เอ่อ...เธอถือกระเป๋าลงไปรอที่รถนะ...ฉันลืมของ!" รันเวย์ยื่นกระเป๋าหนังสือเรียนของตะวันส่งคืนให้เธอไปทันที

"อ๋อได้ค่ะ" ตะวันพยักหน้า พร้อมกับรับกระเป๋าของเธอคืนและเดินกลับไปรอที่รถแบบงง ๆ

"น้อง ๆ พี่ฝากเอาขยะไปทิ้งด้วยสิ" พนักงานคนหนึ่งถือถุงขยะมายื่นให้เธอ เพราะเห็นว่าตะวันสวมใส่ชุดแม่บ้านพอดี

"ของโต๊ะฉันด้วย" พนักงานสาวอีกคนก็ยื่นขยะมาให้เธอด้วยอีกคน

"ได้ค่ะ ๆ" ตะวันก็รับถุงขยะมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร เพราะเธอก็เป็นแม่บ้านจริง ๆ นั่นแหละ

และในจังหวะที่เธอกำลังจะลงลิฟต์ไปยังชั้นล่างของอาคาร เธอจึงได้หันกลับไปเห็นว่ารันเวย์เขายังคงหยุดยืนมองเธอจากที่เดิม ไม่ได้กลับไปเอาของแต่อย่างใดเลย

เมื่อเขาเห็นว่าเธอเข้าไปในลิฟต์แล้ว เขาถึงจะเดินต่อ ซึ่งทั้งหมดนี้ทำให้ตะวันเข้าใจแล้วว่า ที่เขาบอกให้เธอเดินออกมาก่อน ก็เพราะว่าเขาอายที่จะเดินกลับพร้อมเด็กรับใช้อย่างเธอก็เท่านั้นเอง...

"บอกกันตรง ๆ ก็ได้นี่นา" ตะวันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ จะว่าเธอเจียมตัวก็ใช่...จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงโกหก

และในจังหวะที่ลิฟต์ค่อย ๆ ปิดลง รันเวย์ถึุงจะเริ่มเดินออกมาอย่างช้า ๆ ซึ่งพอพนักงานที่นั่งทำงานกันอยู่เห็นเขา ทุกคนก็รีบลุกขึ้นก้มหัวทักทายเจ้านายทันที

"เธอไม่ควรลืมว่าเธอต่ำต้อยมากแค่ไหน..ตะวัน!" เด็กสาวพูดกับตัวเองอีกครั้ง สายตาของเธอมองถุงขยะในมือของตัวเอง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ

บนรถ

หลังจากที่ขึ้นรถกันมา ตะวันก็รีบเอากระดาษคำศัพท์ต่าง ๆ มานั่งท่องทันที ถึงแม้ว่าเธอจะจำมันได้ทุกคำแล้ว แต่ด้วยความที่เธอไม่อยากจะมีบทสนทนากับเขา รวมไปถึงไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเอาสายตาไปมองทางไหนดี

"ท่องมาทั้งวันยังจำไม่ได้อีกเหรอ?" ร่างสูงเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาท่องศัพท์เดิม ๆ

"ศัพท์ที่คุณรันให้เกือบ 100 ตัว...หนูจำไม่ได้ทั้งหมดหรอกค่ะ" เด็กสาวเอ่ยตอบไปอย่างแผ่วเบา

"ไหนลองเอาเรียงความของเธอมาให้ฉันตรวจสิ รถติดอยู่พอดี" เขาหันหน้าไปหาตะวันที่เอาแต่นั่งก้มหน้า

"ค่ะ" ตะวันหยิบกระดาษเป็นปึก ๆ ที่เธอตั้งใจเขียนส่งให้กับเขาไป ก่อนจะนั่งก้มหน้าท่องคำศัพท์ในมือต่อไป

"เขียนผิดแค่ 3 คำ แกรมม่าผิดแค่ 2 จุด" รันเวย์เอาปากกามาวงจุดที่ผิดต่าง ๆ ไปด้วยขณะที่รถจอดติดไฟแดงอยู่

"ก็ไม่แย่แล้วนะ" ฝ่ามือหนาหันมาลูบหัวของเธอเบา ๆ

"ถ้าโจทย์บอกให้เธอเขียน 500 คำขึ้นไป เธอเขียน 500 คำที่อ่านแล้วเข้าใจง่าย ตรงประเด็น…เธอก็น่าจะชนะทุกคนแล้ว" รันเวย์อธิบายให้ตะวันฟังอย่างละเอียด

"อ่านโจทย์ให้ขาด ตอบให้ตรงแค่นั้นพอ" เป็นครั้งแรกเลยที่เขาอธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น และดูสุขุมมาก ๆ

"ค่ะ" ตะวันพยักหน้ารับ ก่อนจะเหลือบไปมองทางร่างสูงเล็กน้อย