LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 60

พิษสวาท | ตอนที่ 59 | อาจไม่รอด

(เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเหตุสมมุติ ที่เกิดขึ้นในจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น

ตะเกียงไม่ได้มีเจตนาทำให้บุคคล อาชีพ หรือสถานที่ใด ๆ ได้รับการเสื่อมเสีย)

ในอ้อมแขนของพี่ตาลยังคงกอดเด็กน้อยเอาไว้แน่น สงสัยว่าในตอนที่เธอล้ม เธอคงพยายามเอาตัวเองป้องกันไม่ให้เซอร์เวย์ต้องได้รับบาดเจ็บแน่ ๆ

คุณพยาบาลรีบเดินตรงเข้ามาตรวจดูอาการเบื้องต้นของตาล

"คนไข้หมดสติ ชีพจรเต้นอ่อน และมีแผลที่ศีรษะ" พยาบาลสาวบอกกับทีมบุรุษพยาบาลที่วิ่งเข้ามาพร้อม ๆ กัน

"คนไข้มีโรคประจำตัวอะไรไหมคะ?" พยาบาลนำเปลมาวางข้าง ๆ ร่างของพี่ตาล พร้อมกับหันมาถามทางตะวันด้วยท่าทีรีบเร่ง

"มีค่ะมี..พี่สาวหนูเป็น..โรคไตนะคะ" ตะวันเอ่ยตอบพยาบาลไปก่อนจะอุ้มเซอร์เวย์ขึ้นมาจากอ้อมกอดของพี่ตาลทันที ในขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังจะเคลื่อนย้ายตัวผู้ป่วยขึ้นเตียง

"งั้นเดี๋ยวญาติรีบไปเอายาโรคประจำตัวทั้งหมดของคนไข้ และเอกสารต่าง ๆ ติดตัวไปด้วยนะคะ เพื่อให้คุณหมอช่วยวินิจฉัยโรคได้อย่างถูกต้อง" พยาบาลรีบเงยหน้าบอกกับตะวันทันที

ซึ่งตะวันก็พยักหน้ารับและรีบวิ่งตรงไปที่ห้องพักของเธอ ตะวันวางเซอร์เวย์ลงก่อนจะวิ่งวุ่นรื้อค้นเอกสารส่วนตัวของพี่ตาล

แต่ไม่รู้ว่าเธอลนลานมากจนเกินไป หรือพี่ตาลเอามันไปแอบไว้ที่ไหนกันแน่ เพราะตะวันพยายามหาเท่าไร เธอก็หาไม่เจอเลย

สายตาที่แดงก่ำเหลือบมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหันไปเห็นลิ้นชักข้างหัวเตียงที่ถูกล็อกเอาไว้

"เอาวะ อาจจะใช่ก็ได้" ตะวันพยายามตั้งสติ ก่อนจะเดินไปหยิบค้อนมาทุบแม่กุญแจทันที ทุกอย่างเธอต้องทำแข่งกับเวลาจริง ๆ เพราะรถพยาบาลยังคงจอดรอเธออยู่ด้านหน้าบ้าน ถ้าไม่มีญาติไปเซ็นรับรองพวกเขาก็จะไม่ยอมรักษาเธอแน่

หลังจากที่ทุบกุญแจได้แล้ว เธอก็เจอกับเอกสารทุกอย่าง และยารักษาโรคไตมากมายที่มีเหลือแค่ซองเปล่า แต่ตัวยาน่าจะหมดไปสักพักแล้ว

"โรคไตวายระยะสุดท้าย" ตะวันอ่านชื่อโรคทั้งน้ำตา แต่เธอยังไม่มีเวลาที่จะคิดเสียใจอะไรในตอนนี้ เด็กสาวเก็บซองยา และเอกสารทุกชิ้นใส่กระเป๋านักเรียนของเธอ ก่อนจะเดินไปอุ้มเจ้าตัวเล็กวิ่งกลับไปขึ้นรถของโรงพยาบาลทั้งน้ำตาอาบสองข้างแก้ม..

บนรถพยาบาล

ตะวันนั่งร้องไห้เงียบ ๆ มองดูพยาบาลช่วยกันปฐมพยาบาลพี่สาวของเธอที่นอนหน้าซีด อยู่ตรงหน้า

เธอไม่กล้าจะเอ่ยถามอะไรเลย เพราะกลัวจะไปรบกวนสมาธิการทำงานของเหล่าคุณพยาบาลบนรถ

ทางด้านของเซอร์เวย์ เหมือนจะมีรอยช้ำที่หน้าผากเล็กน้อย คงจะเป็นตอนที่ล้มกระแทกพื้นไปแน่ ๆ เด็กน้อยร้องไห้อยู่นานจนไม่มีเสียงและไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาแล้ว มันช่างเป็นภาพที่เจ็บปวดสำหรับตะวันมากจริง ๆ

"ตะวันขอโทษที่มาช้านะ.....หนูเจ็บมากไหมลูก?" ตะวันเป่าหัวโนของเซอร์เวย์เบา ๆ แม้ว่าตัวเองจะขวัญเสียมากแค่ไหน แต่เธอก็ต้องนั่งปลอบเซอร์เวย์ที่อยู่ในอ้อมอกไปด้วย เด็กน้อยคงจะร้องไห้นานมาก เขาดูไม่มีเสียงจะเปล่งออกมาแล้วในตอนนี้

"เดี๋ยวตะวันพาไปหาหมอนะ" ตะวันลูบหัวเซอร์เวย์เบา ๆ ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากของเจ้าอ้วนของเธอทั้งน้ำตา

โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

"อาการนี้เป็นอาการไตวายเฉียบพลันนะคะ...แต่ว่าตอนนี้ห้อง ICU โรงพยาบาลของเราเต็มจริง ๆ นะคะ คนไข้อาจจะต้องรอก่อน" หมอที่ทำแผลบนศีรษะบอกกับตะวันด้วยใบหน้าที่ลำบากใจ

"คำว่าเฉียบพลันมันรอได้ด้วยเหรอคะ คุณหมอ" ตะวันเอ่ยถามอย่างแผ่วเบากลับไปทั้งน้ำตา

"ตอนนี้หมอประจำไข้กำลังเข้าผ่าตัดอยู่นะคะ ส่วนหมอโรคไตท่านอื่น ๆ ก็...คงต้องรอสักพัก เพราะทุกคนก็มีเคสกันหมด" หมอห้องฉุกเฉินอธิบายให้ตะวันฟังอย่างใจเย็น

"ตอนนี้หมอกำลังหาโรงพยาบาลเพื่อทำการส่งตัวไปรักษาต่อ..แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องรออยู่ดี" หมอผู้หญิงพูดต่อด้วยท่าทีเหน็ดเหนื่อยไม่แพ้กัน