LOVE POSITIONS พิษสวาท พิษสวาท | ตอนที่ 59 | อาจไม่รอด

สายตาที่แดงก่ำเหลือบมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหันไปเห็นลิ้นชักข้างหัวเตียงที่ถูกล็อกเอาไว้

"เอาวะ อาจจะใช่ก็ได้" ตะวันพยายามตั้งสติ ก่อนจะเดินไปหยิบค้อนมาทุบแม่กุญแจทันที ทุกอย่างเธอต้องทำแข่งกับเวลาจริง ๆ เพราะรถพยาบาลยังคงจอดรอเธออยู่ด้านหน้าบ้าน ถ้าไม่มีญาติไปเซ็นรับรองพวกเขาก็จะไม่ยอมรักษาเธอแน่

หลังจากที่ทุบกุญแจได้แล้ว เธอก็เจอกับเอกสารทุกอย่าง และยารักษาโรคไตมากมายที่มีเหลือแค่ซองเปล่า แต่ตัวยาน่าจะหมดไปสักพักแล้ว

"โรคไตวายระยะสุดท้าย" ตะวันอ่านชื่อโรคทั้งน้ำตา แต่เธอยังไม่มีเวลาที่จะคิดเสียใจอะไรในตอนนี้ เด็กสาวเก็บซองยา และเอกสารทุกชิ้นใส่กระเป๋านักเรียนของเธอ ก่อนจะเดินไปอุ้มเจ้าตัวเล็กวิ่งกลับไปขึ้นรถของโรงพยาบาลทั้งน้ำตาอาบสองข้างแก้ม..

บนรถพยาบาล

ตะวันนั่งร้องไห้เงียบ ๆ มองดูพยาบาลช่วยกันปฐมพยาบาลพี่สาวของเธอที่นอนหน้าซีด อยู่ตรงหน้า

เธอไม่กล้าจะเอ่ยถามอะไรเลย เพราะกลัวจะไปรบกวนสมาธิการทำงานของเหล่าคุณพยาบาลบนรถ

ทางด้านของเซอร์เวย์ เหมือนจะมีรอยช้ำที่หน้าผากเล็กน้อย คงจะเป็นตอนที่ล้มกระแทกพื้นไปแน่ ๆ เด็กน้อยร้องไห้อยู่นานจนไม่มีเสียงและไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาแล้ว มันช่างเป็นภาพที่เจ็บปวดสำหรับตะวันมากจริง ๆ

"ตะวันขอโทษที่มาช้านะ.....หนูเจ็บมากไหมลูก?" ตะวันเป่าหัวโนของเซอร์เวย์เบา ๆ แม้ว่าตัวเองจะขวัญเสียมากแค่ไหน แต่เธอก็ต้องนั่งปลอบเซอร์เวย์ที่อยู่ในอ้อมอกไปด้วย เด็กน้อยคงจะร้องไห้นานมาก เขาดูไม่มีเสียงจะเปล่งออกมาแล้วในตอนนี้

"เดี๋ยวตะวันพาไปหาหมอนะ" ตะวันลูบหัวเซอร์เวย์เบา ๆ ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากของเจ้าอ้วนของเธอทั้งน้ำตา

โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

"อาการนี้เป็นอาการไตวายเฉียบพลันนะคะ...แต่ว่าตอนนี้ห้อง ICU โรงพยาบาลของเราเต็มจริง ๆ นะคะ คนไข้อาจจะต้องรอก่อน" หมอที่ทำแผลบนศีรษะบอกกับตะวันด้วยใบหน้าที่ลำบากใจ

"คำว่าเฉียบพลันมันรอได้ด้วยเหรอคะ คุณหมอ" ตะวันเอ่ยถามอย่างแผ่วเบากลับไปทั้งน้ำตา

"ตอนนี้หมอประจำไข้กำลังเข้าผ่าตัดอยู่นะคะ ส่วนหมอโรคไตท่านอื่น ๆ ก็...คงต้องรอสักพัก เพราะทุกคนก็มีเคสกันหมด" หมอห้องฉุกเฉินอธิบายให้ตะวันฟังอย่างใจเย็น

"ตอนนี้หมอกำลังหาโรงพยาบาลเพื่อทำการส่งตัวไปรักษาต่อ..แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องรออยู่ดี" หมอผู้หญิงพูดต่อด้วยท่าทีเหน็ดเหนื่อยไม่แพ้กัน

"แต่พี่หนูอาการหนักมากเลยนะคะ....ให้คุณหมอช่วยก่อนไม่ได้เหรอ?" ตะวันอุ้มเซอร์เวย์ไปน้ำตาไหลไป เธอพยายามจะยกมือไหว้ขอร้องจากทุก ๆ คน

"น้องค่ะ คนไข้คนอื่น ๆ ก็หนักเหมือนกันค่ะ...น้องลองมองดูรอบ ๆ ห้องฉุกเฉินนี่สิคะ..ไม่ได้มีแค่พี่สาวของน้องคนเดียวที่ต้องรักษานะ" หมอผู้หญิงจำเป็นต้องพูดตรง ๆ เพื่อให้ตะวันเข้าใจ

"หมออยากให้เข้าใจจริง ๆ ว่าไม่ใช่เราไม่อยากช่วย แต่คนไข้ตอนนี้ไม่ใช่แค่เตียงไม่พอ...หมอกับพยาบาลก็ไม่พอเหมือนกัน" หมอถอนหายใจออกมา เพราะเธอต้องนั่งอธิบายแบบนี้ให้ญาติของคนเจ็บแทบจะทุกคนเลย

ตะวันมองไปรอบ ๆ ห้องฉุกเฉินและร้องไห้ออกมาทันที เพราะคิวรักษาของโรงพยาบาลรัฐบาลมันยาวมาก ๆ ห้อง ICU ก็ไม่ว่างเลยจริง ๆ

"ยังไงถ้าได้โรงพยาบาลแล้ว หมอจะให้พยาบาลส่งตัวไปนะ" เธอพูดกับตะวันอย่างลำบากใจ ก่อนจะเดินหันหลังกลับไปเพื่อทำหน้าที่ต่อ…

"คุณหมอคะ...แต่หนูเงินมีเยอะนะ....มีเงินจริง ๆ หมอช่วยรักษาพี่สาวหนูก่อนได้ไหม?" ตะวันเดินไปคว้าแขนของคุณหมอเอาไว้และอ้อนวอนไปทั้งน้ำตา แม้คำพูดของเธอมันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้ตะวันไม่สนใจอะไรแล้วจริง ๆ