LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 11

พิษสวาท | ตอนที่ 10 | พิษรักจบสิ้น

สาวน้อยดันถอยไปชนกับราวด้านบนของตู้จึงทำให้เสื้อผ้าที่แขวนเอาไว้มันถล่มลงมาเสียงโครมสนั่น ทั้งสองคนหันมามองอย่างพร้อมเพียงกันในทันใด แต่ทว่าเมื่อเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์รันเวย์ดังขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงเลยปล่อยผ่านไปก่อน สายตาจดจ่ออยู่กับข้อความ คิ้วทั้งสองข้างขมวดผูกกันเป็นปมทันที

"เธอรีบไปซะ! และห้ามพูดหรือตอบอะไรกับใครทั้งนั้น"

"และถ้าแสดงพิรุธออกมาแม้แต่นิดเดียว ฉันจะสั่งให้นักเลงพวกนั้นฆ่าเธอทิ้งทันที... เข้าใจไหม?" เขาบีบไปที่ต้นคอของหญิงสาวเบา ๆ เพื่อข่มขู่ ตะวันซึ่งเห็นภาพนั้นก็ถึงกับต้องยกมือปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น

"เข้าใจค่ะ" พิต้ารีบพยักหน้ารับ รันเวย์จึงผลักเธอออกไปจากห้องอย่างเต็มแรง

"ไป!" เขาตะโกนไล่หลังหญิงสาวอีกครั้ง เมื่อเธอคนนั้นเดินออกไปได้ไม่นาน

"พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วยเถิด ๆ" ตะวันยกมือไหว้ขอพรอย่างสิ้นหวังเมื่อร่างสูงเหลือบมองมายังตู้เสื้อผ้าด้วยความสงสัย โชคดีที่เขาไม่ได้มีเวลามากพอที่จะเปิดดูว่ามีอะไรซ่อนด้านใน ซึ่งถือว่าสาวน้อยยังพอมีบุญอยู่บ้างเหมือนกัน

รันเวย์รีบปิดไฟทุกดวงในห้อง เขาพยายามยืนตั้งสติอยู่นาน ก่อนจะเดินไปหยิบอะไรบางอย่างมาเตรียมการด้วยท่าทีเร่งรีบและหลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นในทันใด

ก๊อก ๆ เสียงประตูค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ พร้อมกับฝีเท้าย่องเบาของหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับมองไปรอบ ๆ โดยมีรันเวย์ซึ่งแอบยืนอยู่ด้านหน้าตู้เสื้อผ้าของตะวัน หรือด้านหลังเธอคนนั้นนั่นเอง

"คิดว่าเซอร์ไพรส์เป็นคนเดียวเหรอหนึ่ง" ร่างสูงเดินไปหยุดใกล้ ๆ และเมื่ออีกฝ่ายหันกลับมาเขาก็คุกเข่าลงตรงหน้าทันทีหญิงสาวเบิกตาโตมองคนรักทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอ

"ไม่นะ อย่าตอบตกลงนะ" ตะวันเอ่ยพึมพำเบา ๆ ขณะที่มองแผ่นหลังซาตานตรงหน้าด้วยความรู้สึกสงสารแฟนสาวของเขาจับใจ กับผู้หญิงคนนี้แล้วคุณรันเวย์เหมือนเปลี่ยนเป็นใครอีกคนจริง ๆ เขาอ่อนโยน ละมุน และเก็บเขี้ยวเล็บซ่อนเอาไว้ได้เป็นอย่างดี

"นับหนึ่งครับ... เราสองคนคบกันมาเกือบ 7 ปีแล้วนะ" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยพร้อมกับแววตาที่อ่อนโยน

"ผ่านทุกข์ ผ่านสุขมาด้วยกัน" คำพูดนี้ประดิษฐ์ออกมาได้อย่างสวยงาม ต่างจากเมื่อกี้ราวฟ้ากับดิน

"รันดีใจนะที่ได้เป็นแฟนกับคนที่ทั้งสวยและแสนดีแบบหนึ่ง" รันเวย์เปิดกล่องแหวนยื่นไปตรงหน้าของเธอทันที

"หนึ่งเป็นของล้ำค่าที่รันไม่มีทางจะปล่อยไป" เขาหยิบแหวนเพชรที่เปล่งประกายระยิบระยับขึ้นมา ด้วยเพชรน้ำดีที่มีขนาดเกือบ ๆ 10 กะรัต ซึ่งเป็นการออกแบบให้ใหญ่และสวยงามดูทันสมัยมากกว่าเดิม แต่ตัวเรือนคือแหวนเก่าแก่ประจำตระกูลที่ตกทอดรุ่นสู่รุ่น "ขอบคุณฟ้าที่สร้างนับหนึ่งมาเพื่อให้รันรัก ...เราแต่งงานกันนะ" รันเวย์เงยหน้ามองใบหน้าสะสวยของเธอด้วยความหวัง

"แต่งสิ" นับหนึ่งตอบไปเสียงสั่นเพราะเอาแต่ร้องไห้กับคำพูดจากแฟนหนุ่มจนพูดอะไรไม่ออกเลย

รันเวย์จึงค่อย ๆ สวมแหวนทับลงไปบนแหวนวงเก่าที่เขาเคยซื้อให้เธอสมัยคบกันใหม่ ๆ เพื่อหมั้นหมายอีกฝ่ายเอาไว้ก่อน

"แม่เคยบอกรันว่าแหวนวงนี้มันจะเลือกสะใภ้ดี ๆ เข้าบ้าน และหนึ่งจะเป็นเจ้าสาวของรันเวย์คนนี้คนเดียว เพียงคนเดียวเท่านั้น" พูดจบก็โผเข้ากอดเธอเอาไว้แน่น ในขณะที่อีกฝ่ายนั้นเอาแต่ยืนนิ่งพลางร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ทั้งยังตื้นตันกับสิ่งที่แฟนทำให้

"รันรักหนึ่งมาก ๆ นะ" ชายหนุ่มโอบกอดและลูบหลังนับหนึ่งเบา ๆ พร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าให้

ตะวันทำได้แค่เพียงยืนมองภาพทั้งสองคนแม้ภายในใจไม่ได้รู้สึกยินดีเลยกับความรักที่เห็น แต่ครั้นจะผลักประตูตู้เสื้อผ้าออกไปแฉตัวตนที่แท้จริงของเขาก็ไม่กล้าอยู่ดี คำเตือนจากพี่ตาลยังคงหลอกหลอนอยู่ในโสตประสาทเธอตลอด

"ทำไมคนดี ๆ แบบพี่คนสวยต้องมาตกนรกทั้งเป็นกับผู้ชายคนนี้ด้วยนะ" เธอมองที่นับหนึ่งด้วยความรู้สึกอยากจะช่วยเหลือทว่าสุดท้ายตนเองก็เพียงแค่เด็กอายุ 16 ปีและมีฐานะเป็นเด็กรับใช้ในบ้านคนหนึ่งเท่านั้น

"เขามันโคตร ๆ ๆ จะเลวเลยอะ" ตะวันถอนหายใจขณะพูดออกมาและยืนมองทั้งสองคนจากร่องตรงกลางประตูตู้เสื้อผ้าหรูในห้องนอนของรันเวย์

หลังจากนั้นไม่กี่วัน...

งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างเร่งด่วนมาก ๆ คุณรันรีบพาคุณนับหนึ่งไปจดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมาย อีกทั้งคุณผู้หญิงก็ได้เรียกคนใช้ทั้งหมดมารวมตัวกันเพื่อที่เธอจะประกาศอย่างเป็นทางการว่า

ตอนนี้คุณนับหนึ่งถือเป็นสะใภ้คนโตของบ้านหลังนี้และนับว่าเป็นคุณผู้หญิงอีกคน ซึ่งตามจริงเหล่าสาวใช้ล้วนรู้จักดีอยู่แล้วจะมีก็แค่ตะวันที่ไม่ค่อยได้เจอกับพวกเจ้านายสักเท่าไหร่ เพราะเธอยังมีหน้าที่ไปเรียนหนังสือทั้งยังไม่ได้เข้ามารับผิดชอบหน้าที่อะไรสำคัญ ๆ ส่วนมากคืองานง่าย ๆ ชั่วครั้งชั่วคราวที่ป้า ๆ น้า ๆ และพี่ ๆ เรียกให้ช่วยเท่านั้น