LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 113

​

พิษสวาท | ตอนที่ 112 | มันไม่เหมือนเดิมแล้ว

(มีภาพประกอบ)

"…." ร่างสูงยังคงไม่ตอบอะไรกลับมา เขาเอาแต่มองแววตาของตะวันค้างอยู่แบบนั้น

"หรือว่าคุณรันอยากจะเห็นแผลบนใบหน้าของตะวันก่อนแล้วถึงจะตอบได้ว่า... (ตะวัน) / ระหว่างเรามันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว (รันเวย์) "เขาเอ่ยตอบกลับไปเสียงเรียบ และคำตอบของรันเวย์ก็ทำเอาเด็กสาวถึงกับชะงักไปในทันที

"เธอเป็นคนที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิตของฉัน" เขาเดินตรงเข้าไปพูดใส่ตะวันด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและแววตาที่แน่นิ่ง

"และเธอทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ไม่ได้อีกแล้ว...ถ้าบนโลกนี้ไม่มีเธอ" ร่างสูงพูดใส่หน้าของคนตัวเล็กไปอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะคว้าดึงเธอเข้ามากอดแนบกายในทันที

"…แล้วถ้าหนูไม่สวยเหมือนเดิมแล้วล่ะคะ?" ตะวันยังคงจับที่ผ้าพันคอที่ปกปิดใบหน้าของเธออยู่และเอ่ยถามไปอีกครั้ง

"สำหรับฉันเธอสวยเสมอ...ไม่ต้องสนใจความคิดของคนอื่นหรอกนะ"

"สนแค่ฉันคนเดียวก็พอ" เขากระชับอ้อมแขนกอดเธอไว้แน่นอย่างโหยหามาแสนนาน

"อีกอย่างทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมันคือความผิดของฉันคนเดียวเลย...เธอจะโกรธฉันก็ได้นะตะวัน หรือว่าเธออยากจะลงโทษยังไงก็ได้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่รันเวย์ก็ไม่กล้าจะขอดูบาดแผลเหล่านั้น เพราะกลัวจะเป็นการซ้ำเติมเธอ

เขาค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มของเธอทั้งซ้ายและขวา ผ่านผ้าพันคอผืนหนานั้น

"หนูไม่โกรธคุณหรอกค่ะ ไม่เคยโกรธคุณเลยแม้แต่เรื่องเดียว" เด็กสาวพูดออกไปด้วยเสียงที่แหบแห้ง แววตากลมโตจ้องมองที่รันเวย์ไม่ละสายตาไปทางอื่นเลย

"ฟังนะฉันไม่สนใจบาดแผล หรือตำหนิใด ๆ บนร่างกายของเธอเลย...ขอแค่คนตรงหน้าคือเธอ ยังไงฉันก็รัก" เขาโน้มใบหน้าเข้าไปหอมเส้นผมยาวสลวยของเธอ ก่อนจะสูดดมกลิ่นกายของเธอเข้าไปจนเต็มปอด

"เธออย่าลืมสิ..ฉันมีตำหนิมากกว่าเธอซะอีก"

"ทั้งนิสัยที่แย่ ทั้งประวัติที่ไม่ดี ไหนจะเป็นพ่อหม้ายมีลูกติดด้วยนะ และฉันก็เป็นคนที่เคย...ชั่วร้ายมาก ๆ ด้วย" เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วลง ๆ เพราะภาพจำที่ไม่ค่อยดีที่เขาทำเอาไว้ มันก็เหมือนรีรันเข้ามาในหัวสมองของเขาเองอีกครั้งในขณะที่เอ่ยถึง

"หนูก็ไม่สนใจตำหนิใด ๆ ของคุณเหมือนกันค่ะ...และสำหรับหนู คุณรันไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเลย"

"เพราะหนูรับคุณได้ทุกอย่างเลย" ตะวันเงยหน้ามองเขา เธอยิ้มออกไปผ่านทางสายตาก่อนจะค่อย ๆ ยกสองฝ่ามือโอบกอดตอบกลับเขาไปอย่างช้า ๆ

"ถึงเธอรับได้ แต่ฉันเต็มใจจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเธออยู่ดี" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แข็งขัน ก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลออกมาเล็กน้อย ซึ่งรันเวย์ก็รีบยกไหล่ซับน้ำตาของตัวเองทันทีอย่างน่าอาย

"ขอโทษที่วันนั้นฉัน...ปกป้องเธอไม่ได้" ร่างสูงยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเด็กสาว พร้อมกับพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าสลด

"…" ตะวันทำได้แค่ส่ายหน้าเบา ๆ

"แต่นับจากวันนี้ ขอสาบานเลยว่าฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิตของฉัน" เขาโน้มศีรษะของตะวันลงแนบอกกว้าง ก่อนจะหอมศีรษะของเด็กโง่ตรงหน้าซ้ำ ๆ ทั้งน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มอย่างไม่อาจกลั้น

"คุณรันอย่าร้องไห้สิ" ตะวันเงยหน้าขึ้นยกมือเช็ดคราบน้ำตาให้เขาทันที พอเห็นเขาร้องเธอก็ร้องตามไปด้วยอีกคน

"ฉันขอโทษนะ ถ้าวันนั้นฉัน...รีบกลับบ้านเธอก็คงไม่เจ็บไม่เจอกับเรื่องแย่ ๆ แบบนี้" รันเวย์ลูบใบหน้าของเธอที่ยังคงมีผ้าพันคอพันปิดเอาไว้อยู่

"วันนั้นคุณจะรีบกลับบ้านได้ยังไง...ในเมื่อวันนั้นคุณเสียสละไตของคุณเพื่อช่วยพี่สาวของหนูเอาไว้นะ" เด็กสาวร้องไห้ออกมาเมื่อนึกย้อนไปว่าในตอนที่รันเวย์หายไป เธอไม่โทร ไม่ตามหาเขาเลย แถมยังเข้าใจผิดว่าเขาไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

"จริง ๆ คุณไม่น่าทำแบบนั้นเลยนะ วันนั้นคุณคงจะเจ็บมากใช่ไหม?" ตะวันลูบที่ช่วงท้องของรันเวย์เบา ๆ

"ฉันยอมเจ็บเพื่อเธอได้ทุกอย่าง...ที่รัก" เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มอย่างไม่คิดเสียดายเลยสักนิดกับสิ่งที่เขาเลือกทำลงไป

"เพราะฉันอยู่ไม่ได้เหมือนกัน...ถ้าไม่มีเธอ" เขาก้มลงพูดกับเด็กสาวทั้งน้ำตาคลอ ๆ พร้อมกับขยับริมฝีปากเข้าไปจูบเบา ๆ ที่เปลือกตาของตะวัน เพื่อซับหยดน้ำตาให้เธอ

"เธอเคยบอกว่าพี่สาวคือโลกทั้งใบของเธอ...ฉันก็เลยกอบกู้โลกทั้งใบของเธอเอาไว้ไง...ยัยเด็กโง่" ร่างสูงกอดเธอเอาไว้แน่นและหอมศีรษะของเธอซ้ำ ๆ ด้วยความคิดถึงสุดใจ

ทั้งสองยืนกอดกันอยู่นานแสนนาน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากกอดกันเพื่อคลายความเหน็บหนาว และมอบอุ่นไอรักให้แก่กันอยู่แบบนั้น

"ว่าแต่คุณบอกว่ามีลูกมีเมียแล้วนี่..." ตะวันผลักออกจากอ้อมกอดของเขาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามกลับไปด้วยความไม่แน่ใจว่ารันเวย์หมายถึงใครกันแน่ อาจจะไม่ใช่เธอก็ได้

"เธอไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าเมียฉันคือใคร?" รันเวย์ขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องหน้าตะวันนิ่ง ๆ