LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 112

พิษสวาท | ตอนที่ 111 | ยังเหมือนเดิมอยู่ไหม?

"งานแต่งจัดที่เมืองเบอร์ลิน ยายเลยว่าจะพาไปเที่ยวด้วยเลย เราอาจจะไปนอนโรงแรมสัก 5 วัน 7 วัน เพราะว่ามันตรงกับเทศกาลวันคริสต์มาสพอดีเลยนะ" คุณยายพูดขึ้นอย่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ตาลตื่นเต้นจังเลยค่ะ ยังไม่เคยเที่ยวเทศกาลคริสต์มาสมาก่อนเลย" พี่ตาลพยักหน้ารับทันที

"งั้นตาลไปเก็บกระเป๋าก่อนนะคะ" เธอรีบเดินไปเก็บกระเป๋าตามคำสั่งของยาย

คุณยายหันมามองหน้าหลานสาวคนเล็กและอมยิ้มเล็กน้อย ตะวันแอบแปลกใจอยู่เหมือนกันที่คุณยายไม่ชวนเธอไปด้วย

"พอดีวันพรุ่งนี้แม่เขาส่งของขวัญมาให้เรานะ แม่เขาก็เลยกำชับว่าอยากให้ตะวันอยู่บ้านเพื่อรอรับของขวัญวันคริสต์มาสล่วงหน้า ยายก็เลยไม่ชวน...อย่าน้อยใจกันนะ" คุณยายอธิบายต่ออย่างใจเย็น

"ไม่น้อยใจค่ะ คุณยายพาตะวันไปเที่ยวตั้งเยอะแล้ว พี่ตาลต่างหากที่ยังไม่ค่อยได้ไปไหนเลย" ตะวันพูดไปอย่างเข้าใจและดีใจซะด้วยซ้ำที่พี่ตาลจะได้ไปเปิดหูเปิดตา หลังจากนอนป่วยติดเตียงมานาน

"อย่างนั้นเอาไว้ยายพาไปเที่ยวด้วยกันตอนช่วงปิดเทอมแล้วกันนะ เราก็อ่านหนังสืออยู่บ้านเตรียมสอบไปแล้วกัน" คุณยายหันไปมองตะวันและบีบแก้มหลานสาวคนเล็กเบา ๆ

"ได้เลยค่ะ...หนูค่อยไปเที่ยวตอนที่คุณพ่อกับคุณแม่มาเยี่ยมก็ได้ เราจะได้ไปกันทั้งบ้านเลยไง" ตะวันโผเข้ากอดคุณยายอย่างอ้อน ๆ

"อืมคงอบอุ่นกันน่าดูเลย" คุณยายพยักหน้ารับและกอดตอบหลานสาวทันที

"แล้วพรุ่งนี้ยายจะเดินทางแต่เช้าเลยนะ... ยังไงเราก็ไม่ต้องตื่นมารอส่งนะ "

"ว่าแต่อยู่บ้านคนเดียว...คงจะไม่เหงาหรอกเนอะ" คุณยายพูดไปก็หัวเราะไปเบา ๆ

"สบายมากค่ะ แต่ว่ายายต้องรีบกลับกันมานะ" ตะวันอ้อน ๆ ยายของเธอด้วยท่าทีน่ารักน่าเอ็นดู

"เจ้าเด็กคนนี้ขี้อ้อนเหลือเกิน" คุณยายลูบศีรษะตะวันเบา ๆ

"แค่ก ๆ " ตะวันไอเบา ๆ ด้วยความรู้สึกคันคอเล็กน้อย

"เสียงแหบเซ็กซี่เชียวนะ เดี๋ยวยายไปชงน้ำขิงผสมมะนาวให้ดีไหม?" คุณยายเอ่ยแซวเสียงของตะวันเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวตะวันไปชงเองดีกว่าคุณยายพักเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เดินทางแล้ว" ตะวันรีบปฏิเสธไปทันที คุณยายดีกับเธอมาก ๆ ท่านดูแลเธอเสมือนหลานคนหนึ่ง ไม่ได้แบ่งชนชั้นใด ๆ เลย

"ที่เสียงแหบแบบนี้น่าจะเพราะอากาศหนาวมาก ร่างกายหนูเลยไม่ค่อยชิน" ตะวันตอบกลับก่อนจะขอตัวขึ้นไปช่วยพี่ตาลจัดกระเป๋าต่อ

วันต่อมา

"บ้านเงียบชะมัดเลย สงสัยจะออกเดินทางกันไปหมดแล้วแน่ ๆ " ตะวันเดินลงมาจากบ้านก็ไม่เจอใครเลย แม้แต่พี่แม่บ้านที่มาทำงานประจำ วันนี้ก็ไม่มาทำงาน

"เมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย ตื่นมาส่งไม่ทันจริง ๆ ด้วย" ตะวันเกาหัวตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำอาหาร ตะวันยืนทำอาหารไปอีกมือก็ถือหนังสือเรียนท่องตำราไปด้วย

เรียกได้ว่าตะวันแทบจะต้องอ่านหนังสืออยู่ตลอดเวลาเลย เพราะพื้นฐานภาษาเธอก็ยังไม่ค่อยแข็งแรง จึงต้องพยายามมาก ๆ ที่จะเข้าใจตำราเรียนหนาเป็นปึก ๆ เหล่านี้

หลังจากนั่งทานอาหารเสร็จเธอก็นั่งอ่านหนังสือต่อทันที ท่ามกลางอากาศหนาวและหิมะที่เริ่มโปรยลงมาในยามเช้า ทำให้อุณหภูมิลดต่ำลงไปอีก

เด็กสาวรีบเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวและผ้าพันคอมาพันทันที เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองหนาวมากจนป่วย เธอใส่เสื้อผ้าหลายชั้นจนตัวพองไม่ต่างจากหมีขั้วโลกเลยด้วยซ้ำ

"ต้องจบห้าปี ๆ ๆ ห้ามเรียนซ้ำเด็ดขาด" ตะวันพูดกดดันตัวเอง ก่อนจะเริ่มอ่านใหม่และพยายามทำความเข้าใจซ้ำ ๆ

"ยากชะมัดเลย" เธอแทบอยากจะเอาหัวโขกลงกับโต๊ะซ้ำ ๆ

ติงต๊อง ๆ เสียงกดออดที่หน้าบ้านดังขึ้น

"หรือว่าไปรษณีย์จะมาส่งจดหมายกันนะ" ตะวันรีบลุกจากโต๊ะและวิ่งไปสวมรองเท้า สวมหมวกไหมพรมกันหนาว และเดินไปเปิดประตูบ้านทันที

ด้วยความตื่นเต้นที่จะได้รับจดหมายฉบับใหม่

ทันทีที่ผลักประตูออกไป สายลมหนาวก็พัดเข้ามาปะทะตัวและใบหน้า จนเธอต้องรีบดึงผ้าพันคอขึ้นมาปิดจนเกือบทั้งหน้าเหลือแค่เพียงขอบตาเท่านั้น

"คุณยายมัณฑนาอยู่ไหม?" ชายตรงหน้าพูดขึ้นพร้อมกับยกกล่องยื่นให้เธอ

"เอ๊ะ..คนไทยงั้นเหรอเนี่ย?" ตะวันพูดขึ้นเบา ๆ อย่างตกใจ เพราะปกติคนส่งของที่นี่ไม่ใช่คนไทยนี่นา แต่ด้วยความที่เธอใส่ที่ครอบหูและพันผ้าหลายชั้น ทำให้ไม่ได้ยินชัดมากนัก

"วันนี้คุณยายไม่อยู่ค่ะ ท่านไปเที่ยวที่เมืองอื่น" ตะวันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แหบ ๆ

"ฉันเอาของมาฝากให้คุณยายมัณฑนา" น้ำเสียงของคนตรงหน้าคุ้นมาก ๆ

"ไหนพ่อบอกว่า...จะได้เจอแน่ ๆ ไง" รันเวย์บ่นขึ้นเบา ๆ หลังจากวางสายแม่ของเขาไป

ตะวันเดินไปชงกาแฟร้อน ๆ สูตรเดิมมาเสิร์ฟให้เขาถึงโต๊ะ

"กาแฟค่ะ" เธอพูดขึ้นพร้อมกับวางแก้วลงตรงหน้าของเขาช้า ๆ

"อืม" เขาตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะใช้มือกุมแก้วกาแฟร้อน ๆ เอาไว้ เพื่อดับความเหน็บหนาว

"หนาวเหรอคะ?" ตะวันเอ่ยถามเพราะเห็นรันเวย์ดูตัวสั่น ๆ เธอกลัวว่าเขาจะไม่สบาย

"อย่าถามมากได้ไหม...ฉันไม่อยากคุยกับใคร!" เขากระแทกเสียงตอบกลับโดยไม่คิดจะมองหน้าเธอเลยสักนิด

"ซี้ด...อ่าส์.." รันเวย์นั่งหนาวสั่น ๆ เพราะเสื้อที่เขาใส่มามีแค่แจ็กเกตหนังตัวเดียวเท่านั้นเอง

ทั้ง ๆ ที่อุณหภูมิมันติดลบขนาดนี้แล้ว

ร่างสูงยกกาแฟร้อน ๆ มาซดเข้าไปดับหนาวไปพลาง ๆ และในทันทีที่ได้ชิมรสชาติกาแฟ เขาก็แอบชะงักไปเหมือนกัน เพราะมันเหมือนกับรสชาติที่ตะวันทำให้ทุกอย่าง แถมเธอยังใช้กาแฟยี่ห้อเดียวกันด้วย

ฟุ่บ! ตะวันเห็นรันเวย์ตัวหนาวสั่น เธอจึงค่อย ๆ เดินอ้อมไปทางด้านหลัง และโอบกอดเขาเอาไว้อย่างช้า ๆ

"เฮ้ย นี่เธอทำอะไรนะ?" รันเวย์รีบลุกขึ้นยืนและผลักคนตัวเล็กออกทันที แค่โดนผู้หญิงสัมผัสตัว เขาทำท่าอย่างกับเจอผีอย่างไรอย่างนั้นเลย

"ฉันมีลูก มีเมียแล้วนะเว้ย!" เขารีบบอกอีกฝ่ายไปทันที แต่ในวินาทีที่เขาได้สังเกตเห็นดวงตากลมโตใสซื่อตรงหน้าแล้ว เขาก็หยุดนิ่งไปทันที

"ตะวัน?" รันเวย์เอ่ยเรียกชื่อของเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่น ๆ

"ของขวัญชิ้นใหญ่จัง" ตะวันน้ำตาคลอขึ้นมาเล็กน้อย เสียงของเธอมันแหบมากจนทำให้รันเวย์ไม่ทันได้สังเกตดี ๆ

"...." ร่างสูงยืนนิ่งแข็งเป็นรูปปั้นไปเลย เขาไม่พูดอะไรเลยนอกจากยืนจ้องคนตรงหน้าอยู่แบบนั้น แม้ว่าเขาจะเห็นตะวันเพียงแค่ดวงตา แต่เขาก็จำแววตาคู่นี้ของเธอได้เป็นอย่างดี

"ระหว่างเรา...ยังเหมือนเดิมอยู่ไหมคะ?"