LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 111

​

พิษสวาท | ตอนที่ 110 | คิดแต่ไม่ถึง

ณ ประเทศเยอรมัน

จดหมายฉบับที่ 1 (เขียนโดยลายมือรันเวย์)

เธอสบายดีไหม?

เป็นยังไงบ้าง?

ฉันกับเจ้าอ้วนคิดถึงเธอทุกวันเลยนะ

ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับเธอเยอะมากจนไม่สามารถจะเขียนมันลงใส่กระดาษแผ่นนี้ได้ทั้งหมด และฉันไม่อยากจะเขียนบอกผ่านตัวอักษร แต่อยากบอกเธอในวันที่เราได้เจอกันมากกว่า ...

รันเวย์

(หัวแม่โป้งเด็ก) เซอร์เวย์

"สองพ่อลูกนี้ชอบทำอะไรแผลง ๆ ตลอดเลยนะ" ตะวันปิดจดหมายฉบับแรกด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา แต่ยังไม่ทันจะเปิดอ่านฉบับต่อไป ก็พบว่าในซองจดหมายมีรูปถ่ายของเจ้าอ้วนกับรันเวย์แนบมาด้วย พร้อมกับเขียนวันที่ระบุเอาไว้ชัดเจน พร้อมกับข้อความว่า

We miss you (พวกเราคิดถึงเธอ)

"...." ตะวันถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว เธอทั้งเขินและทั้งคิดถึงพวกเขามากไม่ต่างกัน

"ผีเข้าคุณรันเวย์แน่ ๆ เลย" ตะวันแอบยิ้มไม่หุบเลยตั้งแต่จดหมายพวกนี้ส่งมาถึงมือของเธอ ผ่านทางไปรษณีย์

เด็กสาวรีบวางทุกอย่างลงและนั่งเปิดอ่านจดหมายแต่ละฉบับช้า ๆ เธออ่านไปก็อมยิ้มไป เพราะรันเวย์เขียนหยอดเอาไว้ด้วยถ้อยคำที่อ่านแล้วทั้งเขินทั้งอบอุ่นหัวใจ

"อยากเจอเธอมากที่สุด นอนกอดเจ้าอ้วนก็ไม่เหมือนนอนกอดเธอ" รันเวย์เขียนทิ้งเอาไว้ พร้อมกับแนบภาพถ่ายโพลารอยด์ประกอบมาด้วย มันเป็นภาพที่เจ้าอ้วนนอนหลับสนิทอยู่บนอกของรันเวย์ในตอนกลางคืน

"เจ้าอ้วนโตขึ้นมากเลยนะเนี่ย" ตะวันลูบที่รูปถ่ายของสองพ่อลูก ก่อนจะจูบลงที่รูปถ่ายด้วยความคิดถึงทั้งน้ำตา

เธอหยิบรูปทุกใบที่รันเวย์ส่งมาให้จัดเรียงไว้ตรงหน้าโต๊ะอ่านหนังสือ รวมไปถึงใช้เป็นที่คั่นหนังสืออีกด้วย เพราะการได้เห็นหน้าพวกเขามันมีกำลังใจมากขึ้นจริง ๆ

แม้ว่าการเรียนปริญญาตรีควบโทของที่นี่มันจะยากมากแค่ไหน แต่ตะวันก็กัดฟันสู้สุดใจเพื่ออนาคตของเธอเองและเพื่อความรักของเธอ

"เฮ้อ!!" ตะวันนั่งกุมขมับเล็กน้อย กับการเรียนที่แสนยากลำบากนี้ แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นเห็นรูปของรันเวย์กับเซอร์เวย์ เธอก็ให้เวลาตัวเองได้พักชั่วครู่ก่อนจะลุยอ่านหนังสือต่อทันที การเรียนมหาลัยมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ยิ่งสำหรับคนที่พื้นฐานติดลบอย่างเธอแล้ว มันต้องพยายามมากกว่าคนอื่น ๆ มากเป็นหลายเท่าตัว แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอไม่ท้อ เพราะเธอรู้ว่าปลายทางนี้จะมีรันเวย์ และเซอร์เวย์ยืนรออยู่ตรงนั้น

"...หนูก็คิดถึงคุณค่ะ..." สาวน้อยย้ายมาอ่านจดหมายต่อบนเตียงของเธอ ก่อนที่จะผล็อยหลับไปคาซองจดหมายด้วยความอ่อนเพลียจากการเรียนหนัก

สองเดือนผ่านไป

ตะวันยังคงได้รับจดหมายจากรันเวย์แทบจะทุกอาทิตย์ แต่เธอยังไม่มีโอกาสได้ตอบกลับเลยสักฉบับเดียว เด็กสาวทำได้แค่เขียนตอบกลับและเก็บเอาไว้ที่ตัว เพราะเธอไม่อยากทำให้คุณผู้หญิงต้องลำบากใจ

ความคิดถึงที่เธอมีจึงส่งไปไม่ถึงรันเวย์สักที

ก๊อก ๆ ๆ (เสียงเคาะประตูห้อง)

"พี่เองนะ" พี่ตาลเอ่ยขึ้น ซึ่งตะวันก็รีบลุกไปเปิดประตูห้องให้เธอทันที

"อากาศเริ่มหนาวแล้ว พี่ก็เลยชงโกโก้ร้อนมาให้นะ" พี่ตาลเดินเข้ามาในห้องเวลาเดิมของทุกวัน

"คุณยายหลับแล้วเหรอจ้ะ?" ตะวันเงยหน้าถามพี่ตาลที่กำลังยืนช่วยหวีผมให้เธอราวกับเธอเป็นเด็กน้อย ๆ

"ยายหลับไปแล้ว แต่ท่านย้ำกับพี่ให้มาบอกเราว่าพรุ่งนี้เรามีนัดไปห้างและช็อปปิงด้วยกันนะ" ตาลพูดขึ้นพร้อมกับลูบศีรษะของน้องสาวเบา ๆ

"พี่กับยายอยากเห็นเราได้พักสมองบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เรียน ๆ เดี๋ยวก็สมองเบลอกันพอดีนะ" ตาลนวดขมับให้น้องสาวอย่างเอ็นดู

"รู้แล้วจ้า พรุ่งนี้เราจะไปช็อปปิงกัน" ตะวันเกี่ยวก้อยรับปากกับพี่สาวไปทันที

ช่วงนี้ตะวันเรียนหนักมากจริง ๆ ส่วนตาลหลังจากพักฟื้นอยู่เกือบสองเดือน เธอก็สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้ปกติ แถมยังแข็งแรงดีมากขึ้น

ทั้งตะวันและตาลต่างก็เข้ากับคุณยายได้เป็นอย่างดี แต่คนที่คุณยายติดหนักมากน่าจะเป็นพี่ตาล เพราะเธอดูแลและเอาใจคุณยายเก่งมาก ๆ

เรียกได้ว่าพี่ตาลเข้ามาเติมเต็มคุณยายและคุณยายเองก็เติมเต็มพี่ตาลเช่นกัน

"พี่เห็นว่าไฟห้องแกเปิดอยู่ก็เลยชงโกโก้ร้อนมาให้" พี่ตาลมองที่โต๊ะหนังสือของตะวันและอมยิ้มตาม