LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 110

พิษสวาท | ตอนที่ 109 | ตัวห่างไกล ใจห่างกัน

"แอะ...ฮา ๆ " เซอร์เวย์หัวเราะอย่างชอบใจเวลาที่พ่อเล่นด้วย

ตั้งแต่ไม่มีตะวันรันเวย์ก็เอาลูกของเขามาเลี้ยงเองแทบจะตลอด 24 ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ รันเวย์ไม่ขอมีพี่เลี้ยงหรือแม่บ้านอีกเลย เขากับเซอร์เวย์ย้ายมาซื้อคอนโดหรูอยู่แทน เพราะบ้านมันใหญ่มากเกินไปที่จะอยู่กันแค่สองพ่อลูก แถมทุกอย่างภายในบ้านมันก็ทำให้เขาคิดถึงตะวันหนักขึ้นไปอีก จนอยู่ต่อไม่ได้เลย...

แต่ในเรื่องราวแย่ ๆ ทั้งหมด อย่างน้อย ๆ ความสัมพันธ์ระหว่างสองพ่อลูกกลับดีมากขึ้นทุกวัน ๆ รันเวย์ทำหน้าที่พ่อลูกอ่อนได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด

"ย่าใจร้าย ย่าใจร้าย ๆ ๆ" รันเวย์แกล้งสอนให้ลูกชายของเขาพูดประท้วงไปยังแม่ของเขา เพราะในบางวันเธอก็มักจะแวะมาช่วยเลี้ยงหลานอยู่บ้าง

ก็อก ๆ ๆ (เสียงเคาะประตู)

"คุณรันเวย์ครับ คุณผู้หญิงกับท่านประธานมาครับ" เสียงเลขาหน้าห้องพูดขึ้นก่อนที่ประตูห้องทำงานของรันเวย์จะเปิดกว้างออกช้า ๆ

"…" รันเวย์น่าเสียไปทันที เพราะเขาไม่รู้ว่าแม่กับพ่อของเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่

"เปลี่ยนเลขาใหม่ด้วยเหรอ?" เฌอรีนหันไปยิ้มให้กับเลขาหนุ่มหน้าห้องของรันเวย์ ที่ปกติแล้วเขาไม่เคยรับผู้ชายเลย รับแต่สาวนมโต ๆ เข้ามาทำงานเท่านั้น

"สวัสดีครับ " รันเวย์เดินไปต้อนรับแม่กับพ่อของเขาทันที

เฌอรีนมองข้ามลูกชายและเดินตรงเข้ามาอุ้มเซอร์เวย์หลานรักก่อนเป็นอันดับแรกทันที เพราะรู้ดีว่าทุกครั้งที่เจอหน้ารันเวย์จะอ้อนขออะไรจากเธอ

"ไง งานยุ่งไหมให้พ่อเรียกไอ้ไทม์กลับมาช่วยก่อนไหม?" ดีเลย์เดินเข้ามาตบไหล่กว้างของลูกชายเบา ๆ

"ไม่ต้องหรอกพ่อ ผมชอบที่งานยุ่ง ๆ แบบนี้"

"..เพราะผมอะมันอกหัก มันเศร้า"

"ผมอยากจะทำตัวยุ่ง ๆ ให้ไม่ต้องทรมานกับความคิดถึง" รันเวย์ตั้งใจพูดกดดันไปทางแม่ของเขา แต่เหมือนว่าแม่ของเขาจะไม่ใส่ใจและเอาแต่เล่นกับหลานอย่างสนุกสนานเสียอย่างนั้น

"แม่ครับ...แล้วตอนนี้แผลของตะวันหายดีรึยัง?" รันเวย์ค่อย ๆ เนียนถามถึงเรื่องตะวันเหมือนเช่นทุกครั้ง

"จริง ๆ ผมพาเธอไปรักษาได้นะ ผมลองปรึกษาหมอเก่ง ๆ หลายที่แล้ว" ร่างสูงพยายามหาเรื่องชวนคุยเพื่อหลอกถามไปเรื่อย ๆ แต่แม่ของเขาก็ยังคงเงียบ

"ผมอยากรับผิดชอบและพร้อมจะดูแลตะวันไปตลอดชีวิตจริง ๆ นะแม่ ผมไม่ได้โกหก" รันเวย์ยังคงยืนยันคำเดิมด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจจริง ๆ

"เอาเป็นว่าตอนนี้ตะวันดีขึ้นมากแล้ว แต่หน้าเสียโฉมไปเกือบทั้งหมด เด็กสาวคนนั้นไม่ได้สวยดั่งเดิมอีกแล้ว" เฌอรีนยังคงแกล้งลองใจลูกชายของเธอต่อไป โดยไม่ยอมเฉลย

"..แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้เจอตะวันสักทีละ เรื่องหน้าตาผมไม่ได้สนใจอยู่แล้ว" เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น เพราะความคิดถึง โหยหาเธอ มันทำให้เขาทรมานแทบบ้า จากคนที่เคยนอนกอดกันทุกคืนตอนนี้ไม่เห็นเลยแม้แต่เงา ไม่ได้สัมผัส ไม่ได้พูดคุยกันเช่นก่อน ๆ

ในทุก ๆ กิจกรรมในชีวิต ตั้งแต่ตื่นยันนอน เขาคิดถึงแต่เธอคนเดียวจริง ๆ

"แม่ก็บอกหลายรอบแล้วไงว่า...แม่ขอดูพฤติกรรมของแกก่อน!! " คุณแม่จอมโหดยืนยันคำเดิมกับลูกชายของเธออย่างไม่มีท่าทีจะยอมใจอ่อนลงเลยสักนิด

"แม่ครับ...ถ้าให้ผมเป็นคนดีกว่านี้ผมคงบวชเป็นพระแล้วมั้ง" รันเวย์บ่นยอกย้อนใส่แม่ของเขาเบา ๆ

รันเวย์ในตอนนี้เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ เรื่องผู้หญิงไม่มีอีกเลย แถมวัน ๆ ก็ทำแต่งานกับนั่งเลี้ยงลูกเพียงเท่านั้น

"แกเพิ่งจะเริ่มปรับปรุงตัวได้แค่ 3 เดือนเองนะรัน!"

"แม่จะมั่นใจได้ยังไงว่าจะไม่มีใครอุ้มท้องมาร้องหาพ่อ หรือผู้หญิงที่ไหนจะร้องหาผัว ๆ ๆ อีก!"

"แกเคยจำได้ไหมว่า ไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนบ้าง เอาง่าย ๆ เลยแกจำหน้าจำชื่อผู้หญิงที่เคยนอนด้วยได้ครบทุกคนรึเปล่า?" เฌอรีนเลือกที่จะถามกลับลูกชายไปตรง ๆ เพราะเธอไม่อยากให้ปัญหาเดิม ๆ มันวนกลับมาซ้ำรอยอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ผมเลิกหมดแล้วจริง ๆ " รันเวย์ตอบสวนกลับไปทันที

"แกเลิกกับเขา แล้วพวกเขายอมเลิกกับแกแน่ไหม?" คนเป็นแม่เลิกคิ้วขึ้นถามลูกชายอีกครั้ง

"ขอบคุณนะครับแม่" รันเวย์ขอบคุณพร้อมกับโผเข้ากอดแม่ของเขาทันที

ลึก ๆ แล้วรันเวย์เข้าใจในความใจร้ายของแม่เขาดี เพราะเขาทำเรื่องเลว ๆ ไว้กับตะวันตั้งมากมาย เขารู้ดีว่าเขาไม่ควรได้รับการให้อภัยง่าย ๆ

ซึ่งการที่ถูกแม่ทำโทษแบบนี้ มันก็ถูกแล้ว...และการทำโทษของแม่มันทำให้เขารู้ใจตัวเองมากขึ้นแล้วว่า

ยัยเด็กโง่สำคัญสำหรับเขามากแค่ไหน

ในบางครั้งคนเราไม่รู้เลยว่าคนข้าง ๆ สำคัญแค่ไหน จนกระทั่งวันที่ไม่มีเขาอยู่แล้ว

"อีกสองเดือนข้างหน้าแม่มีเดินทางไปแจกทุนการศึกษาให้กับ...นักเรียนทุนที่ต่างประเทศ"

"อยากจะเอาเซอร์เวย์ไปด้วย วันนี้เลยมารับหลานไปทำพาสปอร์ตกันก่อน" เฌอรีนหอมพุงเจ้าหลานอ้วนที่สามีของเธออุ้มอยู่ตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

"เจ้าเด็กอ้วนนี้ยังเด็กมากเลยนะแม่ ผมยังไม่อยากให้ลูกเดินทางไกลตอนนี้ กลัวจะร้องไห้ไม่หยุด" รันเวย์ตั้งท่าจะปฏิเสธแม่ตัวเองไป แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เจอกับพ่อของเขาที่ยืนจ้องอยู่พร้อมกับขยิบตาเล็กน้อย เหมือนพยายามจะส่งซิกอะไรบ้างอย่าง เขาก็พอจะเข้าใจในทันที

"ผมว่าเอกสารของเซอร์เวย์น่าจะยุ่งยากมาก ถ้าหากคนเป็นพ่อไม่เดินทางไปดูแลด้วย" รันเวย์รีบหาเรื่องขอไปด้วยทันทีเมื่อเขาเห็นท่าทีของพ่อตัวเอง

"งั้นแกว่างจะเดินทางไปมอบทุนการศึกษาเด็ก พร้อมกับแม่และพ่อในอีกสองเดือนข้างหน้าไหมละ?"

"พร้อมครับ ๆ " รันเวย์พยักหน้ารับทันที

"อืม ๆ นั้นก็เตรียมตัวไว้แล้วกัน" ท่านพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นก่อนจะพากันเอาเจ้าอ้วนกลับไปด้วย เพื่อปล่อยให้รันเวย์ได้มีเวลาทำงาน และเข้าประชุมต่อในช่วงเย็น ๆ

"ไปอยู่กับปู่ย่านะ เดี๋ยวเย็น ๆ พ่อไปรับ" รันเวย์วิ่งไปหยิบกระเป๋าเด็กเล็กของลูกชาย ที่มีขวดนมของเล่นต่าง ๆ ส่งให้กับแม่ของเขารับช่วงเลี้ยงเจ้าแสบต่อ

"อย่ากินเนกไทของปู่ เอ๊ะ ๆ !" เสียงดีเลย์ดุหยอก ๆ ใส่เจ้าเซอร์เวย์ เด็กอ้วนที่อะไรใกล้มือก็คว้ามาลองกินหมด ทั้ง ๆ ที่อ้วน