LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 120

​

พิษสวาท | ตอนที่ 119 | อ้อมกอดที่อบอุ่นใจ

(มีภาพประกอบที่ไม่เหมาะสม)

ตะวันรีบวิ่งตามเก็บกล่องของขวัญ และเร่งฝีเท้าวิ่งตามหลังรันเวย์ไปทันที

"คุณรันคะ.. นี่หยุดเดินก่อนได้ไหม?" ตะวันที่วิ่งตามอย่างหอบเหนื่อย ขณะที่รันเวย์ก็ยังคงไม่ยอมหยุดเดิน

"หยุดก่อนสิคะ" ตะวันทำเสียงคล้ายจะร้องไห้ เธอยังคงตะโกนไล่หลังไปและวิ่งตามจนเหนื่อยมากแล้ว

"อะหึ...อื้อ ๆ ๆ " สาวน้อยหยุดเดินก่อนจะก้มหน้ายืนร้องไห้ทันที

เพราะไม่ว่าจะเรียกเท่าไหร่ รันเวย์ก็ไม่มีทีท่าจะหยุดรอเลย แถมเขายังคงเดินไกลออกไป ๆ ทุกที

เธอทั้งถือหนังสือเรียนที่หนักอึ้งไหนจะถือกล่องของขวัญตั้งมากมาย อีก ขาสั้นกว่าเขาอีก จะวิ่งตามยังทันได้

เสียงฝีเท้าหนักของใครอีกคนเดินตรงมาหยุดตรงหน้าของเธอ ตะวันยังคงก้มหน้าลงร้องไห้ และมองไปที่พื้น

รองเท้าหนังสีดำสนิท เดินมาหยุดตรงหน้าของเธอ

"อื้อ..อือ ๆ " ตะวันยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ อย่างหยุดไม่ได้แล้ว

"จะร้องไห้ทำไม?" ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ เหมือนเขาจะยังเคือง ๆ เธออยู่

"ก็หนูวิ่งตามคุณไม่ทันนี่ เรียกให้หยุดก็ไม่หยุด! ของก็หนัก ขาหนูก็สั้น จะวิ่งตามทันได้ยังไงเล่า!" ตะวันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับร้องไห้โวยวายใส่เขาไป

"ก็นึกว่าเธออยากจะไปกับคนอื่นแล้ว" ร่างสูงพูดอย่างประชดประชัน

"ตอนนี้โลกของเธอมันไม่ได้มีแค่ฉันแล้วนี่" เขามองกล่องของขวัญของเพื่อน ๆ ตะวันอย่างรู้สึกน้อยใจ

"…." ร่างสูงก้มหน้าลงถึงแม้เขาไม่ร้องไห้ แต่แค่แววตาก็รู้ว่ากำลังเศร้าไม่ต่างกันเลย

ตามจริงแล้วรันเวย์ก็เป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะตอนที่เขาคบนับหนึ่งเขาก็ไม่ยอมให้หนึ่งมีสังคม หรือมีเพื่อนคนอื่นเลยนอกจากเขาเช่นกัน

ซึ่งเรื่องนี้ตะวันก็พอจะได้ยินมาบ้างจากคำบอกเล่าของพี่ตาลพี่สาวของเธอ แต่เธอไม่คิดว่าจะได้เจอเองกับตัวเท่านั้น

แล้วแบบนี้เธอจะง้อผู้ชายวัย 30 กำลังน้อยใจเธออยู่ยังไงดีล่ะ แฟนก็ไม่เคยมี มีคนแรกก็เจ้าพ่อดราม่าเลย

ฟุ่บ! ทิ้งกล่องของขวัญมากมาย และหนังสือทุกอย่างลงกับพื้น เหลือแค่กล่องของขวัญกล่องเล็กของรันเวย์ชิ้นเดียว

"แต่หนูรอของขวัญจากผู้ชายตรงหน้าคนนี้ แค่คนเดียวนี่" ตะวันมองกล่องของขวัญทั้งน้ำตา

ฟุ่บ! ร่างสูงดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดเอาไว้แน่น ถึงแม้เขาจะยังเคือง ๆ อยู่บ้างแต่มันก็มีไม่มากเท่ากับความรักความคิดถึงที่มี

"อย่าให้ผู้ชายคนไหนมากอดเธอแบบนี้อีกนะ" รันเวย์ข่มขู่เบา ๆ พร้อมกับกดศีรษะของเด็กสาวซบลงกับแผ่นอกแกร่งของเขา

"ถ้าคุณไม่ชอบ...หนูก็จะไม่ทำ" ตะวันพยักหน้าตอบรับคำไปทันที

"อย่าโกรธหนูเลยนะ ยังไงหนูก็มีแค่คุณคนเดียว" ตะวันถูไถใบหน้าของเธอเข้าไปแผ่นอกอุ่น ๆ ของเขาเพื่อซับคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอ

"อืม" รันเวย์ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขากระชับอ้อมกอดและมอบไออุ่นให้กับคนตัวเล็กอยู่นาน

ตลอดทางกลับบ้านรันเวย์ก็ยังคงเอาแต่นั่งเงียบมาตลอดทาง ไม่ค่อยพูดเล่นหยอกล้อกันเหมือนปกติ

(คนแก่นี้เวลางอน ง้อยากชะมัดเลย) ตะวันหันไปมองทางรันเวย์พร้อมกับบ่นเบา ๆ ภายในใจ

ณ บ้านตะวัน/รันเวย์

ที่ประเทศเยอรมัน

พอกลับมาถึงบ้าน ทุกคนก็มารวมตัวกันฉลองวันเกิดให้กับตะวันทันที

โดยมีเจ้าถังแก๊สคอยวิ่งป่วน ร้องจะเป่าเทียนวันเกิดซ้ำ ๆ วนไปมาอยู่หลายต่อหลายครั้ง บรรยากาศในบ้านอบอวลไปด้วยความสุข

แต่ก็ด้วยความที่มีงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่บ้านจึงทำให้ทั้งตะวันและรันเวย์ก็ยังไม่ได้มีเวลาส่วนตัวมากนัก จึงยังไม่ได้เคลียร์กันแบบสองต่อสองสักเท่าไหร่

"อ้าว..เจ้าอ้วนไปไหนแล้วละ?"