LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 16

พิษสวาท | ตอนที่ 15 | เกลียดแรกพบ

"…" คนเป็นพี่ทำได้แค่เงียบไปสักพักเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับน้องสาวอย่างไรดี

"เราจะปล่อยให้เขาทุบตีผู้หญิงอยู่แบบนี้จริง ๆ เหรอพี่ตาล?" ตะวันยังคงมองเข้าไปในบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เราไม่ต้องไปยุ่งกับเรื่องของเขาหรอกน่าตะวัน!" ตาลข่มเสียงตอบน้องสาวแม้ใบหน้าแดงฉานอยู่ไม่น้อยเลย

"แต่ว่า..." ตะวันแย้งขึ้นเล็กน้อย

"ถ้าเราไม่อยากโดนไล่กลับบ้านตั้งแต่วันแรกก็อยู่เฉย ๆ ต่อไป... ผู้หญิงคนนั้นไม่ตายหรอก" เธอพูดเสริมก่อนจะพาตะวันมานั่งรอที่โต๊ะม้าหินอ่อนตรงบริเวณลานกว้างหน้าบ้านหรูของเขา

30 นาทีผ่านไป

"พี่ตาล ยุงกัดคุณหนูน้อยจนตัวแดงหมดแล้วนะ… นี่เราจะเข้าไปในบ้านได้รึยังอะ?" ตะวันที่อุ้มเซอร์เวย์อยู่ก็เอ่ยถามพี่สาว เพราะทั้งสองคนนั่งรออยู่นอกบ้านมานานพอสมควร

"งั้นเดี๋ยวพี่ลองเดินไปดูก่อนก็แล้วกัน... แกนั่งรอพี่ตรงนี้นะอย่าไปไหน" ตาลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านหลังนั้น

ซึ่งเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ตะวันก็รีบอุ้มเซอร์เวย์ตามหลังพี่สาวแบบติด ๆ

"นี่ตะวัน! พี่บอกให้แกนั่งรอก่อนไง" ตาลหันมาว่าให้น้องสาวทันที เพราะเธอกลัวอีกฝ่ายจะเห็นภาพที่เด็กไม่ควรจะเห็นเข้า

"ก็มันมืดอะพี่ตาล... ตะวันกลัวผี" สาวน้อยยิ้มเจื่อน ๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอมาเหยียบบ้านหลังนี้ แต่สำหรับตาลนั้นเดิมทีเคยดูแลคุณนับหนึ่งที่นี่อยู่ก่อนแล้ว จึงทำให้ค่อนข้างจะคุ้นชินกับทางเข้าออกและรู้จักทุกซอกทุกมุมเป็นอย่างดี ทว่ายังไม่ทันที่สองพี่น้องจะเถียงกันจบ จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูสวนออกมา ซึ่งสภาพของเธอก็ทำเอาทั้งคู่ถึงกับชะงักไปในทันที อีกฝ่ายผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้ายับยู่ยี่ เรียวขาทั้งสองสั่นเทาไม่หยุด มือยังจับขอบประตูเอาไว้แน่นเพื่อช่วยในการทรงตัว ซึ่งทางนั้นเองดูตกใจไม่แพ้กันที่เปิดมาเจอทั้งตาลและตะวัน

"ดาราปะ?" เด็กสาวกระซิบถามตาลเบา ๆ เพราะเธอรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้มาก ๆ

"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนเหรอไง?" เธอคนนั้นหันมาพูดใส่ทั้งคู่ด้วยท่าทีเหวี่ยง ๆ ก่อนจะยกมือปิดใบหน้าตัวเองทันที

"นี่คุณ!" ตะวันกำลังจะสวนกลับแต่ถูกตาลจับแขนเอาไว้ก่อน

"ขอโทษด้วยค่ะ" เธอเอ่ยตอบอย่างสุภาพ ก่อนจะหลบทางให้ผู้หญิงคนนั้นเดินออกไป

ดาราสาวคนนั้นเบะปากใส่อีกรอบ ก่อนจะกะเผลก ๆ ออกจากบ้านไปทันที

"รีบเข้าไปกันเถอะ จะได้เอาคุณหนูเข้านอนสักที" ตาลสะกิดน้องไม่ให้ไปสนใจท่าทีของผู้หญิงแปลกหน้า

(เป็นดาราหน้าตาก็ดี แต่นิสัยแย่มาก ๆ เลย รู้งี้น่าจะแอบถ่ายรูปไว้ประจาน) ซึ่งตะวันนั้นทำได้แค่ก่นด่าคนไร้มารยาทอย่างหล่อนอยู่ภายในใจเท่านั้น และเมื่อทั้งสองคนเดินเข้าบ้าน

ก็เจอกับรันเวย์ที่นั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง ใบหน้าของเขาเลอะเทอะไปด้วยคราบลิปสติก มีรอยเล็บข่วนตามลำคอเต็มไปหมด

ตาลหยุดคิดอยู่นานจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเพื่อกล่าวแนะนำตัวและทักทายเขาอย่างเป็นทางการก่อนเธอจะเริ่มทำงานที่นี่

"สวัสดีค่ะ คุณรันเวย์ ดิฉันเป็นแม่บ้านที่คุณผู้หญิง… (ตาล) / ฉันไม่ได้อยากรู้จักกับคนใช้! (รันเวย์) " ขณะที่หญิงสาวกำลังยกมือไหว้เขาพร้อมเอ่ยแนะนำตัว เสียงทุ้มก็พูดแทรกขึ้นมาทันที ทำเอาตะวันที่กำลังจะทำความเคารพตามตามถึงกับชะงัก ร่างสูงจึงเหลือบมองเล็กน้อยแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไร

"แม่บ้านที่ถูกไล่กลับไปก่อนหน้า มันไม่ได้บอกกฎของบ้านฉันให้พวกเธอรู้เหรอ?" เขากระแทกเสียงถาม

"เอ่อ ดิฉันต้องขออภัยด้วยจริง ๆ นะคะที่ไม่ทราบกฎของบ้านนี้มาก่อน... ยังไงคุณรันเวย์พอจะแจ้งให้พวกเราทราบอีกสักครั้งได้ไหมคะ" ตาลเป็นคนที่ใจเย็นมาก ๆ เธอพยายามเอ่ยอย่างสุภาพและอ่อนโยน

ปั่ก!

"หึ" ร่างสูงกระแทกแก้วเหล้าลงกับโต๊ะอย่างแรงจนมันร้าวคามือ

"ออกไป!" รันเวย์ชี้ไปทางประตูบ้านทันทีและพูดขึ้นเสียงเรียบ

"โอ๊ย ฉันเจ็บนะ!" ตะวันร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด และในทันใดนั้นเอง หางตาของเธอมันก็เหลือบไปเห็นว่าพี่สาวตัวเองที่กำลังยืนเซ ๆ ค่อย ๆ ล้มลงอย่างช้า ๆ

ตุ้บ! ตาลล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น

"พี่ตาล!" ตะวันตะโกนเรียกชื่อพี่สาวของเธอด้วยความตกใจ

ฟุ่บ! รันเวย์ยอมปล่อยมือออกจากใบหน้าตะวัน แล้วสะบัดฝ่ามือตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่จะใช้เหล้าเทราดที่มือจนเปียกชุ่มไปหมด

"สกปรก!" เขาบ่นขึ้นเบา ๆ และทำเหมือนว่าเด็กสาวเป็นตัวเชื้อโรคอย่างไรอย่างนั้น

ทางด้านตะวันเธอก็รีบทรุดตัวลงและเขย่าเรียกพี่สาวทันทีด้วยความตกใจ

"พี่ตาล พี่ตาลเป็นอะไร พี่ตาล!" คนตัวเล็กพยายามเรียกซ้ำ ๆ แต่เจ้าของชื่อก็ยังคงหมดสติและแน่นิ่งดังเดิม ในขณะที่เด็กน้อยในอ้อมแขนก็ร้องไห้ไม่หยุด

ตะวันทั้งต้องโอ๋เซอร์เวย์และพยายามเรียกพี่สาวของเธอด้วย ในเวลาที่คับขันแบบนี้ ทุกอย่างมันก็มืดแปดด้านไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลยจริง ๆ สาวน้อยจึงทำได้แค่เงยหน้ามองรันเวย์ แต่ยังไม่ทันที่จะออกปากขอความช่วยเหลือจากเขาเลย

"อย่าให้พี่สาวเธอมาตายในบ้านของฉันนะ!" รันเวย์ยืนกอดอกมองลงต่ำพร้อมกับพูดขึ้นอย่างหน้าตาเฉย คำพูดนั้นทำเอาตะวันที่ได้ฟังถึงกับหน้าชาไปเลย

"ฉันรู้ว่าคุณใจดำ แต่ก็ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะถึงขนาดที่เห็นคนเป็นลมล้มพับอยู่ตรงหน้าแล้วไม่ยื่นมือช่วยเหลืออะไร" เด็กสาวจ้องมองไปยังเขาทั้งน้ำตาคลอเบ้า มือข้างหนึ่งอุ้มเจ้าตัวน้อยซึ่งร้องไห้ไม่หยุด ส่วนอีกข้างก็เขย่าตัวพี่สาวที่หมดสติไป

"ทำไมฉันต้องช่วยด้วยล่ะ?" เขาตอบกลับเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินหันหลังถือขวดเหล้าพลางกระดกดื่มต่ออย่างสำราญใจทั้ง ๆ ที่มีคนเดือดร้อนอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ

ปล่อยคนตัวเล็กที่ทั้งอุ้มเด็กน้อยไว้แนบอก และไหนจะต้องพยายามประคองพี่สาวขึ้นมาจากพื้นอีกตามลำพัง และที่เหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะเขาคนเดียวจริง ๆ

"สมควรแล้วที่คุณนับหนึ่งเลือกคนดี ๆ แบบคุณไทม์" สาวน้อยตะโกนไล่หลังไปอย่างสุดทน ซึ่งคำพูดของเธอมันทำให้ร่างสูงชะงักฝีเท้าทันที