LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 17

พิษสวาท | ตอนที่ 16 | ปากดี

คำพูดจากตะวันมันไม่ต่างอะไรกับการราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลสดของเขาเลยสักนิด รันเวย์กำหมัดแน่น ทั้งเจ็บทั้งแสบกับประโยคเพียงสั้น ๆ นั้นยอมรับว่าทันทีได้ยินมันชาวาบทั้งตัวและหัวใจ ได้แต่ยืนกำขวดเหล้าในมือเอาไว้แน่น

"พี่ตาล ๆ" ตะวันเขย่าตัวพี่สาวสักพัก จนในที่สุดตาลเองก็เริ่มฟื้นตื่นได้สติขึ้นมาบ้าง

"ลุกไหวไหม เดี๋ยวตะวันจะพาไปโรงพยาบาล" จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ โดยที่เธอก็ลืมไปว่าในบ้านหลังนี้ไม่ได้มีแค่ตัวเองกับพี่และเซอร์เวย์เพียงเท่านั้น

"พี่ไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องไปหรอก… เมื่อกี้พี่แค่เวียนหัวและหน้ามืดนิดหน่อยเท่านั้น" ตาลเอ่ยตอบน้องสาวก่อนจะเหลือบเห็นรันเวย์ที่จ้องมองตะวันอยู่ และเขาเหมือนกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเธอทั้งคู่

"…ตะ ...ตะวัน" ผู้เป็นพี่เบิกตาโตขึ้นมาทันทีหลังร่างสูงเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้า ตะวันจึงรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของใครอีกคน

"ฝากคุณหนูทีพี่ตาล" เธอรีบส่งเซอร์เวย์ให้กับพี่สาวไปทันที

"อึก อึก อึก..." เสียงรันเวย์ยกเหล้ากระดกดื่มดังอยู่ไม่ไกลเลย

ฟุ่บ! แขนเล็ก ๆ ของเธอพลันถูกกระชากให้ลุกขึ้นไปเผชิญหน้าด้วย

"เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ?" เขาตะคอกถามอีกครั้ง กลิ่นเหม็นของเหล้าตลบอบอวลจนเด็กสาวแทบจะมึนเสียให้ได้เลย

"หูหนวกหรอลุง?" ตะวันตอบกลับคนใจร้ายไปทันที คนนิสัยแย่แบบเขามันไม่น่าเคารพเลยสักนิดเดียว

"หึ ปากดี!" รันเวย์กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แววตาคมกริบจ้องมองที่ริมฝีปากของเด็กตัวกะเปี๊ยกตรงหน้า

"ฉันจะถามอีกครั้ง ว่าเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ?" ก่อนขบกรามแน่น พร้อมกับกระชากแขนตะวันเข้ามาประชิดตัวทันที

"นี่ลุงความจำเสื่อมด้วยเหรอคะ?" คนตัวเล็กยอกย้อนกับเจ้านายที่อายุห่างกับเธอราว ๆ 10 ปีอย่างไม่มีความเกรงกลัวใด ๆ เหลืออยู่เลย

ต่างจากพี่สาวเธอที่หน้าเสียไปทันทีกับความบ้าบิ่นของน้องสาวตัวเองในตอนนี้

"ยายตะวัน! หยุดนะ!" ตาลที่นั่งอยู่กับพื้นพยายามดึงชายกางเกงอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ต่อปากต่อคำ แต่เหมือนว่าเธอจะห้ามไม่ทันแล้ว

"หึ" ร่างสูงใช้ปลายลิ้นของเขากระทุ้งดันกระพุ้งแก้มตัวเองเล็กน้อย พร้อมฝ่ามือหนาซึ่งบีบท่อนแขนตะวันจนกระดูกแทบจะแหลกคามือ

"โอ๊ย… ซี้ด… อะ… เจ็บนะ" เด็กสาวกัดฟันสู้ และพยายามแกะมือหนา ๆ ออกจากแขนของเธอ

"คุณนับหนึ่งโชคดีจริง ๆ ที่ไม่ได้กับปีศาจอสูรกายแสนชั่วร้ายอย่างคุณ!" เด็กสาวใช้เล็บจิกซ้ำ ๆ ลงฝ่ามือที่ออกแรงบีบแน่นขึ้น ๆ จนปวดร้าวไปทั้งแขนเลยในตอนนี้

ฟุ่บ! ร่างสูงยอมปล่อยมือออก แต่ทว่า... หมับ!!

"ปากแบบเธอเนี่ย! มันต้องล้างด้วยแอลกอฮอล์ถึงจะสะอาด!" รันเวย์ยกมือขึ้นบีบกระพุ้งแก้มของตะวันอย่างแรง

มืออีกข้างควงขวดเหล้าโยนขึ้นก่อนจะคว้ารับด้วยฝ่ามือข้างเดียว และจับกรอกใส่ปากของเธอทันที

อึก ๆ ๆ ๆ

"คุณรันคะ ๆ ๆ ฉันขอโทษแทนน้องด้วยค่ะ ๆ" ตาลที่เพิ่งจะหายมึนหัวได้ไม่นานต้องรีบลุกขึ้นไปห้ามศึกทันที ซึ่งเจ้าหนูน้อยเซอร์เวย์ก็ร้องไห้โฮตามประสาเด็กเล็กที่ตกใจเวลาได้ยินเสียงดัง

"อะ... อั่ก ๆ ๆ" ตะวันพยายามสะบัดใบหน้าหนี หากมือใหญ่ยังคงบีบกระพุ้งแก้มของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เหล้าหกเลอะเทอะไปทั้งตัวเด็กสาว แต่เธอก็สำลักกลืนเข้าไปเต็ม ๆ หลายอึกอยู่เช่นกัน

แอ๊ด!! ประตูบ้านบานใหญ่กระแทกเปิดออกอีกครั้ง

"หยุดเดี๋ยวนี้นะรันเวย์!" เสียงตะโกนของผู้หญิงคนหนึ่งดังกังวานขึ้นลั่นบ้าน ซึ่งนั่นทำให้คนที่กำลังคลั่งอยู่ถึงกับชะงักไปในทันที

"นี่เธอ... เธอต่างหากที่มาปากดีใส่ฉันก่อน!" ชายหนุ่มแย้งกลับไปเสียงแข็ง

"ไม่ต้องห่วงนะตะวัน รับรองว่าเรื่องนี้... ฉันจะทำโทษคนกระทำผิดโดยไม่ลำเอียงอย่างแน่นอน" คุณผู้หญิงเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองทางลูกชายอย่างคาดโทษ

"แม่ครับ!" ร่างสูงชักสีหน้าใส่ทันที

"เอ่อ... คุณผู้หญิงคะ น้องสาวของตาลได้พูดจาล่วงเกินคุณรันไปจริง ๆ ค่ะ" ตาลก้มหน้าลงพร้อมกับพูดเพื่อช่วยรันเวย์ด้วยอีกแรง เพราะเธอไม่อยากให้ปัญหามันบานปลายมากกว่านี้

"เห็นไหมแม่... ยายเด็กนี่ก้าวร้าวใส่ผมก่อน เพราะฉะนั้นผมขอไล่ออก" ชายหนุ่มมองไปทางตะวันที่หน้าแดงก่ำและนั่งเงยหน้าจ้องเขาอย่างอาฆาตแค้นไม่แพ้กัน

"ผมไม่ถูกชะตาด้วยเลย" ร่างสูงยกมือชี้หน้าเธอด้วยสายตาเกลียดชัง ซึ่งทางนั้นเองก็มองกลับไปไม่ต่างกัน

"ส่วนคนพี่... ขี้โรคแบบเธอเนี่ยจะทำงานบ้านฉันทั้งหลังไหวเหรอ?" เขาหันมองทางตาลพร้อมกับส่ายหน้าทันที

"พวกเธอคือแม่บ้านสองคนสุดท้ายที่สมัครใจจะมาทำงานที่นี่ ซึ่งถ้าลูกอยากจะไล่ออกจริง ๆ ด้วยเหตุผลแค่นี้ล่ะก็... ฝึกกวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้าและเลี้ยงลูกชายด้วยตัวเองแล้วกันนะ"

"เพราะนับจากวันนี้... แม่จะไม่ส่งแม่บ้านคนใหม่มาที่นี่อีก!" ท่านพูดกับลูกชายด้วยใบหน้าและท่าทางเอาจริง

รันเวย์ชักสีหน้าเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่กล้าเถียงมารดาสักเท่าไหร่

"และแม่จะบอกอะไรให้นะ ยายตาลคนนี้นี่แหละที่เป็นคนดูแลหนูนับหนึ่งโดยตลอด ตั้งแต่ตอนที่เธอยังนอนป่วยติดเตียงด้วยซ้ำไป" คุณหญิงเฌอรีนมองยังแม่บ้านคนสนิทที่ท่านเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ๆ

"…" รันเวย์เงียบลงทันที หลังจากที่เขาได้ยินแบบนั้น

"แล้วตอนที่อีพิต้าเมียเก็บลูกมันส่งคนมาทำร้ายหนูหนึ่ง... ตาลเนี่ยแหละที่แทบจะเอาชีวิตเข้าแลก"