LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 24

พิษสวาท | ตอนที่ 23 | หยดน้ำตาที่ซ่อนอยู่

"ฉันว่าเธอน่าจะขอบคุณกันมากกว่านะ!" รันเวย์จ้องใบหน้าของสาวน้อยก่อนจะแสยะยิ้มออกมาจาง ๆ

"หน้าตาบ้าน ๆ อย่างเธอ ถ้าไปเร่ขายเองคงได้ไม่ถึง 5 แสนหรอกมั้ง" เขาใช้สายตามองดูเรือนร่างคนตรงหน้าอีกครั้งอย่างพินิจพิจารณา

"อีกอย่าง… เมื่อคืนฉันยังใช้เธอได้ไม่ถึงห้าแสนเลยด้วยซ้ำ"

"ให้ทิปหนักขนาดนี้... ไม่คิดจะขอบพระคุณฉันหน่อยรึไง?" ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับเหยียดยิ้มเล็กน้อย

"นี่หนูต้องขอบคุณคนที่มาข่มขืนตัวเองอย่างนั้นเหรอคะ?" ตะวันข่มเสียงพูดทั้งน้ำตาคลอเบ้า

"ถ้าเงินที่ฉันให้เมื่อคืนมันน้อยเกินไปสำหรับการเสียตัวครั้งแรก... ก็บอกมาตรง ๆ เลย ไม่ต้องพล่ามเยอะ มันน่ารำคาญ!" เขากลอกตามองบนก่อนจะควักกระเป๋าสตางค์ออกมาอีกครั้ง

เด็กสาวยืนกำหมัดแน่น เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้อยู่ดี

"จะเอาเท่าไหร่? สำหรับค่าที่ฉันทำ... เธอพัง?" รันเวย์ควักเงินออกมาพร้อมกับจงใจมองต่ำลงไปยังช่วงล่างของเธอ ในขณะที่เขาเว้นวรรคคำพูดเอาไว้

"คุณคิดว่าเงินของคุณมันซื้อได้ทุกอย่างจริง ๆ เหรอคะ?" ตะวันเงยหน้าถามไปทั้งน้ำตา

ฟุ่บ! รันเวย์จึงควักแบงก์พันทั้งหมดในกระเป๋าออกมา

"ใช่... และฉันก็กำลังซื้ออยู่นี่ไง!" เขาพูดพร้อมกับฟาดเงินฟ่อนใหญ่ใส่ศีรษะของคนตัวเล็กซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า สาวน้อยที่สูงเพียงแค่ระดับอกของเขาเท่านั้น

แบงก์พันหลายสิบใบค่อย ๆ ปลิวตกลงไปถึงพื้นอย่างช้า ๆ

"ถ้าเงินของคุณซื้อได้ทุกอย่างจริง ๆ ..." มือเล็ก ๆ ลูบเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยรอยดูด รอยขยำมากมายจากเมื่อคืน

ผิวกายขาวเนียนช้ำทั่วทั้งตัว แถมร่องสวาทยังมีเลือดซึมและเจ็บแสบอยู่ตลอดเวลาจากการทารุณของเขา

"ทำไมไม่เก็บเอาไปซื้อคุณนับหนึ่งให้เธอกลับมารักคุณล่ะคะ?" เธอเอ่ยคำถามทิ่มแทงหัวใจคนตรงหน้าอย่างไม่กลัวตายเลยสักนิด

หมับ! รันเวย์จับปลายคางเด็กสาวให้เงยขึ้นสบตาของเขาอีกครั้ง

"นี่เธอ!" ร่างสูงชักสีหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น

"ว่าไงล่ะคะ?" ตะวันพยายามฝืนพูดต่อทั้ง ๆ ที่เขาเริ่มบีบคางของเธอแรงมากยิ่งขึ้น

"ถ้าเงินพวกนี้มันซื้อความเจ็บปวด ความรู้สึกวันเวลา หรือความรักคืนมาได้... ทำไมไม่ลองไปถามคุณหนึ่งดูล่ะคะ?" เด็กสาวยังคงเถียงรันเวย์ไม่ยอมหยุด ในตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้วจริง ๆ จะหนีก็ไปไหนไม่ได้ จะอยู่ที่นี่ต่อก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น

"มันมากไปแล้วนะ!" รันเวย์ตะคอกใส่เด็กหน้าใส พร้อมกับง้างมือขึ้นด้วยความโมโห

"…" ตะวันหลับตาทันที เธอคิดว่าต้องเจ็บตัวอีกแน่ ๆ

"ยายเด็กบ้าเอ๊ย!" เขาตะคอกใส่อย่างหัวเสีย ก่อนจะปล่อยมือออกจากใบหน้าของอีกฝ่าย ส่วนฝ่ามือที่ง้างขึ้นก็กำหมัดเอาไว้แน่น… และ…

ตุบ ๆ รันเวย์ชกเข้าที่ประตูห้องซ้ำ ๆ เพื่อระบายความเจ็บปวดและอารมณ์โกรธ

"… (กรี๊ด!) ..." ตะวันอุทานออกมาอย่างตกใจ แต่ยกมือขึ้นปิดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ทันที

ตุ้บ ๆ ๆ

"แม่งเอ๊ย ๆ" เขาออกแรงชกแรงขึ้น ๆ พร้อมกับคำรามออกมาเสียงดังลั่นห้อง

ประตูถึงกับร้าวและก็มีคราบเลือดเลอะเทอะอยู่เต็มไปหมด

"...ฮือ อือ ฮือ..." ตะวันถอยออกห่างจากรันเวย์ทันทีด้วยความหวาดผวา

เสียงหมัดหนากระแทกเข้าประตูดังสนั่นจนทำเอาเซอร์เวย์ที่นอนในเปลร้องไห้ตกใจ

"อย่ามาแตะต้องเรื่องส่วนตัวของฉันอีก! และถ้าเธอยังกล้าเอ่ยชื่อนับหนึ่งอีกแม้แต่ครั้งเดียว!"

"ฉันจะฆ่าเธอให้ตายคามือเลย... เข้าใจไหม!" รันเวย์ตวาดขึ้นอีกครั้ง ทว่าในแววตาดุดันมีหยดน้ำตาอยู่ภายในนั้น

ปัง! จากนั้นจึงยกเท้าถีบประตู ก่อนจะหันหลังเดินจากไปในทันที

"อึก..." สาวน้อยสะดุ้งด้วยความตกใจแต่เธอก็ไม่กล้าจะร้องออกไปในตอนที่รันเวย์ยืนอยู่ใกล้ ๆ