LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 23

พิษสวาท | ตอนที่ 22 | คนสารเลว

...เมื่อคืนมันไม่ใช่ความฝัน แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นจริง ๆ ซึ่งหลังจากที่เธอผล็อยหลับไป ตื่นขึ้นมาก็พบว่าถูกพากลับมานอนเปลือยเปล่าในห้องพักของตัวเองแล้ว

เสื้อผ้าทุกชิ้นวางกองเอาไว้บนเตียงข้าง ๆ กาย ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแดงจ้ำ ๆ และที่หนักสุดก็คือใจกลางความเป็นหญิงซึ่งบวมแดงอย่างเห็นได้ชัด

ร่องรักมีคราบเลือดผสมกับน้ำกามสกปรก ๆ ของเขาคาอยู่ทั้งส่วนที่เปรอะเปื้อนตามลำตัวยังเป็นคราบน้ำอุ่น ๆ เหมือนว่าเพิ่งจะกระเซ็นใส่ได้ไม่นานนี้เอง ทว่าในตอนที่ตะวันนั่งพิจารณาเรือนร่างของตัวเองทั้งน้ำตาอยู่นั้น

เสียงร้องของเซอร์เวย์ก็ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาจากภวังค์อีกครั้ง จึงรีบสวมใส่เสื้อผ้าแบบเร่งรีบ

"แง ๆ ๆ" เขาเริ่มร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้เพราะหิวหรือไม่เห็นใครกันแน่

"…" ตะวันกัดฟันแน่นขณะแตะที่ร่องรักของเธอเบา ๆ ทั้งน้ำตา…

"แง ๆ ๆ ๆ" แล้วเสียงร้องไห้ก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ

"เซอร์เวย์... อย่าร้องสิครับ" ตะวันเปล่งเสียงที่มีออกไปให้เด็กน้อยได้ยิน

"ตะวันอยู่นี่..." เธอเอ่ยบอกขณะที่มือเล็ก ๆ กุมหน้าท้องตัวเองไว้แน่น

จากนั้นจึงพยายามจะลุกเดินเข้าไปปลอบขวัญเซอร์เวย์ แต่ในวินาทีที่ก้าวลงจากเตียง เพียงแค่ปลายเท้าแตะพื้น ความเจ็บปวดก็แปลบขึ้นมา

"อะ... โอ๊ย" เด็กสาวเสียหลักล้มลงกับพื้นทันที

เธอรู้สึกปวดที่ท้องน้อยและแสบที่ร่องรักจนแทบไม่อยากจะขยับตัวเลยด้วยซ้ำไป

ปัก! ฝ่ามือเล็ก ๆ เกาะโต๊ะข้างหัวเตียงเอาไว้เพื่อประคองตัวเองให้ลุกขึ้นยืน

และเมื่อเธอทรงตัวได้ สายตาของตะวันก็เหลือบไปเห็นเงินสดปึกใหญ่ 5 ปึกที่วางอยู่

"…." ตะวันชะงักมองเงินก้อนนั้นอยู่สักพัก

ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยได้เห็น หรือจับเงินมากมายขนาดนี้เลยจริง ๆ

(ฉันจะให้ค่าตอบแทนมากกว่าที่เธอคิดซะอีก!) เด็กสาวนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทั้งน้ำตา

(ท่องไว้… น้ำละแสน) เธอมองเงินห้าปึกหนา ๆ ตรงหน้าโดยที่เนื้อตัวสั่นไปหมด

"อุแว๊ ๆ ๆ" เสียงของเซอร์เวย์ยังคงดังอยู่เป็นพัก ๆ ตะวันจึงรีบปาดน้ำตาทิ้งไปและเก็บเงินใส่ในลิ้นชักเอาไว้ก่อน เพราะกลัวว่าถ้าพี่สาวเธอกลับมาจะเห็นเข้า

"มาแล้ว ๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง" จากนั้นก็กัดฟันเดินกะเผลก ๆ ไปอุ้มเจ้าตัวเล็กมาโอ๋

เด็กน้อยหยุดร้องไห้และเอนหัวอิงแนบอกของเธอทันที

"หิวแล้วใช่ไหม?" ตะวันตบก้นของเซอร์เวย์เบา ๆ แม้ว่าเธอจะระบมไปทั้งตัวแค่ไหน แต่ก็ยังคงต้องอดทนทำหน้าที่แทนพี่ตาลเหมือนเาลช่นทุกวันที่ผ่านมา

หลังจากอาบน้ำและชงนมให้เรียบร้อยแล้ว

เธอก็นั่งมองดูเด็กน้อยที่นอนดูดนมจากขวดจ๊วบ ๆ อย่างอารมณ์ดี ตะวันเฝ้าอยู่นานเพื่อรอให้อีกฝ่ายหลับเสียก่อน ถึงจะสามารถไปอาบน้ำและทำงานอย่างอื่นได้

โดยปกติแล้วเซอร์เวย์ก็จะตื่น ๆ หลับ ๆ งอแงสลับไปสลับมาแบบนี้ตามประสาเด็กเล็กทั่ว ๆ ไป

ตะวันเดินกุมท้องน้อยของเธอเข้าไปยืนอาบน้ำเพื่อชำระล้างคราบสกปรกต่าง ๆ ที่เขาฝากเอาไว้บนเรือนร่าง

แต่ไม่ว่าจะใช้สบู่และออกแรงถูสักแค่ไหน มันก็ไม่อาจจะลบเลือนร่องรอยความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้เลย

"อะ... โอ๊ย..." ร่องสวาทเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีที่เธอขยับตัวผิดจังหวะ

ตะวันทรุดลงกับพื้น ปล่อยให้น้ำจากฝักบัวมันชำระล้างร่างกายไปเรื่อย ๆ เท่าที่จำได้คือ... รันเวย์ทรมานและทารุณเธอทั้งคืนจวบจนถึงรุ่งสาง

ท่อนแขนเล็ก ๆ โอบกอดตัวเองเอาไว้แน่น

เธอยังคงจดจำสัมผัสที่เจ็บปวดนั้นได้เป็นอย่างดี เพราะตะวันก็เป็นแค่เพียงเด็กสาวคนหนึ่งเท่านั้น

เธอใสซื่อเกินกว่าจะเข้าใจโลกที่โหดร้ายใบนี้

มันไม่ง่ายเลยที่จะทำใจยอมรับกับเรื่องเมื่อคืนได้...

เธอเหลือบมองหน้าเซอร์เวย์และนึกย้อนยังเหตุการณ์คล้าย ๆ กันเมื่อปีที่แล้วที่รันเวย์ไล่ผู้หญิงคนนั้นให้ทำแท้ง ซึ่งมันยิ่งทำให้สาวน้อยถึงกับสติหลุดไปเลย

"ก็รีบกินเข้าสิ เธอจะฟูมฟายเพื่ออะไร?" ชายหนุ่มบ่นขึ้นด้วยความหงุดหงิด เขาหยิบแผงยามาแกะออกทั้งสองเม็ด แล้วบีบปากและจับยัดใส่ปากของเด็กสาวทันที

"กลืนลงไป!" ร่างสูงออกคำสั่งเสียงแข็ง ซึ่งตะวันก็ทำได้แค่จำใจกลืนยาคุมฉุกเฉินทั้งสองเม็ดเล็ก ๆ ไป โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ยื่นน้ำเปล่าให้เธอแต่อย่างไรเลย

"...อึก ...อึก" สาวน้อยกลืนยาลงไปด้วยความยากลำบาก ซึ่งรันเวย์ก็ยืนรอดูจนชัวร์ว่าเธอกินเข้าไปแล้วจริง ๆ

เขาบีบริมฝีปากของเธอและมองเข้าไปในโพรงปากเพื่อเช็กดูอีกครั้งถึงจะยอมปล่อยมือออกก่อนเดินจากไปในทันที

เธอจำได้ว่ารันเวย์เคยสั่งเอาไว้ว่า ถ้าเขาอยู่ส่วนไหนของบ้าน คนรับใช้ก็ต้องไม่เสนอหน้าไปให้เห็น คนตัวเล็กจึงอุ้มเด็กน้อยกลับมาที่ห้องพักพลางเม้มปากแน่น แล้วพยายามข่มความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้ภายใน แม้ว่าร่างกายมันจะประท้วงขึ้นมาหลายรอบแล้วก็ตาม แต่ยังพยายามจะอดทนให้ได้มากที่สุด

หลังจากวางเด็กน้อยลงในเปล เซอร์เวย์ก็นอนดูดจุกนมและเล่นของเล่นที่หมุน ๆ อยู่ด้านบนไปเรื่อย ๆ

วันนี้ร่างกายของเธอมันร้าวระบมไปหมดเลย

ถ้าอุ้มเด็กน้อยเดินไปเดินมาเหมือนวันอื่น อาจจะล้มทั้งคู่แน่ ๆ ตะวันจึงนั่งไกวเปลเรื่อย ๆ มืออีกข้างก็ยังคงกด ๆ นวดท้องน้อยตัวเองไปด้วย

ห้องพักแม่บ้าน ภายในบ้าน

ปัง ๆ ๆ (เสียงกระแทกประตูหน้าห้องดังขึ้น)

คนตัวเล็กกัดฟันลุกขึ้นยืนและเดินกะเผลก ๆ ไปเปิดประตูทันที โดยที่เธอรู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร เพราะทั้งบ้านมีกันสองคนเท่านั้น

"มีอะไรเหรอคะ?" ตะวันเอ่ยถามร่างสูงแผ่วเบา เธองอตัวเล็กน้อยและใบหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด

"ถ้าทำอะไรเสร็จแล้วก็รีบจัดการถอดผ้าปูที่นอนบนห้องฉันไปทิ้งด้วย!"

"มันเปื้อนเลือดสกปรกของเธอ... ฉันนอนไม่ลง!" รันเวย์ก้มมองสภาพของตะวันเล็กน้อย ก่อนจะออกคำสั่งด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ทั้งสองคนยืนจ้องหน้ากันและกันอยู่พักใหญ่

"ขอถามจริง ๆ นะคะ... คุณไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำบ้างเลยเหรอ?" สาวน้อยกำหมัดแน่นพลางถามกลับไปทั้งน้ำตา เขาทำเหมือนว่าเรื่องเมื่อคืนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ทั้ง ๆ ที่พึ่งทำลายความบริสุทธิ์ของเด็กคนหนึ่งอย่างไร้ความปรานี

"ไม่" รันเวย์หันหน้ากลับมาตอบคำถามนั้นโดยที่ไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำไป