LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 35

พิษสวาท | ตอนที่ 34 | แค่ที่ระบาย

"มีอะไร?" รันเวย์กระชากประตูเปิดออก ซึ่งคนที่มาเคาะประตูก็คือพยาบาลที่เฝ้าเวรอยู่นั่นเอง

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คือถึงเวลาเปลี่ยนน้ำเกลือ และก็ตรวจไข้ วัดความดันนะคะ" พยาบาลสาวเอ่ยตอบรันเวย์ด้วยท่าทีสุภาพ

"งั้นเหรอ" เขาตอบกลับไปเพียงเท่านั้น แต่ก็เปิดประตูให้พยาบาลทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องทันที

"คนไข้เป็นยังไงบ้างคะ?" พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายตะวันตามปกติ

"ขออนุญาตปิดผ้าม่านนะคะ เพื่อจะเช็ดตัวคนไข้นะคะ" พยาบาลคนแรกเดินมาจับผ้าม่านที่กั้นอยู่รอบ ๆ เตียงผู้ป่วย ซึ่งรันเวย์ก็เลิกคิ้วตอบกลับไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาเดินกลับไปนั่งรอที่โซฟา

และปล่อยให้พยาบาลตรวจเช็กอาการต่าง ๆ ของตะวันไปด้วย

"ไม่มีไข้แล้วนะคะ แต่ชีพจรเต้นเร็วมากเลยค่ะ" พยาบาลเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

"เอ่อ คือ.." ตะวันตะกุกตะกักเล็กน้อย

"ยังไงเดี๋ยวอีกสักชั่วโมงหนึ่ง ให้คุณหมอตรวจอีกทีก็แล้วกันนะคะ" คุณพยาบาลเขียนผลตรวจชีพจรลงไปทันที

"เพราะชีพจรเต้นเร็วแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่นอนอยู่เฉย ๆ อาจจะมีอะไรผิดปกติก็ได้" คุณพยาบาลเอ่ยตอบคนไข้ไปตามตรง เพราะเสียงชีพจรของเธอมันไม่ได้เหมือนคนที่เพิ่งตื่นนอน แต่เหมือนคนที่ไปวิ่งรอบโรงพยาบาลมามากกว่า

"เดี๋ยวพยาบาลเช็ดตัวให้นะคะ ไข้เพิ่งจะลดยังไงเดี๋ยวตอนเย็น ๆ ค่อยอาบน้ำแล้วกันนะคะ" คุณพยาบาลพูดต่ออย่างสุภาพและใจเย็น เธอเปิดผ้าม่านออกไปเล็กน้อย เพื่อหยิบอุปกรณ์มาเช็ดตัวคนไข้

ซึ่งรันเวย์ก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไปเหมือนไม่ได้ใส่ใจมากนัก ทั้ง ๆ ที่หูของเขาตั้งใจฟังทุกอย่างที่ทั้งสามคนพูดคุยกัน แต่หลังจากนั้นไม่นานมากนัก

"เลือดเต็มเตียงเลยค่ะ" เสียงของพยาบาลทำให้รันเวย์ที่นั่งอยู่ลุกพรวดตรงเข้าไปดูทันทีอย่างลืมตัว

"เอ่อ หนูขอโทษจริง ๆ นะคะคุณพยาบาล" ตะวันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก

ฟุ่บ! เขากระชากผ้าม่านเปิดออกทันทีอย่างไม่สนใจว่าข้างในจะทำอะไรกันอยู่

"เกิดอะไรขึ้น?" รันเวย์ถามไปทันทีเพราะว่าเขาไม่ได้รุนแรงมากขนาดที่จะมีเลือดเต็มเตียงได้

"เออ คุณคะเราเช็ดตัวอยู่นะคะ!" พยาบาลสาวรีบดึงผ้าห่มคลุมตัวคนไข้ไว้ทันที

"แล้วไง?" เขาสวนกลับไปอย่างเสียงแข็ง

"คุณคะ..คือไม่มีอะไรคะ เรากำลังเช็ดตัวคนไข้อยู่" พยาบาลอีกคนรีบตอบกลับไปทันที

"จะไม่มีได้ยังไง เธอพูดว่าเลือดเต็มเตียง?" ร่างสูงขมวดคิ้วมองตรงไปที่เตียงทันที ซึ่งมันก็มีคราบเลือดเลอะอยู่จริง ๆ

"คือคนไข้...เป็นประจำเดือนนะคะ" พยาบาลคนเดิมก็เอ่ยตอบเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเกือบกระซิบ

"จิ๊..ก็ร้องซะเวอร์ขนาดนั้นนึกว่าจะตาย!" รันเวย์จิ๊ปากเล็กน้อยแสดงท่าทีหงุดหงิดไปเพื่อกลบเกลื่อนความหน้าบางของตัวเองไปพลาง ๆ

ฟุ่บ! รันเวย์กระชากผ้าม่านปิดให้ตามเดิม ก่อนจะกลับไปนั่งหน้าบึ้งตึงที่โซฟาตามเดิม

"หนูทำเปื้อน เดี๋ยวหนูถอดไปซักให้นะคะ" ตะวันเอ่ยกับพยาบาลด้วยความเกรงใจ เพราะเธอไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองมีประจำเดือน และมันคงมาหลังจากที่เธอมีอะไรกับรันเวย์แน่ ๆ

"อ้อ ไม่เป็นไรค่ะแค่นี้เอง โรงพยาบาลเรามีแผนกซักผ้า ฆ่าเชื้อโรคอยู่แล้ว คนไข้ไม่ต้องกังวลนะคะ อีกอย่างเราเจอเลือดกันเป็นประจำอยู่แล้วค่ะ" พยาบาลรีบตอบกลับไปทันที ขึ้นชื่อว่าโรงพยาบาลแล้ว เลือดถือเป็นเรื่องปกติไปเลย อีกอย่างโรงพยาบาลเอกชนหรูหราค่ารักษาแพงหูฉี่ขนาดนี้ ใครจะกล้าปล่อยให้คนไข้เอาผ้าไปซักเองกัน

"ยังไงเดี๋ยวพยาบาลเตรียมผ้าอนามัยมาสำรองให้นะคะ แล้วก็จะให้แม่บ้านเข้ามาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ด้วย" พยาบาลพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นและอ่อนโยนมาก ๆ และหลังจากพูดจบพยาบาลก็เปิดผ้าม่านออกทันที

"เดี๋ยวตอน 7 โมงเช้า จะมีคุณหมอประจำไข้มาตรวจวินิจฉัยอีกทีนะคะ" พยาบาลพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะพากันออกไปหลังจากที่ทำหน้าที่เสร็จสรรพ

"มันไม่เจ็บเท่าตอนคลอดลูกหรอกน่า! อย่าโง่ได้ปะ!" เขาโน้มตัวลงกระซิบข้างหูของเธอเบา ๆ ซึ่งเธอก็จำใจต้องทำตามที่เขาต้องการอยู่ดีอย่างไม่มีทางเลือกอื่น

หลังจากเข้าห้องรักษาและได้ฝังยาคุมที่แขนได้เสร็จสรรพ หมอก็ได้แนะนำถึงผลข้างเคียงต่าง ๆ และเน้นย้ำชัดเจนว่าไม่ควรมีเพศสัมพันธ์ภายใน 7 วัน หลังจากฝังไปแล้ว เพราะยาอาจจะยังไม่ออกฤทธิ์

บนรถ

"แค่ฝังยาคุมร้องซะ แก้วหูฉันแทบแตก" เขาหันมาต่อว่าเธอทันทีเมื่อก้าวขึ้นรถมาได้

"ก็เข็มมันใหญ่มากนี่...คุณจะไปเข้าใจอะไรอะ" ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ และมองที่ท่อนแขนของเธอ ที่มีผ้าพันแผลเอาไว้และห้ามโดนน้ำเลยถึง 7 วัน

"ฉันว่า ฉันน่าจะเจ็บกว่าเธอนะ" รันเวย์หันมามองตาขวางใส่ตะวันเล็กน้อย เพราะทั้งแขนของรันเวย์เต็มไปด้วยรอยเล็บจิกข่วนมากมาย จากฝีมือของตะวันในตอนที่อยู่ในห้องรักษานั้น

"เธอนี่มัน...ไม่โตเลยจริง ๆ " เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะสตาร์ตรถและขับออกจากโรงพยาบาลไปทันที หลังจากรถเคลื่อนที่ไปเรื่อย ๆ ..

"หมอบอกว่า ห้ามมีเพศสัมพันธ์ 7 วันนะคะ" เธอเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาและมองไปทางนอกหน้าต่างแทน เพื่อเลี่ยงการสบสายตากับเขาทันที

"ฉันก็ยืนฟังอยู่ข้างเธอนะ ไม่ได้หูหนวกซะหน่อย!" ร่างสูงเหลือบมองคนตัวเล็ก และกระแทกเสียงตอบกลับไปทันที

"อีกอย่าง ฉันไม่ได้มีที่ระบายอารมณ์แค่เธอคนเดียวหรอกนะ..เหอะ ๆ " ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ พร้อมเหยียดยิ้มริมฝีปากอย่างไม่ได้ใส่ใจว่าคนที่ได้ยินจะรู้สึกอย่างไร

"…." ตะวันก้มหน้าลงเล็กน้อย โดยเธอก็ไม่ได้เอ่ยตอบอะไรกลับไปเลยหลังจากนั้น

บรื้นนน!! เสียงฝีเท้ากดเหยียบคันเร่งเครื่องจนรถพุ่งทะยานออกไปข้างหน้า จนหญิงสาวข่มตาด้วยความกลัวเล็กน้อย เพราะเธอก็ยังไม่เคยนั่งรถที่เครื่องแรงและขับเร็วแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต

และคืนก่อนที่นั่งมาเธอก็ไม่ค่อยมีสติมากเท่าไร แต่วันนี้เธอนั่งเกร็งตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลจนถึงบ้านเลยจริง ๆ