LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 7

พิษสวาท | ตอนที่ 6 | ตะวันอับแสง

TA-WAN’ S PART

• ณ บ้านพักรวมแม่บ้าน •

ขณะที่ตาล สาววัย 26 ปีกำลังยืนรีดผ้ากองโตของบรรดาเจ้านายเพื่อเตรียมสำหรับนำไปแขวนใส่ตู้เสื้อผ้าให้กับพวกคุณ ๆ ในวันรุ่งขึ้น

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ก่อนที่ประตูห้องจะค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ

"กลับมาแล้วค่ะ" เด็กสาววัย 16 ย่างเข้า 17 ปีเดินสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่เข้าห้องพร้อมกับเอ่ยทักทายพี่สาวของเธอเหมือนเช่นทุกวัน

"อืม" ตาลพยักหน้ารับคำทักทาย แต่เธอก็ไม่มีเวลาใส่ใจน้องสาวมากเท่าไหร่นัก เพราะต้องใช้สมาธิในการรีดผ้าต่อไปจนกว่าจะเสร็จ เนื่องจากเสื้อผ้าของพวกเจ้านายล้วนเป็นแบรนด์เนมหรูทั้งนั้น ราคาตั้งแต่หลักพันหลักหมื่น บางตัวนี่แสนกว่าบาทเลย

ดังนั้นจึงจะรีดแบบลวก ๆ ส่ง ๆ ไม่ได้ ถ้าจับจีบได้ไม่ดี คุณป้าหัวหน้าแม่บ้านก็จะเรียกไปตำหนิทันที

เมื่อเห็นว่าน้องสาวของเธอเอาแต่นั่งมองหน้า ทว่าก็ไม่พูดไม่จาอะไร ผู้เป็นพี่จึงเป็นฝ่ายไถ่ถามขึ้นก่อน

"มีอะไรหรือเปล่าตะวัน?" ตาลวางเตารีดร้อนลงกับโต๊ะรีดผ้าและเงยหน้าถามตะวันที่นั่งมองเธอทำงานอยู่ไม่ไกลมากนัก

"คือว่า... ตะวันอยากจะขอยืมเงินพี่ตาลไปเรียนพิเศษหน่อยจะได้ไหมจ๊ะ?" สาวน้อยเดินเข้ามาหาพี่สาวพร้อมกับเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา

"ยืม 2,000 บาทเท่านั้น เดือนหน้าตะวันได้เงินค่าพาร์ตไทม์แล้วจะคืนให้เลยจ้ะ" เธอยกมือไหว้ขอด้วยท่าทีอ้อนวอน

"เรียนพิเศษ?" พี่สาวต่างวัยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

เธอพับโต๊ะรีดผ้าเก็บและเตรียมเสื้อผ้าที่จะนำขึ้นไปไว้ที่ตู้เสื้อผ้าบรรดาเจ้านายแต่ละคนก่อนจะแขวนเสื้อผ้าของเจ้านายเอาไว้ด้วยความระมัดระวัง

"คือมีบางวิชาที่หนูพยายามอ่านเองแล้ว แต่มันไม่เข้าใจจริง ๆ และอาจารย์ไม่ค่อยอธิบายในห้องเรียน เอาแต่ไปติวให้กับพวกที่เรียนพิเศษแทนน่ะ" ขณะที่พี่สาวทำงาน ตะวันก็เริ่มอธิบายเหตุและผลที่คิดไว้ แม้จะรู้ดีว่าพี่เธอไม่เห็นด้วยกับการเรียนต่อสักเท่าไหร่ แต่เธอไม่มีที่พึ่งอื่นจริง ๆ

ปั่ก! เสียงเตารีดผ้าร้อน ๆ กระแทกลงที่โต๊ะรีด

"พี่ไม่เข้าใจเลยตะวัน! แกจะฝืนเรียนต่อไปทำไม?" ตาลเงยหน้ามองน้องสาวนิ่ง ๆ

"จริง ๆ เรียนจบแค่ม.3 มันก็ควรจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ?" ก่อนหยุดทำงานและหันมาคุยกับน้องสาวด้วยท่าทีจริงจัง

"ถ้าพี่ตาลไม่มีก็ไม่เป็นนะจ๊ะ" ตะวันยิ้มเจื่อน ๆ ตอบกลับไป

"เรื่องเงินน่ะ พี่พอมีและให้แกได้เลยไม่ต้องหามาคืนหรือยืมอะไร" ผู้เป็นพี่ถอนหายใจก่อนจะควักเงินในกระเป๋าเสื้อของตัวเองและยัดใส่มือของน้องสาวไปทันที

"แต่ที่พี่ไม่เห็นด้วยเลยคือ... เราจะเรียนสูง ๆ ไปเพื่ออะไร?"

"แกเองก็น่าจะรู้ตัวดีที่สุด... ว่าเรียนไม่เก่งเลยสักวิชา" เธอพูดตอกย้ำไปตามจริง

"เออ ถ้าแกสอบได้ทุนการศึกษามาตลอด หรือได้เกรด 4 ทุกวิชาจนได้เรียนฟรี พี่จะไม่ว่าเลยนะ นี่ยังดึงดันเรียนต่อไปเพื่ออะไร?" ตาลตั้งใจเอ่ยออกไปตรง ๆ เพราะไม่ว่าจะเตือนจะสอนน้องสาวกี่ครั้ง ตะวันก็ยังคงดิ้นรนหาทางเรียนต่อ

"หนูรู้ว่าหนูโง่แถมหัวช้ากว่าคนอื่น ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากจะพยายามและพัฒนาตัวเองต่อไปให้มากที่สุด" ตะวันน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย

"หนูอยากเรียนมหาลัย อยากจบสูง ๆ อยากมีงานดี ๆ ทำ เพื่อให้เราสองคนได้กินอยู่สุขสบายกว่านี้" เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"แล้วอาชีพคนใช้มันไม่สบายตรงไหน?" ตาลสวนกลับน้องสาวของเธอทันที

"บ้านก็มีให้อยู่ ข้าวก็มีให้กิน น้ำไฟไม่ต้องจ่าย พี่ไม่เห็นว่าเราจะเดือดร้อนจนต้องกระเสือกกระสนอะไรอีกเลย" หญิงสาวพูดพลางเก็บเตารีดผ้าและเตรียมจะเอาเสื้อผ้าที่คัดแยกแล้วไปอีกห้องหนึ่งแทน