LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 77

พิษสวาท | ตอนที่ 76 | เข้ากันไม่ได้

รันเวย์ที่เมามากก็ทิ้งตัวลงนอนข้างกายของเธอทันที ทั้งสองคนต่างหมดเรี่ยวแรงล้มตัวลงนอนเบียดเสียดแนบชิดกันบนโซฟาตัวเดิมที่มันแคบมากจน

รันเวย์ต้องดึงตัวตะวันขึ้นมานอนหนุนบนอกแกร่งของเขาแทน เพื่อที่จะนอนเบียดด้วยกันในที่แคบ ๆ นี้ไปได้ตลอดทั้งคืน

และท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็หลับไปทั้งที่เนื้อตัวยังเลอะเทอะเปรอะเปื้อนคราบน้ำกามของกันและกันอยู่แบบนั้น...

วันต่อมา

เสียงโทรศัพท์ของตะวันดังขึ้นในยามเช้าตรู่ ซึ่งมันคือเสียงเรียกเข้าที่ปลุกให้เด็กสาวตื่นขึ้นในทันที

"...คะ..คุณรัน?" ตะวันลืมตาตื่นขึ้นมา คนแรกที่เธอเผชิญหน้าก็ไม่ใช่ใครอื่นเลย

เธอตกใจเล็กน้อยที่ตื่นขึ้นมาเจอตัวเองกับรันเวย์ในสภาพนี้ โดยปกติแล้วเธอกับเขาไม่เคยนอนกอดกันแบบนี้จนถึงเช้าเลยสักครั้ง

เด็กสาวค่อย ๆ เงยหน้าที่ซบแนบกับแผ่นอกของเขาขึ้นช้า ๆ

"....." เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาในยามนิทราที่แน่นิ่งและดูดีมากราวกับรูปปั้นก็ไม่ต่างเลยจริง ๆ ขนตาที่งอนยาว คิ้วที่ดกดำ สันจมูกที่โด่งเข้ารูป และริมฝีปากกระจับนั่นอีก

อื้อ อื้อ ๆ เสียงโทรศัพท์ยังคงดังขึ้นอยู่เรื่อย ๆ ๆ จนท้ายที่สุดมันก็เรียกสติของตะวันให้กลับมาจนได้ เธอรีบยกท่อนแขนอันหนักอึ้งของรันเวย์ออกจากตัวเอง ก่อนจะรีบลุกไปรับโทรศัพท์ในทันที

แต่พอจังหวะที่เธอกำลังจะก้าวขาเดินไปนั่นเอง..

ปัก! ร่างบางก็หกล้มเข่ากระแทกพื้นอีกครั้งแบบเต็มแรง เพราะรองเท้าส้นสูงที่สวมใส่บวกกับขาทั้งสองข้างที่ไร้เรี่ยวแรง

"อ๊ะ..โอ๊ย" ตะวันร้องออกมาเบา ๆ ด้วยความเจ็บ

ซึ่งเธอก็รีบถอดรองเท้าส้นสูงบ้า ๆ นั้นออกทันที พร้อมกับยันตัวลุกขึ้นยืนช้า ๆ ก่อนจะเดินกะเผลก ๆ ตรงไปรับโทรศัพท์

แต่สายโทรเข้ามันก็ตัดไปสักพักแล้ว...

เสียงหกล้มที่ดังสนั่นหวั่นไหวของตะวันปลุกให้ร่างสูงลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลาไล่เลี่ยกัน...

เขาค่อย ๆ หรี่ตามองตามแผ่นหลังของเธอไปเล็กน้อย แล้วจึงจะค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นมานั่งหาวสองสามครั้งด้วยความรู้สึกยังเพลีย ๆ และรันเวย์เองก็ยังนอนหลับพักผ่อนได้ไม่เต็มที่สักเท่าไรเลย ตั้งแต่เขากลับไปทำงานเขาก็แทบไม่มีเวลาได้พักเลยจริง ๆ

ตะวันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเมื่อเธอเห็นเป็นเบอร์จากทางโรงพยาบาล เด็กสาวก็รีบกดโทรกลับไปทันที ซึ่งเธอก็รอสายอยู่นานมาก ๆ กว่าทางโรงพยาบาลจะรับสายในที่สุด

"สวัสดีค่ะ" ตะวันกดรับสายพร้อมกับเอ่ยตอบรับไปทันที

"จริงเหรอคะ..ได้ค่ะงั้นเดี๋ยวตะวันรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" ตะวันตอบกลับปลายสายไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

"ตะวันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ..ขอบคุณนะคะ..ขอบคุณ.." เด็กสาวพูดออกไปซ้ำ ๆ ก่อนจะวางสายไป ตะวันเดินขากะเผลก ๆ ออกไปจากห้องทันที

"นั่นเธอจะไปไหน?" รันเวย์เอ่ยถามตะวันไปทั้งที่ยังงัวเงียอยู่เลย เขายันตัวลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะดึงกางเกงขึ้นสวมใส่ตามเดิม

"คือหนูต้องรีบไปโรงพยาบาลนะคะ..หมออนุญาตให้เข้าเยี่ยมพี่ตาลได้แล้ว" ตะวันหันมาตอบรันเวย์ด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ เหมือนคนจะร้องไห้

"หมอให้เข้าเยี่ยมแล้ว..ไม่ดีใจรึยังไง?" ร่างสูงเดินตรงเข้าไปหยุดตรงหน้าตะวัน พร้อมกับก้มลงจ้องมองเธอเล็กน้อย

"แต่หมอบอกว่าอาการไม่ดี เลยมีเรื่องอยากจะคุยด้วย" ตะวันอธิบายไปทั้งน้ำตา

ฟุ่บ! รันเวย์คว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดแนบอกของเขาทันที

"ไม่มีอะไรหรอกน่า" เขาลูบหัวตะวันเบา ๆ

"หนูต้องไปรีบไปโรงพยาบาลนะคะ" ตะวันพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขา

"โอเค...งั้นก็รีบไปอาบน้ำจะได้ไปกันเลย" ร่างสูงเช็ดคราบน้ำตาให้เธอเบา ๆ

ฟุ่บ! เขาโน้มตัวลงเพื่อช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาแนบอกทันที

"คุณรัน.." ตะวันตกใจเล็กน้อยที่จู่ ๆ รันเวย์ก็อุ้มเธอเดินกลับไปที่ห้อง

"ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอไง?" เขาพูดพร้อมกับพาตะวันเดินขึ้นไปอาบน้ำในอ่างแทน

เขาเปิดน้ำเติมใส่อ่างให้ตะวัน พร้อมกับโยนฟองสบู่ลงไปละลายในน้ำอุ่น ๆ และตีฟองให้เธอเบา ๆ

"รีบอาบซะ เดี๋ยวฉันจะไปดูเด็กอ้วนของเธอให้เอง" รันเวย์เดินกลับออกไปจากห้องน้ำทันที

รันเวย์หายไปนานสักพักใหญ่ ๆ เลยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถดูแลเจ้าอ้วนได้รึเปล่าเลย

"เธอเข้าไปเยี่ยมพี่สาวคนเดียวแล้วกัน ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับหมอต่อ" รันเวย์พูดขึ้นเมื่อเห็นพยาบาลเปิดประตูออกมาพอดี

"เชิญญาติเข้าเยี่ยมได้เลยค่ะ" พยาบาลก็ยิ้มต้อนรับอย่างสุภาพพร้อมกับพาตะวันเดินเข้าไปด้านในห้องทันที

"พี่ตาล" เด็กสาวร้องเรียกหาพี่สาวลั่นห้องพร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปกอดเธอทันที

ปัง! รันเวย์ดึงประตูห้องปิดลงทันที

"เงินที่จ่ายไปมันไม่พอเหรอหมอ?" ร่างสูงหันหน้ากลับมาคุยกับหมอประจำเคสของตาล ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

"เงินที่คุณรันวางประกันเอาไว้มันยังครอบคลุมอยู่นะครับ...เพียงแต่ว่า" หมอค่อย ๆ เริ่มอธิบายให้คนตรงหน้าฟังอย่างละเอียดมากขึ้น

"คนที่คุณรันหามาให้กับทางโรงพยาบาล ไม่มีไตของใครแข็งแรงและสามารถปลูกถ่ายเข้าได้กับร่างกายของคนไข้เลยจริง ๆ นะครับ" หมอพูดต่อด้วยความลำบากใจ

"เป็นไปได้ไง เลขาผมส่งคนมาให้คุณเลือกตั้งหลายคนนะ"

"ครับ ...คือมันไม่ง่ายเลยจริง ๆ ที่จะหาคนที่เข้ากันได้กับคนไข้ ทั้งกรูปเลือดและหลาย ๆ ปัจจัยมันต้องสอดคล้องกันนะครับ" หมอยังคงพยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจ

"นี่หาคนตามที่หมอบอกทั้งหมดแล้วนะ ทั้งกรูปเลือดและทุกอย่างที่คุณบอกมา..มันใช้ไม่ได้สักคนเลยรึไงวะ?" รันเวย์สบถออกมาอย่างหัวเสียเล็กน้อย เพราะกว่าเขาจะให้เลขาไปขอรับซื้อไตมาได้มันไม่ง่ายเลย และอีกอย่างมันคือสิ่งผิดกฎหมายที่ต้องแอบ ๆ ทำด้วยซ้ำไป

"...มันต้องไตของเด็กนั้นคนเดียวเลยรึไง?" รันเวย์มองเข้าไปในห้องพักฟื้นของตาลอีกครั้ง

"..." หมอทำได้แค่เงียบไปครู่ใหญ่

"จริง ๆ คนไข้ไม่น่ารอดแล้วเพราะเธอไม่ยอมรักษาตั้งแต่เนิ่น ๆ ยังโชคดีที่เธอยังอายุน้อย และร่างกายอื่น ๆ ยังแข็งแรงดี..ทางเราถึงยื้อชีวิตเธอไว้ได้ในตอนนี้" หมอพยายามอธิบายให้รันเวย์มากขึ้น

"ยังมีเวลาเหลืออีกเท่าไร?" ร่างสูงถามไปอีกครั้ง

"จากที่หมอเคยประเมินไว้ 6 เดือน ตอนนี้สภาพไตของเธอน่าจะพอใช้ได้อีกแค่ 1-2 เดือนเท่านั้นครับ" หมอบอกกับรันเวย์ไปตามจริง

"แต่จริง ๆ ก็แทบจะไม่สามารถรอได้แล้วนะครับ" หมอผู้ชายพูดเสริมด้วยท่าทีลำบากใจ

"แล้วถ้า.....เป็นไตของฉันล่ะ?"