LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 78

พิษสวาท | ตอนที่ 77 | เสี่ยง (รัก)

"คุณรันหมายถึง...คุณรันจะเป็นคนบริจาคให้เองเลยอย่างนั้นเหรอครับ?" หมอเอ่ยถามไปด้วยท่าทีตกใจ เขาแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินกับหูเลยด้วยซ้ำ จนต้องถามย้ำไปอีกทีเพื่อความแน่ใจ

"ก็แค่อยากจะลองตรวจดูก่อนว่าพอจะบริจาคได้ไหม?" รันเวย์เอ่ยตอบไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ก็หมอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่มีเวลาแล้ว!" เขาเอียงคอถามกลับไปอย่างเสียงแข็ง ๆ

"มันก็ใช่ครับ" หมอพยักหน้ารับเบา ๆ

"ฉันว่าเราไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันดีกว่าไหม?" รันเวย์ถอนหายใจออกมา ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ

"จริงด้วยครับ ๆ เดี๋ยวคนอื่นอาจจะมาได้ยินเอาได้... งั้นเรียนเชิญคุณรันที่ห้องทำงานของผมจะสะดวกกว่า" หมอรีบพยักหน้ารับก่อนจะพารันเวย์เดินกลับไปคุยกันต่อแบบส่วนตัวที่ห้องทำงานของตัวเองในทันที

ห้องทำงานคุณหมอ

"ต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง?" รันเวย์เอ่ยถามขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาถึงห้องทำงานของหมอคนเดิม

"จริง ๆ ผมอยากจะขออธิบายถึงข้อดีข้อเสียต่าง ๆ ให้คุณรันฟังดูก่อนตัดสินใจจะเสี่ยงบริจาคไตของตัวเองนะครับ" หมอพูดขึ้นพร้อมกับเอาเอกสารการบริจาคไตขึ้นมากางให้รันเวย์ดูต่อหน้า

"ฉันไม่กลัวตายหรอกนะ เพราะฉันเคยผ่านการเกือบตายมาแล้ว" รันเวย์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา เมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์อุบัติเหตุในคืนนั้นของเขา

"ครับ..คือการรับบริจาคแบบนี้จริง ๆ ถือเป็นเรื่องผิดกฎหมาย เพราะหนึ่งคุณไม่ใช่ญาติของคนไข้"

"สองคุณไม่ใช่สามีที่จดทะเบียนมากว่า 3 ปีของเธอ และสุดท้ายคุณไม่ใช่ผู้ป่วยภาวะสมองตาย" หมอที่กำลังตั้งใจอธิบายรายละเอียดต่าง ๆ อยู่ แต่ก็ถูกรันเวย์ยกมือขึ้นห้ามแทน

"เข้าประเด็นเลยได้ไหม ฉันขี้เกียจจะฟังคำอะไรยาว ๆ " เขาเลื่อนแผ่นกระดาษส่งคืนให้กับหมอไปทันที

"เอ่อ..ได้ครับ ๆ งั้นก่อนอื่นผมอาจจะต้องขอนัดตรวจสุขภาพคุณรันเวย์ก่อนว่าคุณจะสามารถที่จะเข้ารับการผ่าตัดได้ไหม?"

"เพราะการผ่าตัดมีความเสี่ยงสูง ทั้งการเสียเลือดจำนวนมาก การติดเชื้อได้ง่าย และต่อให้บริจาคแล้วคนที่รับก็อาจจะเสี่ยงกับภาวะปฏิเสธไตได้...อันนี้เป็นเรื่องสำคัญจริง ๆ ที่หมอจำต้องแจ้งให้ทราบก่อนจริง ๆ "

"อืมได้" รันเวย์ตอบรับไปเสียงเรียบ

หมอยังคงพยายามอธิบายทุกขั้นตอนอย่างละเอียดยิบ เนื่องจากมันเป็นเรื่องความเป็นความตาย เขาจึงไม่สามารถจะข้ามขั้นตอนใดขั้นตอนหนึ่งไปได้เลย

"แล้วภายหลังจากตรวจร่างกาย หมอก็ต้องตรวจสภาพไตของคุณรันว่าจะสามารถเข้ากันได้กับคนไข้หรือไม่" หมอยังคงอธิบายต่อไป

โดยที่รันเวย์เองก็นั่งกอดอกตั้งใจรับฟังอย่างไม่ได้พูดขัดอะไร..

"ว่าแต่คุณรันมีโรคประจำตัว หรือ.." หมอเริ่มทำการซักประวัติของรันเวย์อย่างละเอียดทันที

"ฉันเลือดกรูป AB ไม่มีโรคประจำตัว" รันเวย์ตอบกลับไปเสียงเรียบ หมอก็ก้มหน้าก้มตา กรอกประวัติของเขาอย่างละเอียด

"แล้วถ้าเกิดว่าไตของคุณรันไม่สามารถจะปลูกถ่ายให้กับคนไข้ได้...คุณรันมีแผนอะไรสำรองเอาไว้บ้างไหมครับ?" หมอตัดสินใจเอ่ยถามเขาไปตรง ๆ เพราะสภาพไตของตาลอาจจะไม่สามารถรอได้นานถึง 3-4 เดือนขนาดนั้น

"ระหว่างนี้ ฉันจะพยายามหาคนบริจาคมาให้หมอเลือกไปเรื่อย ๆ ถ้าใครได้ก็เอาคนนั้นไป"

"ถ้าไตของฉันได้ ก็เอาของฉันไป" รันเวย์ตอบกลับไปโดยไม่ได้คิดอะไร

"คุณรันแน่ใจจริง ๆ ใช่ไหมครับ?" หมอมองรันเวย์อย่างไม่มั่นใจ ทายาทหมื่นล้านของบริษัทชื่อดังที่ใคร ๆ ก็รู้จักดี จะยอมเสียสละไตหนึ่งข้างเพื่อคนรับใช้ในบ้านของตัวเอง

"หมอหูหนวกหรือไง จะถามซ้ำอีกกี่ครั้ง?" เขากระแทกเสียงใส่หมอไปด้วยความหงุดหงิดใจที่ถูกซักไซ้มากจนเกินไป

"ที่ฉันทำไปก็เพราะสงสารยัยเด็กนั่นก็เท่านั้นเอง! ยังโตได้ไม่เต็มที่ ก็ต้องเสียไตไปข้างหนึ่ง" รันเวย์เอ่ยตอบหมอไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย และน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง

"พี่ตาลคิดบ้างไหมว่าถ้าพี่ตาลเป็นอะไรไป..หนูจะอยู่ยังไง?" ตะวันดึงมือของพี่สาวมากุมแนบเข้ากับใบหน้าของเธอทันที

"อาการป่วยของพี่มันไม่มีทางรักษาได้แล้ว...พี่ไม่อยากให้แกต้องมาลำบากเพราะพี่" ตาลปาดน้ำตาทิ้งและพยายามจะเข้มแข็งต่อหน้าน้องสาวให้ได้มากที่สุด

"พี่ไม่อยากอยู่เป็นภาระของแกนะ" คนเป็นพี่พูดออกไปทั้งน้ำตา เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าเธอยังไม่ตายมันก็ยังต้องมีเรื่อง มีปัญหาอีกมากมายที่ตามมาอยู่ดี

"ทำไมพี่ตาลถึงพูดแบบนี้อีกแล้วล่ะ?" ตะวันโวยวายลั่นก่อนจะโผเข้ากอดพี่สาวตัวเองเอาไว้แน่น

"ต่อให้ต้องลำบากแค่ไหน...ต้องแลกมาด้วยอะไร ตะวันก็จะไม่ยอมแพ้แน่ ๆ เพราะพี่ตาลคือทุกสิ่งทุกอย่าง..คือโลกทั้งใบของน้องคนนี้นะ" เด็กสาวพูดไปก็น้ำตาไหลพรากเต็มสองข้างแก้มไปด้วย

"เพราะฉะนั้นพี่ตาลห้ามตาย..ห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาดเลย!" เด็กสาวขี้แยยังคงร้องไห้ดังลั่นไม่ยอมหยุดง่าย ๆ

"…." ตาลกอดปลอบใจน้องสาวของเธอ แต่ก็ไม่กล้าจะรับปากอะไรออกไปทั้งนั้น

"สัญญากับตะวันสิ!" ตะวันผละออกและจ้องเข้าไปในแววตาของพี่สาวทั้งน้ำตา

"ตะวัน...ความตายนะมันห้ามกันได้ซะที่ไหนกัน?" ผู้เป็นพี่จำต้องพูดออกไปตามความเป็นจริง เพราะวันหนึ่งถ้าเธอจากไปเธอก็อยากให้ตะวันอยู่ให้ได้ เข้มแข็งให้เป็น..

"ไม่รู้อะ..แต่พี่ตาลต้องห้ามเป็นอะไรไปอีกทั้งนั้น!" เด็กสาวออกคำสั่งไปด้วยเสียงที่สั่น ๆ

"พี่ตาลต้องให้หมอรักษาจนกว่าจะหายดี....ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้หนูในปีนี้เถอะนะ" ตะวันเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะโผเข้ากอดตาลอีกครั้ง..

"หยุดร้องไห้ได้แล้ว เจ้าเด็กขี้แย...ตอนนี้พี่ก็ยังอยู่ตรงหน้าแกนี่ไงจะร้องทำไมอีก" ตาลกอดปลอบขวัญตะวัน

ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็น้ำตาไหลพรากเต็มสองแก้มไม่ต่างกัน..หลังจากกอดปลอบกันอยู่สักพัก..