LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 79

พิษสวาท | ตอนที่ 78 | โลกทั้งใบ

"อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันเกิดแกแล้ว... ปีนี้แกโตขึ้นเยอะมากแล้วนะตะวัน" ตาลลูบหัวน้องสาวด้วยความสงสารจับใจ

"แกต้องเข้มแข็ง และอยู่คนเดียวให้ได้..เข้าใจไหม?" ตาลไม่กล้าจะให้ความหวังอะไรกับตะวันเลย เพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอจะมีลมหายใจแบบนี้ไปได้ถึงวันไหน

"ไม่..ไม่เอา ถ้าไม่มีพี่ตาล ตะวันก็ไม่เหลือใครแล้ว" ตะวันส่ายหัวตอบกลับไปอย่างไม่ยอมรับความเป็นจริง

ตาลเริ่มมองไปรอบ ๆ ซึ่งเธอก็พอรู้ได้ว่าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลรัฐเดิมที่เธอเคยรักษาตัวอยู่แน่ ๆ ทั้งการบริการจากทางพยาบาลและห้องพิเศษส่วนตัวแบบนี้ และค่ารักษาโรงพยาบาลเอกชนมันแพงมากจริง ๆ

"เออ..แล้วนี่แกไปรบกวนขอเงินจากคุณผู้หญิงมารักษาพี่ใช่ไหม?" ตาลรีบเปลี่ยนเรื่องคุยขึ้นมาแทน เพื่อให้น้องสาวของเธอหยุดร้องไห้เสียที

"ไม่ใช่จ้ะ" ตะวันปาดน้ำตาพร้อมกับส่ายหน้าตอบกลับไปทั้งที่ยังสะอื้นอยู่บ้าง

"หรือว่าเป็นคุณไทม์กับคุณหนึ่ง?" คนเป็นพี่ยังคงถามต่อด้วยความสงสัย

ลำพังตะวันเองคงพาเธอมารักษาที่นี่ไม่ได้แน่ ๆ และทางโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแบบนี้คงไม่มีทางรับรักษาแน่ ๆ ถ้าตะวันพาเธอมารักษาเพียงคนเดียว

"….." เด็กสาวส่ายหน้าไปอีกครั้ง ก่อนจะกลืนน้ำลายและพยายามหยุดสะอื้นไห้

"…..คนที่ออกค่ารักษาให้พี่ตาลทั้งหมดคือ....คุณรันจ้ะพี่" ตะวันเอ่ยตอบไปตามความเป็นจริง

"คุณรันนี่นะ?" ตาลถึงกับอึ้งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น

"ทำไมเขาถึงเมตตาพี่มากขนาดนี้...ทั้ง ๆ ที่พี่เพิ่งจะรับใช้เขาได้ไม่เท่าไรเอง" ตาลพูดกับตะวันอย่างแทบไม่เชื่อหูจริง ๆ ว่าคนที่ช่วยออกค่ารักษาให้เธอจะเป็นรันเวย์ เพราะในบรรดาเจ้านายทุกคนในบ้าน รันเวย์เป็นคนที่เข้าถึงได้ยากที่สุดและดูจะเป็นคนที่แบ่งชนชั้นมากที่สุดคนหนึ่งเลย

ตาลยังจดจำวันแรกที่รันเวย์ไล่เธอสองคนพี่น้องออกจากบ้านได้เป็นอย่างดี

"….." ตะวันทำได้แค่ยืนนิ่งไป เพราะเธอไม่รู้เลยว่าจะอธิบายต่อยังไงดี

"ค่ารักษาโรงพยาบาลนี้....ชาตินี้ทั้งชาติพี่จะหามาใช้คืนให้คุณรันได้หมดรึเปล่าก็ไม่รู้?" ตาลเริ่มตัดพ้อขึ้นมาทันทีด้วยความกังวลใจ

"แล้วถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว.." เธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบา เพราะถ้าเกิดเธอเป็นอะไรไปขึ้นมาจริง ๆ คนที่รับกรรมใช้หนี้ก้อนโตนี้ก็ต้องตะวันแน่ ๆ ซึ่งเธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย

"พี่ตาลหยุดพูดเลยนะ..แล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรทั้งนั้น....เพราะคุณรันเขาบอกกับหนูเองว่า เขายกหนี้ก้อนนี้ให้เราโดยที่เราไม่ต้องเอามาใช้คืนสักบาท" ตะวันรีบอธิบายเสริมไปทันทีเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของพี่สาวตัวเอง

"เขาให้เพราะอยากตอบแทนที่พี่ตาลเคยช่วยชีวิตคุณนับหนึ่งเอาไว้ในครั้งก่อน" เด็กสาวพยายามพูดเพื่อทำให้พี่สาวของเธอคลายความกังวลใจลงไปได้บ้าง

"เรื่องคุณหนึ่งมันก็นานมาแล้วนะ.. อีกอย่างพี่ก็ไม่ได้เสี่ยงชีวิตอะไรขนาดนั้นเลย" ตาลพูดไปตามความเป็นจริงโดยไม่ได้เติมแต่งเรื่องราวใด ๆ เพราะตอนที่นับหนึ่งเสี่ยงอันตราย เธอก็เป็นแค่เพียงหนึ่งคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยเท่านั้น แต่ก็ไม่ถึงกับเอาชีวิตตัวเองเข้าแลกเพื่อปกป้องนาย ตามที่หลาย ๆ คนเข้าใจ

"ถ้าพี่ตาลกังวลเรื่องนี้ ตะวันขอบอกเลยว่าตะวันเองก็ไม่คิดที่จะรับเงินของคุณรันมาโดยไม่ตอบแทนหรอกนะจ๊ะ"

"อะไรที่พี่ตาลเคยสอน..เคยบอกตะวันเอาไว้..ตะวันจำได้ดีทุกอย่างเลยจริง ๆ นะ" ตะวันดึงมือของพี่สาวมาลูบใบหน้าของเธอเบา ๆ

"เขามีบุญคุณกับตะวันมาก ๆ เลยจริง ๆ ...เพราะเขาคือคนที่ซื้อโลกทั้งใบนี้ให้ยังอยู่กับตะวัน" คนตัวเล็กยิ้มทั้งน้ำตามองใบหน้าของพี่สาวของเธออีกครั้ง ถึงตาลจะดูโทรมและซูบผอมไปมากแต่เธอก็ยังมีกำลังใจสู้อย่างเต็มเปี่ยมจริง ๆ

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

"ได้เวลาให้ยาและก็เช็ดตัวล้างแผลแล้วจ๊ะ" พยาบาลสาวเดินเข้ามาในห้องพักด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มกันทุกคน

"สวัสดีค่ะ ๆ ๆ " ตะวันยกมือไหว้พยาบาลทุกคนทันที

"ญาติไม่ต้องห่วงนะคะ ทางเราจะดูแลคนไข้เป็นอย่างดีเลย" หัวหน้าพยาบาลเดินเข้ามาพูดกับตะวันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและสุภาพเป็นอย่างมาก

"ขอบคุณมากเลยนะคะ" ตะวันยกมือไหว้เธออีกครั้ง เพราะเธอดูเด็กกว่าพี่ ๆ พยาบาลทุกคนเลยจริง ๆ

ตะวันนั่งเหม่อลอยมองตรงไปยังถนนเบื้องหน้า ตั้งแต่ขึ้นรถมาเธอแทบไม่พูดอะไรเลยสักคำ

"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกน่า" รันเวย์หันไปหยิกแก้มของเด็กสาวเบา ๆ

"อืม.." ตะวันพยักหน้ารับและฝืนยิ้มตอบรันเวย์ไป

"เอ่อ..จริงด้วย เรารีบไปรับเจ้าอ้วนที่บ้านใหญ่ดีไหมคะ" ตะวันปาดน้ำตาและพยายามกลับมาให้เป็นปกติโดยเร็วที่สุด เพราะเธอไม่อยากให้รันเวย์รู้สึกนอยด์ ๆ ไปกับเธอด้วย

"คืนนี้ทิ้งเจ้าอ้วนไว้บ้านปู่ย่าบ้างก็ได้มั้ง" รันเวย์ถอนหายใจเล็กน้อย

"แต่เดี๋ยวนี้เจ้าอ้วนติดคุณรันมากเลยนะคะ กลัวว่าถ้าตื่นมาแล้วไม่เจอเนี่ยจะร้องไห้กลางดึกเอานะสิ" ตะวันพูดไปตามจริง เพราะตั้งแต่รันเวย์เริ่มอุ้มและช่วยเลี้ยงเซอร์เวย์ก็ติดพ่อของเขาแจเลย

"เฮ้อ...!" รันเวย์ถอนหายใจเสียงดังลั่น แต่สุดท้ายเขาก็ยอมขับรถย้อนกลับไปรับเจ้าลูกชายที่บ้านใหญ่อยู่ดี

คฤหาสน์หลังใหญ่ (บ้านพ่อแม่รันเวย์)

"ฉันบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าวิธีหักดิบแบบนี้...มันได้ผล" เฌอรีนหันไปบอกกับสามีของเธอทันที เมื่อเห็นรถสุดหรูของลูกชายตรงเข้ามาจอดในบ้าน

"เชื่อแล้วจ้ะ คุณภรรยาคนเก่ง" ดีเลย์หอมทั้งเมียทั้งหลาน และหัวเราะออกมาเล็กน้อย

เพราะในตอนที่เฌอรีนบังคับให้รันเวย์เอาลูกชายตัวเองไปเลี้ยงนั้น ทั้งดีเลย์และไทม์โซนต่างคัดค้านด้วยกันทั้งคู่ พวกเขาต่างกลัวว่าหลานจะได้รับอันตรายและอีกอย่างก็คือรันเวย์ไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับลูกชายคนนี้ของเขาเลยแม้สักนิด

"พะ พอ ๆ ๆ (แปะ ๆ ๆ) " เซอร์เวย์ร้องเรียกหาพร้อมกับปรบมือดังลั่นทันทีที่เห็นหน้าพ่อกับ..แม่ (บ้าน) ของเขาเดินตรงเข้ามา

"เรียกหาพ่อ..เหรอไง" รันเวย์ทำทีขู่ ๆ แต่ก็ยอมเดินเข้ามาอุ้มลูกชายต่อจากแม่ของเขาทันที