LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 80

พิษสวาท | ตอนที่ 79 | พร้อมหน้าพร้อมตา

"ไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยว่าตารันจะขับรถมารับลูกชายด้วยตัวเอง" คุณหญิงเอ่ยแซวลูกชายตัวเองทันทีที่เจอหน้า

"…ก็กลัวแม่จะบ่นว่าเอาภาระมาโยนให้ไง" เขาตอบแม่ตัวเองไปอย่างเสียงเรียบ

"หลานนะ ไม่ใช่ภาระของแม่หรอกนะ....พ่อมันต่างหากที่เป็นภาระ" ท่านเดินเข้าไปว่าให้ลูกชายตัวดีของเธอ ซึ่งรันเวย์ก็คว้าตัวโอบกอดแม่ของเขาเข้ามากอดด้วยอีกคน

"คุณนายขี้บ่นไม่เปลี่ยนเลยนะครับ" รันเวย์หยอกล้อกับแม่ของเขาต่อ ซึ่งคุณผู้หญิงก็หัวเราะอย่างชอบใจและกอดตอบลูกชายของเธอเอาไว้แน่น

"เห็นพ่อบอกว่าเราบ้างานน่าดูเลยนะช่วงนี้...บ้างานก็ดีแล้วจะได้ไม่มีเวลาไปมั่วผู้หญิง" ท่านพูดใส่หน้ารันเวย์ไป เพราะเขามีประวัติที่ค่อนข้างฉาวโฉ่อยู่พอตัวเลย

"หึ" รันเวย์หัวเราะรับอย่างไม่เถียงอะไร เพราะที่แม่เขาพูดมามันก็เป็นเรื่องจริงทั้งหมด

"บอกไว้เลยนะว่า แม่ไม่พร้อมจะรับหลานจากหลาย ๆ มารดาเพิ่มในปีนี้" ท่านลูบหัวของเซอร์เวย์เบา ๆ แต่ปากก็บ่นว่าให้พ่อของเขาไปด้วย

"แต่มาก็ดีแล้ว วันนี้อยู่กินข้าวกับพ่อแม่ก่อนแล้วค่อยกลับนะ"

"เออ..คือผมว่า.." รันเวย์หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย เมื่อแม่ของเขาชวนทานข้าวที่บ้าน

"วันนี้ไทม์กับหนูหนึ่งไม่อยู่บ้านนะ น่าจะไปพักผ่อนกันที่บ้านพักตากอากาศของพวกเขา" พ่อของเขาพูดขึ้นทันที เพราะรู้ว่าถ้ามีไทม์กับหนึ่งอยู่ด้วย รันเวย์คงไม่ยอมทานข้าวที่บ้านแน่ ๆ

"แม่ไม่สบายใจเลยนะ ที่ลูกชายสองคนทานข้าวโต๊ะเดียวกันก็ไม่ได้ซะแล้ว" คุณผู้หญิงถอนหายใจออกมาทันที เพราะลึก ๆ ท่านเองก็อยากให้ทั้งไทม์กับรันเวย์กลับมาพูดคุยกันได้เหมือนเดิม

ทั้งสองเป็นพี่น้องที่รักกันมาก ๆ ไม่คิดเลยว่ามาวันนี้แม้แต่หน้ายังแทบจะไม่มองกันเลยด้วยซ้ำไป

"ไม่เอาน่าคุณ ทุกอย่างมันก็ค่อย ๆ เริ่มดีขึ้นแล้วนะ" คนเป็นพ่อหันไปปรามแม่ให้เปลี่ยนเรื่องคุยทันที เพราะดูจากสีหน้ารันเวย์แล้วยังไม่พร้อมที่จะคุยเรื่องนี้จริง ๆ

"อืม ๆ " คุณผู้หญิงฝืนยิ้มตอบสามีของเธอไป

"นั้นคืนนี้ผมขอทานข้าวด้วยคนนะครับ" รันเวย์หันไปยิ้มตอบทั้งสองคนและชวนเปลี่ยนเรื่องคุยในทันที

"อ้าวนี่ตะวัน มาด้วยเหรอ..ไปยืนทำอะไรตรงขอบประตูนั่นละ?" คุณผู้หญิงหันไปทักตะวันที่ยืนเว้นระยะห่างจากทุกคนออกไปไกลพอสมควรเลย

"เอ่อ..สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย" ตะวันรีบยกมือไหว้ทั้งสองท่านตรงหน้าทันทีหลังจากที่ท่านเอ่ยทัก

"ไม่สบายเหรอ..ทำไมตาบวมขนาดนั้นละ?" คุณผู้หญิงเอ่ยถามตะวันไปด้วยความห่วงใย

"หรือว่าโดนใครแกล้งมารึเปล่า?" ท่านเหลือบมองไปทางลูกชายตัวดีของตัวเองทันที

"ผมจะแกล้งยัยเด็กนี้ทำไมล่ะแม่?" รันเวย์ยักไหล่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"ตะวันไม่ได้ถูกใครแกล้งค่ะคุณผู้หญิง ...น่าจะแพ้ฝุ่นนิดหน่อยนะคะ" เธอเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องของพี่ตาล เพราะไม่อยากทำลายบรรยากาศวันครอบครัวของพวกคุณ ๆ กัน

"งั้นเดี๋ยวตะวันขอตัวไปช่วยงานพวกป้า ๆ ในครัวก่อนนะคะ" ตะวันยกมือไหว้ทั้งสองคนอีกครั้งก่อนจะเดินก้มตัวต่ำ ๆ ผ่านทั้งสามคนตรงไปยังห้องครัวอย่างรู้หน้าที่ของตัวเองดี ว่าคนใช้ก็ควรจะอยู่ในที่ของคนใช้..

อาหารมื้อค่ำ...

"ที่แม่เขาร้องไห้นะ ก็เพราะแกกลับมานั่นแหละ!"

" รู้ไหมเขาต้องไปแก้บนมากี่ที่บ้าง แถมยังลำบากคนคริสต์แบบพ่อต้องพาไปส่งแก้บนแทบจะทุกวัด ตั้งแต่เหนือจรดใต้ลามไปยันประเทศเพื่อนบ้านก็มีนะ" ดีเลย์ได้จังหวะก็บ่นแกมหยอกล้อภรรยาตัวเองทันที

"รู้งี้ผมไม่น่ากลับมาเลยเนอะ" ร่างสูงพูดคุยกับพ่อแม่ของเขาอย่างคุ้นเคยเช่นเมื่อก่อน

เพี๊ยะ!

"ตาลูกคนนี้นิ! พูดอะไรแบบนั้นฮะ?" คุณผู้หญิงฟาดแขนรันเวย์ไปอย่างเต็มแรง

"นายก็เหมือนกันนะ พูดมากซะจริง!" เธอหันไปต่อว่าสามีตัวเอง จนดีเลย์รีบก้มหน้าหนีแววตาพิฆาตของภรรยาไปทันที

"พูดก็พูดเถอะแม่ไม่เข้าใจเลยก็คือ....ถ้าแกไม่จมหายตายจากไปจริง ๆ แล้วไปอยู่บนเกาะทำไมเป็นปี ๆ หะ?" ท่านหันกลับไปถามรันเวย์ด้วยท่าทีจริงจัง เพราะตั้งแต่กลับมารันเวย์แทบไม่เคยเล่าเรื่องราวชีวิตบนเกาะของเขาให้ใครฟังเลย แม้แต่พ่อเขาก็ไม่ได้บอกอะไรที่ชัดเจน

"คือ..ตอนนั้นผมเองก็เจ็บหนักอยู่เหมือนกันก็เลยต้องพักรักษาตัวที่นั่นอยู่นานเลย" รันเวย์ถอนหายใจพร้อมกับตอบกลับไปเพียงเท่านั้น

"พอฟื้นขึ้นมาก็ยังมึน ๆ งง ๆ ...แต่พอหายดีผมก็รีบกลับมาหา....นะ (หนึ่ง) พ่อกับแม่เลยนะ" ร่างสูงเล่าให้ฟังแบบคร่าว ๆ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าเดินกลับไปนั่งประจำที่เดิมทันที

"อย่างนั้นเหรอ..แล้วตอนบนเกาะเป็นยังไงบ้าง? (เฌอรีน) / แม่ครับ..เราอย่าพูดถึงเรื่องในอดีตเลยนะ (รันเวย์) " ร่างสูงเงยหน้าขึ้นสบสายตาของแม่เขาอย่างอ้อนวอน ซึ่งพอเขาพูดมาขนาดนั้นแล้ว คนเป็นแม่จึงพยักหน้ารับและไม่ถามอะไรต่ออีกเลย

"เพราะว่าผมมีความสุขกับชีวิตตอนนี้แล้ว....ไม่อยากคิดถึงเรื่องเก่า ๆ " เขาพูดขึ้นก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เล็กน้อยก่อนที่สายตาของเขาจะไปหยุดตรงตะวันโดยไม่ได้ตั้งใจ