LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 81

พิษสวาท | ตอนที่ 80 | ความรัก (ลับ)

"เห็นรันมีความสุขได้ แม่ก็สบายใจแล้ว" เฌอรีนถอนหายใจออกมาเล็กน้อยพลางมองไปที่ลูกชายและยิ้มออกมาอย่างวางใจมากขึ้น

ตั้งแต่เกิดเรื่องระหว่างไทม์กับรัน แทบจะไม่มีคืนไหนเลยที่ท่านสามารถนอนหลับได้สนิท และถึงแม้ว่ารันเวย์จะเป็นฝ่ายยอมถอยออกไป แต่เธอก็รู้ดีว่ารันเองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าใครเลย คนเป็นแม่ลูกทำผิดยังไงก็ให้อภัยและสงสารลูกเสมอ

"มา ๆ เรานั่งกินข้าวกันต่อเถอะ...นาน ๆ ทีเราจะได้กินข้าวพร้อมกันสามคนพ่อแม่ลูกแบบนี้นะ" ผู้เป็นพ่อรีบชวนเปลี่ยนบรรยากาศการพูดคุยให้กลับมาครึกครื้นดีดังเดิมในทันทีทันใด

หลังจากนั้นเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างอบอุ่นไปทั้งห้องอาหาร ตะวันก็จำต้องเดินไปเดินมาอุ้มเจ้าอ้วนไปเปลี่ยนแพมเพิสบ้าง ป้อนข้าวบ้างตามหน้าที่ของเธอโดยไม่มีหยุดพัก

"มานั่งลงแล้วป้อนดี ๆ ซิ!" ร่างสูงหันไปขึ้นเสียงว่าให้ตะวันด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม ๆ

"จะเดินไปเดินมาทำไม...ฉันเวียนหัว" เขาเลื่อนเก้าอี้อีกตัวให้เธอนั่งข้างเขา เพื่อบังคับให้ตะวันนั่งเลี้ยงเซอร์เวย์ไปในระหว่างที่เขานั่งพูดคุยกับพ่อแม่ไปด้วย

"จริงด้วยตะวันมานั่งเถอะ เจ้าเซอร์เวย์มันชะเง้อคอไปมา ๆ อยู่นานแล้ว..." คุณผู้ชายเอ่ยปากขึ้นเสริมด้วยอีกคน

"เดี๋ยวคอมันจะเคล็ดเอานะเซอร์เวย์!" ท่านพูดขึ้นลอย ๆ เหมือนว่าให้หลานชายที่ยังฟังความไม่รู้เลยด้วยซ้ำไป คำพูดของดีเลย์ทำให้ภรรยาที่นั่งข้าง ๆ ถึงกับหันไปมองทางเซอร์เวย์อย่างงุนงง ๆ

สำหรับดีเลย์แล้ว เขาเดาทางรันเวย์ได้ง่ายกว่าไทม์โซนจริง ๆ เพราะรันเวย์ก็คือคนที่ถอดแบบเขามาแบบแทบจะทุกอย่าง เรียกได้ว่าแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วจริง ๆ

หลังจากทานอาหารคาวแล้วตบท้ายด้วยของหวานเสร็จสรรพแล้ว ทางฝั่งพ่อลูกก็ปรึกษาหารือกันเรื่องงาน ก่อนที่จะพากันเดินออกไปคุยกันสองต่อสองด้วยท่าทีเคร่งเครียดกันแปลก ๆ

"ความลับเยอะจริง ๆ ตาลูกคนนี้" คุณผู้หญิงมองไปที่รันเวย์พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ

ซึ่งทางด้านตะวันก็นั่งอุ้มโยกเจ้าเด็กอ้วนของเธอไปมาเบา ๆ เพราะหลังจากที่ป้อนข้าวป้อนนมกันไปไม่นาน เจ้าอ้วนก็ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของตะวันอย่างสบายใจ จึงทำให้เธอไม่สามารถจะลุกไปไหนได้อีกเลย

"เดี๋ยวนี้คุณรันเวย์ พาผู้หญิงเข้าบ้านบ่อยไหมตะวัน" คุณผู้หญิงลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปนั่งข้างตะวันเพื่อล้วงความลับของลูกชายเธอทันที

"หรือใครต้องสงสัยจะเป็นคู่ขาประจำของเจ้านายเธอบ้างไหม?" ท่านเหลือบมองไปทางตัวต้นเรื่องเล็กน้อย

คำถามของคุณผู้หญิงทำเอาเด็กสาวหน้าเสียไปทันที เธออ้าปากค้างอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูกขึ้นมาอย่างฉลับพลัน

"…เอ่อ..ไม่มีเลยค่ะ" แต่สุดท้ายเธอก็รีบตั้งสติตอบกลับไปเพื่อไม่ให้แสดงพิรุธมากนัก

"จริงเหรอตะวัน...อย่าโกหกฉันเพื่อช่วยเจ้านายตัวเองนะ" ท่านถามอีกครั้งอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักเท่าไรเลย

"ไม่มีจริง ๆ ค่ะคุณผู้หญิง" ตะวันเงยหน้าขึ้นจ้องตากับคุณผู้หญิงและตอบไปตามตรง

"งั้นก็ขอให้ไม่มีจริง ๆ ก็แล้วกัน เพราะฉันยังไม่พร้อมจะรับทั้งสะใภ้และหลานเพิ่มเอาตอนนี้" คุณผู้หญิงพูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร เพราะเธอเองก็มีความทรงจำไม่ดีเท่าไรกับตอนที่พิต้าอุ้มเซอร์เวย์มาร่ำร้องที่หน้าบ้าน มันเป็นภาพติดตาที่เธอไม่อยากจะเห็นอีก จากความมั่วไม่เลือกของลูกชายตัวเอง

"กลัวจะได้หลานคนละแม่เพิ่มมาเป็นโหลนะสิ" ท่านแกล้ง ๆ พูดแดกดันไปทางลูกชายตัวเองอย่างไม่ได้จริงจังมากนัก แต่คนที่ฟังถึงกับนั่งตัวเกร็งหน้าซีดไปเลยเมื่อได้ยินแบบนั้น

"อ้าว...แล้วเป็นอะไรไปละเรา นั่งหน้าซีดเหงื่อแตกเชียว?" คุณผู้หญิงเอียงคอถามตะวันและเริ่มสงสัยในท่าทีเลิ่กลั่กแปลก ๆ ของสาวใช้ข้างกายทันที

"อ้อ เปล่าค่ะคุณผู้หญิง...พอดีรู้สึกเมื่อยแขนนิดหน่อยนะคะ" ตะวันฝืนยิ้มตอบกลับไปอย่างเสียงเรียบ

"อ้าวเหรอ เมื่อยไหมเดี๋ยวฉันอุ้มแทนก็ได้มา" คุณผู้หญิงทำท่าจะเอื้อมมือไปช่วยอุ้มหลานของเธอ

"เอ่อไม่เป็นไรค่ะคุณผู้หญิง...ตอนนี้ค่อย ๆ เปลี่ยนท่าอุ้มแล้วไม่เมื่อยแล้วค่ะ" ตะวันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

"โอเค ๆ งั้นฉันไม่ถามเรื่องตารันเวย์แล้วก็ได้...สงสัยเธอจะโดนเจ้านายข่มขู่มาสินะ" คุณผู้หญิงเห็นท่าทีเลิ่กลั่กของตะวันจึงคิดว่าลูกชายของท่านต้องขู่สาวใช้ในบ้านเอาไว้แน่ ๆ เธอจึงไม่กล้าพูดและดูเกร็ง ๆ ไป