LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 81

พิษสวาท | ตอนที่ 80 | ความรัก (ลับ)

"เห็นรันมีความสุขได้ แม่ก็สบายใจแล้ว" เฌอรีนถอนหายใจออกมาเล็กน้อยพลางมองไปที่ลูกชายและยิ้มออกมาอย่างวางใจมากขึ้น

ตั้งแต่เกิดเรื่องระหว่างไทม์กับรัน แทบจะไม่มีคืนไหนเลยที่ท่านสามารถนอนหลับได้สนิท และถึงแม้ว่ารันเวย์จะเป็นฝ่ายยอมถอยออกไป แต่เธอก็รู้ดีว่ารันเองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าใครเลย คนเป็นแม่ลูกทำผิดยังไงก็ให้อภัยและสงสารลูกเสมอ

"มา ๆ เรานั่งกินข้าวกันต่อเถอะ...นาน ๆ ทีเราจะได้กินข้าวพร้อมกันสามคนพ่อแม่ลูกแบบนี้นะ" ผู้เป็นพ่อรีบชวนเปลี่ยนบรรยากาศการพูดคุยให้กลับมาครึกครื้นดีดังเดิมในทันทีทันใด

หลังจากนั้นเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างอบอุ่นไปทั้งห้องอาหาร ตะวันก็จำต้องเดินไปเดินมาอุ้มเจ้าอ้วนไปเปลี่ยนแพมเพิสบ้าง ป้อนข้าวบ้างตามหน้าที่ของเธอโดยไม่มีหยุดพัก

"มานั่งลงแล้วป้อนดี ๆ ซิ!" ร่างสูงหันไปขึ้นเสียงว่าให้ตะวันด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม ๆ

"จะเดินไปเดินมาทำไม...ฉันเวียนหัว" เขาเลื่อนเก้าอี้อีกตัวให้เธอนั่งข้างเขา เพื่อบังคับให้ตะวันนั่งเลี้ยงเซอร์เวย์ไปในระหว่างที่เขานั่งพูดคุยกับพ่อแม่ไปด้วย

"จริงด้วยตะวันมานั่งเถอะ เจ้าเซอร์เวย์มันชะเง้อคอไปมา ๆ อยู่นานแล้ว..." คุณผู้ชายเอ่ยปากขึ้นเสริมด้วยอีกคน

"เดี๋ยวคอมันจะเคล็ดเอานะเซอร์เวย์!" ท่านพูดขึ้นลอย ๆ เหมือนว่าให้หลานชายที่ยังฟังความไม่รู้เลยด้วยซ้ำไป คำพูดของดีเลย์ทำให้ภรรยาที่นั่งข้าง ๆ ถึงกับหันไปมองทางเซอร์เวย์อย่างงุนงง ๆ

สำหรับดีเลย์แล้ว เขาเดาทางรันเวย์ได้ง่ายกว่าไทม์โซนจริง ๆ เพราะรันเวย์ก็คือคนที่ถอดแบบเขามาแบบแทบจะทุกอย่าง เรียกได้ว่าแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วจริง ๆ

หลังจากทานอาหารคาวแล้วตบท้ายด้วยของหวานเสร็จสรรพแล้ว ทางฝั่งพ่อลูกก็ปรึกษาหารือกันเรื่องงาน ก่อนที่จะพากันเดินออกไปคุยกันสองต่อสองด้วยท่าทีเคร่งเครียดกันแปลก ๆ

"ความลับเยอะจริง ๆ ตาลูกคนนี้" คุณผู้หญิงมองไปที่รันเวย์พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ

ซึ่งทางด้านตะวันก็นั่งอุ้มโยกเจ้าเด็กอ้วนของเธอไปมาเบา ๆ เพราะหลังจากที่ป้อนข้าวป้อนนมกันไปไม่นาน เจ้าอ้วนก็ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของตะวันอย่างสบายใจ จึงทำให้เธอไม่สามารถจะลุกไปไหนได้อีกเลย

"เดี๋ยวนี้คุณรันเวย์ พาผู้หญิงเข้าบ้านบ่อยไหมตะวัน" คุณผู้หญิงลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปนั่งข้างตะวันเพื่อล้วงความลับของลูกชายเธอทันที

"หรือใครต้องสงสัยจะเป็นคู่ขาประจำของเจ้านายเธอบ้างไหม?" ท่านเหลือบมองไปทางตัวต้นเรื่องเล็กน้อย

คำถามของคุณผู้หญิงทำเอาเด็กสาวหน้าเสียไปทันที เธออ้าปากค้างอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูกขึ้นมาอย่างฉลับพลัน

"…เอ่อ..ไม่มีเลยค่ะ" แต่สุดท้ายเธอก็รีบตั้งสติตอบกลับไปเพื่อไม่ให้แสดงพิรุธมากนัก

"จริงเหรอตะวัน...อย่าโกหกฉันเพื่อช่วยเจ้านายตัวเองนะ" ท่านถามอีกครั้งอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักเท่าไรเลย

"ไม่มีจริง ๆ ค่ะคุณผู้หญิง" ตะวันเงยหน้าขึ้นจ้องตากับคุณผู้หญิงและตอบไปตามตรง

"งั้นก็ขอให้ไม่มีจริง ๆ ก็แล้วกัน เพราะฉันยังไม่พร้อมจะรับทั้งสะใภ้และหลานเพิ่มเอาตอนนี้" คุณผู้หญิงพูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร เพราะเธอเองก็มีความทรงจำไม่ดีเท่าไรกับตอนที่พิต้าอุ้มเซอร์เวย์มาร่ำร้องที่หน้าบ้าน มันเป็นภาพติดตาที่เธอไม่อยากจะเห็นอีก จากความมั่วไม่เลือกของลูกชายตัวเอง

"กลัวจะได้หลานคนละแม่เพิ่มมาเป็นโหลนะสิ" ท่านแกล้ง ๆ พูดแดกดันไปทางลูกชายตัวเองอย่างไม่ได้จริงจังมากนัก แต่คนที่ฟังถึงกับนั่งตัวเกร็งหน้าซีดไปเลยเมื่อได้ยินแบบนั้น

"อ้าว...แล้วเป็นอะไรไปละเรา นั่งหน้าซีดเหงื่อแตกเชียว?" คุณผู้หญิงเอียงคอถามตะวันและเริ่มสงสัยในท่าทีเลิ่กลั่กแปลก ๆ ของสาวใช้ข้างกายทันที

"อ้อ เปล่าค่ะคุณผู้หญิง...พอดีรู้สึกเมื่อยแขนนิดหน่อยนะคะ" ตะวันฝืนยิ้มตอบกลับไปอย่างเสียงเรียบ

"อ้าวเหรอ เมื่อยไหมเดี๋ยวฉันอุ้มแทนก็ได้มา" คุณผู้หญิงทำท่าจะเอื้อมมือไปช่วยอุ้มหลานของเธอ

"เอ่อไม่เป็นไรค่ะคุณผู้หญิง...ตอนนี้ค่อย ๆ เปลี่ยนท่าอุ้มแล้วไม่เมื่อยแล้วค่ะ" ตะวันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

"โอเค ๆ งั้นฉันไม่ถามเรื่องตารันเวย์แล้วก็ได้...สงสัยเธอจะโดนเจ้านายข่มขู่มาสินะ" คุณผู้หญิงเห็นท่าทีเลิ่กลั่กของตะวันจึงคิดว่าลูกชายของท่านต้องขู่สาวใช้ในบ้านเอาไว้แน่ ๆ เธอจึงไม่กล้าพูดและดูเกร็ง ๆ ไป

"คุณผู้หญิง..." ตะวันเงยหน้ามองคุณผู้หญิงของเธอทั้งน้ำตาคลอ

"ฉันจะให้เวลาเธอเก็บเอาไปคิดดูก่อน...แล้วถ้าได้คำตอบแล้วให้รีบมาบอกฉัน" ท่านพูดเสริมไปพร้อมกับยิ้มให้เธอด้วยความเมตตา

"แค่ทุกวันนี้ครอบครัวนี้ก็มีบุญคุณกับทั้งตะวันและพี่ตาล...ท่วมหัวแล้วจริง ๆ ค่ะ" ตะวันน้ำตาคลอก้มหัวขอบคุณคุณผู้หญิงไปอย่างเสียงสั่น

"ฉันเห็นเธอกับพี่สาวมาตั้งแต่เล็ก ๆ เลยนะ ...ตะวันเองก็เป็นเด็กที่ใฝ่ดี ซื่อสัตย์ มีน้ำใจ"

"ถ้าเรียนจบมา มีความรู้ ก็เผื่อจะได้เข้าไปช่วยงานคุณรันคุณไทม์ในอนาคตด้วย...ไม่ดีรึไง?"

แต่ยังไม่ทันที่คุณผู้หญิงจะพูดคุยกับตะวันได้นาน ก็มีพวกแม่บ้านหลายต่อหลายคนมายืนรวมตัวกันอยู่ไม่ไกลมากนัก

"มีอะไรกันรึเปล่า มายืนรออะไรกัน" คุณผู้หญิงหันไปมองทางพวกแม่บ้านก็นึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

"คือเรากลัวว่าคุณรันจะรีบกลับนะคะ ก็เลยมาดักรอเจอยัยตะวันก่อน" ป้าชื่นหัวหน้าแม่บ้านเป็นตัวแทนเดินเข้ามาพูดแทนทุกคนทันที

"แล้วมีอะไร แบกของอะไรกันมาเยอะแยะเลย" คุณผู้หญิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

"พอดีพวกเราจำได้ว่า อีกไม่กี่วันจะเป็นวันคล้ายวันเกิดเจ้าตะวันนะคะ ก็เลยตั้งใจจะมาสุขสันต์วันเกิดมันล่วงหน้า"

"อ้อ งั้นก็เข้ามากันเลยมา" หลังจากที่คุณผู้หญิงเอ่ยอนุญาตแล้วพวกป้า ๆ พี่ ๆ แม่บ้านที่สนิทกับตะวันก็เดินร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดกันเข้ามาแบบเบา ๆ เพราะเห็นว่าเซอร์เวย์หลับอยู่

พวกเขาทั้งหมดพร้อมกับของขวัญชิ้นเล็กชิ้นน้อยกันคนละชิ้น ของกิน ผลไม้ มาให้ตะวันด้วยความเอ็นดู เพราะหลังจากที่พ่อแม่ของตะวันจากไป เธอก็เติบโตขึ้นมาท่ามกลางพวกแม่บ้านนี่แหละ ทุกคนจึงเป็นเหมือนครอบครัวของเธอเช่นกัน

"โอ้โห่ ขอบคุณจ้ะป้า ๆ พี่ ๆ " ตะวันที่อุ้มเซอร์เวย์อยู่ก็ผงกหัวยิ้มรับทันทีด้วยความซาบซึ้งใจ